Η τυραννία του εγώ.

me
Πάντα το παθαίνω. Μετά από λίγες μέρες στο νησί αρχίζω να πιστεύω ότι κατοικούσα πάντοτε εδώ, πατρίδα μου είναι το πέλαγος και σκέπη μου οι θαλασσοσπηλιές. Καθώς μάλιστα είμαι φαντασιόπληκτος και ψευδο-ποιητής νομίζω ότι μυρίζω ολόκληρος θυμάρι και άγρια βουνίσια γιάμπολη. Το σούρουπο, βηματίζοντας στην έρημη παραλία, μέσα σε έκρηξη ναρκισσισμού φιλώ τον καρπό μου, βρίσκοντάς με αρμυρούτσικο και επιθυμητό. Περιμένω τότε να αναδυθεί το κορίτσι των κυμάτων και να με μεταφέρει στη χώρα που αξίζει σε μας τους ποιητές. (Έρθει-δεν έρθει πάντως, ευχαριστημένος μένω. Καθώς, αν έρθει, σημαίνει ότι υπάρχει θεός που συμπάσχει. Αν δεν έρθει πάλι, μου μένει η ποιητική στιγμή- δώρο.)

myself
Μετά είμαι στο εφηβικό δωμάτιο, πίσω στην Αθήνα. Ξυπόλητος αλλάζω δίσκους, νιώθω δεκαεπτά και οι δικοί μου λείπουν σε διακοπές. Στο διπλό τους κρεβάτι διαβάζω κόμικς μπρούμυτα, ύστερα ανοίγω μπύρες στην κουζίνα, τηγανίζω αυγά, ποτίζω τα φυτά. Φέρνω μαζί μου την αύρα των διακοπών. Υπόσχομαι ότι θα ζω για πάντα έτσι, απλά, αισθησιακά, γήινα. Στο τηλέφωνο απαντώ γουργουριστά. Δεν θέλω ν’ ακούσω λέξη για υπολογιστές. Η επικαιρότητα με καταθλίβει.

and I
Την τρίτη μέρα κατά τας γραφάς, πατάω το κουμπί. Με κατακλύζει το γνωστό ηλεκτρονικό τοπίο που σέρνει μαζί του πλήξη και δυσθυμία. Ο ήχος του πληκτρολογίου δίνει ένα ακαριαίο χτύπημα στο όνειρο και το μαγικό κλίμα σωριάζεται στο πάτωμα. Ο παλιός μου εαυτός αναδύεται ακέραιος, οι συνήθειες του χειμώνα μου κάνουν νοήματα μέσα απ’ την οθόνη. Ένας μήνας διακοπές, τόσα ξημερώματα, τόσα ούζα στη δύση, τόσες φαντασιώσεις ελευθερίας, τόσες υποσχέσεις αλλαγής διαλύονται αυτοστιγμεί. Σε μια δυο ώρες με έχει καταπιεί η ίδια, παλιά, αφόρητα γνωστή εικόνα μου. Ποιος είμαι και τι κάνω. Τι κωδικούς έχω και ποια password.

Μωρή τεχνολογία μνησίκακη, άι στο διάολο κι εσύ.