Υπέρ ημών.

Ουσία της ανθρώπινης κατάστασης είναι η ατέλεια, η ελλειμματικότητα.

Η ανάδυση αυτής της γνώσης στη συνείδηση (μέσα από την εντατική επεξεργασία της προσωπικού βιώματος) συσπειρώνει την ανθρώπινη κοινότητα γύρω από το βασικό της κέντρο, γύρω, δηλαδή, από την αδυναμία της να αντιμετωπίσει τον μοναδικό της εχθρό: τον θάνατο.

Κατανοώντας το θάνατο ως το απόλυτο κακό, ως τη βασική απειλή του ανθρώπινου είδους, τότε η ανοχή στη διαφορετικότητα, η κατανόηση και η συγγνώμη παύουν να αποτελούν έξωθεν καταναγκασμούς και συμμορφώσεις προς ένα αόριστο δέον της νεωτερικότητας, και συγκροτούν τον τύπο, τα χαρακτηριστικά ενός νέου ανθρωπισμού, μιας ηθικής εκδοχής του ανθρώπου χωρίς άλλη προηγούμενη ηθική, θεολογική ή φιλοσοφική θεμελίωση. Κάτι σαν την αυτόματη συσπείρωση της κοινότητας μπροστά σε έναν καταστροφικό σεισμό: ενστικτώδης.

Ως ανθρωπισμός των νέων καιρών, θα μπορούσε να οριστεί το θερμό καλωσόρισμα κάθε ανθρώπινης ιδιαιτερότητας, η κατανόηση κάθε εκτροπής, η αυτόματη υιοθέτηση κάθε αιτήματος χειραφέτησης, πριν από οποιαδήποτε ηθική αξιολόγησή του. Με άλλα λόγια, η ελευθερία να προηγείται πάντα του καθήκοντος.

Ο ολιστικός τρόπος των θρησκειών, των μεγάλων ερμηνευτικών σχημάτων και των ιδεολογιών που δογματίζουν, ανήκει στο παρελθόν. Κυρίως επειδή δεν συγχωρούν, δεν αγαπούν την ανθρώπινη ατέλεια, έστω κι αν φωνάζουν για το αντίθετο. Ο σημερινός άνθρωπος αντίθετα, επείγεται να συναντήσει τον βαθύτερο εαυτό του, να απελευθερώσει επιθυμίες, να διατυπώσει κουτσά στραβά το προσωπικό του όραμα.

«Ιδωμένο απ’ έξω, τίποτα δεν έζησα. Αισθάνομαι όμως ότι η εσωτερική μου πείρα αξίζει τον κόπο να περιγραφεί» Μιλάει η Μπιμπή, ηρωΐδα του Κούντερα στο «βιβλίο του γέλιου και της λήθης», και συνεχίζει: « Έχω συχνά το αίσθημα πως όλο μου το σώμα ξεχειλίζει από πόθο να εκφραστεί, να μιλήσει. Να πει κάτι. Πότε πότε νομίζω πως θα εκραγώ έτσι που αισθάνομαι τόσο γεμάτη και θέλω να φωνάξω. Θα ’θελα να πω κάτι για τη ζωή μου, για τα αισθήματά μου, που είναι, το ξέρω αυτό, εντελώς ιδιότροπα, αλλά όταν καθίσω μπροστά στο λευκό χαρτί δεν ξέρω, ξαφνικά, για τι πράγμα να γράψω»

Αγαπάμε τον άνθρωπο γιατί μπροστά στο άδειο χαρτί δεν ξέρει τι να γράψει.

Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να παρατηρούμε, να πλαταίνουμε και να ανοιγόμαστε στο μέλλον με γενναιοδωρία.

Καλό καλοκαίρι, σύντροφοι.