η Πορτογάλα

Η vita moderna, αυτό το κόσμημα διεθνισμού, αντικειμενικότητας και ψύχραιμου βλέμματος (μέσα στο πέλαγος της εθνικής μεροληψίας), παραδιδόμενη σε ταπεινά πάθη και εντυπώσεις της νύχτας, άυπνη, βραχνιασμένη πλην πιστή στις πάγιες εμμονές της για διαρκή απελευθέρωση της καταπιεσμένης libido, αναπαράγει τυφλά το αυθόρμητο, σούρεαλ-σύνθημα:

Φερ' τε μπύ-ρες, φέρ' τε ού-ζα
Πορτογά- Πορτογάλες για παρτού-ζα!

Ζήτω η αδάμαστη ελληνική γραμματική. Ζήτω οι Ρεχάγγελοι. Ζήτω ο αιώνιος, ο μαλάκας ο Έλληνας του Γεωργίου, που για πρώτη φορά δεν νιώθει καθόλου μα καθόόόλου έτσι.

Ελ-λάς κλαπ κλαπ κλαπ, Ελ-λάς παμ παμ παμ, Ελ-λάς ντουπ ντουπ ντουπ.