Σχολικές γιορτές υπό βροχήν.

Το προαιώνιο τυπικό:

Μπείτε όλοι σε μια σειρά! Δεν ακούς παιδάκι μου εσύ, θέλεις ειδική πρόσκληση; Πού νομίζεις ότι βρίσκεσαι; Λοιπόν. Σήμερα είναι η γιορτή για τη 17 Νοέμβρη και θέλω να πούμε δυο λόγια. Μισό λεπτό. Πες μας παιδί μου γιατί γελάς να γελάσουμε κι εμείς. Επιτέλους, δεν είναι όλες οι στιγμές ίδιες. Λοιπόν. Κάποιοι άνθρωποι το 1973 αντιτάχθηκαν στη χούντα, δηλαδή νεαροί άνθρωποι σαν εσάς, που κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο για τρεις ημέρες, με αποτέλεσμα να ξεσηκωθεί ο λαός και να καταρρεύσει η χούντα. Λοιπόν. Τώρα θα περάσουμε κανονικά στις αίθουσες να πάρουμε απουσίες. Θα μείνουν έξω τα παιδιά της χορωδίας. Η απουσιολόγος του Γ2 να έρθει στο γραφείο. Ήσυχα είπα παιδί μου, μην ουρλιάζετε.

Υπάρχει όμως και η εκδοχή του εσπερινού, ενός σχολείου πιο δημοκρατικού:

Κατά τις εννιά το βράδυ σ’ ένα μισοφωτισμένο αμφιθέατρο που δημιουργεί θεοσκότεινες περιοχές. Κάποιοι μαθητές ξαπλώνουν περιφερειακά σε μικρές κερκίδες, ο ένας στην αγκαλιά του άλλου. Οι περισσότεροι όμως, κρύβονται πίσω από τις κουρτίνες-παραπετάσματα, παίζοντας. Στο άδειο κέντρο της αίθουσας, κάθονται μερικοί καθηγητές. Σαν κατάδικοι. Γύρω ντουμάνι. Οι πάντες καπνίζουν.

Μια μαθήτρια στη σκηνή διαβάζει κάτι ακατανόητο. Οι καθηγητές την κοιτάζουν αλλά δεν ακούνε. Οι μαθητές δεν την κοιτάζουν γιατί κοιτάζουν τα κινητά τους. Αναπτήρες πετάνε πάνω από τα κεφάλια όλων. Slides διαδέχονται το ένα το άλλο, μισά πάνω σε στραβή οθόνη, μισά πάνω στη μπορντώ κουρτίνα. Χειροκροτήματα και επευφημίες: Για την άλλη κοπέλα που ανεβαίνει τώρα στη σκηνή, με το μίνι. Οχλαγωγία. Το νέον στο ταβάνι τρεμοπαίζει.

Ακούγονται πυροβολισμοί από τα ηχεία. Μαθητές κάνουν πως σκοτώνονται. Είμαστε άοπλοι, εδώ Πολυτεχνείο. Προτού τελειώσει η ανάγνωση του ποιήματος "αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος", στη σκηνή συγκεντρώνονται άλλα παιδιά για να χορέψουν τον Μαλεβιζιώτη. Πέφτει το μικρόφωνο, η μουσική ξεκινάει. Οι χορευτές μπαίνουν λάθος, παραπατάνε. Το παιδί κοιτάζει απορημένο και κλείνει το χαρτί του πριν ολοκληρώσει το ποίημα. Κατεβαίνοντας δέχεται στο πρόσωπο καπάκια από στυλό, χαρτάκια. Μερικοί μαθητές κρατάνε σφιχτά τα κορίτσια τους και τους χαϊδεύουν τα μαλλιά, τις φιλούν στο λαιμό. Άλλοι έχουν έλθει μπροστά με τα κινητά-κάμερες και απαθανατίζουν τα δρώμενα, κρύβοντας τη σκηνή. Δεν παρεμβαίνει κανείς. Κανείς δεν λέει ησυχία!

Ώρα δέκα παρά δέκα. Εκκωφαντικοί θόρυβοι από τα ηχεία. Ερπύστριες. Μαθητές δεν υπάρχουν πλέον στην αίθουσα πλην εκείνων που συμμετέχουν στη γιορτή. Πολλοί καθηγητές έχουν αποχωρήσει. Ακούγονται μηχανάκια που μαρσάρουν στο προαύλιο. Η σημαία κρέμεται στην καρέκλα, στο πάτωμα γαρύφαλλα. Περιμένουμε να τελειώσει το τραγούδι του ο μαθητής Γ. Χ. ο οποίος, κρατάει το μικρόφωνο και κάτι ψιθυρίζει πάνω στο τραγούδι του Μητροπάνου που παίζει playback. Στην παύση, ακούγεται απ’ έξω η βροχή. Τέλος, οι δέκα άνθρωποι που έχουμε μείνει, σηκωνόμαστε για τον εθνικό ύμνο κοιτάζοντας τα ρολόγια. Σε γνωρίίιιιιιζω από την κόψη… Χαϊδεύω κι εγώ το μικρό μου Nokia που με συνδέει με τον έξω κόσμο. Πεινάω και κατουριέμαι αφόρητα.