Σκεδάννυμι

Άντε τώρα να με συμμαζέψεις. Πεταμένος ξανά στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, σε παγκάκια, σε γραφεία, σε καλάθια λαϊκής. Εδώ και μια βδομάδα δεν μπορώ ούτε μια πρόταση να συντάξω, αναμασώντας τα υλικά της χαράς μου. Όπου αποδεικνύεται περίτρανα ότι και η ελάχιστη δημιουργία είναι πάντα καρπός μιας διπλής κίνησης: Της διάνοιξης του εγώ προς τους άλλους και της επιστροφής στον εαυτό με τα δώρα της συνάντησης. Αν καθηλωθείς σε κατορθώματα και ψευδο-επιτυχίες του βίου, αν οχυρωθείς σε μια ευτυχία τετάρτου ή πέμπτου ορόφου, η ζωή περνάει κάτω από τα παράθυρα χωρίς να καταλάβεις ότι κλείνεις συνεχώς τους αεραγωγούς. Πολύ σύντομα, ο μόνος άνθρωπος που σε εξιτάρει είναι ο εαυτός σου. Πόσο και γιατί οι άλλοι να υπομείνουν τα προσωπικά ego trip, τα εξωστρεφή, αναίτια χάχανα, τις σκηνοθεσίες της κίνησης.

Ξέρουμε τι ματαιόδοξα σκυλιά είμαστε όλοι μας.

Τα λέω για να τα ακούω. Σήμερα Πέμπτη, δεν θα δεχτώ ξανά σαμπάνιες, δώρα, αγκαλιές και φιλιά. Πρέπει επειγόντως να καταλάβω πώς βρέθηκα εδώ. Αν αυτό περίμενα πάντοτε στη σκιά. Και πώς πρέπει να διαχειριστώ αυτό το πρώτο, δειλό, αδύναμο φως της δημοσιότητας.