vita moderna

kisses, tears & psychodramas

24.12.04

this is my church

Από τις βεράντες του νοσοκομείου φαίνεται ένα κομμάτι της παραλίας. Η χειμωνιάτικη θάλασσα στο βάθος γυαλίζει ακύμαντη. Κάτι μουδιασμένοι συγγενείς καπνίζουν κόντρα στον απογευματινό ήλιο, πίσω απ’ τα τζάμια οι δικοί τους άνθρωποι έχουν στερεωμένο το βλέμμα στο κενό. Οι ώρες κυλούν μαζί με τις σταγόνες του ορού.

Στον άδειο διάδρομο το στολισμένο δέντρο ανάβει και σβήνει αθόρυβα. Δεν ακούγονται ανθρώπινες φωνές, δεν συμβαίνει τίποτα. Περνώντας μπροστά από τους θαλάμους κάτι λευκά κεφαλάκια στρέφονται αργά να σε κοιτάξουν. Σε λίγες ώρες ξημερώνουν Χριστούγεννα και ακόμα και εδώ, πάνω σ’ αυτά τα πρόσωπα του πόνου, διακρίνεις την προσδοκία λίγης χαράς, την αναμονή της γιορτής.

Γιατί τα Χριστούγεννα, βρίσκονται κυρίως στο μυαλό των ανθρώπων. Ορίζουν έναν ζεστό χώρο αισθημάτων, όπου συναντιούναι οι βασικές μας ανάγκες για προστασία, συντροφικότητα και αλληλεγγύη. Το νόημα των Χριστουγέννων ή, έστω, για τους περισσότερους, πλέον, μια θολή ανάμνησή του (από την παιδική μας ηλικία), τρυπώνει από παντού και μαλακώνει τη σκληρή καρδιά. Κάθε άνθρωπος έχει ρωγμές. Όσο μάλιστα πιο αράγιστη μοιάζει η επιφάνεια, τόσο περισσότερο ενδέχεται κάποιος να κάνει τους αόρατους σταυρούς του στο σκοτάδι, να ψέλνει προσευχές στα σκοτεινά. Γιατί κανείς δεν ταξίδεψε στη ζωή ατρόμητος, κανείς δεν βρήκε την απάντηση πεταμένη σε μια γωνιά του δρόμου. Όλη μας η σκηνοθεσία καταρρέει μπροστά στην απειλή του θανάτου.

Γι αυτό και πρέπει να μας βρει το πρωί εκστατικούς. Στη δική του εκκλησία ο καθένας, εκεί που αναπαύονται τα αισθήματα και οι καρδιές δεξιώνονται τους άλλους.

Ολαρία ολαρά
Χιόνι πέφτει από ψηλά
Χιόνι πέφτει και σκεπάζει την αυλή μας
Το μυαλό μου φτερουγίζει μακριά
Χιόνι πέφτει και σκεπάζει τη σκεπή μας
Και το άρρωστο σκυλί μας ξεψυχά.

Ολαρία ολαρά
Γύρω γύρω τα παιδιά
Ο μαρκήσιος Ντε Σαντ μ’ έναν χίπη
Ο φονιάς με το θύμα αγκαλιά
Ο γραμματέας μαζί με τον αλήτη
Κι η παρθένα με τον Σατανά.

Όλα είναι μακρινά κι ευτυχισμένα
Και το χιόνι πέφτει από ψηλά
Τα ζευγάρια στροβιλίζονται πιο πέρα
Κι η κοπέλα μου αστράφτει από χαρά.


Χρόνια πολλά και καλά Χριστούγεννα σε όλους. Και κυρίως σε κάτι ευαίσθητες ψυχές, που τριγυρνούν, μέρα και ώρα που είναι, αδέσποτες.
-------

Ο στίχος του τίτλου, από το τραγούδι των Faithless, God is a dj.
Τα άλλα στιχάκια τα ξέρεις.

1 Comments:

At 11:51 PM, Blogger thas said...

Σχόλια:


DiS:Αυτό το σχόλιο ίσως να έκανε και για τον "Βαρόμετρο" που είναι και ευρέων αριστερών πεποιθήσεων αλλά, μιας και εσύ μου έφερες στο μυαλό τον συνειρμό, τσάκω το:

Χριστούγεννα, Πρωτούγεννα
πρώτη γιορτή του χρόνου
εβγάτε, δέστε, μάθετε
που ο Χριστός γεννάται

Γεννιέται κι ανασταίνεται
με μέλι και με γάλα
το μέλι τρων οι Άρχοντες
το γάλα οι Αφεντάδες
και το μελισσοβότανο
το λούζοντ' οι Κυράδες.

Και έρχομαι εγώ ο λαός και ερωτώ:
Το μέλι,πάει στο διάολο το τρώνε οι Άρχοντες.
Το γάλα κατοχυρωμένο στους Αφεντάδες.
Αν, στην καλύτερη, είμαι Κυρία, βία να κονομήσω ένα λούσιμο τζάμπα.

Φαϊ το πτωχό πλην τίμιο και πιστό πόπολο δεν τρώει; Διότι δεν βλέπω να ξεμένει και τίποτα …

(Εντάξει, δεν είναι σχετικό με το post σου αλλά τραγούδι είδα, τσίμπησα).

Χρόνια πολλά μελλοντική μου συλφίδα!

2004-12-25 14:19


--------------------------------------------------------------------------------

QarcQ:X-mas distraction from the mass destruction dear Thas.

Μου ταιριάζει πολύ αυτός ο Χριστιανικός παγανισμός. Έχει κάτι από ανατολίτικη ισορροπία.

________ *_____________________________________
______0 ο ο_________________________________
_____ο ο Ο ο______________________________

___ ο ο ο Ο Ο Ο__________________________
_______|

|____________________________

Σου στολίζω ένα δέντρο, να πλαισωθεί με Eυχο-Comments δωράκια από τους παρακάτω.

Καλή Χριστουγεννοβδομάδα!

2004-12-26 11:43


--------------------------------------------------------------------------------

Μίτζη:« Τα κάλλη σου βατόμουρα κι είπα να σου τα κόψω.
Αγκάθια μ’ αγκυλώσανε μα ό,τι είναι θα τελειώσω.
Εμένα κι αν μου τ’ αρνηθείς- κι ώσπου να καμαρώσεις-
Θα ‘ρθει ο άγριος τρυγητής κι ό,τι έχεις θα του δώσεις.
Γι‘ αυτό λοιπόν τα κάλλη σου σε μένα να τα δώσεις.

Παράβλεψε τα λάθη μου και τα ελαττώματά μου.
Κοίτα πως τρέμει η ανάσα μου και τ’ ακροδάχτυλά μου.
Στο φως που τρέχει γρήγορα ν’ ανέβεις γητευτή μου,
Κι αν γελαστώ κι αν τυφλωθώ, θα’ ναι η αμοιβή μου.
Στο φως ν’ ανέβεις και να ‘ρθεις αυτή ‘ ναι η γιορτή μου.

Θέλω να πω στους βάρβαρους και στους ειδωλολάτρες
πως έχω βάρος και Θεό και γι’ αυτονών τις πλάτες.
Θεό που κάθεται στη γη- ξέρω τη γειτονιά του-
Που’ χει την αυταρέσκεια και δε θωρεί μπροστά του.
Μα σαν θα ‘ρθει ο τρυγητής, θα βρει τη γιατρειά του.
Θα ’ρθει ο άγριος τρυγητής, να βρει τη γιατρειά του.»

Ας προσευχηθούμε όλοι μας -στον όποιο Θεό- να συνεχίσουμε να έχουμε την τύχη να ζούμε σ’ αυτή την ειρηνική χώρα και την πολυτέλεια να μπαίνουμε στα νοσοκομεία ελπίζοντας και κατορθώνοντας πολλές φορές να καθυστερήσουμε τον ερχομό του «τρυγητή».

Χρόνια πολλά κι ευτυχισμένα σε όλους σας.

*Οι στίχοι του Θ. Παπακωνσταντίνου

2004-12-27 16:13


--------------------------------------------------------------------------------

Arkoudos:Χρόνια πολλά thas και καλά. Οι καλύτερες μου ευχες για πάρτη σου.

(και στην Μίτζη - στο ξαναλέω: πρέπει να σε αγαπάει πολύ αυτή η κοπέλα)

2004-12-31 11:52

 

Post a Comment

<< Home