Θα.

Υποτίθεται πως κάποτε θα γράψω. Θα έλθει -δήθεν-ο καιρός που θα με βρίσκει το πρωί πάνω από λέξεις. Αλλά ο καιρός περνάει και έξω από το παράθυρο αλλάζουν οι εποχές· το χώμα στις γλάστρες αδυνατίζει. Χαζεύω τα ελάχιστα γραπτά μου, τα ανακατεύω, μικρή η συγκομιδή.

Ανολοκλήρωτες προσπάθειες, κείμενα-σκίτσα. Να ένα, που το χώμα στη γλάστρα του έχει αρχίσει να αδυνατίζει έτσι που μένει έκθετο, σε διαρκή εκκρεμότητα. Το στέλνω να ταξιδέψει πια στο ανεμοδαρμένο δίκτυο, αφού δεν κατάφερα μέχρι τώρα να το δω να μεγαλώνει στην αυλή μου. Ίσως πάλι, να διακατέχομαι απλώς από το αμερικάνικο σύνδρομο του "χαμένου" χρόνου· ότι, αντίθετα, κάθε πράγμα πρέπει να ωριμάζει στο σκοτάδι, μυστικά. Θα δούμε.

*

Τελευταία νύχτα

Στις έντεκα ξάπλωσα, σταύρωσα τα χέρια στο στήθος και βολεύτηκα στη γούβα του σωμιέ. Τώρα κοιτάζω αφηρημένη το ταβάνι. Στο ίδιο σημείο. Απ’ όταν πέθανε ο Νίκος φέραμε το ντιβάνι δίπλα στο παράθυρο να μπορώ ν’ ακουμπάω το νερό και τα φάρμακα. Βολεύει η εσοχή του. Παλιότερα μάλιστα, που διάβαζα λιγάκι τα μεσημέρια, στοίβαζα εκεί τους Ταχυδρόμους, κυρίως μ’ άρεσε να χαζεύω τα εξώφυλλα, τις κοσμικότητες. Είχα και μερικά βιβλία του παιδιού, έναν Λουντέμη, έναν Καζαντζάκη αλλά με νύσταζαν. Προτιμούσα το Μικρό Ήρωα, τίποτα φωτορομάντζα. Ό,τι διάβασα μικρή, έναν Ζολά δηλαδή κι έναν Ρουσσώ, λίγο Παπαδιαμάντη, μ’ αυτούς έμεινα. Συν κάποια στοιχεία γαλλικής. Άλλωστε μετά τα εξηνταπέντε τούμπαραν όλα… Τα μικρά γράμματα δεν τα διάβαζα ούτε με τα γυαλιά. Δυσκολευόμουν με το ποτήρι του νερού, ήτανε η αρθρίτιδα που με διάβρωνε. Αλλά σιγά σιγά πάγωσε και το μέσα μου, σα να κρυστάλλωσε. Κι αυτό που στην αρχή ήτανε σπάνιο, έγινε με τον καιρό η καθημερινότητά μου: κάποιος να με στήνει στον καναπέ σαν κούκλα, κάποιος να με φροντίζει. Η Τασία μου δηλαδή.

Η συνέχεια εδώ.