vita moderna

kisses, tears & psychodramas

28.9.06

Οι ακριβές κιμωλίες της παιδείας.

Γράφω αυτό το post για τη φίλη μου τη Μαρία. Η Μαρία είναι δασκάλα και αναρωτιέται πώς και δεν βλέπει τίποτα στη μπλογκόσφαιρα για τη μεγάλη απεργία που τους εξουθενώνει καθημερινά, ηθικά και οικονομικά (μέχρι τώρα της έχει κοστίσει 600 ευρώ ενώ εξαγγέλλεται νέα πενθήμερη). Είναι αλήθεια πως εμείς εδώ στα trendy blogs δεν ασχολούμαστε με ζητήματα λαϊκής καθημερινότητας, απορροφημένοι καθώς είμαστε να ομφαλοσκοπούμε μετ’ ευτελείας και να μεριμνούμε περί διεθνών προβλημάτων που είναι και πιο γκλομπάλ.

Η Μαρία είναι μια εκπαιδευτικός που ό,τι ώρα και να πας σπίτι της θα τη βρεις να κόβει χαρτάκια με γράμματα, να κολλάει δέντρα πάνω σε φελιζόλ και να προετοιμάζει το μάθημα της επομένης. Δίπλα της έχει κάτι ογκώδεις τόμους διδακτικής - εγώ τα αντίστοιχα τα έχω κάνει βάση για τα ηχεία. Τα προγράμματα περιβαλλοντικής που έχει εκπονήσει κατά καιρούς με τα πιτσιρίκια δεν έχουν σχέση με πολλές παρόμοιες εργασίες του Λυκείου. Αν πιστέψουμε τους τηλεοπτικούς φωστήρες που κολακεύουν ένα κοινό που θέλει να κανιβαλίσει ό,τι δεν ανήκει στο ίδιον συμφέρον, ο δάσκαλος είναι ένας τεμπέλης με μεγάλες διακοπές. Τα παιδιά μας θα μείνουν, μάλιστα, αγράμματα επειδή αυτοί, οι δασκάλοι (sic), θέλουνε παραπάνω λεφτά.


Τυπικό δείγμα χαραμοφάη εκπαιδευτικού με την παρέα του.


Η Μαρία υπερασπίζεται στην τάξη την παιδεία όπως την αντιλαμβάνεται. Δεν κάνει εκπτώσεις επειδή δεν αμείβεται καλά- κανένας λογικός άνθρωπος δεν θα μπορούσε να σκεφτεί έτσι. Το ζήτημα είναι πώς σκέφτεται ένα Υπουργείο Παιδείας το οποίο είναι λαλίστατο σε μεταρρυθμιστικές εξαγγελίες και εντελώς ανεπαρκές σε σχεδιασμό και ανθρώπινη ευαισθησία. Κρίνει ανέντιμη την όλη κατάσταση και δεσμεύεται να δώσει το υποσχεθέν επίδομα σε εξακόσιες δόσεις των πέντε ευρώ, αρχής γενομένης από του παραχρόνου. Για την ώρα τους δίνει ένα δίφραγκο-τόσα μπορεί. Μ’ αρέσει και ο Θ. Ρουσόπουλος που, πολλαπλασιάζοντς τα δύο ευρώ και σαρανταεπτά λεπτά επί τον αριθμό των εκπαιδευτικών επί δέκα χρόνια, καταλήγει με καμάρι: τόσα εκατομμύρια ευρώ σας φαίνονται ψίχουλα;

Φυσικά δεν νομίζω ότι είναι προσωπικό ζήτημα της υπουργού ή ότι δεν υπάρχει διαρκές κουβεντολόι με το Οικονομικών. Το ζήτημα είναι πώς ακριβώς αντιλαμβάνεται το κράτος τον ρόλο του εκπαιδευτικού και ποια (οικονομικοκοινωνική) θέση του επιφυλάσσει. Και τελικά, πώς ονειρεύεται αλλαγές στην εκπαίδευση χωρίς να έχει σύμμαχό του τον φορέα της αλλαγής- τα ίδια τα πρόσωπα.

Φυσικά η εκπαίδευση δεν στελεχώνεται μόνο από Μαρίες. Είναι όμως και αυτή ανάμεσα στις τάξεις τους και σίγουρα δεν είναι η μόνη. Τέτοιους ανθρώπους δεν τους βλέπουμε γιατί είναι συνήθως εκείνοι που κάνουν τη λιγότερη φασαρία. Υπάρχει και μια κακή παράδοση στη χώρα- οι εκπαιδευτικοί δεν ήταν ποτέ συμπαθείς στις κυβερνήσεις. Οι γονείς μου, δάσκαλοι και οι δύο, συμμετείχαν σε απεργίες που τους γονάτισαν. Τα χρήματα που έχουν καταθέσει στα ταμεία του κράτους ισοφαρίζουν τις αυξήσεις που δόθηκαν σε διάρκεια σαράντα χρόνων.

Τα λέω έτσι επειδή είμαι θυμωμένος. Για το εσωτερικό μπάχαλο που βασιλεύει σε ένα εξωραϊσμένο τοπίο, έγραψα και στην A.V. αυτό. Δεν έχω καμιά αισιοδοξία για το μέλλον από τη στιγμή που όλες οι αλλαγές έρχονται από πάνω, με τη σφραγίδα της προσωπικής φιλοδοξίας ενός εκάστου των πεφωτισμένων.

17 Comments:

At 5:53 PM, Blogger Rodia said...

Ωραία τα γράφεις!
..το θέμα το έπιασα απέξω απέξω
εδώ

:-)

 
At 5:59 PM, Blogger . said...

πώς δεν ε΄γινε ντόρος στη μπλογκόσφαιρα; έγινε!

είπαν ότι οι δάσκαλοι απλά κάθονται, ότι "ζευγαρώνουν" με δασκάλους για να έχουν 2.000 ευρώ στο σπίτι (με ακριβώς αυτό το ρήμα), ότι δεν κάνουν τίποτα και παίρνουν λεφ΄τα χωρίς ουσιαστική δουλειά...

στο μόνο που συμφωνω απο αυτ΄α που είπαν είναι το εξής: είμαι κι εγω σίγουρη ότι όντως, δεν ε΄τυχαν σε καλούς δασκάλους. αλλιώς δεν εξηγείται ούτε το μένος ούτε η επιλογή λεξιλογίου τους.

 
At 6:27 PM, Anonymous Anonymous said...

Η Μαρία θα έπρεπε να ανοίξει ένα blog, και να μας πει τις απόψεις της... Τα κείμενα που σχολιάζουν μία κατάσταση είναι τελείως διαφορετικά από τα κείμενα ανθρώπων που ζουν αυτήν την κατάσταση...

 
At 6:37 PM, Blogger Provato said...

συμφώνω απολύτως μαζί σου.


και μπράβο που το έθεσες έτσι το θέμα! είναι εξαιρετική η συμβολή των εκπαιδευτικών στην πνευματική εξέλιξη μίας ολόκληρης κοινωνίας και θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται πολύ διαφορετικά...


μπεεε

xxxx

 
At 6:45 PM, Blogger thas said...

Μόνο αυτό γιατί φεύγω.

Να ανοίξει ένα μπλογκ και να μας λέει ότι είναι μια ευσυνείδητη δασκάλα με όνειρα και όραμα για την παιδεία; και δεν θα την προγκήσουν κατά τη γνώμη σου οι πάντες;

Αυτά μόνο τρίτα πρόσωπα μπορούν να τα σημειώνουν όταν τα βλέπουν.

 
At 7:05 PM, Blogger ci said...

Συμφωνώ ότι αν η Μαρία ανοίξει ένα blog θα ακούσει αυτά που λέει η Μαριλίνα πάνω κάτω.

Τρίτα πρόσωπα, που όμως όπως εσύ τα ξέρουν από πολύ κοντά, και αυτό φαίνεται και από το κείμενό που δίνεις στο λινκ.
Και από την πρόταση με την οποία κλείνεις αυτό εδώ το ποστ - γιατί δεν χρειάζεται να αλλάξει κυβέρνηση για να έχουμε το ..όραμα του καθενός, αλλά αρκεί να αλλάξει υπουργός στην ίδια κυβέρνηση.
Τη στιγμή που πχ για την αλλαγή στην ορθογραφία στη Γερμανία έγιναν πόσες συζητήσεις, και πιλοτικές εφαρμογές και και..

 
At 7:18 PM, Anonymous Anonymous said...

Ξέρω μια άλλη Μαρία. Εχει δύο παιδιά. Δουλεύει σε κατάστημα. Πωλήτρια. Πλήρες ωράριο. Και σάββατα φυσικά. Χωρίς ΙΚΑ. Για 800 ευρώ το μήνα .
Επιστρέφει σπίτι μετά τις εννιά. Και πρέπει κάθε μέρα ( κάθε νύχτα μάλλον ) να διαβάσει τα παιδιά, να πλύνει, να καθαρίσει, να μαγειρέψει για την επομένη.
Λίγες ώρες ύπνο. Λίγα όνειρα.

Δίκαια ασφαλώς τα αιτήματα της φίλης σου. Ξέρω όμως πολλές Μαρίες με πιο δίκαια αιτήματα. Και δεν μπορούν καν να απεργήσουν για να τα διεκδικήσουν.
Και δεν ασχολείται κανείς. Ούτε νοιάζεται. Πολύ φοβάμαι ότι οι ίδιες οι Μαρίες δεν νοιάζονται η μια για την άλλη.

Πέσαμε όλοι στην παγίδα της συντεχνιακής διαίρεσης της κοινωνίας, αντί της συλλογικής διεκδίκησης κι αλληλεγγύης.

 
At 8:09 PM, Blogger Καπετάνισσα said...

Θαυμάσιο κείμενο.

Σύμφωνη σε όλα.

Και θυμωμένη επίσης.

 
At 9:45 PM, Blogger Sraosha said...

Εύγε.

 
At 8:36 AM, Anonymous Anonymous said...

Λυπάμαι για τα 600 Ε που έχει ζημιωθεί μέχρι τώρα η Μαρία, να άκουγα και μια λέξη συμπάθειας για τα πρωτάκια που περίμεναν με ανυπομονησία το σχολείο, για τις εργαζόμενες μητέρες που δεν ξέρουν που ν'αφήσουν τα παιδιά φεύγοντας για τη δουλειά, καλά θα ήταν.

Είμαι σιγουρότατος ότι αυτα που λέτε για τη φίλη σας είναι έτσι και μάλιστα θα λέτε και λίγα. Είμαι σιγουρότατος ότι οι περισσότεροι δάσκαλοι είναι έτσι και ότι αγαπούν τα παιδιά ( τα περι διακοπών τα λένε όσοι δεν έχουν ιδέα τί σημαίνει να είσαι σε μία τάξη, πόσο κουραστικό και ψυχοφθόρο είναι) αλλά από την άλλη, γνωρίζω ότι γενικά η χώρα μας είναι χώρα υποαμειβομένων επαγγελματιών, δεν αφορά μόνο στους δασκάλους αυτό και με δεδομένο ότι η ομοσπονδία, το συνδικαλιστικό όργανο έχει αποδοθεί στην άσκηση αντιπολίτευσης στην κυβέρνησης,αν κρίνω απο τη ρητορική που εξαπολύουν λυπάμαι, αλλά διατηρώ τις επιφυλάξεις μου για τη συγκεκριμένη κινητοποίηση.

Υ.Γ. Οι αγώνες κοστίζουν, στην καλυτερη περίπτωση, μόνο σε χρήμα.

 
At 10:07 AM, Anonymous Anonymous said...

@spinoza
Ακριβώς επειδή ζούμε σε χώρα υποαμειβόμενων επαγγελματιών θα περίμενε κανείς ότι οι απεργίες θα τσιγκλούσαν τα μικρά κομματάκια αλληλεγγύης που μας απομένουν. Έστω, μέσω της όχλησης και του χάους που προκαλούν. Ο μπαμπάς μου, δάσκαλος κι αυτός, όταν μια μαμά πήγε να τον βρει στο σχολείο και να τον ρωτήσει αγανακτισμένη πού θα αφήσει τώρα τα παιδιά και γιατί ταλαιπωρούν τον κόσμο με την απεργία τους, απάντησε: "Κυρία μου, η απεργίες γίνονται για να ταλαιπωρούμαστε, μπας και ξυπνήσουμε". Δεν ήταν επαγγελματίας συνδικαλιστής, δεν τον θυμάμαι να πήρε ούτε μια μέρα άδεια από τη δουλειά του, και τα παιδαγωγικά μου βιβλία που εγώ τα πηγαινόφερνα βόλτα για να τα διαβάσω δήθεν, τα είχε ξεκοκαλίσει εκείνος πριν γυρίσω στην εξεταστικη μου.
Δεν θυμώνω καθόλου με τους ανθρώπους που απεργούν. Ούτε με το γιατρό μου που είχε προχτές στάση εργασίας και δεν με είδε παρόλο που είχα κλείσει το ραντεβού πριν καιρό. Αν θυμώνω με κάποιους είναι με αυτούς που δεν βγαζουν άχνα, αλλά τα κουτσοβολεύουν, κυνικά, κάνοντας κοπάνα από όπου μπορούν και δηλώνοντας "Δουλεύω όπως και και για όσο με πληρώνουν" (το έχω ακούσει και αυτό)..
Σορι για την κατάχρηση του χώρου, thas.

 
At 10:49 AM, Anonymous Anonymous said...

"Ακριβώς επειδή ζούμε σε χώρα υποαμειβόμενων επαγγελματιών θα περίμενε κανείς ότι οι απεργίες θα τσιγκλούσαν τα μικρά κομματάκια αλληλεγγύης που μας απομένουν. Έστω, μέσω της όχλησης και του χάους που προκαλούν".

Το γεγονός ότι δεν προκαλούν καμία όχληση και ότι με την απεργία δεν ασχολούνται ούτε τα μπλογκ που οι συντάκτες τους επιδεικνύουν κάποια ευαισθησία στην κοινωνία, θα έπρεπε να προβληματίσει αυτούς που την κάνουν, πριν να σπεύσουν να μιλήσουν για ομφαλοσκοπηση ή κοινωνική αδιαφορία.

Ο λόγος που ο κόσμος δεν ασχολείται, είναι επειδή έχει μπουχτίσει απο τις συντεχνίες που με το πρόσχημα θεσμικών αιτημάτων αλλά στην ουσία για δυο φράγκα και καντάρια αντιπολίτευση της πλάκας, κρατούν ομήρους την κοινωνία κάθε τρεις και λίγο.

Όσο για τους γιατρούς ούτε εγώ θυμώνω μαζί τους. Σκέψου να έχεις σπουδάσει επί τόσα χρόνια, να ασκείς ένα αναμφισβήτητα κοινωνικό επάγγελμα με αστική ευθύνη ( δλδ πας μέσα αν κάνεις κάποιο λάθος, ενώ αν είσαι κακός δάσκαλος δεν παθαίνεις τίποτε) και να βλέπεις τους δασκάλους( πολλοί εκ των οποίων είναι της διετούς εκπαίδευσης,χώρια αυτούς που έρχονται από ουγγαρίες, σκόπιο κλπ) να ζητούν κάτι μυθικά ποσά ( σε σχέση με τους υπόλοιπους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα) για αμοιβή.

 
At 11:21 AM, Blogger thas said...

Spinoza και Κασιανέ.

Ξεκαθάρισα ότι γράφω αυτό το ποστ για τη φίλη μου τη Μαρία. Ότι τώρα μιλάμε για αυτόν τον κλάδο που επιχειρεί αυτή την προσπάθεια. Αύριο μπορεί να συζητήσουμε για τον επόμενο. Αν το καλοσκεφτείς δεν θα μπορούσαμε ποτέ να μιλήσουμε για τίποτα καθώς πίσω από τον αναπτυγμένο κόσμο υπάρχει ένας άλλος, μεγαλύτερος, που μένει σταθερά στην υπανάπτυξη. Δεν θα μπορούσες να μιλήσεις για τον εργάτη της βιομηχανίας γιατί υπάρχει ο ναυτεργάτης. Ούτε καν για τον έλληνα εργάτη γιατί υπάρχει ο πακιστανός αντίστοιχος που εκτός των ψιχίων δέχεται και τον διαρκή εξευτελισμό. Αλλά ούτε γι’ αυτόν ακριβώς, καθότι το δράμα κατά μια γνωστή οικονομίκιστικη άποψη «χειρότερο από το να σε εκμεταλλεύονται είναι να μην ενδιαφέρεται κανείς να σε εκμεταλλευτεί». (Νομίζω το παράκανα σε ανάλυση- με συγχωρνάτε)

Οι συγκρίσεις με λίγα λόγια μας οδηγούν σε μια ατέρμονη κουβέντα και μια διαρκή προς τα κάτω διολίσθηση. Δεν αντιλέγω αγαπητέ spinoza ότι υπάρχει πάντα και η άλλη πλευρά, οι παράπλευρες απώλειες, τα προσωπικά δράματα όσων πλήττονται από μια απεργία, οι συνδικαλιστικές τεχνικές και οι μικροπολιτικές. Όμως αυτό δεν μπορεί να ακυρώνει την έκφραση της αλληλεγγύης μας εφόσον μάλιστα αυτή αναδύεται αυθόρμητα, χωρίς άλλες σκοπιμότητες, στηριγμένη μόνο στην παρατήρηση όσων συμβαίνουν γύρω μας.

 
At 4:13 PM, Blogger Rodia said...

.

Μια δασκάλα ενημερώνει

..στο μπλογκ της..

 
At 5:46 PM, Blogger thas said...

Rodia μου και Μαριλίνα και Πάνο και tyxod και laughing sheep και citronella και Κασιανέ και Καπετάνισσα και sraosha και spinoza και placebo,

ευχαριστούμε πολύ πολύ για τα σχόλια.

 
At 8:26 AM, Blogger Εαρινή Συμφωνία said...

Ακουσα σήμερα ότι οι δάσκαλοι πηγαίνουν μία- δύο μέρες στο σχολείο και τις υπόλοιπες απεργούν, γιατί αλλιώς θα πάρουν 300 ευρώ και μετά πώς θα τα βγάλουν πέρα. Αν με έπιανε το παλαιοκομμουνιστικό μου θα έλεγα να πεινάσουν, αγώνα κάνουν. Ομως, δεν θα το πω γιατί τους κατανοώ απολύτως. Αλλο θέλω να επισημάνω: ότι είναι σε τόσο κακή οικονομική κατάσταση που ούτε μεγάλη απεργία δεν μπορούν να κάνουν με την ησυχία τους.

 
At 10:20 PM, Blogger Annabooklover said...

Έχω διαβάσει αυτό το ποστ από την Πέμπτη και ήθελα να σχολιάσω αλλά δεν ήξερα τί να πω.΄Εγραψα κι ένα ποστ πολύ συναισθηματικό πολύ εν θερμώ το οποίο δεν ανέβασα τελικά, σήμερα ξανάρχομαι εδώ και υπάρχουν ένα σωρό ενδιαφέροντα σχόλια. Κατ'αρχήν το ποστ της συναδέλφου Ρενάτας είναι σε όλα σωστό. Η πρωτοβάθμια εκπαίδευση είναι σε πολύ κακή κατάσταση από υποδομές, καμία σχέση με τα Λύκεια και αρκετά Γυμνάσια.
Δεύτερον, το επιχείρημα των γονεών και η καραμέλα των καναλιών ότι χιλιάδες γονείς "ταλαιπωρούνται" γιατί δεν έχουν που "ν'αφήσουν" τα παιδιά τους δείχνει το νέο ρόλο του Δημοτικού Σχολείου: Baby sitting από πτυχιούχους.

 

Post a Comment

<< Home