Παρελθόν, παρόν και μέλλον (και τα ιδεολογικά σου...)

Από τον ιό της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας:
Τίτλος: Το χαμένο «ναι» του ’74
Υπότιτλος: Δεν χρειάζεται να διαβάσουμε και τις 9.000 σελίδες του σχεδίου Ανάν για να καταλάβουμε το «όχι» της Λευκωσίας. Αρκεί να ξεφυλλίσουμε τα πρακτικά των συκέψεων του 74, όταν συζητήθηκε και χαράχτηκε πρώτη φορά η κοινή πολιτική απέναντι στον Αττίλα.

(Στο απόσπασμα που ακολουθεί, η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από το πολιτικό κόστος που θα είχε η πιθανή λύση του προβλήματος. Τα δύο από τα τρία πρόσωπα που πρωταγωνιστούν στο διάλογο είναι ίδια με τα σημερινά.)

Κληρίδης: Πρέπει να γίνει μια θυσία. Ο άνθρωπος που θα υπογράψει αυτή τη λύση θα καταστραφή πολιτικώς, αλλά πρέπει να αναλάβη τας ευθύνας του. Εάν δεν καταλήξωμεν εις μίαν συμφωνίαν, δεν είμαι διατεθειμένος να συνεχίσω ως διαπραγματευτής.
…………………
Μακάριος:…Προτιμώ οι Τούρκοι να κρατούν εναντίον της θελήσεώς μας το 40% παρά το 28% με την θέλησίν μας.
Παπαδόπουλος:Εάν πρόκειται με τις διαπραγματεύσεις να μας επιστρέψουν το 10% και να κρατήσουν το 30% τότε είναι προτιμωτέρα η θέσις του Μακαριωτάτου να κρατήσουν το 40%.

*

Άρα έχει δίκιο ο Διονύσης Χαριτόπουλος όταν λέει:
Η «υπερήφανη» εξωτερική πολιτική μας, μετέτρεψε την ισχυρή Ελλάδα σε τουρκικό δορυφόρο και οδήγησε στο έκτρωμα του σχεδίου Ανάν. Μονοπωλούν τις οθόνες και προσπαθούν να καταβάλουν το φρόνημα του κυπριακού ελληνισμού, που με πόνο και αίμα επί χιλιάδες χρόνια διατήρησε την εθνική του ταυτότητα.
Όμως το γυαλί είναι αμφίστομο.
Ήταν αρκετή η συγκλονιστική εμφάνιση του κύπριου προέδρου, να επαναλαμβάνει το ΟΧΙ χιλιετιών, για να αποκαλύψει την αχρειότητα και την τιποτολογία τους.
(Εννοεί τους "μεταλαγμένους δραπέτες του μαρξισμού και νυν ζηλωτές του εξαμερικανισμού, τους συνήθεις αριστερούς-διανοούμενους με τα σιδερωμένα πτυχία της αστικής κουλτούρας")

Είναι ωραίος ο πρόεδρος. Έχει μια έμφυτη κλίση στο ΟΧΙ. Όλα ή τίποτα.

*

Συνεπώς έχει άδικο ο πολιτικός επιστήμων Ηρακλής Μήλλας όταν βρίσκει συγγένειες ανάμεσα στον Παπαδόπουλο και τον Ντενκτάς:
«Δεν μπορώ να πω στα εγγόνια μου ότι φεύγουν τα στρατεύματά μας και ότι δεν θα γυρίσουν πια» είπε ο Ντενκτάς
«Δεν μπορώ να παραδώσω κοινότητα ενώ παρέλαβα αναγνωρισμένο κράτος»
είπε ο Παπαδόπουλος. Αμφότεροι έκλαψαν και μαζί και οι οπαδοί τους.
Έχει, επίσης, άδικο όταν συνεχίζει ο επιστήμων: Οι συναισθηματικές εξάρσεις υποδηλώνουν ότι το όχι είναι προϊόν ιδεολογικών αντανακλαστικών. Ο Παπαδόπουλος μίλησε για σεβασμό στην Ιστορία και ο Ντενκτάς το ίδιο, για ένα ένδοξο παρελθόν γεμάτο θυσίες, ενώ το θέμα είναι το μέλλον της Κύπρου.

Μέλλον; What about it? Στο χωριό μου λέμε: Κάτσε τώρα και ξαγκίστρωνε!