Lost & found

Χαίρομαι που το Σοφάκι (η Κόπολα, ντε) στήνει ένα σινεμά αντίθετο από του μπαμπά της. Το Lost in translation που μόλις αξιώθηκα να δω, είναι μια μπαλάντα, ένας ψίθυρος αισθημάτων και μουσικής, τόσο μακριά απ’ τις μεγαλαυχίες του Francis Ford. Η ταινία ψιθυρίζει· γι’ αυτό και ακούγεται δυνατά!

Δεν συμβαίνουν πολλά πράγματα. Δύο άνθρωποι, ένα νεαρό κορίτσι και ένας γνωστός μεσήλιξ ηθοποιός, βρίσκονται τυχαία σ’ ένα ξενοδοχείο στο Τόκυο. Ο καθένας τους περιηγείται την πόλη γερμένος στο παράθυρο του αυτοκινήτου. Η σύγχρονη ζωή καθρεφτίζεται στα τζάμια και στα μάτια τους ως άδειο ψυχικό τοπίο. Μια γοητευτική α-νόητη μεγαλούπολη αντανακλά το μέσα χάος. «Νιώθω χαμένος», λέει κάποια στιγμή ο ήρωας. «Δεν ξέρω ποιον παντρεύτηκα» λέει, αλλού, το κορίτσι. Στην ταινία περιγράφεται η ανίχνευση, η αναγνώριση του ενός στον άλλον του "κοινού" τους "βλέμματος".

Η Sofia καταφέρνει να μας νυστάξει. Να ρίξει δηλαδή την ένταση της λογικής μας επεξεργασίας και να υποβάλει: Οι λυρικές εικόνες της πόλης που περνούν διαρκώς μπροστά μας, η μουσική υπογράμμιση (ένα βαθύ, μελαγχολικό soundtrack λεπταίσθητων μελωδικών γραμμών και ροκ αισθητικής), η Charlotte, αυτό το απίστευτα γλυκό κορίτσι που σου κλέβει την καρδιά και τέλος, ο αναχωρητής, μονίμως απών Bob Harris, σιγά σιγά ενοποιούνται και σε μαγνητίζουν. Η ταινία αφήνει χώρο να εμπλακείς προσωπικά, να συναντηθείς, να συνομιλήσεις με τη δική σου ζωή. Να νιώσεις επίσης «χαμένος». Εκεί σε περιμένει το δώρο του τέλους: πέρα από καταγωγές, γλώσσες, και ηλικίες, οι άνθρωποι είναι, κυρίως, η αδυναμία τους να κατανοήσουν. Η αναγνώριση αυτού του γεγονότος είναι αποκαλυπτική, και η συνάντηση ανθρώπων που τη συνειδητοποιούν, βαθιά ερωτική.

Η ταινία τελειώνει με το Just like honey των Jesus and Mary chain, μέσα σε δάκρυα ανακούφισης. Επειδή η ζωή είναι μεν αυτή η αδυναμία, η έλλειψη, η απώλεια νοήματος, αλλά και επειδή μερικές φορές οι συναντήσεις μας μπορούν να βιωθούν just like honey. Όταν παραιτημένοι από βεβαιότητες και ψευτοσκηνοθεσίες του βίου, εγκαταλειπόμαστε στην αγκαλιά του άλλου, ανίσχυροι και δοτικοί. Έστω στη μέση ενός πολυσύχναστου δρόμου.

*

(Να με συγχωρείτε για τον μελοδραματισμό. Μερικές φορές το κάνω ως άσκηση πίστης στα ίδια μου τα λόγια. Όποιος έχει γράψει, μικρός, στο τετράδιό του «Σ’ αγαπώ», απλώς για να το δει και να γεμίσουν τα μάτια του, με καταλαβαίνει.)