kisses, tears & psychodramasκουρέλια
Ξανάβλεπα χθες τα «κουρέλια» του Νικολαΐδη, ταινία-σταθμός κυρίως για τη ροκ μυθολογία που έστησε στην εποχή της, αλλά και για τον απόηχο που άφησε στις επόμενες δεκαετίες. Υπέθετα μάλιστα ότι όλες αυτές οι στυλιζαρισμένες εξυπνάδες και οι ατάκες που μας έθρεψαν κάποτε, θα κατέρρεαν σήμερα. Παραδόξως πως, άντεξαν. Μοιάζε να τραγουδάνε ακόμα. Τι τραγούδι όμως λένε, θα σε γελάσω.
Σε κάποια σκηνή, ο Βαλαβανίδης λέει το εξής:
-Πρέπει κανείς να προσέχει γιατί μετά τα σαράντα ενδέχεται να δει τον εαυτό του να έρχεται βαδίζοντας στο απέναντι πεζοδρόμιο.
Παρότι συντάχθηκα συναισθηματικά μαζί του, επανήλθα αργότερα σκεπτόμενος τι από ό,τι φαντάστηκα εγώ περί του θέματος ισχύει και πώς αντιλαμβάνονται και άλλοι το περιεχόμενο της πρότασης. Πριν μεταφέρω λοιπόν τις σκέψεις που κάνω, είμαι περίεργος για τις δικές σας, όσοι νομίζετε ότι σας αφορά κάτι τέτοιο, ας είστε και δεκάξι χρονών. Ξεκομμένη, βέβαια, από το πλαίσιο της ταινίας η φράση είναι λιγάκι αμήχανη, αλλά δεν πειράζει, θα γεμίσετε τα κενά εσείς.
11 Comments:
Φίλε κουρέλι,
Δεν φοβάμαι καθόλου να με συναντήσω. Θα βαρεθώ λιγάκι, αλλά κι αυτό θα περάσει. Η ατάκα του Βαλαβάν μου θύμισε στίχους του Αργύρη. Αφορούν τις συναντήσεις που πρέπει πάση θυσία να αποφεύγουμε, τώρα που, σιγά σιγά, το ροκ (το δικό μου) απομακρύνεται μες την ομίχλη. Θα την κάνω την παρασπονδία και θα τους παραθέσω :
Ο θάνατος μου ψες μου δείξε τη καρδιά του,
ήταν αδιάφορος, όμως λιγάκι φιλικός·
με κοντό γκρίζο γένι καθισμένος,
στον καναπέ μου, στη γωνιά του δρόμου·
ίσως, μπορούσε να 'ταν αδερφός μου·
δεν ήταν και πάρα πολύ σοβαρός κύριος·
δεν τον είχα ξαναδεί όμως τον γνώρισα,
θα 'ταν στη δεκαετία των σαράντα,
και φορούσε κουστούμι.
Βάλε τη μουσική με τη φαντασία σου (βάλε πολλά πνευστά να παίζουν νωχελικά και θυμήσου κάποιο κορίτσι που αγάπησες) κι είσαι μέσα.
η στίξη είναι επινόηση δική μου.
...και με την ευκαιρία να σου πω ότι το καλύτερο πράγμα που έφτιαξε ο Νικολαΐδης ήταν ένα βιβλίο: "Ο Οργισμένος Βαλκάνιος". Δεν ξέρω αν κυκλοφορεί ακόμα.
*
Ενισχύει τη θεωρία μου, ότι για να κάνεις σινεμά αρκεί να σ' αρέσει η λογοτεχνία.
*
Δεν θυμάμαι σχεδον καθόλου πιά τήν ταινία, όμως αν κάποιος έστειλε τον εαυτό του για ...τσιγάρα κάποτε, μαλλον τυχη βουνό θα ναι νά τον συναντήσει νά ρχεται έστω κι απο τό απέναντι πεζοδρόμιο ..κι αυτο δεν εχει ηλικία νομίζω ..αλλά και πάλι μπορεί να ναι ετσι η και αλλιώς ποιός ξέρει...
Χμμ δεν έχω δει την ταινία (ναι οκ θα την ψάξω ρε παιδιά) και δεν ξέρω με τι ύφος το είπε αυτό ο Βαλαβανίδης.
Αλλά βλέπω πως αναφέρεται με αρνητική χροιά αυτή η αττάκα...
Και γιατί να φοβάμαι να συναντήσω τον εαυτό μου από απέναντι? Ούτε του χω κρύψει τίποτα, ούτε του χρωστάω, ούτε τον φοβάμαι, ούτε έχω κάτι να του αποδείξω πλέον. Τα έχουμε καλά. Και αμα τον δώ στα 40 μου να έρχεται από το απέναντι πεζοδρόμιο, από ό,τι ψιλιάζομαι θα τον φωνάξω να πάμε για μπύρες :)
Στην κατάσταση που βρίσκομαι τώρα, αν δω τον εαυτό μου να έρχεται βαδίζοντας στο απέναντι πεζοδρόμιο, θα τρέξω να του ζητήσω δανεικά.
vague αυτη τη στιγμή έχω την έντονη εντύπωση πως είμαι ακόμα στο γραφείο και πως πρέπει μεχρι τις 4 να έχω γράψει κάτι για το οποίο δεν έχω την παραμικρή ιδέα τι είναι εκτός απο τον τίτλο του.Μετά ναι θα πάω στο βιντεοκλα(που λεει και η γιαγιά μου) και θα ζητήσω απο την βιντεοκλαμπού με λάγνα φωνή να μου δώσει την συγκεκριμένη ταινια
Θα περάσω απέναντι & θα τον ρωτήσω:
- Πώς τα πάω;
- Δεν πας καλά.
- Μα από ’δω παν κι άλλοι.
- Όταν εσύ πήγαινες, εγώ πηγαινοερχόμουν μικρέ.
Θα χαμογελάσουμε συνωμοτικά, θα στρέψουμε τα κεφάλια μας προς τα επάνω και θα με δούμε να μας κοιτάζω με τη γλώσσα έξω από ψηλά.
Συνήθως οπλοφορώ
Έτσι νιώθω ασφαλής
Συνήθως οπλοφορώ
και περιμένω τη στιγμή
που θα φωνάξω με οργή
"Ψηλά τα χέρια"
Και πριν προλάβω να αντιδράσω
θα μου φυτέψω μια σφαίρα
ανάμεσα στα μάτια
"Βρισκόμουν σε άμυνα"
θα πω αργότερα
Θα πέρναγα απέναντι θα τουπιανα τα χέρια και θα του έλεγα
κοιταζώντας τον στα μάτια.
Ρε συ thas επιτέλους συναντιόμαστε σαν άνθρωποι.
Έλειψα το τριήμερο και δεν μπόρεσα να παρέμβω. Περισσότερο ήθελα να δω πώς καταλαβαίνετε τις προθέσεις του Νικολαΐδη, σε αυτή την ατάκα. Ευχαριστώ πάντως που μπήκατε στον κόπο. Παραθέτω και τις δικές μου σκέψεις πιο πάνω, εντελώς αυθαίρετες- δεν το συζητώ.
Ποιον εαυτό από όλους;
Αυτόν που δεκαεξάχρονος, ανεμίζει τη σάκα του όλο χαρά επειδή τέλειωσε το σχολείο και προσπερνάει τον σαραντάρη με αναίδεια, όλη δικιολογημένη από το σφρίγος της νιότης του;
Αυτόν που εβδομήντα και βάλε περπατάει με μια μικρή δυσκολία από την ήδη καλπάζουσα ασθένεια του Πάρκινσον και χαμογελάει στον σαραντάρη όλο χαρά που κατάφερε να περπατήσει το μισό τετράγωνο σήμερα;
Ή πάλι αυτόν τον εαυτό, που παλιά ήταν συμμαθητής, και τώρα, σαραντάρης πια κι αυτός, κάνει νόημα από το πεζοδρόμιο απέναντι προσκαλώντας σε καφέ τον παλιόφιλο;
κλπ. κλπ.
Οι ερμηνείες είναι άπειρες, φαντάζομαι. Όσοι κι οι άνθρωποι. Όσες κι οι ιστορίες τους.
Post a Comment
<< Home