For his eyes only

Παρακολουθώντας τον Περικλή να χορεύει με τη μαμά, τη μαμά να ευχαριστεί την Ελλάδα, Αμερική, Καναδά, Υφήλιο, Πλανήτη Γη για τη στήριξη στο γιο της, σκέφτομαι ξαφνικά τη Σώτη Τριανταφύλλου και τις απόψεις της για τον βαθύ συντηρητισμό της ελληνικής κοινωνίας. Η μόνη εμφανής αλλαγή τελικά, σ’ αυτό το αδρανές, συνασπισμένο και παντοδύναμο σώμα απόψεων που μας συστήνεται ως "μέσος όρος", είναι η αποενοχοποίηση του συντηρητισμού του και η υιοθέτηση ενός απροκάλυπτου κυνισμού ως ενδεδειγμένη φιλοσοφία ζωής. Με τις υγείες μας.

Το απλό αυτό παιδί με τα αδιευκρίνιστα μάτια, μας λέει από την αρχή του ριάλιτυ διάφορες αλήθειες ζωής και το κοινό ανταμείβει αυτή του την τόλμη με το πανίσχυρο 51%. Κάθε φορά μάλιστα, που απειλείται όχι ακριβώς ο Περικλής αλλά το αξιακό σύστημα που αντιπροσωπεύει (καμάκι –μπεγλέρι- γυροβολιά), το αποφασισμένο κοινό προτάσσει τα στήθη του, με τη μορφή απανωτών τηλεφωνημάτων, απέναντι στους ειδικούς και τους κουλτουριαραίους (Λιακό) που θέλουν το κακό του, αφού ως γνωστόν οι κουλτουριαραίοι απεχθάνονται την ομορφιά και την απλότητα.

Οι αλήθειες που ακούστηκαν από τα περικλεή χείλια και έκαναν το κοινό να συναντήσει, καταγοητευμένο, τον βαθύτερο εαυτό του είναι ότι ο άντρας θέλει τις γυναίκες κάτι σαν plastic toys στα χέρια του, ότι καλόν είναι η νύφη να διαθέτει μπαμπά με χρήμα, ότι η ερωτική πείρα είναι απαραίτητη στις ερωμένες και απαγορευμένη στη σύζυγο. Φαντάζομαι ότι θα είπε και άλλα θαυμαστά, ας πούμε ότι λατρεύει τις τηγανιτές πατάτες ή ότι η αποταμίευση είναι σπουδαίο πράγμα στη ζωή.

Στο τελικό πλάνο του Αντέννα, ο Περικλής αναχωρεί με το ανοιχτό διθέσιο και η μαμά καθισμένη στη θέση της συνοδηγού-ερωμένης, χαιρετάει το κοινό της ως Αλίκη.

Πνίγομαι. Ούτε σε πενήντα χρόνια.


*