Είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι...

Αισθάνομαι συχνά τις λέξεις, τη γλώσσα, σαν ένα υλικό τόσο σκληρό όσο το μάρμαρο, που πρέπει να το πελεκήσεις στις δύο ή τρεις η ώρα τη νύχτα, να το σκάψεις με καλέμι και σφυρί για να δώσει λιγάκι ήχο. Μπορεί τα μάτια σου να γεμίζουν εικόνες, μπορεί να προσκυνάς στο πάτωμα από συγκίνηση, αλλά οι λέξεις συνεχίζουν να σε κοιτάνε σοβαρές και αγέρωχες. Αντιπαθούν τους ξεχειλωμένους συναισθηματισμούς και τις αυθόρμητες εκμυστηρεύσεις. Δεν κατανοούν γιατί ένας άνθρωπος ζητάει να μαλακώσει τα περιγράμματα πίνοντας, αφού οι ίδιες είναι τα περιγράμματα του κόσμου μας- τα ’πε ο φιλόσοφος αυτά. Όσες φορές προσπάθησα να γράψω έτσι συγκινημένος, το πρωί διαπίστωνα τι ορθολογικός, σφιχτόκωλος μηχανισμός είναι η γλώσσα και πόσες παγίδες σου στήνει ο ενθουσιασμός και το πάθος για μια έστω θολή περιγραφή της αλήθειας σου. Πέφτεις με τη μία πάνω στο μάρμαρο που λέμε και τσακίζεσαι.

Μιλάω βέβαια σε αντιδιαστολή με τη μεγάλη παρηγοριά, τη γενναιόδωρη αγκαλιά της Μουσικής, που ποτέ δεν διαψεύδει τα αισθήματα αλλά, αντίθετα, τα πολλαπλασιάζει ανεξέλεγκτα. Ενώ η γλώσσα, ως στριμμένη υπερήλιξ, συνεχίζει να νουθετεί γεμάτη κανόνες και καταναγκασμούς από το ύψος της υπερτρισχιλιοχρόνου, αδιαλείπτου παρουσίας της στα μέρη μας, η μουσική απλώς γιατρεύει πληγές (τις περισσότερες φορές μάλιστα, αυτές που άνοιξε ο λόγος), ένα εφημερεύον νοσοκομείο αισθημάτων. Μια αλοιφή για παντοειδείς κακώσεις. Διότι ποιος αμφιβάλλει για τη θεραπεία που απλώνει πάνω στην πονεμένη ψυχή ο ήχος ενός τρίχορδου τζουρά, που γεμίζει τη νύχτα με την ευγένεια του καημού του;

Άντε όμως να διαβάσεις ποίηση πιωμένος- μιλάω και για πράγματα που αγάπησες. Σε χτυπάει αμέσως η εγκεφαλικότητά τους, δεν αντέχεται τόση σχηματικότητα. Ακόμα χειρότερα είναι τα μυθιστορήματα- αυτοί οι ποταμοί σκηνοθετημένης αναπαράστασης, γεμάτοι ακατάσχετη φλυαρία : Του φαινόταν θαρρείς κι έβλεπε την κιτρινωπή μέρα να ξετυλίγεται γαληνεμένη εμπρός του, ίδια σαν ένας διάδρομος, σαν ένα όμορφο χρωματιστό χαλί, παίζοντας με τις φωτοσκιάσεις δίχως βιάση.

Πόσο μπορείς να απορροφηθείς από κάτι τέτοιο; Σε πόσες χιλιάδες σελίδες είναι πιθανό να συναντήσεις κάτι από τον εαυτό σου; Και δεν πρόκειται για Νόρα, αλλά για έναν μεγάλο στυλίστα, τον Γουίλιαμ Φώκνερ- το παράδειγμα είναι τυχαίο, επιλεγμένο από τα δεκάδες αδιάβαστα βιβλία που στοιβάζω για τη μετά θάνατον ανάγνωση.

Αλλά δεν είχαμε ταλέντο, φαίνεται. Τόσα χρόνια, τόσες ώρες πάνω στα δί γα βου, τόσα όνειρα με αυτό το ουτάκι, αρχίζουν πλέον να μου κουνάνε μαντίλι. Όπως τόσες παλιές αγάπες άλλωστε.

*