A day in life

Μπήκαμε στη μεγάλη Εβδομάδα και θα μας απασχολήσουν από σήμερα ζητήματα επίκαιρα: ζητήματα ζωής και θανάτου. Σκέψεις, δηλαδή, πάλι, αναγνώστη μου, που έρχονται και φεύγουν πριν τις βρει το πρωϊνό φως, μισοτελειωμένες και ατελείς. Λιγάκι αστείες .

*

Άκουγα πάντα αυτό το τραγούδι των Beatles, μεταφράζοντας τον τίτλο του με τρόπο που δημιουργούσε μια παράξενη ηχώ μέσα μου: μια μέρα στη ζωή- όπως θα λέγαμε μια μέρα στο πάρκο ή μια μέρα στον ζωολογικό κήπο. Ή αλλιώς, η καταγραφή μιας εμπειρίας από την έκθεση στο ζην, μια ανταπόκριση από το έργο που ανεβαίνει στη σκηνή της ζωής. Αυτή η μετατόπιση του νοήματος μοιάζει με τις κάρτες-τρικ που όταν εστιάσεις στη νεαρή κοπέλα δεν βλέπεις τη γριά-μάγισσα και το αντίστροφο. Εγώ κόλλησα με το in life.
Η ερμηνεία αυτή προϋποθέτει και ένα εκτός, ένα out of, ώστε να αντιπαραβληθεί με την εμπειρία τού in. Βγαίνοντας όμως από τη ζωή τι άλλο συναντάει κανείς; Σε ποιο σημείο μπορείς να σταθείς για να κατοπτεύσεις τη ζωή; Δεν έχω ιδέα.

Το μια μέρα στη ζωή, προϋποθέτει λοιπόν έναν φανταστικό ταξιδιώτη που τριγυρίζει σε παράξενους κόσμους, ξεκλειδώνει πόρτες, ανοιγοκλείνει σεντούκια γεμάτος περιέργεια. Βγαίνοντας κάποια στιγμή και στη ζωή, τον χτυπάει στο πρόσωπο η καθημερινότητά της, ο πυρετός της, η μυρωδιά της βενζίνης. Βλέπει τα ανθρώπινα, την πολυτέλεια των λαθών, της σπατάλης, του ξοδέματος. Νιώθει την ανθρώπινη κατάσταση ως μια διαρκή περιπλάνηση, ασωτεία, εμπλοκή στο πάθος. Και το κυριότερο: αυτό το πάθος μοιάζει να είναι σωτήριο, το οξυγόνο της ζωής.

Εδώ τα υπόλοιπα

*