kisses, tears & psychodramasΓιατί δεν ήρθες, βρε;
Υποτίθεται ότι αυτοί οι άνθρωποι παίζουν electronica (κρύα πράγματα, ψυχρές επιφάνειες του γυαλιού, μπλε κοβαλτίου, μπρρρ) και ότι βρισκόμαστε στο απομαγεμένο 2005 ( έχουν καταρρεύσει όλες οι μεγάλες αφηγήσεις, μπλα μπλα, ξέρεις τώρα) και ότι είναι Ιούνιος σε ένα μικροαστικό, ανοιχτό θέατρο (ζακετάκι στους ώμους για την ψύχρα), σε μια χώρα περιθωριακή ως προς τα ζητήματα τέχνης.
[Αυτααά. Τι άλλα; Βλέπεις κανέναν τελευταία; Πάντα έτσι κλεισμένος στο γραφειάκι σου, όπως σε θυμάμαι, να σκέφτεσαι; Τι σκέφτεσαι;]
Ευτυχώς, τα αδέλφια μας οι Faithless, διέλυσαν χθες αυτές τις εσχατολογικές γενικεύσεις, έβαλαν φωτιά στις μίζερες ιδεούλες των απανταχού καταστροφολόγων, και αφιέρωσαν, τρόπον τινά, τους ρυθμικούς δυναμίτες τους σε όσους από εμάς νιώθουμε πλέον εξουθενωμένοι από την διαρκή λειτουργία του εγκεφάλου μας· τα παιδιά έχουν φτιάξει ένα συγκρότημα-θεραπεία για τους πόνους που προξενεί η σύγχρονη ζωή και τους ευχαριστούμε βαθιά γι' αυτό...
Στενοχωριέμαι μόνο για την Λ. που τη νίκησαν τα χιλιόμετρα, για την Τ. που το μετάνιωσε την τελευταία στιγμή, τον Δ. που μπερδεύτηκε χωρίς λόγο, την Α. και τη Δ. που έκαναν τέχνη εκείνη την ώρα, τον Τ. που δούλευε, τη Λ. που δεν το ήξερε. Δεν θυμάμαι άλλο γκρουπ, τα τελευταία χρόνια, να μας συσπειρώνει τόσο, χωρίς μα μου ξου· χάσαμε την ευκαιρία να συναντηθούμε όλοι μαζί και να ξαναπούμε πόσο αγαπιόμαστε. (ίσως εξαιτίας του ασυνείδητου άγχους ότι ο έρωτάς μας άρχισε να ξεθωριάζει- άλλο θέμα αυτό)
Υ.Γ. Πανκ ενέργεια, λαμπρός ήχος, τοίχος από κιθάρες, έπος και λυρισμός των πλήκτρων, μαγεία και έκσταση, συγκινητική παρλάτα-τραγούδι, αιθέρια μπακράουντ βόκαλς, απίστευτη ρυθμολογία και ένα εξαιρετικό κοινό, παραδομένο στο χορό από την αρχή μέχρι το τέλος. Ούτε θέλω να δω άλλη συναυλία, ούτε με ενδιαφέρει. Ό,τι είχα να καταθέσω σ’ αυτή την υπόθεση των λάιβ το ολοκλήρωσα χθες. Γκεια σου Αθήνα, much respect.
7 Comments:
Ποιος σου είπε πως δεν ήρθα, βρε?
Μίτζη, εσείς, εκεί; Ω! (είχες πληροφορίες ότι θα εμφανιστεί ο Θαν. Παπ., support;)
xioymoraki.
Τους είχα δει και πριν έξι χρόνια στο Ρόδον και θεωρούσα ότι ήξερα τι να περιμένω. Μέγα λόθος! Με πήραν και με σήκωσαν... Δεν θυμάμαι άλλη φορά ΟΛΟ το θέατρο να χορεύει από το τρίτο τραγούδι μέχρι το τέλος.
Αλλά φάνηκε από νωρίς ότι τα πράγματα θα πάνε καλά: ο κόσμος πρώτα γέμισε τον χώρο μπροστά στην σκηνή και μετά την κερκίδα - δείγμα του ότι ήρθε για να χορέψει, όχι μόνο να ακούσει. Και το συγκρότημα έπαιξε το πιό ισχυρό - υποτίθεται - χαρτί του, το 'Insomnia', ήδη ως τρίτο τραγούδι. Η Sabine γύρισε και μου είπε: 'πάμε; τί άλλο καλλίτερο να μας πουν'.'Όχι κάτσε, θα δεις', εγώ. Και πράγματι, όλα τα λεφτά, για μένα, ήταν το We come one. Απίστευτη εκτέλεση.
Κατανοώ την αίσθηση πληρότητας που έχεις, αλλά εγώ θα ανηφορίσω άλλη μιά φορά τουλάχιστον για την Patti Smith. Εάν την είδες τότε στο Rockwave θα ξέρεις ότι επιβάλλεται!
Κώστα, συνεννοούμαστε απόλυτα! Για την ακρίβεια, μόνο όποιος βρέθηκε εκεί μπορεί να συμμεριστείς όσα λέω και λες.
Μ' ενθουσιάζουν όμως και τα ίδια τα τραγούδια τους. Και τελικά έτσι με ενδιαφέρει το ροκ: χωνεμένο κάτω από τη ρυθμική επιφάνεια. Απαντάω δηλ. στα περί P.Smith, την οποία σέβομαι και αγαπώ αλλά δεν μπορεί πλέον να με τινάξει, να με ξεσηκώσει. Είδα και τον Cave, έκλεισα για φέτος.
Αχ πίκρα απωλείας! Η χαρά σου όμως με χόρτασε, κι αν δεν ήμασταν εκεί, δεν πειράζει για την αγάπη μας, θα την πάμε βόλτα αλλού κάποια άλλη στιγμή.
χμ...ε όχι και να ζηλεύω που βρίσκομαι στη ροκοφεστιβαλοκρατούμενη Γερμανία αντί της Ελλάδος! κι όμως!
τα δάκρυά μου ακόμα χύνονται στο πάτωμα πικρά, πιο πικρά κι απο κείνα της κυρίας Φον Κάντ,σωστά μικρά κρυστάλλινα διαμάντια.
γιατί τους έχασα.
γαμώτο.
Post a Comment
<< Home