My number one's

Υπάρχουν οι συγγραφείς. Υπάρχουν όμως και κάποια άλλα πρόσωπα, χωρίς τις περγαμηνές και την αχλύ των συγγραφέων (μπορεί να είναι μεγαλύτερες σνομπαρίες αυτοί- δεν το αποκλείουμε), τα κείμενα των οποίων έχουν αποδειχτεί ιδιαίτερα δραστικά ως προς της δημιουργία και διάχυση της κουλτούρας· αφενός γιατί η τροφοδοσία τους σε σκέψεις και προβληματισμούς είναι συνεχής μέσα στα χρόνια και αφετέρου γιατί απευθύνονται σε μεγάλες μάζες πληθυσμού μέσω των εντύπων που τους φιλοξενούν. Αν τους πούμε δημοσιογράφους μου φαίνεται ότι τους αδικούμε.

*

Έχω ακούσει, εγώ, ροκ, στη ζωή μου; Η αλήθεια είναι ότι, βασικά, έχω «ακούσει» τον Αργύρη Ζήλο. Δεν είναι ότι δεν αυτενέργησα και μερικές φορές. Κυρίως όμως κινήθηκα πάνω στις επιλογές αυτού του ιερού τέρατος, του οποίου οι «δίσκοι του μήνα» στον ΗΧΟ, διαμόρφωσαν τη βασική δισκοθήκη- άρα και τα μουσικά μου γούστα. Ποτέ όμως δεν κατάφερα να ευχαριστηθώ πραγματικά τις μουσικές προτάσεις του αφού τα κείμενά του εξέπεμπαν πολύ πλουσιότερα vibes από ό,τι οι θεοσκότεινες alternative επιλογές του- τουλάχιστον της μετά το ’80 περιόδου. Με τον Ζήλο, χαίρεσαι, βρε παιδί μου, να διαβάζεις ακόμα και για (ή κυρίως για) μουσικές που δεν σου πολυαρέσουν- τέτοια διαστροφή.
Σήμερα, μετά από μια διαδρομή 30 χρόνων στη δημοσιογραφία, ο ίδιος παραμένει βουτηγμένος στη μουσική, χωρίς κλειστές αντιλήψεις, σύνορα ή ταμπού. Η δισκοκριτική του σαρώνει μια περιοχή από το γκαράζ-μέταλ-πάνκ ή το ίντι-έθνικ-νταμπ (υποθέτω πως, δεν μπορεί, θα υπάρχουν και αυτές οι κατηγορίες) μέχρι τη hotel-restaurant music. Η ευαισθησία του και η οξύνοιά του παράγουν κείμενα απροσδόκητα και ευφάνταστα (αξέχαστη μου μένει π.χ. η δισκοκριτική της μιας λέξης κάποτε στο Αθηνόραμα: Michael Jackson, BAD: όντως! ). Δημιούργησε δική του σχολή στη γραφή, η οποία κάτω από το χιούμορ της, προπαγανδίζει σταθερά έναν κόσμο ευγενών αισθημάτων και καλού γούστου, που εκκινούν από το ροκ όραμα- μην το παίρνετε και κατάκαρδα, απλοποιούμε για να συνεννοηθούμε- αλλά ανατέμνουν και ερμηνεύουν αποκαλυπτικά ολόκληρη τη σύγχρονη μουσική βιομηχανία. Και όχι μόνο.

*

Πρόσφατα ο ίδιος είχε γράψει στη στήλη του ότι δεν βρίσκει σ’ εμάς, τους bloggers, τις αρετές που βρίσκουν άλλοι συνάδελφοί του, πλην κάποιας δροσιάς. Ίσως η προσέγγιση να μοιάζει στενόκαρδη αλλά τελικά τη βρίσκω δίκαιη και ακριβή, γιατί ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος, εισήγαγε τη δημόσια εξομολόγηση (ως λογοτεχνική έκφραση) σε μια εποχή που οι συνάδελφοί του εκφράζονταν σαν καθηγητές γυμνασίου και εμείς, απλώς κουρεύαμε το γρασίδι. Το στυλ των άρθρων του στην Ελευθεροτυπία, τα editorial στο Ο1, στο Symbol και τώρα ξανά στην Ε. δεν μοιάζουν με τίποτα και με κανέναν. Οι λέξεις του, προϊόντα αγάπης στο λυρισμό, εστιάζουν συνήθως στο ευτελές και το ασήμαντο, στα b-sides της ζωής, αναγορεύοντάς τα σε σύμβολα ενός προσωπικού σύμπαντος, κατά τον τρόπο των ποιητών. Εντός του σύμπαντος αυτού, μια συνείδηση-νοσταλγός, διαρκώς αναχωρητική, κινείται ως κάμερα υψηλής ευκρίνειας, καταγράφοντας με λεπτότητα και ευαισθησία τις δονήσεις της από την επαφή της με τους ανθρώπους και τον κόσμο. Τα γραπτά του Σ.Τ. είναι καθαρή λογοτεχνία και ο χαρακτηρισμός «δημοσιογραφία» ακούγεται σχεδόν βρισιά για ένα τέτοιο αστραφτερό ταλέντο. Δεν επαναλαμβάνει γλωσσικά τον εαυτό του, παρότι κινείται για χρόνια στην ίδια περίπου θεματολογία και εντυπωσιάζει με τις τολμηρές ανασκαφές που επιχειρεί δημόσια σε όσα συνήθως οι υπόλοιποι αποσιωπούν από τον φόβο της έκθεσης. Εκείνος το κάνει πάντα με τις πλάτες μιας εκπληκτικής αίσθησης της γλώσσας που διαθέτει.

*

Θα συνεχίσουμε και με άλλα λαμπρά τέκνα της εγχώριας παραγωγής λόγου.