vita moderna

kisses, tears & psychodramas

24.5.06

Σε σκέφτομαι

Το χειρότερο πράγμα είναι να γράφεις συγκινημένος. Ακόμα χειρότερα, να γράφεις πάνω στη μουσική για την οποία μιλάς. Νομίζεις ότι οι άλλοι ακούνε τις προτάσεις σου όπως τους ήχους. Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Κανείς δεν πρόκειται να λυπηθεί ούτε εσένα ούτε τη μελό αισθητική σου. Την επαύριο, αν οι λεξούλες σου ποζάρουνε πιο ψύχραιμες, ενδέχεται κάτι να πετύχεις.

Αλλά πόσο να περιμένεις. Άκουσα πρώτη φορά το live with me στο mad, πριν εβδομάδες. Με απορρόφησε το φιλμάκι τους για λίγο, ύστερα το ξέχασα· πολύ αργότερα κατάλαβα ότι με είχε «αρπάξει». Με δυο λόγια βρίσκομαι από χθες υπό την επήρειά του (μια μορφή ήπιας κατάθλιψης) και το ακούω συνεχώς, στο τέρμα. Bουβά αεροσκάφη πετάνε στην τιβί, το καλοκαίρι επιτίθεται έξω από τα παράθυρα, σέρνομαι στα κρεβάτια και πατάω ξανά play. Δεν μπορώ ούτε θέλω να αρθρώσω λέξη γιατί οι λέξεις μού στεγνώνουν τη θλίψη (έχουν και τα συναισθήματα το μαζοχισμό τους). Κι αν στη ζωή εναλάσσουμε το ρόλο του θύματος με αυτόν του θύτη, στην τέχνη είμαστε πάντοτε οι χαμένοι. Σωστά, λάθος, δεν έχει σημασία.

Σημασία έχει ότι το μαράζι του έρωτα μας σκάβει από μέσα.



Εναλλακτικά, για καλύτερη εικόνα μπορείτε και από εδώ.


Το κομμάτι των massive attack, το κατεβάζετε ΕΔΩ.

(δεξί κλικ στο download now και μετά save as)



Το ξέρω αυτό το κορίτσι του βίντεο. Τα αντρικά πρόσωπα δεν τα ερμηνεύω εύκολα, αλλά μ’ αυτό το πρόσωπο νομίζω πως γνωρίζομαι. Έχει το βλέμμα γυναικών που προσπερνούν λιγάκι βιαστικά ή στέκονται υπομονετικά στο φούρνο για ψωμί, δίχως κυριαρχία ή αυταρέσκεια, μόνο με λίγη κούραση-όση τους επιτρέπει η αξιοπρέπειά τους να φανεί (από κάτω όμως αναγνωρίζεις μια κούραση πιο μόνιμη, βαθιά). Έχουν συνήθως βλέμματα ευγενικά, με μια αδιόρατη αλλά εμφανή μελαγχολία. Βλέμματα εξαντλημένα από τη διαρκή προσμονή μιας ευτυχίας τόσο βασικής αλλά και τόσο σπάνιας.

Θα θελα να ζήσουμε μαζί.
Σε σκέφτομαι.

Όσο πιο απλά είναι τα λόγια τόσο μεγαλύτερη η δύναμή τους· μπορεί να διαγράφεις συνεχώς κύκλους για να το αποφύγεις. Αυτό συνεχίζει να δουλεύει από κάτω. Και είναι συνήθως τα απογεύματα, μετά τον απογευματινό ύπνο που έρχεται και πιέζει το στήθος, σαν πλάκα.

*


Ψάχνοντας για το βίντεο, έπεσα πάνω σ’ αυτό, που συγγενεύει κάπως με το προηγούμενο. Ένα πρόσωπο, αντρικό αυτή τη φορά, χάνει τον προσανατολισμό του στον κόσμο. Οι ρόλοι αλλάζουν και ο πιτσιρικάς αναλαμβάνει να φροντίζει τον μπαμπά του. Όποιος έχει προσωπική πείρα από γονείς με αλτσχάιμερ θα καταλάβει. Τρομερές ερμηνείες και από τους δύο- μέχρι δακρύων. Ευτυχώς ο λυρισμός των εικόνων λειτουργεί ανασχετικά προς το περιεχόμενο και δίνει άλλη ποιητική στην ιστορία. Ωραίο και το κομμάτι των Placebo.



Το κομμάτι τους a song to say goodbye το κατεβάζετε ΕΔΩ.

(δεξί κλικ στο download now και μετά save as)

23 Comments:

At 8:03 AM, Blogger Αθήναιος said...

Πολύ ωραίο Θάνο. Με συγκίνησε τόσο που ελπίζω να το έγραψες ποιητική αδεία. Αδιάκριτο σχόλιο, το ξέρω απλά θέλω να προσδιορίσω το μέγεθος της συγκίνησης.

Το πλάκωμα μετά το μεσημεριανό ύπνο. Φοβερή παρατήρηση.

 
At 8:54 AM, Blogger thas said...

Ε, ξέρεις πώς είναι αυτά. Λίγο αυτοβιογραφία, λίγο fiction...Θα μπορούσες να το δεις και έτσι: "τα πρόσωπα είναι φανταστικά αλλά τα συναισθήματα αληθινά".

Καθότι αν δεν υπάρχει στο μέσα σου πώς θα έρθει στο έξω σου;

Χαίρομαι που το σχόλιό σου μιλάει για (προσωπική) συγκίνηση.

 
At 10:05 AM, Blogger Μαρκησία του Ο. said...

Συγκινήθηκα.
Ποιητική αδεία or not.

Ίσως επειδή έχω νιώσει το ίδιο βλέποντας αυτό το video.
Γιατί είναι τόσο εύκολο να βρεθείς πιωμένος σε ένα παγκάκι, με τα αστέρια να γυρίζουν από πάνω σου, και να τον(/την) σκέφτεσαι. Και να θέλεις να ζήσεις μαζί.
Η μελωδία απλά σκάει μύτη στο κεφάλι μου, σε ανύποπτες στιγμές.

Καλημέρα :)

 
At 10:06 AM, Blogger Αθήναιος said...

This comment has been removed by a blog administrator.

 
At 10:09 AM, Blogger Αθήναιος said...

"Καθότι αν δεν υπάρχει στο μέσα σου πώς θα έρθει στο έξω σου;"

Αυτό μου θύμισε ένα σχόλιο που διάβασα στο μπλογκ του όπου ο Π έκανε ένα σχόλιο το οποίο το έσβυσε αλλά κάτι διασώθηκε. Αναφέρεται στη μετάφραση βέβαια αλλά αυτό ταιριάζει κ στο γράψιμο

"Tο απόσπασμα αυτό είναι μετάφραση παρακαλώ (από τα αγγλικά). Λοιπόν, για μιά παλλόμενη μετάφραση νομίζω πως το όλο ζήτημα είναι πόσο έρωτα έχεις για τη γλώσσα, πόση ανθρωπιά, επαφή και τρυφερότητα έχεις όταν μεταφράζεις (πάλι έρωτα δηλαδή!), και πόσο σπουδαίος μουσικός είσαι (που σημαίνει και δεξιοτεχνία και μαγεία). Πολύ δύσκολο να είσαι μεγάλος άνθρωπος και μεγάλος μουσικός, αλλά άμα τα έχεις όλα αυτά, τότε όλα μεταφράζονται. Kαι ο υπεύθυνος για το παραπάνω τα είχε. Γιατί, βλέπετε, αυτό το διαμάντι είναι του Παπαδιαμάντη..."

Νομίζω πάντως πως κ κακός άνθρωπος να είσαι το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Είναι αυτό που λες εσύ, να έχεις κάτι μέσα σου, τώρα αν αυτό είναι θετικό ή αρνητικό, δεν έχει τόση σημασία.

 
At 10:11 AM, Blogger Αθήναιος said...

Δεν το σβύνω ξανά, είναι σπαστικό. Ελπίζω να δείξετε κατανόηση στον αναλφάβητο.

 
At 1:29 PM, Blogger enteka said...

πραγματικά πολύ ωραίο
καλημέρα :)

 
At 1:52 PM, Blogger Xilaren said...

θα ήθελα να είχα γράψει αυτό το ποστ

 
At 2:42 PM, Blogger Alpha said...

ήρθε η ώρα να πας σε σκυλάδικο στο λέω.

όταν αυτή η "ηπια κατάθλιψη" κάνει την εμφάνιση της, το χειρότερο που μπορείς να κάνεις είναι ν ακούς ξανά και ξανά το ρυθμικό μπάσο του a song to say goodbye.

χτυπάς ένα γονίδη επιτόπου το βράδυ και γυρνάς στο σπίτι σου ξημερώματα και ψιλοπίτα.

εναντιοδρομίες λέγεται το κόλπο.

πας κόντρα στις τάσεις σου γιατί αλλιώς σε παρασέρνουν όλο και μακρύτερα.

(και βέβαια δε το συζητάω ότι όπως και η xilaren έτσι κι εγώ ζηλεύω απεριόριστα τη γραφή σου)

 
At 4:54 PM, Anonymous Anonymous said...

Νομίζω πως όλα τα αδιέξοδα, χωράνε σε αυτό το εκ προμελέτης πιώμα.
To "εδώ" ποτέ δεν είναι αρκετό όταν σου στερεί όλα τα "αλλού". Είναι να μην το 'χεις το μικρόβιο, αλλιώς...


Καλό καλοκαίρι δεν λένε τώρα;
ξ.

 
At 6:38 PM, Anonymous Anonymous said...

Όταν ήμουν πολύ ερωτευμένη, πίστευα ότι τέτοια τραγούδια και τέτοια λόγια θα με άγγιζαν για πάντα. Με μεγάλη μου έκπληξη διαπιστώνω πως όχι-πρέπει να είσαι και λίγο in the mood for love. Άσε που νομίζω πως έχεις γράψει και πιο υποβλητικά post, κρυφά μελαγχολικά, που όμως δε γελούν το έμπειρο μάτι! Δε σε φοβάμαι λοιπόν, μπορείς και να παραλείψεις το Γονίδη.
ΥΓ. Για το προηγούμενο ποστ, αλήθεια, μπορεί κάποιος να δημιουργήσει κάτι ξένο προς την ουσία του; Προσωπικά οι εξομολογήσεις των προσώπων με βοηθεύν να φτιάξω την εικόνα και τις "χρησιμοποιώ" όσο και το ίδιο το έργο τους.

 
At 10:34 PM, Blogger Mantalena Parianos said...

k;atse λίγο γιατί δεν βλ΄πεω απο τα δάκρυα
μπράβο

 
At 11:58 PM, Blogger Παπαρούνα said...

υπέροχο...

 
At 1:15 AM, Blogger Areth said...

εγώ δεν συγκινήθηκα, συνκατεθλίβην ολοσχερώς

 
At 2:17 AM, Anonymous Anonymous said...

Θας, γιατί μας κάνεις να κλαίμε;
Ειδικά αυτό με τα πρόσωπα των γυναικών με την αδιόρατη, ευγενική μελαγχολία...χτύπησε κέντρο.

 
At 9:08 AM, Blogger ellinida said...

Συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες ...
Υπάρχει όμως τίποτα πιό ωραίο από το να απλώνεις τον πόνο σε λέξεις και να βγάζεις κάτι όμορφο ?
Καλημέρα .

 
At 12:19 PM, Blogger thas said...

Αθήναιε, Μαρκησία, xilaren, enteka, mantalena, paparouna, areth, titania, blured vision, νιφάδα, ellinida ευχαριστώ πολύ για τη γενναιοδωρία σας. Το ξαναλέω: όποιος δεν γνώρισε τις χαρές του blogging δεν ξέρει τι χάνει. Μεγάλη μας τύχη που πέσαμε πάνω του. Τι μοναδικό, τι σωτήριο πράγμα είναι να μοιράζεσαι σκέψεις και τραγούδια την ώρα που κατακλύζεσαι απ’ αυτά. Και στο σημερινό ποστ είχα μια αίσθηση ότι συνεννοηθήκαμε εξαρχής- πράγμα τόσο ωραίο, ξεκούραστο και παρήγορο. Ίσως γιατί μεσολαβεί η μουσική που μας επιβάλλεται πάντα χωρίς την ανάγκη λογικών διαπραγματεύσεων

Mosaic, δεν έχω αντίρρηση για το σκυλάδικο. Αλλά μη νομίζεις. Αυτόν τον ηρωϊκό και πένθιμο ενθουσιασμό του ζεϊμπέκικου νιώθω και με τα κλιπάκια. Μάλλον όλοι το ίδιο θα νιώθουμε για να συντονιζόμαστε έτσι με τη μία. Θα επιζήσω/ ουμε. Thx.

ξ, ωραία διατύπωση το εκ προμελέτης πιώμα. Σα να λέμε προσχεδιασμένη αποσυναρμολόγηση. Καλό καλοκαίρι. (πότε ξανάρθε κι όλας ρε παιδιά; Έλεος)

Blurred_vision, συμφωνούμε ως προς την αξιοποίηση στοιχείων που μας δίνουν οι δημιουργοί. Τα βλέπω κι εγώ συχνά σαν ενότητα και έχει ενδιαφέρον η αποκωδικοποίηση των στοιχείων.
Ως προς τα mood δεν ξέρω τι γίνεται ακριβώς. Υπάρχει πάντα ένα στοιχείο αυθεντικό και ένα στοιχείο σκηνοθεσίας στον έρωτα. Ενδεχομένως σε όλα τα πράγματα. Αλλά σιγά σιγά μαθαίνεις, νομίζω, να συνειδητοποιείς ότι και η σκηνοθεσία είναι εξίσου «αυθεντική» ζωή.

 
At 12:29 PM, Blogger Chaca-Khan said...

Πράγματι Thas, δώρο..
Σου στέλνω αγωνιστικούς χαιρετισμούς..

 
At 1:38 PM, Anonymous Anonymous said...

Exei mia gluka auth h melegxolia auto to liwsimo apo mesa, pou niw8eis na akrovateis stis notes h ta sunais8hmata sou...Merika pragmata aplws ajizei na ta zhseis ;)

PS Eidika to kommati twn Massive attack einai fovero

 
At 2:56 AM, Blogger thas said...

chaka khan, amalia και πάνο είμαι ευτυχής κάθε φορά που κάποιος τη βρίσκει με τα κομμάτια. Ευχαριστώ πουλύ πουλύ.

spyro, χάθηκες βρε παιδί! Μια πόρτα κι ούτε ένα γεια τελευταία... Τhx a lot. Θα περάσω εγώ από τα μέρη σου γιατί εσύ έχεις φάμιλυ μπίζνες.

 
At 12:18 AM, Anonymous Anonymous said...

Excellent, love it!
»

 
At 10:37 PM, Anonymous Anonymous said...

Here are some links that I believe will be interested

 
At 1:15 PM, Anonymous Anonymous said...

I like it! Good job. Go on.
»

 

Post a Comment

<< Home