Σε σκέφτομαι

Το χειρότερο πράγμα είναι να γράφεις συγκινημένος. Ακόμα χειρότερα, να γράφεις πάνω στη μουσική για την οποία μιλάς. Νομίζεις ότι οι άλλοι ακούνε τις προτάσεις σου όπως τους ήχους. Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Κανείς δεν πρόκειται να λυπηθεί ούτε εσένα ούτε τη μελό αισθητική σου. Την επαύριο, αν οι λεξούλες σου ποζάρουνε πιο ψύχραιμες, ενδέχεται κάτι να πετύχεις.

Αλλά πόσο να περιμένεις. Άκουσα πρώτη φορά το live with me στο mad, πριν εβδομάδες. Με απορρόφησε το φιλμάκι τους για λίγο, ύστερα το ξέχασα· πολύ αργότερα κατάλαβα ότι με είχε «αρπάξει». Με δυο λόγια βρίσκομαι από χθες υπό την επήρειά του (μια μορφή ήπιας κατάθλιψης) και το ακούω συνεχώς, στο τέρμα. Bουβά αεροσκάφη πετάνε στην τιβί, το καλοκαίρι επιτίθεται έξω από τα παράθυρα, σέρνομαι στα κρεβάτια και πατάω ξανά play. Δεν μπορώ ούτε θέλω να αρθρώσω λέξη γιατί οι λέξεις μού στεγνώνουν τη θλίψη (έχουν και τα συναισθήματα το μαζοχισμό τους). Κι αν στη ζωή εναλάσσουμε το ρόλο του θύματος με αυτόν του θύτη, στην τέχνη είμαστε πάντοτε οι χαμένοι. Σωστά, λάθος, δεν έχει σημασία.

Σημασία έχει ότι το μαράζι του έρωτα μας σκάβει από μέσα.

Εναλλακτικά, για καλύτερη εικόνα μπορείτε και από εδώ.

Το κομμάτι των massive attack, το κατεβάζετε ΕΔΩ.

(δεξί κλικ στο download now και μετά save as)

Το ξέρω αυτό το κορίτσι του βίντεο. Τα αντρικά πρόσωπα δεν τα ερμηνεύω εύκολα, αλλά μ’ αυτό το πρόσωπο νομίζω πως γνωρίζομαι. Έχει το βλέμμα γυναικών που προσπερνούν λιγάκι βιαστικά ή στέκονται υπομονετικά στο φούρνο για ψωμί, δίχως κυριαρχία ή αυταρέσκεια, μόνο με λίγη κούραση-όση τους επιτρέπει η αξιοπρέπειά τους να φανεί (από κάτω όμως αναγνωρίζεις μια κούραση πιο μόνιμη, βαθιά). Έχουν συνήθως βλέμματα ευγενικά, με μια αδιόρατη αλλά εμφανή μελαγχολία. Βλέμματα εξαντλημένα από τη διαρκή προσμονή μιας ευτυχίας τόσο βασικής αλλά και τόσο σπάνιας.

Θα θελα να ζήσουμε μαζί.
Σε σκέφτομαι.

Όσο πιο απλά είναι τα λόγια τόσο μεγαλύτερη η δύναμή τους· μπορεί να διαγράφεις συνεχώς κύκλους για να το αποφύγεις. Αυτό συνεχίζει να δουλεύει από κάτω. Και είναι συνήθως τα απογεύματα, μετά τον απογευματινό ύπνο που έρχεται και πιέζει το στήθος, σαν πλάκα.

*

Ψάχνοντας για το βίντεο, έπεσα πάνω σ’ αυτό, που συγγενεύει κάπως με το προηγούμενο. Ένα πρόσωπο, αντρικό αυτή τη φορά, χάνει τον προσανατολισμό του στον κόσμο. Οι ρόλοι αλλάζουν και ο πιτσιρικάς αναλαμβάνει να φροντίζει τον μπαμπά του. Όποιος έχει προσωπική πείρα από γονείς με αλτσχάιμερ θα καταλάβει. Τρομερές ερμηνείες και από τους δύο- μέχρι δακρύων. Ευτυχώς ο λυρισμός των εικόνων λειτουργεί ανασχετικά προς το περιεχόμενο και δίνει άλλη ποιητική στην ιστορία. Ωραίο και το κομμάτι των Placebo.

Το κομμάτι τους a song to say goodbye το κατεβάζετε ΕΔΩ.

(δεξί κλικ στο download now και μετά save as)