Ι’ m posting therefore I am.

Το blog είναι ο κορμός. Αλλά υπάρχουν και τα κλαδιά, ένα πολύπλοκο σύστημα συνδέσεων και σχολιασμών που διαμορφώνουν τη συνολική εικόνα του μπλόγκερ στο δίκτυο. Διασταυρώνεσαι με τα σχόλια των υπολοίπων, όπως ακριβώς και με την έλλειψή τους· διότι η σιωπή, όταν γίνεται εύγλωττη, ακούγεται το ίδιο δυνατά. Παρακολουθείς τα ίχνη των προσώπων, πού στάθηκαν, τι τους τράβηξε την προσοχή, αν αντέδρασαν ή σιώπησαν…Συνήθως, όσοι διαβάζουν απ’ έξω αγνοούν αυτή την παράλληλη δράση του μπλο. Ότι δηλαδή τα κείμενα, τα ποστ, αναφύονται εν μέσω άλλων κειμένων και έμμεσα τα σχολιάζουν.

Υπάρχουν λοιπόν δύο κύκλοι προσώπων. Είναι οι εντός των τειχών, οι άμεσα εμπλεκόμενοι, οι χίλιοι τόσοι μπλο και μπλου. Υπάρχουν και οι "τρίτοι" αναγνώστες που διατηρούν επιλεκτική σχέση με τα ιστολόγια. Συνήθως επισκέπτονται πολύ συγκεκριμένα, είναι ολιγόλογοι και επιφυλακτικοί στα σχόλιά τους. -Σε παρακολουθώ, σου λένε, αλλά δεν βρίσκω τι να γράψω. Και δικαίως. Είναι φυσικό να μη θεωρούν το πληκτρολόγιο προέκταση του χεριού τους όπως εμείς. Άλλωστε έχουν και μια ζωή να ζήσουν, σε αντίθεση, πάλι, με μας που έχουμε κυρίως ένα μπλογκ να θρέψουμε, ακριβώς σα να ’ταν παιδί μας: σε 24ωρη βάση, με ατέλειωτες φροντίδες και έγνοιες. Όπως ο καπνιστής ή ο πότης, έτσι και ο μπλόγκερ προσκυνά καθημερινά πάνω από το πάθος του, μέχρις εξουθενώσεως.

Όλα μας κρίνουν. Το βασικό μας κείμενο είναι σχεδόν δευτερεύον.

Χαζεύοντας το χάρτη του blogging, διαπιστώνεις ένα σύστημα σύνδεσης των προσώπων, μια μεγάλη γεωγραφία του συναισθήματος. Τα ποστ έχουν την αξία τους αλλά η πρόσληψή τους γίνεται από ανθρώπους που ενδιαφέρονται για άλλους ανθρώπους. Καταλαβαίνουμε φυσικά πως πρόκειται μόνο για κείμενα που συνομιλούν με άλλα κείμενα, όμως κατά βάση επιδιώκουμε να συνδεθούμε με τα πρόσωπα πίσω απ’ τις λέξεις. Γράφουμε για να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε. Ή έστω για τη γεύση μιας cyber σχέσης που, επειδή η άυλη ουσία της είναι ίδια με την «πραγματική», είναι εξίσου δυνατή. Γι' αυτό και όταν τα σχόλια κάποιου είναι κλειστά, ο αναγνώστης αισθάνεται ότι το κείμενο αναδιπλώνεται στον εαυτό του- μας κοιτάζει καταδικασμένο σε αφωνία.

Να, το σημερινό μου ποστ. Η μουσική, τα τραγούδια ήταν περισσότερο ένα νεύμα. Ίσως και το εικαστικό μέρος καμιά φορά να αποκαλύπτει άλλα από εκείνα που οι λέξεις επιτρέπουν να φανεί. Διότι η γραφή έχει την τάση να σκηνοθετεί και να μιλάει εξ’ ονόματος ενός εαυτού υψηλότερου του πραγματικού, ενός ιδανικού σωσία μας.
Άραγε τι άλλο μπορεί να θέλανε να πουν οι πεταλούδες μου;

Ίσως (έλεγαν) ότι ένα πραγματικό κείμενο χρειάζεται έμπνευση για να στηθεί και η έμπνευση χρειάζεται τη σιωπή. Ότι η έμπνευση δεν εκβιάζεται και συνεπώς, μέχρι να έχεις κάτι να πεις καλύτερα να μην δεσμεύεις την προσοχή του άλλου. Ότι ανάμεσα στα ποστ πρέπει να κυκλοφορεί λίγος αέρας ώστε να ανανεώνεται και η θεματολογία. (Εξαιρείται ο Μακμάνους ο οποίος, αφού κατάφερε να ενσωματώσει μικροκάμερα στον εγκέφαλο, κάνει ζωντανή αναμετάδοση της εσωτερικής του δράσης. Γι’ αυτό είναι και είναι έτσι άνετη και απολαυστική η παρακολούθηση του μπλογκ του)

Ίσως (έλεγαν) ακόμα ότι ο λυρισμός, για να είναι αποτελεσματικός χρειάζεται να υπονομεύεται και από μια φιλοπαίγμονα διάθεση. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από έναν τόνο κουρδισμένο διαρκώς πένθιμα.
Ότι είμαστε, τέλος, χίλιοι άνθρωποι και πρέπει να κάνουμε μια μικρή οικονομία λόγου πριν πνιγούμε στο φουσκωμένο ποτάμι των ίδιων μας των λέξεων.

(Όπως αυτό το κείμενο που είναι προορισμένο να παρασυρθεί από το ίδιο ποτάμι. Και καλά θα πάθει γιατί εκεί είναι η θέση του, στη μεγάλη κοίτη που συναντώνται όλοι οι παραπόταμοι.)

(E, ρε και να μπαινα στον παγωμένο καταρράκτη που μπήκε ο Τσόκλης, στον Συμπερασματικό του Οιδίποδα. Προς στιγμήν μπορεί να ξέχναγα ακόμα και το blogging.)

Στη Λεσπριτία που σχεδόν το επέβαλε.