vita moderna

kisses, tears & psychodramas

22.4.06

Το φιλί της δωδεκάτης

Έτσι φορτωμένα που είναι όλα σήμερα -ουρανός, σκέψεις, αισθήματα- δεν είναι για πολλές αναλύσεις. Μάλλον,

Σού ρχεται να πετάξεις ψηλά και από κει να μοιράσεις δωρεάν την ψυχή σου. Ύστερα να κατεβείς και, θαρραλέα, να καταλάβεις τη θέση στον τάφο που σου ανήκει.

Δεν τίθεται με όρους αισιοδοξίας ή απαισιοδοξίας η ποίηση. Δεν τίθεται καν με όρους δόξας (γνώμης). Όσο περνάει ο καιρός και τα "περάσματα" μένουν πίσω μας, η διάθεση μοιάζει να εκκρεμεί αναποφάσιστη και να βολεύεται καλύτερα στον υπαινιγμό. Αλλά τι θέλει να μας πει η (εκκρεμούσα) διάθεση; Δεν ξέρω.

Αντίθετα, αναρωτιέμαι κι εγώ μαζί με τον νεαρό εκείνον ποιητή,


*


Μέρα (έστω, νύχτα) ασπασμών η αποψινή και θυμήθηκα το τελευταίο κείμενο-φιλί που έστειλε ο Στέρεος στον Νόβα, από τις σελίδες του Lifo, χριστουγεννιάτικα. Γραμμένο στην κόψη του ξυραφιού, με ένταση και συγκίνηση, υπερασπίζεται έναν κόσμο ισχυρών αισθημάτων ζητώντας να αποδώσει νόημα στον απέραντο, παγωμένο χρόνο. Αλλά το κάνει τόσο άμεσα και εξομολογητικά, που αναρωτιέσαι αν παραβιάζεται κάποια συνθήκη ιδιωτικότητας. Όσοι το διάβασαν αισθάνθηκαν παρόμοια- σε όλους άφησε βαθιά εντύπωση.

Ο Μιχάλης Δ, μεγάλωσε και μιλάει σοφά. Είναι ωραίο να μεγαλώνεις. Οι λέξεις αποκτάνε νόημα γιατί τις στηρίζει το βίωμα. Όσα κουτσά στραβά κατάλαβες είναι πλέον δικά σου και δεν μπορεί να τα κουνήσει κανείς· να διδαχθείς έχεις μόνο, από την πείρα του άλλου. Η γενναιοδωρία των αισθημάτων πάντως, προϋποθέτει μια περίοδο εντατικής (συνήθως και βασανιστικής) ενασχόλησης με τον εαυτό, ο οποίος έχει την τάση όχι μόνο να κρύβεται αλλά και να λέει διαρκώς ψέμματα. Εμείς θέλουμε να φτάσουμε κατ’ ευθείαν στην ανάσταση χωρίς την εβδομάδα των παθών. Αλλά φαίνεται πως δεν γίνεται- ο πόνος παραμένει το βασικό σχολείο της ζωής.

(Εκτός αν είχε δίκιο ο Νίτσε και τα έχουμε, απλώς, αντιστρέψει)

*


Παρακολουθώ με πάθος αυτές τις ημέρες τη σειρά dvd που δίνει το Βήμα, περί καταγωγής των ειδών. Τελικά, λέει, είμαστε όλοι απόγονοι του… σπόγγου. Το παράδοξο όμως δεν είναι αυτό, όσο το γεγονός ότι αυτή η ιδέα (σήμερα πια) με ησυχάζει, με παρηγορεί. Είναι ωραίο να κατάγεσαι από το σφουγγάρι. Δείχνει, ας πούμε, τι απλός και βασικός πυρήνας είσαι. Και πόσα έχεις ανάγκη για να ζήσεις.

Μ’ αυτή την διάθεση θα πάω απόψε στην ανάσταση: Για να φιλήσω τους δικούς μου ανθρώπους. Με κούρασαν πια οι λυρικές φαντασμαγορίες και οι μεγάλες διατυπώσεις όλων (μας). Ας στηρίξουμε μόνο όσα καταλαβαίνουμε.

Ευχές και φιλιά σε όλους.
------------
Οι πρώτοι στίχοι, από το Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου, του Ελύτη.
Στη φωτογραφία, στίχοι από τον "Εξώστη" που περιέχεται στον πρώτο δίσκο των Stereo Nova.
Το τραγούδι που ακούγεται στο site είναι η Ευδοκία, πάλι από τον πρώτο τους δίσκο.

14 Comments:

At 7:59 PM, Anonymous Anonymous said...

Είναι πολύ όμορφο να έχεις κάποιον να φιλήσεις στην Ανάσταση. Δεν το έχω ζήσει ακόμα, ελπίζω στο μέλλον να έχω την ευκαιρία...

 
At 8:08 PM, Anonymous Anonymous said...

Πολλές ευχές σε όλους.

Απόψε θα πάω στην Ανάσταση με την Αθανασία. Τη μικρή μου αδερφή.

Τί τύχη κι αυτή.

 
At 8:18 PM, Blogger Rodia said...

Ολα φορτωμένα Thas.. μόνο οι δικές μου μπαταρίες πνέουν τα λοίσθια..

σμουτς! αναστάσιμο

 
At 10:46 PM, Blogger το θείο τραγί said...

φιλί

 
At 4:07 PM, Anonymous Anonymous said...

Χρόνια Πολλά!
Πλάκα θα'χει ν'αναστηθούμε, καθώς λέει η πίστις μας, αλλά ως σφουγγάρια... Θα'ναι μια καθώς πρέπει πλάκα σε μερικούς ποιμένες μας.

 
At 11:21 PM, Blogger mindstripper said...

Χωρίς μεγάλες διατυπώσεις λοιπόν.
Χρόνια Πολλά Thas. Χριστός Ανέστη.

 
At 12:03 AM, Blogger thas said...

@Black pearl, δεν ξέρω τι να απαντήσω. Δεν βρέθηκες ποτέ στην ανάσταση με πρόσωπο αγαπημένο; E, δεν μπορεί να αργήσει πολύ, καλομελέτα κι έρχεται!

@Anonyme, ευχές και χρόνια πολλά στη μικρή και σε σένα.

@Ροδιά μου χρόνια πολλά. Εσύ συνήθως είσαι δυνατή και αισιόδοξη. Καλή δύναμη για τη συνέχεια. Σ’ ευχαριστώ που περνάς πάντα για την καλησπέρα σου.

@Θείο τραγί ανταποδίδω με χαρά. Χριστός Ανέστη.

@Τέττιγα, χρόνια πολλά. Πρέπει να το δεις αυτό το πρώτο dvd της σειράς. Είναι καθηλωτικό. Καλή αντάμωση στους ωκεανούς του παραδείσου.

@Mind stripper, αληθώς. Χαίρομαι που σε βλέπω από τα μέρη μας. Το τραγουδάκι σου αρέσει; (αν και μιλάμε για «γνωστή» αρχαιολογία)

 
At 4:12 PM, Anonymous Anonymous said...

Ένα φιλί την Ανάσταση, λοιπόν... Μ’ αρέσουν όλα αυτά όταν συμμετέχω γιατί αισθάνομαι ότι κάπου ανήκω, θυμάμαι μάλλον παιδικές διακοπές του Πάσχα κι αισθάνομαι οικεία αλλά μετά από λίγο δε μ’ αρέσουν γιατί χρόνια τώρα προσπαθώ να μην ανήκω πουθενά και δε μπορώ ν’ αποφασίσω τελικά γιατί όλα μου φαίνονται σωστά και λάθος και εντάξει, ανάλογα πόσο καιρό έχω να δω τους δικούς μου και πόσο ξέρω ότι η μάνα μου θέλει να με δει αλλά θα προτιμούσα να είναι όλα πιο απλά και να μη μπερδεύομαι και να μην πνίγομαι σε μια κουταλιά νερό γιατί κάποια πράγματα πρέπει να είναι απλά και ξεκούραστα όπως ένα φιλί την Ανάσταση. Φέτος δεν πήγα στην Ανάσταση, ούτε και πέρυσι ή πρόπερσι γιατί δεν πιστεύω ότι ο Χριστός αναστήθηκε αλλά αυτό δεν είναι σημαντικό τελικά γιατί όλα είναι μια ιδέα κι αν πρέπει να ελπίζουμε ότι θα νικήσουμε το θάνατο κάως, κάποτε, είναι καλό να υπάρχει μια ιστορία σχετικά, κάτι να σκέφτεσαι, έστω και αλληγορικά. Αλλά ούτε αυτό είναι σημαντικό. Φέτος δεν πήγα στην Ανάσταση γιατί μ’ ενοχλούν οι δυνατοί θόρυβοι από τα βαρελότα, για την ακρίβεια με εμποδίζουν να νιώσω κομμάτι αυτού που συμβαίνει κι εκτός αυτού ντρέπομαι να γιορτάζω το θεό που κουρελιάζω στα παπούτσια και στα λόγια μου κάθε μέρα. Αλλά ένα φιλί την Ανάσταση είναι ίσως ό,τι μένει πια να δώσεις γιατί είναι ωραίο να αγγίζεις τον άλλο και να τον φιλάς και να του εύχεσαι κάτι καλό κι αυτό να φτάνει στην καρδιά έστω και στιγμιαία γιατί την επομένη ξαναγίνεσαι ό,τι ήσουν και καμία ανάσταση δεν έχει υπάρξει, έχεις λοιπόν χτίσει μία ακόμα στιγμή να θυμάσαι του χρόνου. Αυτό ίσως είναι σημαντικό. Και δεν είναι απαισιοδοξία ή κάτι τέτοιο. Είναι κάτι απλό.

 
At 5:35 PM, Blogger thas said...

@true_sucker, είμαστε μαζί. (Και είμαστε παντού!- που λέει και η διαφήμιση) Ένας τέτοιος λόγος όχι μόνο δεν μου φαίνεται απαισιόδοξος αλλά, αντιθέτως, ως ο μόνος ελπιδοφόρος και παρήγορος. Οι δεμένοι γάϊδαροι μας τελείωσαν. Φιλιά.

 
At 1:04 PM, Blogger Alpha said...

ολα καλά μου φαίνονται ξανά.ο thas επέστρεψε.πιο σπουδαίος από ποτέ.

(για μένα ο μιχάλης δέλτα είναι αυτός που πάντα ήξερα κι αν "οι συγκρίσεις είναι απαισίες" δε με νοιάzει:ο λόγος του thas μακράν με ταρακουνάει περισσότερο)

κι αν νιώθω λιγάκι σα να με βαλε στη θέση μου , είναι γιατί μάλλον το παράκανα με τις μεγαλοστομίες τελευταία.

αναφέρομαι σ αυτό το "Με κούρασαν πια οι λυρικές φαντασμαγορίες και οι μεγάλες διατυπώσεις όλων (μας)."

υπέροχο κείμενο παρεπιπτόντως.

αληθώς!

 
At 1:18 PM, Blogger mindstripper said...

Θα θυμάμαι πάντα τα μάτια του φίλου μου
ν' ακολουθούν σαν πουλιά τις γραμμές του τρένου
να κοιτάνε στον ορίζοντα ένα τοπίο άβατο
να σκέφτονται αν η αγάπη είναι πιο κρύα απ' το θάνατο...


Εμείς θέλουμε να φτάσουμε κατ’ ευθείαν στην ανάσταση χωρίς την εβδομάδα των παθών. Αλλά φαίνεται πως δεν γίνεται- ο πόνος παραμένει το βασικό σχολείο της ζωής.

(Αν μ' αρέσει λέει;...)

 
At 12:34 AM, Blogger Mirandolina said...

Χρόνια πολλά, Θας μας. Είσαι από αυτούς που δεν τους χαίρονται μόνο όσοι τους αγαπούν- κι είναι εύμορφο αυτό. Να σαι καλά.

 
At 4:56 PM, Blogger thas said...

Κι εσύ να σαι καλά m., μακάρι να είναι όπως τα λες.
Έχεις την τάση να κλείνεις τελευταία την πόρτα των σχολίων. Σε καλό να μας βγει! :-)

 
At 6:59 PM, Anonymous Anonymous said...

Your are Excellent. And so is your site! Keep up the good work. Bookmarked.
»

 

Post a Comment

<< Home