Το φιλί της δωδεκάτης

Έτσι φορτωμένα που είναι όλα σήμερα -ουρανός, σκέψεις, αισθήματα- δεν είναι για πολλές αναλύσεις. Μάλλον,

Σού ρχεται να πετάξεις ψηλά και από κει να μοιράσεις δωρεάν την ψυχή σου. Ύστερα να κατεβείς και, θαρραλέα, να καταλάβεις τη θέση στον τάφο που σου ανήκει.

Δεν τίθεται με όρους αισιοδοξίας ή απαισιοδοξίας η ποίηση. Δεν τίθεται καν με όρους δόξας (γνώμης). Όσο περνάει ο καιρός και τα "περάσματα" μένουν πίσω μας, η διάθεση μοιάζει να εκκρεμεί αναποφάσιστη και να βολεύεται καλύτερα στον υπαινιγμό. Αλλά τι θέλει να μας πει η (εκκρεμούσα) διάθεση; Δεν ξέρω.

Αντίθετα, αναρωτιέμαι κι εγώ μαζί με τον νεαρό εκείνον ποιητή,

*

Μέρα (έστω, νύχτα) ασπασμών η αποψινή και θυμήθηκα το τελευταίο κείμενο-φιλί που έστειλε ο Στέρεος στον Νόβα, από τις σελίδες του Lifo, χριστουγεννιάτικα. Γραμμένο στην κόψη του ξυραφιού, με ένταση και συγκίνηση, υπερασπίζεται έναν κόσμο ισχυρών αισθημάτων ζητώντας να αποδώσει νόημα στον απέραντο, παγωμένο χρόνο. Αλλά το κάνει τόσο άμεσα και εξομολογητικά, που αναρωτιέσαι αν παραβιάζεται κάποια συνθήκη ιδιωτικότητας. Όσοι το διάβασαν αισθάνθηκαν παρόμοια- σε όλους άφησε βαθιά εντύπωση.

Ο Μιχάλης Δ, μεγάλωσε και μιλάει σοφά. Είναι ωραίο να μεγαλώνεις. Οι λέξεις αποκτάνε νόημα γιατί τις στηρίζει το βίωμα. Όσα κουτσά στραβά κατάλαβες είναι πλέον δικά σου και δεν μπορεί να τα κουνήσει κανείς· να διδαχθείς έχεις μόνο, από την πείρα του άλλου. Η γενναιοδωρία των αισθημάτων πάντως, προϋποθέτει μια περίοδο εντατικής (συνήθως και βασανιστικής) ενασχόλησης με τον εαυτό, ο οποίος έχει την τάση όχι μόνο να κρύβεται αλλά και να λέει διαρκώς ψέμματα. Εμείς θέλουμε να φτάσουμε κατ’ ευθείαν στην ανάσταση χωρίς την εβδομάδα των παθών. Αλλά φαίνεται πως δεν γίνεται- ο πόνος παραμένει το βασικό σχολείο της ζωής.

(Εκτός αν είχε δίκιο ο Νίτσε και τα έχουμε, απλώς, αντιστρέψει)

*

Παρακολουθώ με πάθος αυτές τις ημέρες τη σειρά dvd που δίνει το Βήμα, περί καταγωγής των ειδών. Τελικά, λέει, είμαστε όλοι απόγονοι του… σπόγγου. Το παράδοξο όμως δεν είναι αυτό, όσο το γεγονός ότι αυτή η ιδέα (σήμερα πια) με ησυχάζει, με παρηγορεί. Είναι ωραίο να κατάγεσαι από το σφουγγάρι. Δείχνει, ας πούμε, τι απλός και βασικός πυρήνας είσαι. Και πόσα έχεις ανάγκη για να ζήσεις.

Μ’ αυτή την διάθεση θα πάω απόψε στην ανάσταση: Για να φιλήσω τους δικούς μου ανθρώπους. Με κούρασαν πια οι λυρικές φαντασμαγορίες και οι μεγάλες διατυπώσεις όλων (μας). Ας στηρίξουμε μόνο όσα καταλαβαίνουμε.

Ευχές και φιλιά σε όλους.
------------
Οι πρώτοι στίχοι, από το Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου, του Ελύτη.
Στη φωτογραφία, στίχοι από τον "Εξώστη" που περιέχεται στον πρώτο δίσκο των Stereo Nova.
Το τραγούδι που ακούγεται στο site είναι η Ευδοκία, πάλι από τον πρώτο τους δίσκο.