vita moderna

kisses, tears & psychodramas

11.3.06

Οικογένεια μπλόγκερ

Στον kukuzeli, φυσικά.


Έχει παρατηρηθεί ότι τα θέματα που ενδιαφέρουν πρωτίστως τους μπλόγκερς (δεν υπάρχουν άλλοι αναγνώστες πλην ημών, τα έχουμε πει) είναι όσα μιλάνε για το συνάφι. Ανάμεσα σε δεκάδες τίτλους που παρελαύνουν στο μόνιτορ οι πιο θελκτικοί είναι όσοι περιέχουν τη λέξη blog ή παράγωγό της. Δεν είναι παράδοξο. Πλάσματα με υπερτροφικό εγώ σαν το δικό μας αρέσκονται στον διαρκή αναστοχασμό των πεπραγμένων τους. Βέβαια δεν γνώρισα ακόμα άνθρωπο που το εγώ του να μην είναι, φανερά ή κρυφά, υπερτροφικό. Απ' αυτή την άποψη δεν καταλαβαίνω γιατί θεωρούμε χυδαία την επίδειξη σωματικών προσόντων ενώ αξιολογούμε θετικά την προβολή των λεγομένων πνευματικών δυνατοτήτων ενός εκάστου.

Όλα καλά λοιπόν, αλλά την αρχή διατήρησης της ενέργειας δεν την ανακάλυψα ακόμα. Μιλάω μόνο για τη δική μου αφού των υπολοίπων διατηρείται ψηλά. Όσο βλέπω τα σκασμένα τα μπλογκεράκια κάθε μέρα τάκα τουκ, τάκα τουκ, τάκα τουκ να βγάζουν τα ποστάκια τους στον αέρα, τόσο μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι και κλείνομαι στον εαυτό μου. Και ενώ στην οικογένεια συνεχίζουμε παραδοσιακά κάθε Παρασκευή βράδυ το λούσιμο στη σειρά με πράσινο σαπούνι, posting κάνουμε πλέον μόνο κάθε δεύτερο ή τρίτο Σαββατοκύριακο. Στο σπίτι συνήθως ξεσπάει γιορτή. Τα αδελφάκια μου τρέχουν πάνω κάτω στο διάδρομο φωνάζοντας: Πόθτ, μαμά, ο θαθ έχει πόθτ!

Ανεβαίνει η χαροκαμένη μάνα από το πλυσταριό με τα νερά να στάζουν (γιατί είπαμε στήνεται ξέφρενο πανηγύρι) και ρίχνει κλεφτές ματιές στην οθόνη κάνοντας το σταυρό της με ανακούφιση. Ξέρει πάντως ότι νευριάζω και φυλάγεται· αν δεν της πω πρώτα «άντε, κοίτα», δεν προχωράει. Κάποια στιγμή κάθεται στην καρέκλα. Διαβάζει προσεκτικά, ανεβοκατεβάζει μια δυο φορές τη μπάρα συγκρίνοντας και στο τέλος πετάει, δήθεν αδιάφορα, ένα νούμερο. Το νούμερο, συνήθως ανάμεσα στο μηδέν και το σαράντα, προμαντεύει τον αριθμό των σχολίων που θα ακολουθήσουν. Τα επτά αδελφάκια μου που παρακολουθούν με τεντωμένη προσοχή ξεσπάνε σε χειροκρότημα αναλόγως την περίπτωση. Προαλείφονται βλέπεις για το αξίωμα, αφού είναι πλέον εμφανής η εξάντληση του μπλο. Στην περίπτωσή μας δεν υπάρχει επετηρίδα και βασικός στόχος μας είναι να μην καταλάβουν οι αναγνώστες ότι άλλαξε χέρια η διεύθυνση. Τη στιγμή που μιλάμε, οι τέσσερις από τους επτά γράφουν ποστ σαν άσκηση προσπαθώντας να πιάσουν το στυλ. Ποιος θα κληρονομήσει τη θέση πάντως, θα το αποφασίσει το οικογενειακό συμβούλιο της επιχείρησης, δηλαδή εγώ, η μάνα μπλόγκερ και η μικρή Λου. Η μικρή Λου έχει το κληρονομικό χάρισμα και επιλέγει κατόπιν ερεύνης τη θεματολογία του μήνα. Στήνει επίσης blog-δορυφόρους και τα ρίχνει πιλοτικά στην αγορά ελέγχοντας τις τάσεις. H Λου πρώτη διέβλεψε τη σημασία του μεταμπλόγκινγκ με αποτέλεσμα να διατηρεί τρία blog-καθρέφτες στο δωμάτιό της, σαν παιχνίδι.


H μάνα μπλόγκερ περιμένει να βγει επιτέλους ο μικρός thas, να ποστάρει.



Αλλά ακόμα στα πράγματα είμαι εγώ. Σε συνεργασία με τον kukuzeli ο οποίος και συνέλαβε πρώτος τη ιδέα μιας μιντιακής αυτοκρατορίας, παίζουμε γερά το χαρτί του ήθους. Εγώ δουλεύω πολύ την κατεύθυνση εφηβεία-διάψευση-καθήλωση και ο kuk το λεγόμενο αστικό χαϊκού. Ο kukuzelis δουλεύει επίσης πολύ με αλγόριθμους, σε ένα σύστημα-παραλλαγή του Πεντζίκη. Το άθροισμα των ωρών δημοσίευσης των ποστ του πρέπει πάντα να διαιρείται με το επτά, με αποτέλεσμα να κατασκευάζει σύντομα κείμενα με δεσπόζοντες γαλάζιους αριθμούς που δυστυχώς σπάνια τους προσέχει το κοινό, εθισμένο καθώς είναι στη λογική των λέξεων. Μιλάω μόνο για όσα είναι ορατά δια γυμνού οφθαλμού γιατί τα υπόλοιπα είναι δουλειά της κριτικής να τα εντοπίσει.

Εγώ πάλι απευθύνομαι στον παραδοσιακό αναγνώστη. Αυτόν που θα μπει μια στις τόσες, θα γκρινιάξει και θα διαβάσει με δυσφορία τις πρώτες γραμμές έτοιμος για αποσύνδεση. Εκεί πρέπει να ενεργήσεις ακαριαία. Δεν θα πιάσω, εννοείται, την εξαιρετική περίπτωση (τους εστέτ τους χειρίζεται αποκλειστικά το aspripetraxexaspri) αλλά το συναίσθημα του μέσου όρου μπορώ να το εγκλωβίσω. Το μυστικό βρίσκεται στις παύσεις, στις λεγόμενες ανάσες. Πρέπει κάθε παράγραφος να έχει μια κατακλείδα που να ακούγεται σαν αναστεναγμός. Η ποιητική αναπόληση είναι επίσης στοιχείο απαραίτητο γιατί όλοι αναπολούν κάτι στη ζωή και εύκολα δημιουργείται η ψευδαίσθηση ότι όλοι αναπολούμε το ίδιο. Το χιούμορ δεν πρέπει να καβαλάει το κυρίως σώμα αλλά να αφήνει ένα λεπτό άρωμα στο ποστ όπως ο βασιλικός στη σάλτσα για μακαρόνια. Τα μακαρόνια να μαγειρεύονται πάντα με λίγο λάδι.

Πάμε πολύ καλά. Κατ’ αρχάς δεν έχει εντοπιστεί ακόμα blog με λινκ μόνον τον έναν από τους δυο. Αυτό γίνεται γιατί οι συνάδελφοι αφενός δεσμεύονται ηθικά και αφετέρου μέχρι πρότινος που δούλευε το συγχαρητηριολόγιο δεν ξεχώριζαν ποιος είναι ποιος, οπότε αναγκαστικά μας έβαζαν μαζί. Πολύ αποδοτικές αποδείχτηκαν οι συνεχείς παραπομπές του ενός προς τον άλλον, είτε με τη μορφή αφιερώσεων, σχολίων ή εσωτερικών link που εγκλωβίζουν τον πελάτη σε μια διαρκή ενδοαναφορικότητα που λειτουργεί περίπου σαν το δωδεκάρι Ελλάδας- Κύπρου. Βοηθός στάθηκε και ο αδελφός Μπερεκέτης, ο οποίος στήριξε εξαρχής το εγχείρημα με τόνους συγαρητηρίων. Σημειωτέον είναι ο μοναδικός μπλόγκερ που μνημονεύτηκε στο πρόσφατο αφιέρωμα της Καθημερινής, παρότι γράφει δύο φορές το χρόνο, με αποτέλεσμα να τον ρωτήσουμε αν τους πλήρωσε. Να σημειώσουμε επίσης ότι όλα αυτά τα δημόσια χάδια εξάπτουν τη φαντασία των αναγνωστριών μας (προς τις οποίες απευθύνουμε το σύνολο της δουλειάς μας) αφού είναι γνωστό ότι στη βάση κάθε γυναικείας φαντασίωσης βρίσκεται η ανομολόγητη επιθυμία να κουρελιάσει τον εραστή της μετατρέποντάς τον σε gay. Περιττό βέβαια να πούμε ότι ο kukuzelis είναι άντρας εκατό τοις εκατό ενώ εγώ πιάνω άνετα ποσοστό πάνω από ογδόντα σε μια τυπική μέρα.

Τη blogger πρώτοι εμείς τη φέραμε στην Ελλάδα. Πρώτοι βάλαμε πλάτες στα άθλια template της εταιρίας που τα απέσυρε αργότερα ως ακατάλληλα. Για να καταλάβεις για ποια εποχή μιλάμε, ο Τalos μετέχει ακόμα στην επανάσταση της Βολιβίας και δίνει τα ποστ του στον τοπικό ταχυδρόμο. Ο Βαρόμετρος τα γράφει με κόκκινο bic και τα φωτοτυπεί σε υπόγειο της Κυψέλης. O evris δεν έχει γνωρίσει ακόμα τη voulariba. Η Κουρούνα, ο αρκούδος, ο πίθηκος, ο βάτραχος και τα υπόλοιπα ζωάκια είναι αγέννητα. Τι να λέμε τώρα. Ήμασταν βασιλιάδες. Όταν μας ρώταγαν πόσους αναγνώστες έχετε τη μέρα λέγαμε, ε, όχι πολλούς, καμιά εκατοστή. Το ίδιο λέμε και σήμερα, πράγμα που δείχνει τουλάχιστον μια σταθερότητα. Δεν αποκαλύπτουμε φυσικά ότι πάνω από τα μισά hit τα κάνουμε μεταξύ μας. Μια φορά που θέλησα να κάνω μεγαλύτερη highest day από του πιτσιρίκου, έβαλα τον kukuzeli να με χτυπάει από τις πεντέμιση το πρωΐ.

Ήταν μια εποχή φτωχή αλλά γεμάτη oneiro-αλλά και γεμάτη dis, titania, eve, sofia, lida, ifimedia, taflinel, yorgos, dimitra, hellion, areti και άλλους που δεν τους ξέρετε γιατί πέρασαν τα χρόνια και η μνήμη ξεθώριασε τα γεγονότα (πήρε επιτέλους μπροστά η μηχανή της αναπόλησης). Έξω απ’ τις πόρτες γρατζούναε η μοναξιά. Μπάλες χόρτου και άδεια τενεκεδάκια σέρνονταν στις έρημες πλατείες. Το άδειο σαλούν μισοφώταε και η παλιά αρτίστα εγέρναε. Ο κλόουν στη γωνία έκρυβε ένα δάκρυ και μ’ ένα φθαρμένο μπαντονεόν έστελνε σπαρακτικές νότες από πρώϊμους Tiger Lillies σ’ έναν μαβί ουρανό. (Αυτή είναι πρόταση- παράδειγμα φθαρμένης χρήσης του επιθέτου). Η Λούλα έψαχνε το κρόκοντάϊλ σακκάκι του Νίκολας Κέιτζ στα σκουπίδια. Ο μπάρμαν δοκίμαζε το σκοινί της αυτοκτονίας του και ο σκύλος του αφεντικού καταφαγωμένος από τα κόκκινα μυρμήγκια της φωτιάς (είμαι εφιαλτικός αλλά και γεμάτος διακειμενικές αναφορές, μάγκες) ούρλιαζε ένα τραγούδι συμφοράς.

Σ' αυτό το περιβάλλον μεγαλώσαμε και ανδρωθήκαμε και κάναμε τα πρώτα μας ποστ. Εδώ μπουσουλίσαμε, βαβίσαμε, τριποδίσαμε. Εδώ κλάψαμε, γελάσαμε, ψηλά κυπαρισσόπουλα χαρά στα κοριτσόπουλα, άντρες μ’ ολοκάθαρη καρδιά. Κι είμαστε ακόμα εδώ, κι αυτό το καλοκαίρι. Πάνω στην τρέλα μας πάνω στην αφασία μας, όλα τα ποστ πυροβολούν τη φαντασία μας.

Θα ήθελα μόνο να ρωτήσω τον αδελφό: Έχουμε βγάλει πλάνο εργασίας; Κατά πού θα κάνουμε όταν ο Καιρός γυρίσει πίσω μας; Αλλά και πέρα απ' το ω ς π ό τ ε, θα αναφωνήσω μαζί με τον ποιητή και το Π ρ ο ς τ ι, αδερφέ μου. Π ρ ο ς τ ι;

Κούραση, απ πα παα πα.
-------------
Y.Γ. Να με συγχωρεί ο φωτογράφος αλλά δεν θυμάμαι πού βρήκα τη φωτογραφία του. Σε κάποιο forum, νομίζω.

39 Comments:

At 3:54 PM, Blogger Η Κουρούνα said...

Σ' ευχαριστεί; Να το "προς τι;". (Κάνει και ρίμα.)

 
At 7:57 PM, Blogger thas said...

Αγαπητέ Τελαμώνιε. Σφίχτηκε η καρδιά μου διαβάζοντάς σε! Ι'm shocked που λέμε κι εμείς οι Έλληνες.

Το όλον αποτελεί πλήρην και εντελήν π α ρ ω δ ί α ν! Πλάκαν! Χιούμορ! Ανέκδοτον! Παίγνιον μετά των εννοιών και των λέξεων!

Τι είναι αυτά περί της πρωτιάς και της πρωτοπορίας; Ποιοι παπούδες και ποιοι γονείς; Υπάρχουν μεγαλύτεροι αδαείς από μας; πλάκα με κάνεις για; Πες το βρε, να γελάσωμε αντάμα!

(μα σκέψου να το πάρει κάποιος σοβαρά όλο αυτό. Ανατριχιάζω ότι το σκέφτηκες για μας, μπρρρρ...)

 
At 9:05 PM, Blogger thas said...

Ε, τώρα είσαι τσίφτης. Υποκλίνομαι.

;-}

 
At 9:17 PM, Blogger Ελένη said...

Θας, από όλους τους posers της παρέας είσαι ο πιο στυλάτος, μετά από τον κάπταιν βέβαια που είναι ο βασιλιάς τουλάχστον σε 6 διαφορετικές κατηγορίες( στυλ, πόζα, vintage πόζα, αισθητική, πνεύμα και βέβαια irony chic). :-)

 
At 10:52 PM, Blogger Tero said...

[Για να καταλάβεις για ποια εποχή μιλάμε, [...] και τα υπόλοιπα ζωάκια είναι αγέννητα.]

Χεχε... μια μέρα θα πρέπει εσύ κι ο Kuk να συν-γράψετε την "Σύγχρονη Ιστορία της Ελληνικής Μπλογκόσφαιρας" (ανατριχιάζω και μόνο που πληκτρολογώ τον τίτλο) :-p.

[Κατ’ αρχάς δεν έχει εντοπιστεί ακόμα blog με λινκ μόνον τον έναν από τους δυο.]

Mine. ;-)

Όσο για την αυτοαναφορικότητα των blogs, έχει αρχίσει να μη μου κάνει καθόλου εντύπωση... Η αυτοαναφορικότητα υπάρχει παντού, στα blogs θα έλειπε;

Tero

 
At 8:31 AM, Blogger Taflinel said...

Φίλτατε Θαθ,
Παρακαλώ να εισηγηθείτε ως πρεσβύτερος, μετά του kuk βεβαίως-βεβαίως, και τη χορήγηση ανάλογου συνταξιοδοτικού βοηθήματος για τους Μεγάλους Παλαιούς
(που'λεγε κι ο σύντεκνος Λαβκραφτάκης).

Φιλιά στους περασμένους και ακόμα περισσότερα στους λησμονημένους.

Καλημερούδια... :)

 
At 10:35 AM, Blogger Περαστικός said...

Άλλο ένα θαυμάσιο κείμενο με χιούμορ, αλλά και κάποια μελαγχολία, που εξάλλου συνοδεύει πάντα όλα τα ωραία. Το ιστολόγιό σου ήταν το πρώτο που επισκέφτηκα όταν έμαθα ότι υπάρχει κάτι που λέγεται μπλογκ από μια φίλη. Για πολύ καιρό έμενα απλώς επισκέπτης, χωρίς να έχω μπλογκ ο ίδιος, μέχρι που πρόσφατα παρασύρθηκα, παραστράτησα και δημιούργησα και το δικό μου ταπεινό μπλογκ ή ευλόγ όπως λέει μια ψυχή. Περιμένω πάντοτε τα κείμενά σου, εξάλλου δεν είναι η ποσότητα, αλλά η ποιότητα που μετράει. Ελπίζω να εκπαιδεύσεις καλά τα 7 μικρά αδελφάκια.

 
At 12:04 PM, Blogger lemon said...

Thas, θα το κλείσω το ρημαδι το βλογ μου, παθαίνω κάτι κάθε φορά που γράφεις...απαπαπα, δεν γράφω ούτε λεξούλα για το παρόν ποστ, απλά υποκλίνομαι, όπως λέει και η Μιραντολίνα...
Σαν τον περαστικό, απο ενα τυχαίο search στον γούγλη μου βγήκε το βλογ σου-αν δεν ήσουν εσύ το πιθανότερο είναι οτι δεν θα ήμουν εδώ τώρα, δεν θα είχε ανοίξει αυτό το ευ-βλογημένο παράθυρο στη ζωή μου-αδύνατόν βέβαια να τη φανταστώ χωρίς, τώρα πια!
Αυτό που προσπαθώ να πω πολυλογώντας, το κατάλαβες.... άντε πια, δεν έχουμε όλοι την ίδια ικανότητας έκφρασης με σένα, καλά λέω, θα το κλείσω το ρημάδι μου...

 
At 1:38 PM, Blogger Alpha said...

κάνεις τέχνη αγόρι!

κάνεις τέχνη και το ξέρεις!

και μπράβο και σε καμία περίπτωση, κανένας κληρονόμος σου, ούτε καν αυτή η μικρη Λου δεν θα μπορέσει να σε αντικαταστήσει

keep walking που λένε και οι μεθύστακες

εκτός κι αν πάλι προτιμάς τον καζαντζίδη

"όλα είναι ένα ψέμα, μια ανάσα κλπ"

εσύ ξέρεις

εγώ απλώς απολαμβάνω

 
At 7:29 PM, Anonymous Anonymous said...

Γιατί τέτοιο παράπονο βρε thas! Γραφεις εξαιρετικά κείμενα και το ξέρεις. Μη ζητάς την επιβεβαίωση από τους bloggers αλλά και από κανέναν. Το μόνο πράγμα που χρειάζεται να κάνεις είναι να γίνεις λίγο πιο άμεσος πιο αυθόρμητος και πάνω από όλα ο εαυτός σου . Μετά τιμής .

 
At 9:32 PM, Blogger Sraosha said...

Μέχρι πριν δυο βδομάδες, το πλανόδιο μπαλέτο Sraosha-Rakasha είχε ζεύξη μόνον προς τον Κουκουζέλη, η βίτα μοδέρνα απέκτησε τοιαύτο μόλις τότε. Που δηλοί πως μόλις πρόσφατα αναγνωρίσαμε την αξία σου.

"Μουάχαχαχα", που λένε και οι παλιότεροι μπλογκάδες.

 
At 1:30 AM, Blogger Συνήθης Ύποπτη said...

Μόλις βρω τα λόγια, θα επανέλθω με ένα κουτί σοκολατάκια.

(Φυσικά και μπορείτε να δηλώσετε προτίμηση)


:)

 
At 1:52 AM, Blogger thas said...

Αγαπητέ λαθρεπιβάτη. Σ’ ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό το respect κλίμα που στέλνεις αλλά θα μου επιτρέψεις να μην το δεχτώ. Θα δεχτώ αντίθετα την αγάπη σου και την καλοσύνη σου με μεγάλη χαρά. Ειλικρινά μου φαίνεται ακατανόητο να υπάρχει κάποια έννοια «παλαιού» που απολαμβάνει (έστω ανύπαρκτα) προνόμια στη μπλογκόσφαιρα, επειδή προηγήθηκε κάποιους μήνες των υπολοίπων. Μπορεί και να υπάρχει κάποιος που νιώθει έτσι, πού να ξέρω, αλλά σε διαβεβαιώ δεν αφορά εμάς τους δύο.
Η πρωτοπορία προϋποθέτει και κάποια προσπάθεια ή και ένα μίνιμουμ αντιδράσεων. Εμείς μιμιθήκαμε αυτό που ήδη γίνονταν έξω με επιτυχία (άσε που δεν ισχύει το μέσα και έξω στο δίκτυο, όλοι μέσα είμαστε) και το διασκεδάζαμε μεταξύ μας. Αναγνώστες δεν είχαμε αλλά ο kukuzelis μου έλεγε ότι του έφτανε να τον διαβάζω εγώ.
Τι να πω. Μια φίλη ρώταγε γιατί ξεκίνησα. Η απάντηση είναι απλή. Ξεκίνησα επειδή μου δόθηκε αυτή η δυνατότητα. Είναι σαν την ερώτηση «τι σε τράβηξε σ’ αυτή τη γυναίκα». Ε, με τράβηξε το γεγονός ότι τη συνάντησα. Το γεγονός ότι ο kukuzelis μου είπε κοίτα ρε, έχει φάση, γράψε τίποτα. Πόσο πρωτοπόρος να νιώθω γι’ αυτό; Δηλαδή, μπορεί να είμαστε ψώνια κάθε είδους ή νάρκισσοι του κερατά αλλά ψωνισμένοι με την πατρότητα του blogging ούτε μου πέρασε ποτέ απ’ το μυαλό. Άσε που υπήρχαν ένα χαμό άλλοι νωρίτερα, διάσπαρτοι και ξεκομμένοι. Ο talos, o varometros, οι dogbloggers ήταν επίσης αρχαιότεροι. Δεκάδες άλλοι στα φόρουμ...

Ελένη, δεν το συζητάμε. Ο άνθρωπος είναι από μόνος του σχολή.

Τέρο, θενκ γιου. Ο kuk θα γράψει το κείμενο και εγώ θα γράψω τις φωτογραφίες.

Taflinel, γουέλκαμ μπακ! Σε σένα θα κοπεί και επίδομα διαρκούς στήριξης της vita moderna.

Mosaic μου έχεις πει κατά καιρούς τόσο καλά λόγια που με κομπλάρεις. Είσαι φοβερός.

Περαστικέ και Lemon, καλωσήλθατε, περάστε, καθίστε. Κι αν δεν ήταν το δικό μου πάλι εδώ θα ήσασταν. Σας καλούσε η Φωνή. Θενκ γιου, θενκ γιου. Ζετέμ.

Ορσα, είμαι παραπονιάρης από μικρός. Και ήθελα πάντα να με αγαπάνε όόόλοι οι άνθρωποι. Τώρα που η ζωή μου μεταφέρθηκε στο δίκτυο, θέλω να με αγαπάνε όόόλοι οι μπλόγκερς. Θα κάνω τα πάντα γι’ αυτό. Στην ανάγκη θα απομακρυνθώ κι άλλο απ’ τον εαυτό μου.
(Αν και τα ζητήματα βελτίωσής μου τα χειρίζεται η Ροδιά, ευτυχώς συμπίπτετε.)

Sraosha μου υπάρχει σχέδιο να αλωθεί η μπλογκόσφαιρα εκ των ένδον αλλά πού να το φανταστείς. Εσύ νομίζεις ότι προσθέτεις αυτοβούλως αθώα λινκς. Πολύ σύντομα, το σκάνδαλο kukandthas & the blogosphaire θα αποκαλύψει ένα δίκτυο συνδέσεων τόσο επιμελώς επεξεργασμένο που θα μοιάζει σχεδόν τυχαίο!

Συνήθη ύποπτη κάνε γρήγορα γιατί νιώθουμε υπόταση. ;-)

Γεια σας γειά σας μπλογκεράκια...

 
At 3:29 AM, Blogger kukuzelis said...

Θας, παιδί μου, τα πας πολύ καλά. Έχεις αλάθητο γούστο, έχεις μάτι, έχεις διαίσθηση, έχεις πένα. Διαθέτεις, θα έλεγα, αυτό που οι παλαιοί αβάδες ονόμαζαν "διάκριση". Αν καταφέρεις να συνδυάσεις τις επιμέρους αρετές σ' ένα ενιαίο και αρμονικό όλον, είμαι πεπεισμένος ότι θα διαπρέψεις στην μικρή αλλά απαιτητική ελληνική κοινωνία. Είναι δύσκολο το γνωρίζω. Το κέρδος όμως προβλέπεται μεγάλο: Θα διακριθείς ως μπλόγκερ διεθνώς. Η ανάγνωση των κειμένων σου θα εμπλουτίσει και αυτήν ακόμα την πλανητική γλώσσα. Δεν θα εκπλαγώ, αν στο μέλλον οι Αμερικανοί δηλώνουν: "It's all thas to me". Το είδα καθαρά, αν επιτύχεις, θα υπερβείς τα στενά όρια της λεγόμενης μπλογκόσφαιρας. Θα γίνεις ένας μύθος για την εποχή μας. Θεωρώ ευτύχημα το γεγονός ότι είσαι μικρός ακόμα και διαθέτεις άνετο χρονικό περιθώριο για να αντιπαλέψεις τους δαίμονες της κενοδοξίας, ώστε τελικά να σε καμαρώσουμε χαρούμενο θριαμβευτή στο στίβο της ζωής. Φωνάζω δυνατά, για να το ακούσουν όλοι: Το μυστικό είναι το διακριτικό σέβας προς τους μεγαλυτέρους. Αισθάνομαι την ανάγκη, εγώ ένα μηδέν μεταξύ άσσων, να σου δώσω συγχαρητήρια γι αυτό το υπέροχο κείμενο, αγαπητό μου παιδί Θας. Εύχομαι καλή επιτυχία στα σχέδια σου.
*

 
At 8:13 AM, Blogger thas said...

Στάρετς Kukuzeli; Αφήκατε το κελίον και εισήλθατε λάθρα εις το διδικτυακόν-καφέ; Ταπεινωθήκατε εις βλέμματα κακόβουλα, τα οποία ενδέχεται να θεωρήσωσι την νυκτερινή τοιαύτη σας υμνολογία προς το πρόσωπο εμού του εξελαχίστου των ανθυποελαχίστων, ως ενδεχόμενη περιήγηση εις ιστοτόπους χθαμαλούς, χθαμαλοτάτους, των της σαρκός τα πάθη διηγουμένων, ήτοι τους αποκαλουμένους και πορνικούς;

Ποίος να πιστεύσει ότι απονέματε- ω του παραδόξου - βραβεία Νόμπελ; Ποίος;

 
At 12:45 PM, Anonymous Anonymous said...

hello kir!!!brika ton tropo na sou steilo.den diabasa tipota apo ti selida s alla apla hthela na do ti einai ayto poy kaneis!!!cu!!!

 
At 2:49 PM, Anonymous Anonymous said...

Το κλείνω. Τελείωσε. :)

Το κλείνω το ρημάδι, αφού ο Thas μας έβαλε όλα τα ζώα μαζί, εμένα μαζί με τα βατράχια, απαπα, άλλο νικ έπρεπε να διαλέξω, κάτι σε ιπποπόταμος, κάτι βαρύ, με ιστορία, να τρέμουνε να μιλάνε για μένα, σύγκρυο να τους πιάνει τους αλλουνούς.

Όχι εσένα Thas my King, βεβαίως, ούτε για τον έταιρο Kuk.

Respect.

Εγώ να καταθέσω την εικόνα μου; Έμαθα τι είναι μπλογκ, άξιο λόγου και ουσίας απο σας τους τρεις: kuk, thas, και τον Νικόλα (τονε ξεχάσατε μωρε τον Νικόλα;)

Αποφάσισα να το φτιάξω όταν είδα τον βαρόμετρο, και είπα "'ντάξει μωρε" (έτσι πρόστυχα μίλαγα τότε, δεν είχα ακόμα μπλογκ να προσέχω πως να φέρομαι, μετά που έπεσα στον ανταγωνισμό σας σοβαρεύτηκα, γιατί όσο νάναι, με ποιότητα πολεμάς την ποιότητα, και όλοι για λίγα λίνκ παλεύουμε σε τούτο τον ντουνιά τον άχαρο. Αντε και για κανένα κόμμεντ.) "'ντάξει μωρε" λοιπόν είπα, "αφού έχει και άλλους γαύρους το κουρμπέτι, θα γράψω". :)

Για HerMajesty Titania και λοιπά, ούτε λόγος, νόμιζα οτι έφερα την πρωτοπορία στην ελλάδα, σεις οι κλασσικοί και 'γω η αναρχία.

Αλλά, θα το κλείσω. Με πηρανε χαμπάρι. Τόσα καινούργια μπλογκ βγήκανε, όλοι τον πιτσιρίκο πάνε και βάζουνε, άντε (άντε λέμε) καμιά κουρούνα.

Φρίκη. :)

Και βγαίνεις και συ ω βασιλεύ και σκας και την αποκάλυψη:

Ιδού ο Βασιλιάς, ο Έλβις μας. "Μεις οι προύχοντες, σεις ο λαός"

Με πηρανε χαμπάρι, έχασα το ειδικό μου βάρος. Απο αρκούδος, μπήκα στην ίδια κατηγορία με βατράχια και πιθήκους.


Θα το κλείσω (εκτός και αν ο Βασιλιάς έρθει στο κουτούκι μου και, σε τυχαίο, άσχετο ποστ, ανάρμοστα με επαναφέρει στην πραγματικότητα) :)

Να με συγχωρείται που παραμιλλώ, μα είμαι συγκινημένος. Και αδυναμος μπροστά Σας.

Εσείς (ω, τι τιμή) :).

 
At 11:46 PM, Blogger thas said...

Όσο να 'ναι την έχεις και εσύ την ιστορία σου-αμαρτία σου, λάθος σου μεγάλο. Είσαι ο king of the jungle. Μάλιστα πίστευα ότι μαζί ξεκινήσαμε και πάντως ότι ήσουνα πριν τον Νικόλα.

Αλλά έχουμε χαθεί, Johnny dear. Αυτό να λέγεται. Μια πόρτα είμαστε κι ούτε ένα καλησπέρα, τελευταία. Και η ξ; Πού είναι η ξ;

Μεγαλώσαμε και παίζουμε στις πέρα γειτονιές. Εδώ δεν έχει νεράτζια για νερατζοπόλεμο, είναι κυριλέ συνοικίες.

Μεγειά και το template. Φαγωθήκατε όλοι να φύγετε. Να δω τι θα καταλάβετε. Ωραίο. Αλλά εγώ, ξέρεις, είμαι του χρώματος.

Ματς-μουτς.

 
At 12:50 AM, Blogger Rodia said...

Η μετεμψύχωση της παλιάς Οικογένειας Χωραφά λέμε.. κάπως έτσι.. ή κάνω λάθος πάλι;
Μπλογκογένεια Θας! Ωραίο ακούγεται!

..και να σκεφτείς ότι σήμερα πέρασα τη μέρα αγκαλιά με το Λόρκα σε πλήρη απραξία και βαθειές σκέψεις περί της ματαιότητας του μπλογκέρνειν..

Δάγκωνα τα χέρια μου, να τα πληγώσω να μη μπορουν να πληκτρολογήσουν πια, να πάψω να βαυκαλίζω εαυτήν ότι, τάχα μου, υπάρχει κάποιου τύπου εκτόνωση με το μπλογκογράφειν και το μπλογκοαναρτάν -αναντάν παπαντάν.

Δυστυχώς, η βλάβη δεν υπήρξε αρκετά ισχυρή ώστε να απέχω περισσότερο από ένα 24ωρο. Αποφάσισα να αποσύρω μερικές εστίες μπλογκομόλυνσης (όχι μπογκομόλεφ) ίσως το μπλογκόμετρο.. αυτό ολοκλήρωσε τον κύκλο του νομίζω... ή μάλλον αδυνατεί να τον ολοκληρώσει γιατί έχει τη δυνατότητα να ανεβάζει χιλιάδες πόστια ανά δευτερόλεπτο και αυτό είναι εξοντωτικό -για τους πολυπληθείς αναγνώστες.. ή να το περιορίσω στις σκαμπρόζικες ιστορίες του ιππότου Λάρρυ.. θα δείξει...

Πολλές τελίτσες βάζω, υποθέτω πως έχω πολλά να γράψω από αυτά που δεν γράφονται.

Μπράβο παπούλη μου! Ελα τώρα να σου δείξω τ' αμπελοχώραφά σου!;-)

:-)))

 
At 2:20 PM, Anonymous Anonymous said...

"Να σημειώσουμε επίσης ότι όλα αυτά τα δημόσια χάδια εξάπτουν τη φαντασία των αναγνωστριών μας"...
Αυτό ξαναπέστο!
Άστε τα συγχαρίκια και τις αηδίες και δημοσιεύστε τίποτα πιο kinky, κουραστήκαμε από τα μισόλογα, ώρα για έργα!

Αγαπητέ θας, φοβάμαι πλέον ότι όποια εμφάνιση μάλλον θα απογοητεύσει το φιλοθεαμων κοινό καθότι η περήφανη πρώην

γιάπισσα, βρίσκεται άνεργη, προσπαθώντας να επιβιώσει (σε mode

είμαι_τόσο_ψωνισμένη_που_μιλάω_για_τον_εαυτό_μου_σε_τρίτο_πρόσωπο).
Τα περί pc, internet connection κλπ, φαντάζουν Αμερικάνικο όνειρο.
Τουλάχιστον υπάρχει χαρτί και μολύβι και οι σελίδες φεύγουν νερό (σχετικό με παλιό comment, ξέρεις εσύ), έστω και αν

είναι για εσωτερική κατανάλωση (καθόλου "έστω", βγάλτο). :) Οπότε δεν ξέρω αν είμαι ευτυχισμένη που "ήρθε η ώρα", ή

θλιμμένη που δεν έχω να πληρώσω το ρεύμα.
Σε ευχαριστώ eitherways (χρόνια στα κολέγια-και στις κολεγιές).

---Ακολουθούν διαφημιστικά μηνύματα---
ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ στον Αρκούδο, νέα της τιτάνιας, ή ξ.,ή Ζίνα γκαντες οφ φάιερ, σύντομα. (τα γράφουμε όλα στο χέρι είπαμε

και δεν διαθέτουμε και πισι-σύνδεση για αυτό αργούμε).
-----------------------------------
Κάνετε πάρτυ γενεθλιών στα παιδάκια σας; Προτιμήστε αληθινή διασκέδαση με κλόουν! Θέλετε να διασκεδάσετε οι ίδιοι;

Πάλι πάρτε κλόουν! Να σας αλλάξουν τα λάστιχα; Ναι κλόουν! (το πιάσατε φαντάζομαι το υπονοούμενο, πάρτε κλόουν!)

 
At 2:30 PM, Anonymous Anonymous said...

α, η προηγούμενη ανώνυμη με το αλλού φαν παρκ λεϊάουτ κειμένου ήμουν εγώ η αυτού μεγαλειότης (my arse)...

 
At 5:28 PM, Anonymous Anonymous said...

Μα, έχεις δίκιο σύντροφε. Καθόλου δεν βρεθήκαμε. Χαθήκαμε, κάπου εκεί στα εγώ Wordpress εσύ blogger - με ίδιο και απαράλλαχτο τεμπλέητ, συγκινούμαι.

Έτσι σε έμαθα, δεν άλλαξες. Σαν τα καφενεία της γειτονιάς, πάντα εκλυστικά στην συνέχειά τους, την χρονική.

Εγώ, του χρώματος δεν είμαι. Λευκός, σαν την αθωότητα που ποτέ δεν είχα, σαν να την φωνάζω πίσω πάλι. Αδίκως. Γελιέμαι.

Έβαλα και φατσούλες, τρομάρα μου, "όταν το έγραφα ήμουν..." γέλασες, δεν γέλασες; Καμία απορία στον αναγνώστη, μασημένη τροφή. Ουδέν μυστικό. Αμερικανιές.

Αλλά πάλι, έτσι είμαι εγώ φαίνεται. Μοντέρνος. Μέχρι και το τσιτάτο του kuk (το θυμάσαι; "Κάτι δεν πάει καλά μ' αυτόν, τόσο νέος και να γράφει έτσι") άφησα στην μετακόμιση. Άφησα τα ουσιαστικά και έβαλα τα "μοντέρνα".

Μακάρι να 'ναι για καλό.

Αλλά πάντως, στο λέω. Σέβομαι (και ας έκανα πλάκα πριν). Σε βάζω σ' αυτούς που δεν πουλήθηκαν σε βρυπανες και τζούρναλς, ατόφιος, ίδιος.

Σε σένα η ξ πρέπει να δώσει την τιμή, όχι σε μένα. Αλλωστε, σ' αγαπάει πιο πολύ, στο λέω.

Ματς στα μούτρα σου, με ανάμνησες μεσημεριάτικα.

(Ο Νικόλας είναι παλιότερος. Τον είδα και είπα "αχ - να 'γραφα και εγώ έτσι. Μετά έγραψα (όχι έτσι) και με διάβασε, ο χαζός, και του άρεσα. Ακόμα περιμένω να (ξανα)διαβάσω κείνα τα αρώματα - αλλά τι να πεις, sripta δεν manem. Ουδεν αστειέστερο του προσωρινού της οθόνης)

 
At 5:55 PM, Blogger Katerina ante portas said...

Δεν είμαστε "μια ωραία ατμόσφαιρα";
Η αλήθεια είναι, ότι γίνατε αιτία να ανοίξουν πολλά παράθυρα στη σφαίρα. Το blog-ειν είναι έκφραση, κάτι παραπάνω απο την απλή γραπτή. Συνδυάζει εικόνα, ήχο, επαφή, πνευματική επικοινωνία.
-Πες το μου με ένα γιουκαλίλι, με ένα ποστάκι δηλαδή!

 
At 6:56 AM, Blogger thas said...

Που λες Ροδιά μου, νομίζω ότι η ασθένειά μας είναι βαριά. Δεν ξέρω αν έχουμε αντιληφθεί σοβαρά πόσες πλευρές της ζωής επηρεάζει αυτή η διαρκής εξωστρέφεια. Σε μένα τουλάχιστον, έχει επηρεαστεί ο τρόπος που διαβάζω βιβλία ή που ακούω μουσική. Προσπαθώ να ισορροπήσω τη ζωή μου τελευταία (μπορεί να γίνεται κι από μόνο του) με λιγότερο posting αλλά δεν. Αυτό που περιγράφεις είναι πολύ χαρακτηριστικό. Δύσκολα εγκαταλείπεις το πληκτρολόγιο για πιο εσωτερικές και μοναχικές περιπλανήσεις. Είμαι περίεργος να δω την εξέλιξη του φαινομένου αλλά κυρίως να δω πώς θα χειριστώ προσωπικά την εξάρτηση.

Βρε βρε βρεεεε. Καλή μου ξ, αν «ήρθε η ώρα» δεν το συζητάμε. Δεν τίθεται θέμα ευτυχίας ή δυστυχίας. Είσαι στο βαρκάκι και πηγαίνεις με τον καιρό. Σε ζηλεύω, είσαι μάλιστα η μοναδική περίπτωση ανθρώπου που σταμάτησε τόσο νωρίς κάτι πετυχημένο και εξαρτησιογόνο προς χάριν ενός ανώτερου σκοπού. Δεν το πίστευα ότι ήταν οριστικό και για διάστημα νόμιζα ότι όπου να ναι επιστρέφεις. Αν πάντως τώρα είναι η στιγμή που πήρε μπροστά το μηχανάκι, χαράς Ευαγγέλια! Για το άλλο, το επαγγελματικό, τι να πω, κρίμα. Μια συνδρομή κι ένα pc πάντως μπορούμε εύκολα να εξασφαλίσουμε σε επίλεκτα μέλη. Επίσης μπορούμε να κανονίσουμε να ξεφορτώνει το φορτηγάκι κάθε πρωί σπίτι σου 70-100 τετράδια, κατά περίπτωση. Πλερώνουν οι Παλιοί. Φιλιά πολλά και καλή συνέχεια. Υ.Γ. Από τη δική μου παρέα, καμιά εικοσαριά (ex) αγόρια και κορίτσια που κινούμαστε αντάμα άπειρα χρόνια (έχουμε πούλμαν), δεν αξιώθηκε κανείς να φέρει κανα μπλογκεράκι στον κόσμο. Οπότε, μάλλον για λάστιχα θα κληθεί η μεγαλειότητά της!.

Γιαννάκη είσαι συγκινητικός. Τώρα που σε ξανακούω θυμήθηκα τα σχόλιά σου που ήταν πάντα ζεστά. Άκου «εσένα αγαπάει περισσότερο». Πόσοι μπορούν να πουν ένα τέτοιο γλυκό ψέμα για να ευχαριστήσουν τον άλλον; Σ’ ευχαριστώ για όλα.

Κατερίνα, έχεις δίκιο. Δεν είναι καθόλου απλή ιστορία και υπάρχει μέλλον στο φαινόμενο. Τώρα ποιος ευθύνεται για τι, ας το αφήσουμε. Δεν έχουμε ιδέα τι σχέδια επεξεργάζεται η ζωή ερήμην μας ανά λεπτό. Θένκ γιου, πάντως, ε λοτ!

 
At 3:00 AM, Blogger lemon said...

Thas, η εξάρτηση όχι μόνο είναι βαριά, αλλά επίσης έρχεται κι αστραπιαία (σαν κεραυνοβόλος έρωτας, λολ), και δεν σ αφήνει να πάρεις ανάσα...
Μη γελάσετε, εγω έχω comments κάτω απο τα όνειρά μου, όλη νύχτα είμαι μπερδεμένη, κοιμάμαι και μετά βλέπω ονόματα απο κάτω, και λόγια, λόγια...
Ανέκαθεν σέρφαρα αρκετά, αλλά τώρα, μετά το 8ωρο σε υπολογιστή στη δουλειά, περνάω σχεδόν άλλο τόσο στο σπίτι...το βρίσκω τουλάχιστον άρρωστο, αλλά πάλι τόσο θαυμάσιο...
να μην πολυλογώ, είμαι σίγουρη οτι νιώθετε το ίδιο, καταγράφω και συγκρατώ την τελευταία σου φράση στη Ροδιά :
Είμαι περίεργος να δω την εξέλιξη του φαινομένου αλλά-κυρίως-να-δω-πώς-θα-χειριστώ-προσωπικά-την-εξάρτηση.

(Μπήκα στον πειρασμό να το χαρακτηρίσω ναρκωτικό-που δεν έχω δοκιμάσει, αλλά έτσι το φαντάζομαι, να πάω κι ας μου βγεί και σε κάκό, και συγνώμη αν τα λέω λίγο χοντροκομένα...).

 
At 6:34 AM, Blogger Alpha said...

This comment has been removed by a blog administrator.

 
At 6:38 AM, Blogger Alpha said...

εχω μια γνώμη για την εξέλιξη του φαινομένου. την έχω βάλει στο σημερινό μου πόστ.
(ψάχνω κι εγώ για hits κ αυτό είναι ένα καλό κόλπο.λένε.)

 
At 1:12 PM, Blogger kukuzelis said...

Και που το ξέρεις εσύ, ω θας, ότι η ξ. δεν έχει μπλογκ; Χαμένο κάπου στο υπερδιάστημα και με άλλο όνομα; Μπορεί και σε άλλη γλώσσα, φινλανδικά ας πούμε -για όλα την έχω ικανή; Είσαι τόσο χαριτωμένα αθώος, αγαπητέ μου Θας. (Όχι, όχι δεν ξέρω απολύτως τίποτα, απλές υποθέσεις κάνω.)
*
Αρκούδε μου, έπραξες άριστα που άφησες μερικά έπιπλα στο παλιό σπίτι.
*

 
At 6:34 PM, Blogger vatraxokoritso said...

χιχιχιχιχιχιχι
μα καθολου σεβασμος..
μα καθολου!

ωραιος οπως παντα..

 
At 11:32 PM, Blogger αερας said...

κι εγω εδω ...νιατο (επωνυμως)..βεβαιως βεβαιως ..που του παν μπες στα μεγαλα μπας και ψαρεψεις και συ κανεναν στραβο(πελατη). Καποιος που ακομα δεν κολησε την πρεζα του μπλοκαρισματος στα μπλοκα.
Σαν ο νεωτερος λοιπον εδω μεσα (μαλλον-δεν σας εψαξα και ολους-εχουμε και δουλειες) θα μου επιτρεψετε να παρατηρησω και γω ,αφου συμφωνησω με καποιους απο πανω μου(τωρα που μπορω ακομα και το βλεπω)οτι η ζωη ειναι εκει εξω και οπως σε ολα τα πραγματα καλον ειναι να υπαρχει το μετρο.
Οχι γιατι ισως καποιοι θα το βαρεθουμε γρηγορα η ισως αλλοι θα στερεψουν ,ο τυπος που μας φιλοξενει μαλλον προς το αστειρευτο τεινει,αλλα γιατι απλα αυτο εδω -οτι κι αν λεει στον καθενα μας -ειναι απλα ενα κομματι της συγχρονης και ιντερνετικα αναβαθμιζομενης ζωης μας ,κι οχι η ιδια η ζωη.
Ως τετοια ,καλον θα ηταν να αναζητηθει σε τοπους λιγοτερο virtual .
Αφου ομως οι περισσοτεροι εξ υμων νιωθουν αβολα σε καφενεια παντως τυπου και πριν ο χωρος τουτος γινει μοναδικος(!) χωρος εκφρασης μας...δρατομαι της ευκαιριας να καλεσω το κοινο, σε μια απο κοινου αναζητηση ,παραλληλου τροπου αλλα πιο real επικοινωνιας .
Γοργονες μου και μαγκες ,δεν θελω να πιστεψω σ αυτην την ζωη που βολευεται μονο πισω απο το γυαλι,ελοχευει ο ευνουχισμος κι ας ειναι κρυμμενος πισω απο ατελειωτες ωρες δημιουργειας που με ειλικρινια καταθετουν οι περισσοτεροι.

(η γραμματικη δεν ηταν ποτε το αγαπημενο μου μαθημα-συγνωμη )
(δεν ανηκω σε κανενα κομμα και δεν εχω club)

(ταπεινα)

(στο κατω κατω ειναι λογια του ...)

 
At 9:14 PM, Anonymous Anonymous said...

Μη μας ξεχνάτε και εμάς, αγαπητέ Thas, τους αΦΑΝείς μη μπλόγκερς... Τέτοια κείμενά σας μας αναπτερώνουν, είπαμε, και κυρίως επιτρέπουν μια παύση στο σφυροκόπημα του κεφαλιού στον τοίχο.
Μ.

 
At 11:44 AM, Blogger Kevlarsoul said...

Το απόλαυσα το ποστ, τόσο μα τοσο πολύ. Το Σάββατο μου ξεκίνησε ιδανικά.
Και οι διακειμενικές αναφορές, σε εκείνη την παραγραφουλα μου μίλησαν ανάθεμα τες στην καρδιά. Εφιαλτικότατος, μελαγχολικότατος και πάντα παραδόξως καθησυχαστικός, και φιλικός, σαν να μας βγάζεις βόλτα σε μια wasteland. Σε φαντάζομαι να κρατάς ένα παιδί από το χέρι (το παιδί είμαστε εμείς οι χαζομπλογκερς, για όσους έχουν προβλήματα με τους συμβολισμούς), και να διασχίζεις μια σύγχρονη αστική έρημο. Υπάρχουν μνημεία που ακόμα στέκονται, όμως τα αγάλματα έχουν ονόματα σβησμένα από τον καιρό, που και που κανένα γράμμα έχει παραμείνει στις προτομές. Διασχίζετε που λες αυτή την ερημωμένη περιοχή της πόλης, και κοιτάτε τα κτίρια. Είναι ένα συγκεκριμένο που η ταμπέλα του (φανερά καταβεβλημένη από τον καιρό) αναγγέλλει μια κατά πολύ περασμένη συναυλία. Τινειτζερς τότε, είχανε πάει μπροστά μπροστά και θαύμασαν από κοντά, την μουσική που άκουγαν σε κασέτες και βινυλια τις νύχτες. Ο αέρας, στην περιοχή αυτή είναι παράδοξα απαλός, ζεστός και γλυκός. Και μυρωδιές, φιλικές άλλες πρωτόγνωρες και άλλες ξεχασμένες συμπλέκονται και αφήνονται στις περιηγήσεις τους. Αυτό είναι μάλλον το φαινόμενο θας. Μας κατεβάζει στα βάραθρα της μελαγχολίας και μας ξετινάζει στην αθώα χαρά της ζωής (Όσο κρατάει για τον καθένα αυτό. Εμένα, μόνο οι ταινίες, η μουσική, τα βιβλία και ο θας μου δημιουργούν αυτή την ιδιαίτερη αίσθηση αισιοδοξίας, γαμώτο ).

Κουκουζέλη: Αν η ξ. έχει μπλογκ στα φινλανδικά, πες μου που είναι και θα το μεταφράζω στον θας. Να κάνω και κάτι χρήσιμο βρε παιδί μου..

 
At 5:28 PM, Anonymous Anonymous said...

Πολυαγαπημένε Thas,
δεν με νοιάζει αν είσαι παλιός στο "επάγγελμα". Δεν το εξετάζω. Αυτό που ξέρω είναι ότι αποφάσισα, μετά από 3-4 μήνες που διαβάζω blogs με μανία, να αποχαιρετήσω οριστικά τη λεγόμενη μπλογκόσφαιρα και να επανέλθω στη ζωή.Όμως το δικό σου μπλογκ είναι το μόνο που κρατάω στα αγαπημένα και θα το διαβάζω, γιατί μ'αρέσει βεβαίως, όχι για κανένα άλλο λόγο.Επίσης θέλω να πω ότι μου αρέσει πολύ έως πάρα πολύ που γράφεις τόσο ωραία ελληνικά και έτσι μαθαίνω κι εγώ.Νομίζω γι' αυτό κυρίως σε διαβάζω.Πολλά φιλιά.

 
At 12:03 PM, Blogger thas said...

Ελπίζω ότι δεν με παρεξηγείτε. Μέχρι να ραβδίσω τις ελιές και να βάλω στα ζωντανά να φάνε, πέρασε η ώρα. Φεύγουν έτσι οι μέρες, τα χρόνια, οι δεκαετίες. Σκόνη και χώμα κάθεται πάνω στα νάυλον που έχω στο μποστάνι. Στάζει η άμμος στις κλεψύδρες. Κυλούν τα δευτερόλεπτα στους λεπτοδείκτες. Προστίθενται εκατοστά στους σταλαγμίτες. Οι γίγαντες καταρρέουν από το βάρος τους και γίνονται νάνοι (για αστέρια μιλάμε τώρα, υπάρχει και ο Γραμματικάκης εκτός από τη Γραμματική) τα ποτάμια επιστρέφουν στις πηγές τους. Τα πουλιά αποδημούσι και άδειες οι χελιδονοφωλιές τα καρτερούσι. Ήρθε η άνοιξη ήρθαν τα χελιδόνια.

Mosaic και αέρα, συμμερίζομαι πλευρές του προβληματισμού σας, αλλά μοίρα κακή δε μου επέτρεψε να συμμετάσχω.

vatraxokoritso και M δεκατρία και μ τελεία, (πολύ κρυπτογραφικό αυτό το μ), ευχαριστούμε πολύ για την ευγένειά σας και τα καλά σας λόγια και τη συμπαράστασή σας και τις καρώ κουβέρτες. Τίποτα δεν ξεχνούμε. Όλα τα καλά τα θυμόμαστε. Τα άσχημα τα ξεχάσαμε ήδη.

Kevlarsoul, τι να πω. Φαινόμενο είμαι εγώ και ο Βασιλάκης ο Καράς. Αυτά τα πράγματα που λες για μένα είσαι σίγουρος ότι δεν απαγορεύονται από το ραδιοτηλεοπτικό; Στο χωριό μου, όταν ένας σε κερνάει μια μπύρα εσύ απαντάς με ένα καφάσι. Τώρα τι να κάνω; Να στείλω την ετήσια παραγωγή οφ φάιν μώωλτ γουίσκυ στο σπίτι σου; Και πού είναι το σπίτι σου; Στη Φριλανκίνα;

(μ’ άρεσε που δεν το βρήκες απαισιόδοξο. Διότι, δεν είναι.)

Πρώην νιφάδα (τώρα την άνοιξη τι γίνεσαι; χνούδι;)τα λογάκια σου είναι έξτρα σούπερ ντούπερ τιμητικά και χρειάζονται έξτρα ντούπερ σούπερ γουάου απαντητικό σημείωμα. Μέχρι τότε ας αρκεστούμε σ' ένα φιλί. (πέεες το μ’ένα φιλί…)

 
At 10:29 PM, Anonymous Anonymous said...

Πολυαγαπημένε Thas,
σου στέλνω πάααααρα πολλά φιλιά....

 
At 4:15 AM, Blogger Chaca-Khan said...

bloggo-meeting (i.e. μεθύσι κ χορός) το σάββατο.αυτό το μήνυμα έχει γραφτεί με τον ίδιο τρόπο σε πολλά άλλα blogs. όποια κάποιος θεωρούσε κάτι. feel free να το διαδώσεις όπου θες. συντονίσου

 
At 12:15 PM, Blogger Ιφιμέδεια said...

Ε, αφού με έβαλες και μένα το "μπλογκοπαράσιτο" που λέει και η Λεσπριτία στη Φωτισμένη Δεσποτεία, σου οφείλω τουλάχιστον ένα ευχαριστώ.

Το κείμενό σου αυτό είναι άπαιχτο και το ξέρεις, ώστε δε συνεχίζω.

Κι επειδή συγκινήθηκα είπα να βγω από την κατάσταση του lurker (εσένα βλέπεις και λίγους ακόμη τους διαβάζω πάντα) και να απευθύνω αγωνιστικούς χαιρετισμούς.

Έφυγα και ξαναγύρισα. Τη δεύτερη αυτή φορά λέω να κάτσω να δει τι θα γίνει. Να ακούσω κι εγώ σχολιανά. Και μάλιστα με τα δυό μου κεφάλια στον τορβά:
iphimedea@blogspot.com
fantastic80s.blogspot.com

Υ.Γ. Είχα πάντα την εντύπωση ότι ο Κουκ ήταν κάτι σαν τον Atum του Αιγυπτιακού πανθέου (πάντα εκεί απο την αρχή του κόσμου, γεννήτωρ του αρσενικού και του θηλυκού, κλπ.). Μη με διαψεύδεις.

 
At 11:38 AM, Blogger thas said...

!!! Καλώς ήλθες, Ίφι! Βέρυ γουέλ ντάν. Θα σε μελετήσω και θα σε τακτοποιήσω στα δεξιά μου άμα τη επιστροφή μου από τη μαργαριτοκατάνυξη. Δεν αργώ.

Ο Kuk μας γέννησε όλους!

(Τα κατάφερες παλιόπαιδο και διέψευσες τη μάνα μπλόγκερ, ε; Αφού είπαμε. Από ένα μέχρι σαράντα.)

 
At 10:56 AM, Anonymous Anonymous said...

What a great site
» »

 

Post a Comment

<< Home