Οικογένεια μπλόγκερ

Στον kukuzeli, φυσικά.

Έχει παρατηρηθεί ότι τα θέματα που ενδιαφέρουν πρωτίστως τους μπλόγκερς (δεν υπάρχουν άλλοι αναγνώστες πλην ημών, τα έχουμε πει) είναι όσα μιλάνε για το συνάφι. Ανάμεσα σε δεκάδες τίτλους που παρελαύνουν στο μόνιτορ οι πιο θελκτικοί είναι όσοι περιέχουν τη λέξη blog ή παράγωγό της. Δεν είναι παράδοξο. Πλάσματα με υπερτροφικό εγώ σαν το δικό μας αρέσκονται στον διαρκή αναστοχασμό των πεπραγμένων τους. Βέβαια δεν γνώρισα ακόμα άνθρωπο που το εγώ του να μην είναι, φανερά ή κρυφά, υπερτροφικό. Απ' αυτή την άποψη δεν καταλαβαίνω γιατί θεωρούμε χυδαία την επίδειξη σωματικών προσόντων ενώ αξιολογούμε θετικά την προβολή των λεγομένων πνευματικών δυνατοτήτων ενός εκάστου.

Όλα καλά λοιπόν, αλλά την αρχή διατήρησης της ενέργειας δεν την ανακάλυψα ακόμα. Μιλάω μόνο για τη δική μου αφού των υπολοίπων διατηρείται ψηλά. Όσο βλέπω τα σκασμένα τα μπλογκεράκια κάθε μέρα τάκα τουκ, τάκα τουκ, τάκα τουκ να βγάζουν τα ποστάκια τους στον αέρα, τόσο μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι και κλείνομαι στον εαυτό μου. Και ενώ στην οικογένεια συνεχίζουμε παραδοσιακά κάθε Παρασκευή βράδυ το λούσιμο στη σειρά με πράσινο σαπούνι, posting κάνουμε πλέον μόνο κάθε δεύτερο ή τρίτο Σαββατοκύριακο. Στο σπίτι συνήθως ξεσπάει γιορτή. Τα αδελφάκια μου τρέχουν πάνω κάτω στο διάδρομο φωνάζοντας: Πόθτ, μαμά, ο θαθ έχει πόθτ!

Ανεβαίνει η χαροκαμένη μάνα από το πλυσταριό με τα νερά να στάζουν (γιατί είπαμε στήνεται ξέφρενο πανηγύρι) και ρίχνει κλεφτές ματιές στην οθόνη κάνοντας το σταυρό της με ανακούφιση. Ξέρει πάντως ότι νευριάζω και φυλάγεται· αν δεν της πω πρώτα «άντε, κοίτα», δεν προχωράει. Κάποια στιγμή κάθεται στην καρέκλα. Διαβάζει προσεκτικά, ανεβοκατεβάζει μια δυο φορές τη μπάρα συγκρίνοντας και στο τέλος πετάει, δήθεν αδιάφορα, ένα νούμερο. Το νούμερο, συνήθως ανάμεσα στο μηδέν και το σαράντα, προμαντεύει τον αριθμό των σχολίων που θα ακολουθήσουν. Τα επτά αδελφάκια μου που παρακολουθούν με τεντωμένη προσοχή ξεσπάνε σε χειροκρότημα αναλόγως την περίπτωση. Προαλείφονται βλέπεις για το αξίωμα, αφού είναι πλέον εμφανής η εξάντληση του μπλο. Στην περίπτωσή μας δεν υπάρχει επετηρίδα και βασικός στόχος μας είναι να μην καταλάβουν οι αναγνώστες ότι άλλαξε χέρια η διεύθυνση. Τη στιγμή που μιλάμε, οι τέσσερις από τους επτά γράφουν ποστ σαν άσκηση προσπαθώντας να πιάσουν το στυλ. Ποιος θα κληρονομήσει τη θέση πάντως, θα το αποφασίσει το οικογενειακό συμβούλιο της επιχείρησης, δηλαδή εγώ, η μάνα μπλόγκερ και η μικρή Λου. Η μικρή Λου έχει το κληρονομικό χάρισμα και επιλέγει κατόπιν ερεύνης τη θεματολογία του μήνα. Στήνει επίσης blog-δορυφόρους και τα ρίχνει πιλοτικά στην αγορά ελέγχοντας τις τάσεις. H Λου πρώτη διέβλεψε τη σημασία του μεταμπλόγκινγκ με αποτέλεσμα να διατηρεί τρία blog-καθρέφτες στο δωμάτιό της, σαν παιχνίδι.

H μάνα μπλόγκερ περιμένει να βγει επιτέλους ο μικρός thas, να ποστάρει.

Αλλά ακόμα στα πράγματα είμαι εγώ. Σε συνεργασία με τον kukuzeli ο οποίος και συνέλαβε πρώτος τη ιδέα μιας μιντιακής αυτοκρατορίας, παίζουμε γερά το χαρτί του ήθους. Εγώ δουλεύω πολύ την κατεύθυνση εφηβεία-διάψευση-καθήλωση και ο kuk το λεγόμενο αστικό χαϊκού. Ο kukuzelis δουλεύει επίσης πολύ με αλγόριθμους, σε ένα σύστημα-παραλλαγή του Πεντζίκη. Το άθροισμα των ωρών δημοσίευσης των ποστ του πρέπει πάντα να διαιρείται με το επτά, με αποτέλεσμα να κατασκευάζει σύντομα κείμενα με δεσπόζοντες γαλάζιους αριθμούς που δυστυχώς σπάνια τους προσέχει το κοινό, εθισμένο καθώς είναι στη λογική των λέξεων. Μιλάω μόνο για όσα είναι ορατά δια γυμνού οφθαλμού γιατί τα υπόλοιπα είναι δουλειά της κριτικής να τα εντοπίσει.

Εγώ πάλι απευθύνομαι στον παραδοσιακό αναγνώστη. Αυτόν που θα μπει μια στις τόσες, θα γκρινιάξει και θα διαβάσει με δυσφορία τις πρώτες γραμμές έτοιμος για αποσύνδεση. Εκεί πρέπει να ενεργήσεις ακαριαία. Δεν θα πιάσω, εννοείται, την εξαιρετική περίπτωση (τους εστέτ τους χειρίζεται αποκλειστικά το aspripetraxexaspri) αλλά το συναίσθημα του μέσου όρου μπορώ να το εγκλωβίσω. Το μυστικό βρίσκεται στις παύσεις, στις λεγόμενες ανάσες. Πρέπει κάθε παράγραφος να έχει μια κατακλείδα που να ακούγεται σαν αναστεναγμός. Η ποιητική αναπόληση είναι επίσης στοιχείο απαραίτητο γιατί όλοι αναπολούν κάτι στη ζωή και εύκολα δημιουργείται η ψευδαίσθηση ότι όλοι αναπολούμε το ίδιο. Το χιούμορ δεν πρέπει να καβαλάει το κυρίως σώμα αλλά να αφήνει ένα λεπτό άρωμα στο ποστ όπως ο βασιλικός στη σάλτσα για μακαρόνια. Τα μακαρόνια να μαγειρεύονται πάντα με λίγο λάδι.

Πάμε πολύ καλά. Κατ’ αρχάς δεν έχει εντοπιστεί ακόμα blog με λινκ μόνον τον έναν από τους δυο. Αυτό γίνεται γιατί οι συνάδελφοι αφενός δεσμεύονται ηθικά και αφετέρου μέχρι πρότινος που δούλευε το συγχαρητηριολόγιο δεν ξεχώριζαν ποιος είναι ποιος, οπότε αναγκαστικά μας έβαζαν μαζί. Πολύ αποδοτικές αποδείχτηκαν οι συνεχείς παραπομπές του ενός προς τον άλλον, είτε με τη μορφή αφιερώσεων, σχολίων ή εσωτερικών link που εγκλωβίζουν τον πελάτη σε μια διαρκή ενδοαναφορικότητα που λειτουργεί περίπου σαν το δωδεκάρι Ελλάδας- Κύπρου. Βοηθός στάθηκε και ο αδελφός Μπερεκέτης, ο οποίος στήριξε εξαρχής το εγχείρημα με τόνους συγαρητηρίων. Σημειωτέον είναι ο μοναδικός μπλόγκερ που μνημονεύτηκε στο πρόσφατο αφιέρωμα της Καθημερινής, παρότι γράφει δύο φορές το χρόνο, με αποτέλεσμα να τον ρωτήσουμε αν τους πλήρωσε. Να σημειώσουμε επίσης ότι όλα αυτά τα δημόσια χάδια εξάπτουν τη φαντασία των αναγνωστριών μας (προς τις οποίες απευθύνουμε το σύνολο της δουλειάς μας) αφού είναι γνωστό ότι στη βάση κάθε γυναικείας φαντασίωσης βρίσκεται η ανομολόγητη επιθυμία να κουρελιάσει τον εραστή της μετατρέποντάς τον σε gay. Περιττό βέβαια να πούμε ότι ο kukuzelis είναι άντρας εκατό τοις εκατό ενώ εγώ πιάνω άνετα ποσοστό πάνω από ογδόντα σε μια τυπική μέρα.

Τη blogger πρώτοι εμείς τη φέραμε στην Ελλάδα. Πρώτοι βάλαμε πλάτες στα άθλια template της εταιρίας που τα απέσυρε αργότερα ως ακατάλληλα. Για να καταλάβεις για ποια εποχή μιλάμε, ο Τalos μετέχει ακόμα στην επανάσταση της Βολιβίας και δίνει τα ποστ του στον τοπικό ταχυδρόμο. Ο Βαρόμετρος τα γράφει με κόκκινο bic και τα φωτοτυπεί σε υπόγειο της Κυψέλης. O evris δεν έχει γνωρίσει ακόμα τη voulariba. Η Κουρούνα, ο αρκούδος, ο πίθηκος, ο βάτραχος και τα υπόλοιπα ζωάκια είναι αγέννητα. Τι να λέμε τώρα. Ήμασταν βασιλιάδες. Όταν μας ρώταγαν πόσους αναγνώστες έχετε τη μέρα λέγαμε, ε, όχι πολλούς, καμιά εκατοστή. Το ίδιο λέμε και σήμερα, πράγμα που δείχνει τουλάχιστον μια σταθερότητα. Δεν αποκαλύπτουμε φυσικά ότι πάνω από τα μισά hit τα κάνουμε μεταξύ μας. Μια φορά που θέλησα να κάνω μεγαλύτερη highest day από του πιτσιρίκου, έβαλα τον kukuzeli να με χτυπάει από τις πεντέμιση το πρωΐ.

Ήταν μια εποχή φτωχή αλλά γεμάτη oneiro-αλλά και γεμάτη dis, titania, eve, sofia, lida, ifimedia, taflinel, yorgos, dimitra, hellion, areti και άλλους που δεν τους ξέρετε γιατί πέρασαν τα χρόνια και η μνήμη ξεθώριασε τα γεγονότα (πήρε επιτέλους μπροστά η μηχανή της αναπόλησης). Έξω απ’ τις πόρτες γρατζούναε η μοναξιά. Μπάλες χόρτου και άδεια τενεκεδάκια σέρνονταν στις έρημες πλατείες. Το άδειο σαλούν μισοφώταε και η παλιά αρτίστα εγέρναε. Ο κλόουν στη γωνία έκρυβε ένα δάκρυ και μ’ ένα φθαρμένο μπαντονεόν έστελνε σπαρακτικές νότες από πρώϊμους Tiger Lillies σ’ έναν μαβί ουρανό. (Αυτή είναι πρόταση- παράδειγμα φθαρμένης χρήσης του επιθέτου). Η Λούλα έψαχνε το κρόκοντάϊλ σακκάκι του Νίκολας Κέιτζ στα σκουπίδια. Ο μπάρμαν δοκίμαζε το σκοινί της αυτοκτονίας του και ο σκύλος του αφεντικού καταφαγωμένος από τα κόκκινα μυρμήγκια της φωτιάς (είμαι εφιαλτικός αλλά και γεμάτος διακειμενικές αναφορές, μάγκες) ούρλιαζε ένα τραγούδι συμφοράς.

Σ' αυτό το περιβάλλον μεγαλώσαμε και ανδρωθήκαμε και κάναμε τα πρώτα μας ποστ. Εδώ μπουσουλίσαμε, βαβίσαμε, τριποδίσαμε. Εδώ κλάψαμε, γελάσαμε, ψηλά κυπαρισσόπουλα χαρά στα κοριτσόπουλα, άντρες μ’ ολοκάθαρη καρδιά. Κι είμαστε ακόμα εδώ, κι αυτό το καλοκαίρι. Πάνω στην τρέλα μας πάνω στην αφασία μας, όλα τα ποστ πυροβολούν τη φαντασία μας.

Θα ήθελα μόνο να ρωτήσω τον αδελφό: Έχουμε βγάλει πλάνο εργασίας; Κατά πού θα κάνουμε όταν ο Καιρός γυρίσει πίσω μας; Αλλά και πέρα απ' το ω ς π ό τ ε, θα αναφωνήσω μαζί με τον ποιητή και το Π ρ ο ς τ ι, αδερφέ μου. Π ρ ο ς τ ι;

Κούραση, απ πα παα πα.
-------------
Y.Γ. Να με συγχωρεί ο φωτογράφος αλλά δεν θυμάμαι πού βρήκα τη φωτογραφία του. Σε κάποιο forum, νομίζω.