Ξεφυλλίζοντας την Καθημερινή

Ένα

Επιτέλους κάποιος εξηγεί την αειθαλή μουσική φάρσα που λέγεται μέταλ (Το μόνο πρόβλημα είναι ότι ο Ν.Ξ. μας πήρε το ποστ μέσα απ’ τα χέρια. Χαλάλι του). Παραδόξως η ιστορία με το χέβυ μέταλ είναι ότι δεν είναι ποτέ αρκετά χέβυ. Να πεις σκληρούς τους Stooges, τους Husker Du, τους Sonic Υouth, τους Prodigy, τους Public Enemy…το καταλαβαίνω, αλλά τους Lordi και την υπόλοιπη τενεκεδούπολη; Κατ’ αρχάς οι κιθάρες ακούγονται σαν σύνθι, όπως σε όλα τα μεταλλοειδή ανθυπογκρουπίδια. Οι συνθέσεις αποτελούν μελό παραλλαγές του "μια ωραία πεταλούδα" ώστε να αγγίζουν την τρυφερή ηλικία. Χάααρντ, τζούμπ! Ρόοοκ, τζούμπ! αλλελούιαααα... (ευλόγησον)

Εκτός των άλλων ο αρχι-Λόρντης, σημείωσε ότι το κομμάτι της Βίσση θα μπορούσε να περιέχεται σε δικό τους δίσκο γιατί του θύμισε κλασική χέβυ μπαλάντα. Απ’ αυτή την άποψη είμαστε πάλι νικητές, καταφέρνοντας να εκφράσουμε την (ευαίσθητη) πλευρά των τεράτων. Η Αννούλα έπρεπε να ανεβεί στη σκηνή ώστε να ξεφοβηθεί και ο Θοδωρής που κρυβόταν στις κουρτίνες. Τι κρίμα ρε γαμώτο. Κι αυτός, όπως ο άλλος συνονόματός του πριν χρόνια στις Κάννες, είχε ετοιμάσει λόγο για το πρώτο βραβείο.

Μαμά μαμά, κοίτα. Οι Lordi!

*

Δύο

"H θρησκεία είναι φυσική ανάγκη του ανθρώπου, ορμέμφυτη, ενστικτώδης. Aνάγκη για μεταφυσικές «βεβαιότητες» που θωρακίζουν το εγώ απέναντι στον φόβο του θανάτου, τρέφουν την αλαζόνα απαίτηση του εγώ να υπάρχει αιώνια καλοασφαλισμένο.

Γι’ αυτό και ο θρησκευτικός άνθρωπος τις «βεβαιότητές» του τις θέλει να αντλούνται από «αλάθητες» πηγές, τα κείμενα των πηγών τα κάνει είδωλα: Eχει ανάγκη να είναι «θεόπνευστα» τα κείμενα, υπαγορευμένα στους συγγραφείς τους άμεσα από τον Θεό «μέχρι και των σημείων στίξεως». H «αντικειμενικότητα» της θεοπνευστίας τους εντοπίζεται ή στην ορθολογική και ιστορική τους αξιοπιστία ή στον «μυστικό» αποκρυφιστικό χαρακτήρα τους που τον ξεκλειδώνουν μόνο απόρρητοι κώδικες και εκστατικές μεταρσιώσεις.

Kάθε φυσική θρησκεία ασκεί εξασφαλιστική του φυσικού ατόμου εξουσία, ποδηγετεί τις «μάζες» παρέχοντας τις «βεβαιότητες» που τα θρησκευτικά ορμέμφυτα απαιτούν. Φιλοδοξεί κάθε θρησκεία να είναι ή ένα νοησιαρχικό ιδεολόγημα «αλάθητα» τεκμηριωμένο ή ένας ψυχαναγκαστικός μυστικισμός, ενστικτώδης παλινδρόμηση στον ερμητισμό (σκοταδισμό) της αλογίας των ορμεμφύτων. Aντίθετα, η μαρτυρία της εκκλησιαστικής εμπειρίας έχει ως κριτήριο γνησιότητας των καταγραφών της την παραίτηση από κάθε απαίτηση ισχύος.
Δεν προσφεύγει ούτε στον αποδεικτικό ορθολογισμό ούτε στον αποκρυφισμό, αρνείται το θαύμα και το κύρος.
Aπηχεί την αυτοπαραίτηση του ίδιου του Θεού από κάθε εξουσιαστική παραβίαση της ελευθερίας του ανθρώπου. «Aν είσαι υιός του Θεού κατέβα από τον σταυρό για να πιστέψουμε σε σένα». O Xριστός αρνήθηκε να αποδείξει τη θεότητά του και ο λόγος της Eκκλησίας, η μαρτυρία της εμπειρίας της, συνεχίζει την άρνηση: τον ιλιγγιώδη σεβασμό της ανθρώπινης ελευθερίας.

Tο κείμενο της συνοδικής εγκυκλίου είναι τυπικά και ολοφάνερα μια ιδεολογική μπροσούρα θρησκευτικής νοησιαρχίας, δογματικών a priori, ειδωλοποίησης του «κύρους» και του «θαύματος» – μπροσούρα παντελώς άσχετη με την εκκλησιαστική εμπειρία και μαρτυρία. Kαι η διαπίστωση αυτή έχει αμέσως την ερμηνεία της στην αντίληψη που εκφράζουν για την Eκκλησία οι συντάκτες της εγκυκλίου: Tαυτίζουν απροσχημάτιστα την Eκκλησία με τους εαυτούς των, μόνο δηλαδή και αποκλειστικά με τους επισκόπους(...)

H αλλοτρίωση του εκκλησιαστικού γεγονότος στην Eλλάδα έχει διαστάσεις αλγεινές. Tις επιτείνει με δραματική οξύτητα, οχτώ χρόνια τώρα, η περίπτωση του αρχιεπισκόπου Xριστοδούλου: σταυρική δοκιμασία για την εκκλησιαστική συνείδηση. Aυτός μιλάει για «Eκκλησία» και εννοεί απροκάλυπτα το εγώ του, αλλοτριώνει την επισκοπική διακονία σε προκλητική επίδειξη κοσμικής εξουσιαστικής ισχύος που αποδείχθηκε και διαπλεκόμενη ακόμα και με κυκλώματα φυλακισμένων ήδη αυτουργών. Xώρια ο ευτελής αυτοηδονισμός του με τη δημοσιότητα, οι εξωφρενικές διακοπές κροίσου στο Παρίσι, το τραγικό σκάνδαλο Kουλουσούσα για το οποίο παραμένει ενακτέος."

Του Χρήστου Γιανναρά, από εδώ.

Είναι τόσο προκλητική η ταύτιση των απόψεων του Χ.Γ. με όσα έγραφα περί θαύματος και πίστης εδώ αλλά κυρίως στην κουβέντα στον sic, που θα πιστέψω ότι ο Χ.Γ. διαβάζει vita moderna. (παλιότερα διάβαζε και ο Σαραμάνγκου). Αστειεύομαι. Το ακριβώς αντίθετο ισχύει- o Γιανναράς με μεγάλωσε (νταχτιρντί του λέγανε..). Σπεύδω πάντως να αναπαραγάγω τον λόγο του τώρα που οι απόψεις του με βολεύουν γιατί από την επόμενη εβδομάδα που θα πιάσει τα ελληνοτουρκικά δεν θα ξέρω πού να κρυφτώ. Αυτή η ζωή ρε γαμώτο, μια χαρές μια λύπες.

*

Τρία

"Kαμία από τις δύο χώρες άλλωστε δεν θα υποχωρήσει, γιατί έχει πείσει τον λαό της για την ορθότητα της ανυποχώρητης στάσης της".

Γεια σου ρε Πρόεδρε.

(-και του λέω μην διανοηθείς να τραβήξεις την μπιστόλα γιατι θα φας μία στο κεφάλι/ -τι λε ρε; τράβηξε μπιστόλα; / -το σκέφτηκε, πάντως./- ε, καλά του τα πες. Καλύτερα να του έκανες και προληπτικό χτύπημα)