kisses, tears & psychodramasΤα μεσημέρια στο χωριό
*
The silent street
Η πρώτη άμεση, απτή παρενέργεια του κλεισίματος του monitor είναι μια ξαφνική αίσθηση σιωπής. Σαν να μην μπορείς πλέον να περάσεις από την πλατεία να υφαρπάξεις δυο τρεις κουβέντες, να ακούσεις ένα τυχαίο σχόλιο.
Η έκρηξη αλληλεγγύης προς το blogme.gr, που εκδηλώθηκε αυθόρμητα εκείνη την 26η Οκτωβρίου, εκφράστηκε έτσι μαζικά χάρις και στο monitor. Σε μια σπάνια στιγμή αυτοσυνειδησίας της η κοινότητα (ό,τι τελοσπάντων έκαστος έχει κατά νου με τον όρο) αξιοποίησε την επιδραστικότητα του μέσου και συσπειρώθηκε. Κάθε άλλο θέμα υποβαθμίστηκε, τότε, αυτόματα.
Έχει ανάγκη και ο blogger το καφενείο του. Και το monitor ήταν κάτι πολύ περισσότερο απ’ αυτό.
------
(image: από εδώ.)
15 Comments:
μήπως είσθε ο καλλικατζαραίος που μας ξέφυγε χθες στη κουφάλα της γης? πως μας υφαρπάζεις τας σκέψεις μας σαν τους φραγκολεβαντίνους που μας κλέβουν τα αρχαία ελληνικά χειρόγραφα.
+βλογιόκοψον+
Θα σου κάνω μήνυση για υποκλοπή του παπύρου. Με τη μέθοδο του άνθρακα οχτακόσια τέσσερα φαίνεται ότι όταν ο λεπτοδείκτης έδειχνε μεσάνυχτα εγώ είχα πάει για κατούρημα. Αν τολμήσεις να εμφανιστείς στο δικαστήριο θα πω στον κύριο Σακέτο να σε συλλάβει.
+μπλαμπλαλόγησον+
Πάντως σε μένα έκανε ένα καλό αυτή η ιστορία: να ξεχαστώ. Αδειασε το σπίτι με τη μία λέμε και κόντευα να λιώσω από θλίψη...
Καλή χρονιά κι ευχαριστώ για τις μουσικούλες:-))
..όσο για μπλογκοχωριά.. όταν τα παλιά καίγονται, φτιάχνονται καινούργια..
To monitor ήταν (και ελπίζουμε ότι θα ξαναείναι) κάτι περισσότερο από το καφενείο του blogger.
Εντευκτήριο ιδεών ήταν
ο πλάτανος, όμως, εξακολουθεί και υπάρχει. κοντά στα 2000 φύλλα, αλλά ποτέ δε θα μάθουμε πόσα τελικά.
Ελπίζω να σ’ αρέσουν Ροδιά μου. Έξω ντέρτια και καημοί. Καλή χρονιά.
Jane e. O Παναγιώτης είχε μια σειρά από λόγους, άλλους εμφανείς άλλους όχι- είναι νωρίς για να καταλάβουμε. Αρκούμαστε σε όσα λέει και περιμένουμε…
a.f.marx, συμφωνούμε. Το μόνιτορ συγκροτούσε μια φαντασιακή κοινότητα (και ποια κοινότητα δεν είναι τέτοια) που επέτρεπε την προβολή του ενός πάνω στον άλλο. Η αναπάντεχη διακοπή του μας βοήθησε να καταλάβουμε τι είχε φτιαχτεί. Φυσικά υπήρχαν προβλήματα αλλά ο συνολικός απολογισμός ήταν θετικός.
Πολύβιε, ακόμα κι αν δεν υπήρχε το μόνιτορ έπρεπε να το εφεύρουμε. Νέα εναλλακτικά σχήματα θα δημιουργηθούν- υπάρχουν ήδη- καθότι δεν είναι δυνατόν να πλοηγηθείς στο (επερχόμενο) χάος. Το blogging δεν μασάει, αλλά οι νέοι κυρίως μπλόγκερς μασάνε. Πώς θα διεκδικήσουν κι αυτοί μια θεσούλα στο χάος;
Εντάξει, κάθε χωριό θέλει και την πλατεία του.
Εγώ όμως θυμάμαι ένα πολύ όμορφο κείμενο σου για τη μελαγχολική μοναξιά στα χωριά της επαρχίας. Για τα βήματα στη σιωπή..
Μ’αρέσει η μελαγχολία, ξέρεις.
Α, κανένα πρόβλημα rockerblogger. Βρίσκεσαι στην πηγή της παντόφλας. Ποστ παρα ποστ στριφογυρνάμε γύρω από θύμησες, ονείρατα, σεντούκια, δαντέλες, υφάσματα επιπλώσεων (σκονισμένα εννοείται). Καλομελέτα κι έρχεται.
Γειά σου Thas, σε επιθύμησα και, κακά τα ψέμματα, απο το πόστ σου καταλαβαίνω οτι το κλεισιμο τού monitor έχει για σας τους παλιότερους άλλη σημασία απ' ότι για μένα που είμαι τόσο....νεός! Ε, αφού είναι σημαντικό γιατί δεν τον πείθετε να ξανανοίξει; Είναι πιά τόσο σοβαρή αυτή η διαφωνία του με την mirandolina μας, τόσο σπουδαία ώστε να κατεβάσει ρολά; Anyways, ας μην ανακατεύομαι εκεί που δεν με σπερνουνε.
Καλή χρονιά σου είπα; Δεν θυμάμαι. ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ λοιπόν απο καρδιάς ― ένα 007 καλύτερο κι’ απο τα πιό γλυκά, τρελλά, αγαπημένα σου όνειρα!
Και πασαρέλα για linkblogs, ήτανε.
Buzz, λέμε.
Για όσους έχουν επιλεκτική μνήμη.
Μη λέμε μόνο τα καλά!
to monitor ekleise exaitias tou egoismou ton dio atomon..
egoismos k pali egoismos
i mastiga ton kairon
Καλωσήλθες Άρη, καλή χρονιά να έχουμε. Δεν θα συμβιβαστούμε με τίποτα λιγότερο από το όλον, φέτος!
Η κατάσταση είναι, νομίζω, σύνθετη και συγχρόνως απλή, απλούστατη. Καθώς το blogging μεγάλωσε, εξέφρασε όλες τις ιδεολογικές τάσεις και τις διαφορές στο χαρακτήρα των ανθρώπων. Δική μας κοινωνία είναι, την ξέρουμε, οι διαφωνίες προσωποποιούνται έντονα και η αντιπαράθεση παίρνει εκρηκτικό χαρακτήρα. Αυτή είναι η τρίτη κρίση που περνάει η μπλογκόσφαιρα- μάλλον η πιο ήπια καθότι υπάρχει η κούραση από τις προηγούμενες.
Πολλά πράγματα ίσως σου φαίνονται ακατανόητα. Είναι σα να μπαίνεις σε ένα δωμάτιο με ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, ακούς κάποιον να λέει κάτι φαινομενικά απλό, (όπως για παράδειγμα «εγώ δεν δέχομαι να κοιμηθώ στον καναπέ») και το αμέσως επόμενο λεπτό ξεσπάει ο πόλεμος. Δεν ζητείται ακριβώς μια λύση καθότι τα πράγματα άλλα λένε και άλλα εννοούν. Υπάρχει συσσωρευμένη ένταση που θέλει να εκφραστεί.
Αλλά υπάρχει και το αντικειμενικό δεδομένο ότι συζητάνε 1000 άνθρωποι μαζί. Ακόμα κι αν συμφωνούν σε επιμέρους ζητήματα το αποτέλεσμα αναπόφευκτα θα είναι χάβρα. Ο καθένας κάνει διαφορετική σούμα, φωτίζει άλλα σημεία.
Προσωπικά δεν βρίσκω το ζήτημα συγκλονιστικό. Δεν έχω να προσθέσω τίποτα διαφωτιστικό. Σημείωσα και στον αρκούδο κάτι για την ιστορία, μιας και μας ανέφερε στο ποστ του. Κατά τη γνώμη μου το blogging έχει τη δυναμική του στη διάρκεια και τρέφεται από την αίγλη των κειμένων. Αλλά ο καθένας το αξιοποιεί διαφορετικά και καλά κάνει. Σιγά μη βγάλουμε και οδηγίες χρήσης περί του ορθώς ιστολογείν.
Εμένα Μανταλένα δεν μου άρεσε η διαρκώς ογκούμενη γραμματοσειρά. Το buzz δεν ήταν κακή ιδέα, έπαιρνες μια γεύση της επικαιρότητας. Ίσως τα linkblogs λειτουργώντας σαν μια δεύτερη σειρά σχολιασμού να δέσμευαν χωρίς λόγο την προσοχή μας. Αλλά αυτό υποτίθεται σαν μεγάλα παιδιά μπορούσαμε να το ελέγξουμε. Αυτό που δεν κατάλαβα ποτέ ήταν αν και πότε και γιατί οι τάδε κάνουν λινκ στους τάδε. So what? Ποίο ήτο το διακύβευμα που λενε και οι Παντειακοί; Δεν είναι ξεκάθαρο ότι κάνω λινκ τον kukuzeli εξαπανέκαθεν; Γιατί μιλάμε για καλλιστεία και όχι για καθαρή υποστήριξη όσων μας εκφράζουν; Γιατί να μην εκφράσει το zoyzoynaki την αγάπη του στο skatoulaki? Χου κέαρζζζ ζζντελική, α;
anisixe, έτσι είναι. Τι να κάνουμε, μιλάει η φύσις, το εγωιστικό γονίνιδιο που έλεγε και μια (συγγραφική) ψυχή.
Γιατί Thas, δεν ήταν έτσι
α) απ' την αρχή
και
β) ούτε μετά!
Μέχρι τα "Δημοφιλή" να βαφτιστούν "Buzz" χρυσώνοντας το χάπι, όποιος άσχετος με τα blogz ρωτούσε "που θα βρω να διαβάσω έλληνες μπλογκερς" και τον έστελναν στο Μονιτορ, "δημοφιλές" μπλογκ θα έβλεπε της ΛΟύσυ Λους (να θυμίσω; 26 λινκμπλογκς, με unique visitors 20 και 0 comments).
Ε, εμένα αυτό υποτιμά τη νοημοσύνη μου, όχι η γραμματοσειρά - που ποτέ δεν αναφέρθηκα σ' αυτήν.
Όπως βλέπεις, δεν είμαι εγώ τρελή κι όλοι οι άλλοι που μιλούν για "εντευκτήριο ιδεών" σώφρωνες - η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση.
Ούτε απαξίωσα ποτέ συνολικά το Μόνιτορ - πώς θα μπορούσα; αφού αισθανόμουν μέλος του! - ούτε σημαίνει πως επειδή επεσήμανα κάτι στο οποίο αν όχι όλοι, οι περισσότεροι συμφωνούσαν τότε, πως είμαι "κακό παιδί".
Κάποιος πρέπει να λέει και τα άσχημα, κάποιος που να μην νοιάζεται και τόσο για τη διαδικτυακή υστεροφημία του, όπως οι περισσότεροι ανάμεσά μας (sic, φυσικά - εξαιρούνται οι παρόντες).
Έχω *μαλώσει* με τους πάντες, αν αυτό σου λέει κάτι.
:)
Oι οσφυοκάμπτες βέβαια παραμένουν πάντα οσφυοκάμπτες, ανεξαρτήτως μέσου. Και των φρονίμων τα παιδιά, σκύβουν, γλύφουν και ρουφιανεύουν - δεν τα διαχωρίζω ΚΑΘΟΛΟΥ αυτά τα τρια γιατί τα έχω δει να συμβαίνουν και να μεταμορφώνουν bloggers που έως χτες τους νόμιζα υγιείς τω πνεύματι, σε θλιβερά χαλάκια της εισόδου ή σε αυτόκλητους σωτήρες της μπλογκόσφαιρας από εμάς τους "απ' έξω" και τους "αχρείους σοφούς".
Η εναλλακτική ψηφιακή κοινωνία μας δεν είναι ούτε τόσο "εναλλακτική" ούτε τόσο "κοινωνία" όσο θέλουμε να πιστεύουμε, δυστυχώς.
Και με λυπεί που οι ρουφιάνοι, οι υποκριτές και οι γλυψιματίες (λες και διακυβεύεται κάτι φοβερό και τρομερό εδώ!) δεν είναι τόσο δαχτυλοδεικτούμενοι όσο θα έπρεπε.
Αντιθέτως, θα δεις κάποιους να γλύφουν αυτούς που ώς χτες έφτυναν, να μπλέκουν την κανονική ζωή με την δικτυακή (πιστεύω ότι η ανάγκη της έκφρασης έχει να κάνει με αυτό), να στέλνουν mail σε έναν aggregator και να υπογράφουν ως Τάδε Ταδόπουλος , Δικηγόρος, καιόχι ως Δεσποινίς Μοναχικές Καρδιές (τι θυμήθηκα πάλι)
Έτσι, αναγκαστικά τους ανεχόμαστε. Ζουν αναάμεσά μας.
Γιατί τι άλλο να κάνεις - βάση της αρχής της δημοκρατίας, από το να τους αφήσεις να σχολιάσουν στο μπλογκ σου ή να ΑΝΑΓΚΑΣΤΕΙΣ να τους αφήσεις comment έτσι και αισθανθείς ότι σε *διαβάλλουν* και μόλις δουν τα δύσκολα (κοινώς να τους κολλήξσεις στον τοίχο), να την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια, κάνοντας τάχα μου δήθεν τους σνομπ και τους υπεράνω;
Υπάρχει έστω και ΈΝΑΣ blogger, Έλληνας μπλογκερ εννοώ, που να παραδέχθηκε ποτέ ότι έκανε λάθος σε κάτι; Σε μια έκτίμησή του έστω;
Που να ζήτησε συγνώμη για κάτι; Όσο μικρό ή ασήμαντο κι αν ήταν;
Έγώ έναν ξέρω μόνο. Εμένα. Κai σόρι αν φαίνεται εγωιστικό, όμως αν ξέρετε κι άλλον, παρακαλώ να μου τον πείτε. Δεν θα έχω κανένα πρόβλημα να παραδεχτώ ότι έσφαλλα, όπως παραδέχθηκα -κατόπιν εορτής φυσικά- γιατί δεν σκάμπαζα χριστούλη από Ίντερνετ και RSS Feed ότι ήταν λάθος μου να ζητώ να εξαιρεθώ απ' το Μόνιτορ.
Γι' αυτό λοιπόν, όποιος δεν έχει τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια (έστω και πλαστή, δικτυακή, βρε παιδί μου), να παραδεχτεί έστω και μια φορά στη φτωχο-μπλογκοζωούλα του ότι "ναι, ρε γμτ, μπορεί και να 'χεις δίκιο, μπορεί και να μην είναι έτσι όπως τα πίστευα", δεν αξίζει για μένα ούτε μισό πίξελ στην οθόνη και σε κανένα Μόνιτορ.
Πολύ περισσότερο στο δικό μου μονιτορ - αυτό ποιυ αντικρύζω όταν μπαίνω στο μπλογκάκι μου - αυτή την εποχή "ξηλώνω" λυνξ.
Θα μου πεις, και τι κατάφερες; Τι μπορείς να κάνεις; Τίποτα, δεν μπορώ να κάνω, ρε Τhas.
Το επόμενο βήμα, είναι η απάθεια. Και η βολεμένη αδράνεια.
But that's another story.
Σόρυ για το σεντονοκόμμεντ, μπορείς αν θες να το σβήσεις - και να το συζητήσουμε κανένα μερόνυχτο, αλλιώς, αλλού κι αλλιώτικα.
=επικοινωνία σου λέει=
χικ
:D
Τα σεντόνια και οι κουβέρτες, ευπρόσδεκτα. Τώρα για τα χαλάκια της εισόδου, δεν έχω να πω πολλά καθότι την περίοδο αυτή ήμουν απασχολημένος διαβάζοντας τα μαθήματά μου. :-)
Την προσωπική σου ιστορία δυστυχώς δεν την παρακολούθησα και για τα περισσότερα από όσα αναφέρεις δεν φτιάχνω εικόνα. Τέλος πάντων, ξέρεις πώς το βλέπω το πράγμα: όσο υπάρχει περιθώριο διαλόγου, διαλογίζεσαι. Όταν τα πορτοπαράθυρα κλείνουν αεροστεγώς πας να παίξεις παρακάτω. Έτσι δηλαδή σκέφτομαι εγώ, προσπαθώντας να μην πεθάνω πάνω στο πληκτρολόγιο.
Ξέρω και καταλαβαίνω ότι αυτό δεν είναι πάντα εφικτό. Αλλά αν το blogging από ψυχοθεραπεία γίνει ψυχονεύρωση ο σκοπός της επισκέψεως αναιρείται.
Βρε ΜΑνταλένα.... σλουρπ σλούρπ.... βρε καλό μου...
Τί σου είπα βρε κορίτσι μου; ¨οτι έφυγες κάνοντας πολλή φασαρία.
Το γιατί έφυγες δενμε αφορά! Ούτε και σε κατηγόρησα ποτέ που ήθελες να φύγεις. Δικαίωμά σου. Αλλα΄έφυγες πολύ θεατρικά, έστω κι αν δεν έφταιγες εσύ.
Καλά βρε από τη μιά αφιερώνεις και από την άλλη κλείνεις τα σχόλια;
Αντε για χάρη σου ήρθα μέχρι τού Thas (που δεν τον ξέρω τον άνθρωπο) να σού τα πω....
Καλή εβδομάδα
Σ;0)
Post a Comment
<< Home