Γεννήθηκα στη Θήβα στις 23 Αυγούστου του 1952. Από οκτώ χρονών παίζω φλογέρα και από τα δεκατέσσερα άρχισα ν'ααχολούμαι με το κλαρίνο. Στα δεκαοχτώ άρχισα να παίζω επαγγελματικά σε επαρχιακά βραδινά μαγαζιά σ'όλη την Ελλάδα. Από τότε έχω παίξει μ'όλους σχεδόν τους αξιόλογους τραγουδιστές, τραγουδίστριες και μουσικούς της δημοτικής μουσικής, Τις τελευταίες χειμερινές σαιζόν παίζω πρώτο κλαρίνο σε γνωστά βραδινά δημοτικά μαγαζιά της Αθήνας . συνήθως από τις δέκα το βράδυ μέχρι πρωίας και τα καλοκαίρια παίζω σε μεγάλα πανηγύρια και σε γάμους… βαφτίσια κ.τ.λ όπου με καλούν οι φίλοι της τέχνης μου. Είμαι τελείως αυτοδίδακτος. Ο πατέρας μου, αν και ήταν διάσημος κλαριντζης, δεν μου έδειχνε γιατί ήθελε να με κάνει γιατρό. Οτι έμαθα το έμαθα μόνος μου ακούγοντας από το ραδιόφωνο τους πολιούς σπουδαίους κλαριντζήδες, Καρακώστα, Καραγιάννη... Τώρα βεβαία εμείς οι νεότεροι έχουμε προχωρήοει πολύ, γεννάμε ιδέες πιο γρήγορα,έχουμε πιο νευρικό παίξιμο. Δεν προσκυνώ το χρήμα, προσκυνώ την τέχνη, ζω για την μουσική και μ'αρέσουν πολύ οι γυναίκες. Αγαπώ τους ανθρώπους και με συγκινεί που κάθονται και μ'ακούν να τους παίζω. Έχω ακούσει πολύ μουσική απ'όλα τα είδη και όνειρο μου είναι να παίξω τζαζ με ξένους μουσικούς στο εξωτερικό έτσι ώστε να μ'ακούσουν οι άνθρωποι εκεί.
"Ελάτε με τα σκουλαρίκια!" θυμήθηκα να λέει και πήγα να τρυπήσω τ' αυτιά μου 5 λεπτά πριν την Ανάσταση. "Ελάτε όπως είστε!" και σηκώθηκα από το συνοικιακό καφέ, κρατώντας το φρέντο με το κόκκινο καλαμάκι στα χέρια. Αφού λειτούργησε, τηρώντας την ολονυκτία, έσπασε σταδιακά το κλαρίνο του, με κοίταξε περιπαιχτικά και αναφώνησε: "Ε όχι και με το καλαμάκι ωρέ παιδιά!"
Χρόνια πολλά σε όλους. Σε όσους κατά καιρούς άφησαν το σχόλιό τους εδώ και σε όσους δεν, σε επώνυμους κι ανώνυμους, στους πρώην και επόμενους. Αλλά και σε όλες τις τσαχπινομπλογκερούδες και τους γαργαλιαρομπλογκεράδες, αυτούς που αποχώρησαν ήδη και εκείνους που καταφθάνουν τώρα φερέλπιδες.
Δια να μην πλατειάζω: χρόνια πολλά εις πάντας. Καλό μήνα. Αμάν αμάν αμήν.
kisses, tears & psychodramas
7 Comments:
Γεννήθηκα στη Θήβα στις 23 Αυγούστου του 1952. Από οκτώ χρονών παίζω φλογέρα και από τα δεκατέσσερα άρχισα ν'ααχολούμαι με το κλαρίνο. Στα δεκαοχτώ άρχισα να παίζω επαγγελματικά σε επαρχιακά βραδινά μαγαζιά σ'όλη την Ελλάδα. Από τότε έχω παίξει μ'όλους σχεδόν τους αξιόλογους τραγουδιστές, τραγουδίστριες και μουσικούς της δημοτικής μουσικής, Τις τελευταίες χειμερινές σαιζόν παίζω πρώτο κλαρίνο σε γνωστά βραδινά δημοτικά μαγαζιά της Αθήνας . συνήθως από τις δέκα το βράδυ μέχρι πρωίας και τα καλοκαίρια παίζω σε μεγάλα πανηγύρια και σε γάμους… βαφτίσια κ.τ.λ όπου με καλούν οι φίλοι της τέχνης μου. Είμαι τελείως αυτοδίδακτος. Ο πατέρας μου, αν και ήταν διάσημος κλαριντζης, δεν μου έδειχνε γιατί ήθελε να με κάνει γιατρό. Οτι έμαθα το έμαθα μόνος μου ακούγοντας από το ραδιόφωνο τους πολιούς σπουδαίους κλαριντζήδες, Καρακώστα, Καραγιάννη... Τώρα βεβαία εμείς οι νεότεροι έχουμε προχωρήοει πολύ, γεννάμε ιδέες πιο γρήγορα,έχουμε πιο νευρικό παίξιμο. Δεν προσκυνώ το χρήμα, προσκυνώ την τέχνη, ζω για την μουσική και μ'αρέσουν πολύ οι γυναίκες. Αγαπώ τους ανθρώπους και με συγκινεί που κάθονται και μ'ακούν να τους παίζω. Έχω ακούσει πολύ μουσική απ'όλα τα είδη και όνειρο μου είναι να παίξω τζαζ με ξένους μουσικούς στο εξωτερικό έτσι ώστε να μ'ακούσουν οι άνθρωποι εκεί.
Γ.Μάγγας 1991.
"Ελάτε με τα σκουλαρίκια!" θυμήθηκα να λέει και πήγα να τρυπήσω τ' αυτιά μου 5 λεπτά πριν την Ανάσταση.
"Ελάτε όπως είστε!" και σηκώθηκα από το συνοικιακό καφέ, κρατώντας το φρέντο με το κόκκινο καλαμάκι στα χέρια.
Αφού λειτούργησε, τηρώντας την ολονυκτία, έσπασε σταδιακά το κλαρίνο του, με κοίταξε περιπαιχτικά και αναφώνησε:
"Ε όχι και με το καλαμάκι ωρέ παιδιά!"
Καλή Θανάσταση, ηλιόλουστος έΠασχα!
Elvis is still alive...
ο Χριστός και η Παναγία μαζί
Χρόνια πολλά σε όλους. Σε όσους κατά καιρούς άφησαν το σχόλιό τους εδώ και σε όσους δεν, σε επώνυμους κι ανώνυμους, στους πρώην και επόμενους. Αλλά και σε όλες τις τσαχπινομπλογκερούδες και τους γαργαλιαρομπλογκεράδες, αυτούς που αποχώρησαν ήδη και εκείνους που καταφθάνουν τώρα φερέλπιδες.
Δια να μην πλατειάζω: χρόνια πολλά εις πάντας. Καλό μήνα. Αμάν αμάν αμήν.
Ισως πιο σωστά: Η διάλυση των νεφρών!
Εκπληκτικό το πόσο μια εικόνα μπορεί να σε κάνει να φωνάξεις κικιρίκου κάθε φορά που τη βλέπεις με την ίδια ακριβώς ιαχή.
Μέρες μετά την ξαναβλέπω και πιάνω τον εαυτό μου να ουρλιάζει.
Keep up the good work » » »
Post a Comment
<< Home