kisses, tears & psychodramasΜπαλάντες της ήττας
Αν υπάρχει, σκέφτομαι, ένα κέντρο, κοινό, στους ανθρώπους, πρέπει να είναι η ροπή τους στο πένθος. Δεν εξηγείται αλλιώς. Πίνεις, ας πούμε, τον καφέ σου μέσα στη θολή αμεριμνησία του καλοκαιριάτικου πρωϊνού και, ξαφνικά, δέχεσαι κουβάδες παγωμένου νερού στην πλάτη. Μένεις κατόπιν εκεί, κόκκαλο από τη συγκίνηση.
Έχει νόημα να το περιγράψω; Έστω. Ακούγεται, που λες, μια κλασική κιθάρα στη σιωπή. Ο Φάμελλος ψιθυρίζει αργά αυτούς τους παλιούς, φθαρμένους στίχους του Κουγιουμτζή και- ω του θαύματος- από το πηγάδι βγαίνει ένα νέο τραγούδι, μια εντελώς νέα ευαισθησία. Μυστήριο.
Κάπου νυχτώνει, κι ο ήλιος παγώνει
Χάνεται ο δρόμος και πού να σταθώ
Κάπου βραδιάζει, μην κλαις, δεν πειράζει
Πες πως τελειώνει ο κόσμος εδώ.
*
Όλο και λιγότερα λόγια. Δύο σύντομες εμφανίσεις τον Ιούνιο. Η vita moderna, μέρα τη μέρα ξεκουρδίζεται. Όπως σε όλα τα παιχνίδια της δραχμής, το εσωτερικό της είναι κούφιο και πιέζοντας λίγο στο κέντρο, μπορείς πλέον να δεις τα ελατήρια, τον φτωχό της μηχανισμό.
Αέρας παίρνει απόψε τη ζωή μου
Κλείνω τα μάτια, που φεύγεις να μη δω.
*
Τι γίνεται και μ' αυτή τη ζωή μας. Από παντού, αέρας.
20 Comments:
thas η εκτέλεση του Φάμελλου κυκλοφορεί σε cd; Είναι ένα από τα αγαπημένα μου αυτό.
"Κράτα, ρε φίλε, γερά..."
Καλό καλοκαίρι, κουρδιστικό... :)
------------------------
Υ.γ. Η εκτέλεση κλείνει το 2ο δισκάκι του νέου άλμπουμ του Φάμελλου.
Σε ένα σοφό λεξικό διάβασα πως το ΘΑΣ ίσως σημαίνει 'τί ωραίο απόγευμα' στα σασμανικά ή κάτι τέτοιο.Το θυμάσαι;
Ο Ορέστης Μακρής τραγουδάει αυτή την ερμηνεία του ΘΑΣ στην πολυβραβευμένη ταινεία δράσης -η Χιονάτη και οι εφτά νάνοι.
Ξεκουρδίσματα δεν θέλουμε καν να αναφέρονται.
Το ωραίο απόγευμα συνεχίζεται με μια διαφορετική απόχρωση !
.
ξεκουρδίζεται : unwind
κουρδίζεται: wind
αέρας : wind
.
hang on in there, ok?
.
και ένα τραγούδι αφιέρωση από
red hot chili peppers
.
o τίτλος : ‘my friends’
.
.
my friends are so depressed
i feel the question
of your loneliness
confide... `cause i’ll be on your side
you know i will, you know i will
x girlfriend called me up
alone and desperate
on the prison phone
they want... to give her 7 years
for being sad
.
chorus :
i love all of you
hurt by the cold
so hard and lonely too
when you don’t know yourself
.
my friends are so distressed
and standing on
the brink of emptiness
no words... i know of to express
this emptiness
.
imagine me taught by tragedy
release is peace
.
i heard a little girl
and what she said
was something beautiful
to give... your love
no matter what
(that’s what she said)
.
Γλυκό καλοκαιράκι αγαπημένο
με πόθη εγώ λαχτάρα θε προθμένω,
γλυκό καλοκαιράκι χαρωπό,
αχ, πόσο θ’ΑΓΑΠΩ!
(Ναι ρε, θα το γράψω όλο.
Όσο θυμάμαι…
Έτσι, για να γουστάρουμε!)
Θα τρέχω πάλι θτις χρυθές ακρογιαλιέθ,
στη θάλαθθα θα κάνω χίλιεθ θκανταλιέθ, (και όχι θκανδαλιέθ)
γλυκό καλοκαιράκι χαρωπό,
αχ, πόθο θ’ΑΓΑΠΩ!
Το τελευταίο του ΕΦάμελου. Πώς το βρίσκεις?
Λέγεται ‘Με πόθο θ’αγαπώ’.
Πάντως, όσο ξεκουρδίζεται το σύστημα και όσο διατηρεί μια ικανότητα έκφρασης, τόσο περισσότεροι κουρδιστές εμφανίζονται στη σκηνή. Μήπως αυτό είναι το ζήτημα τελικά;
Κοινό κέντρο για τους ανθρώπους είναι ο θάνατος.Το πένθος είναι κοινωνική εκδήλωση.
Ο θάνατος είναι κάτι προσωπικό.Το πένθος το κάνεις για το κοινό.Για τους άλλους.Αν είσαι καλός ,στο πένθος σου θα δουν το δικό τους πένθος.Αυτό είναι και το ζητούμενο βεβαίως,βεβαίως.
Τώρα που έρχομαι στην παρέα, εσύ σιγά σιγά φεύγεις; Δεν είναι δίκαιο!
Όσοι αγάπησαν πενθούν για όλη τους τη ζωή -Ευρυπίδης (Μήδεια)
Ποιος τη ζωή μου, ποιος τη κυνηγά
Να την ξεμοναχιάσει μες στη νύχτα;
Ουρλιάζουν και σφυρίζουν φορτηγά
Σαν ψάρι μ’ έχουν πιάσει μες στα δίχτυα
Για κάποιον μες στον κόσμο είν’ αργά
Ποιος τη ζωή μου, ποιος τη κυνηγά;
Ποιος τη ζωή μου, ποιος παραφυλά
Στου κόσμου τα στενά ποιος σημαδεύει;
Πού πήγε αυτός που ξέρει να μιλά
Που ξέρει πιο πολύ και να πιστεύει;
thas μου ήρθε αυτό το τραγούδι στο μυαλό.
Pitsiriko mou. Είναι σπουδαίο τραγούδι αυτό, δεν το συζητάμε, δεν το διαπραγματευόμαστε! Ο ανώνυμος, επίσης, είναι σωστός, το «κάπου βραδιάζει» κλείνει το δεύτερο δισκάκι του Φάμελλου, του νέου δίσκου «ποτέ όπως πριν», ο οποίος, παρεμπιπτόντως, δεν μου είπε πολλά -αν εξαιρέσεις το συγκεκριμένο. Πλην όμως, και απαντάω και στον Σπύρο, τα δύο προηγούμενά του, δηλ. «η ευτυχία ειν’ αυτό» και «μια πολιτεία στο βυθό», τα βρίσκω εξαιρετικά, αν και εγώ δίσταζα να αγοράσω τα cd του ως καχύποπτος δυτικοαναθρεμμένος.
@Αστραδενή (το θυμάμαι), boy racer, qarcq, stav, x-daytripper, και υπόλοιπα διαπλασόπουλα, τι να πω. Με συγκινείτε και σας ευχαριστώ. Θα ήθελα, βέβαια, να απαντήσω ξεχωριστά στον καθένα, τέλος πάντων.
@Ornio. O Χειμωνάς, στην εισαγωγή του στη Μήδεια (και αν με διαβάζει αυτός που του δάνεισα πρόπερσι το βιβλίο να μου το φέρει μέχρι το τέλος του καλοκαιριού- ό,τι κατάλαβε- κατάλαβε, δεν μαθαίνονται αυτά αν δεν το χεις μέσα σου!), λέει λοιπόν ότι η τραγωδία είναι η λατρεία του πένθους. Μια σχέση μας, μαζί του, ηδονική. (γνωστά πράγματα ας μην απεραντολογούμε). Πάντως αυτό που λες εσύ είναι ενδιαφέρον και το κρατάμε (να δούμε πού θα τα χωρέσουμε όλα εδώ μέσα)
@pixie. Νομίζω ότι όταν ξεκουρδίζεσαι, αραιώνεις. Εξού και ο «άλλος» βρίσκει χώρο να μπει να πει μια καλησπέρα. Ποίο είναι, τελικά, το θέμα, το ψάχνουμε ακόμα.
Ναι, ξέρω τι εννοείς ...
Μη σκάς, περνάει. Και ξανάρχεται. Και ξαναπερνάει. Και ξανάρχεται, ουφ!
Γεια σου, Θας μου γλυκιέ!Ουδέποτε βαριέσαι, ουδέποτε παραδίνεσαι κι ολοένα προς τη δοξα τραβάς, τρα β α ς, τ ρ α β α ά ..
thas,
μου λείπουν τα κυριακάτικα κείμενά σου.
συγγνώμη, μα δεν μπορούσα να μην το πω.
Το εσωτερικό της δεν είναι κούφιο.
Πώς θα μπορούσε;
Κάτι κούφιο δεν μπορεί να σε γεμίσει.....ή κάνω λάθος;
Είναι δυνατό να κάνω λάθος;
φιλί
υ.γ.
Κι ο αέρας καμιά φορά γεμίζει, ναι.
Και γεμίζει κι ανακουφίζει. Ενίοτε δροσίζει κιόλας.
Καλοδεχούμενο απόψε το αεράκι :-Ρ, έχει ζέστη αβάσταχτη, το είδος που μ'αρέσει.
καλές οι μπαλάντες
ακόμα και οι μπαλάντες της ήττας είναι καμιά φορά απαραίτητες,
γιατί χωρίς αυτές δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν οι 'άλλες'..
οι τρελές ροκιές,
της νίκης.
Πολλή σκέψη για μια μονάχα ήττα. Αλλά έτσι είναι θα μου πεις, τραγούδι το τραγούδι γεμίζει το ρημάδι με αισθήματα.
Ως προτροπή, ως υπόσχεση και ως απαίτηση:
Να μας πάρεις μακριά, να μας πας στα πέρα μέρη, φύσα thaλαsσα πλατιά, φύσα αγέρι,
φύσα αγέρι...
Δε λέω καλός ο Φάμελλος αλλά μερικοί τραγουδιστές θα έπρεπε να απαγορεύονται δια ροπάλου το καλοκαίρι! Είδατε τι πάθατε? Μελαγχολήσατε! Ενώ αν ακούγατε το "Καλοκαιράκι βραδινό μπανάκι μες στο νεράκι χωρίς μαγιό" και θα χαμογελούσατε και θα επανεκτιμούσατε τη προσφορά του δόλιου του Χαρτιδιπλωμένου στην ελληνική μουσική! Από Οκτώβρη μπορούμε όλοι να ξαναβάλουμε στο πικάπ το "Κάτω απ'τη Μαρκίζα" και να 'σχωρεθούν τα πεθαμένα μας :-)
I have been looking for sites like this for a long time. Thank you! »
το ''φυσα θαλασσα πλατια...'' ποιος το τραγουδισε πρωτος?
Post a Comment
<< Home