Πίσω στο νόημα

Η θέα από το μοναστήρι στη Σίκινο είναι καθηλωτική. Η εικόνα μοιάζει τεράστια, καταπίνοντας τις φωτογραφικές μηχανές μαζί με τους φωτογράφους της. Από την άκρη του βράχου που κάθομαι και κάτω, πέρα μακριά, παντού, απλώνεται η θάλασσα• ακούγεται ως εδώ ο αργός κυματισμός της, ήσυχος και βαρύς σαν ποτάμι του χειμώνα. Ο απογευματινός ήλιος στήνει στο κέντρο του ορίζοντα μια ασημένια λίμνη φωτός - μεγάλα πουλιά βουτάνε στο κενό, ένα ιστιοφόρο στο βάθος. Ταξιδεύουμε.

Δίπλα στο πεζούλι τα σχίνα- παρατηρώ τα μικρά τους φύλλα να συντρίβονται από ζεστές μάζες αέρα που πέφτουν πάνω μας χαρμόσυνα, λυτρωτικά. Ύστερα το μάτι εστιάζει στο κενό που ανοίγεται από κάτω, στην απότομη πλαγιά. Λίγο πριν τη θάλασσα, σε μια από τις χαρακτηριστικές χωμάτινες πεζούλες των Κυκλάδων, δυο γαϊδουράκια μασάνε το ξανθό τους άχυρο. Ταξιδεύουν κι αυτά.

Εδώ πάνω δεν μιλάει κανείς. Είναι μια στιγμή ησυχίας που την υποβάλλει η πραότητα του τοπίου, της στιγμής. Καθώς το φως αρχίζει να λιγοστεύει και τα περιγράμματα μαλακώνουν, νιώθω να με πολιορκεί από παντού το νόημα της ζωής, το περιεχόμενο μιας εικόνας του κόσμου μας αρχέγονης και αιώνιας. Αποτελώ μάλιστα κι εγώ κομμάτι αυτού του νοήματος που ταξιδεύει, μέρος ενός κόσμου που δεν είναι μηδέν.

Δυστυχώς, όσο κι αν προσπαθώ, δεν καταφέρνω να σκεφτώ, να συλλάβω ποιο είναι το νόημα αυτό.

Καλό φθινόπωρο αδελφοί.