We are all made of stars*

*Moby
----------

Το σκηνικό επαναλαμβάνεται ίδιο ανά την επικράτεια και με γεμίζει ησυχία και καταπραϋντικό μικροαστισμό: φούρνος το μεσημέρι, κατεβασμένη τέντα και γάτα στον ήσκιο της. Εντός του καταστήματος, οι γνωστές μυρωδιές του ψωμιού και ο ανεμιστήρας που σέρνεται. Υποψιάζεσαι ότι κάποιος θα εμφανιστεί πίσω από την κουρτίνα, αλλά για την ώρα δεν συμβαίνει τίποτα. Στο ψυγείο της Δέλτα, απέξω, οι αιώνιοι πιτσιρικάδες διαλέγουν παγωτά, με το κεφάλι μέσα.

Τσιμπάω, σήμερα, ανάμεσά τους ένα καραμελέ- που ευτυχώς επέζησε της λαίλαπας των μάτζικ ντάμπλ, τζάιαντ μπος και συναφών. Σε λίγο, με τα παγωτά στο χέρι, και οι τρεις, χασομεράμε στη σκιά. Παρακολουθώ τον μίνι διάλογό τους:
- Μπόμπιρας ά: Πιάνεις τζιτζίκια;
- Μπόμπιρς βού:… (συνεχίζει να γλείφει το παγωτό του)
- Μπόμπιρας ά: Ε; γιατί δε λές; Πες! πιάνεις τζιτζίκια;
- Μπόμπιρας βού:... (πιεσμένος από την επιμονή:) Εγώ έχω ποδήλατο αγωνιστικό!

Ξαφνικά συνειδητοποιώ ή μάλλον θυμάμαι, τι κλειστός και αυτάρκης κόσμος είναι η παιδική ηλικία. Εννοείται πως όση ώρα στέκομαι δίπλα τους, γλείφοντας κι εγώ, με κοιτάζουν αλλά δεν με βλέπουν.

(Έχει και ηθικόν δίδαγμα δηλαδή η ιστορία μας, αλλά δεν θα στο πω εγώ, να το βρεις μόνος σου!)

*

Την επόμενη, φαινομενικά άσχετη, πλην καλοκαιρινή ιστορία μας, τη διηγείται φρικιός, κάποιο βράδυ στην παραλία του Αι Νικόλα, στη Φολέγανδρο. Η συζήτηση αφορούσε την αύξηση του κόσμου στα νησιά και την επέλαση των βαρβάρων.
Υπήρξε εποχή, λέει, που η κοσμική παραλία Πούντα στην Πάρο, ήταν παράδεισος. Λίγος κόσμος, ελεύθερο κάμπινγκ, γυμνισμός, φωτιές το βράδυ, κιθάρες, ο αέρας μύριζε λιβάνι- ανάβαμε τον ένα μπάφο πίσω από τον άλλον.
Τότε είχε ανοίξει κι ένα κιόσκι στην άκρη, συνεχίζει, μας έφτιαχνε καφέδες και δυο τρία φαγητά. Κάποια στιγμή είπε να γίνει νόμιμη επιχείρηση και παρήγγειλε μπλοκ αποδείξεων, δίνοντας όνομα στο μαγαζί: η ωραία Πούντα. Όλα καλά και σε σύντομο διάστημα καταφτάνουν με το καΐκι, τα κουτιά με τα μπλοκάκια. Ανοίγουν, τι να δουν: ΚΑΦΕΖΥΘΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟΝ: η ωραία ΦΟΥΝΤΑ! Ο ιδιοκτήτης έπαθε σοκ. Δεκάδες μπλοκ, λέει, που έγιναν τελικά ανάρπαστα από τους κατασκηνωτές εξαιτίας του λάθους.

*

Αλήθεια, ψέμα, τι να σου πω! Έτσι κι αλλιώς, είναι ιστορία που ακούγεται κατακαλόκαιρο, under stars, στη ζεστή ακόμα άμμο, σε μια κοινότητα προσώπων που έχει ρίξει τις αντιστάσεις της γιατί ζητάει, συνειδητά, να προσφερθεί, να νιώσει ευτυχισμένη. Και προσωπικώς, δεν διαθέτω πιο δυνατή εικόνα ελευθερίας και αμεριμνησίας απ’ αυτή.

Καλό καλοκαίρι σε όλους.