kisses, tears & psychodramasΙμερο-λόγιο για αρχαρίους
Στον J95, τον Old Boy και τον Χοιροβοσκό, που προηγήθηκαν.
Ο διάλογος είναι παλιός αλλά περιοδικά αναθερμαίνεται. Ξεκίνησα να σημειώσω κι εγώ ένα δυο σημεία (μη χάσω) γιατί ανακαλύπτω κάτι κενά στις συζητήσεις, πλην κατέληξα σε κείμενο-γκουμούτσα. Το χειρότερο είναι ότι αναλώνομαι σε βασικές διευκρινίσεις και το πιο μετα-προχω- κομμάτι από τους ελάχιστους θερινούς αναγνώστες μου θα βαρεθεί. Τέλος πάντων, εδώ επιτελούμε θεάρεστο έργο, διότι έρχονται νέες γενιές που διψάνε για εναλλακτική ενημέρωση, την οποία, μετά την τρομακτική κρίση των Media από την επέλαση των blog (ακυρώσεις συμβολαίων στο Μέγκα, κλπ), μόνο εμείς, οι ξεχωριστές, αυθεντικές φωνές μιας ανεξάρτητης, αδιαμεσολάβητης, αμερόληπτης (τα τρία Α) Πληροφόρησης, μπορούμε πλέον να προσφέρουμε με επιτυχία. Επιπροσθέτως, είναι καλό να θέσουμε τώρα την ιδεολογική πλατφόρμα πάνω στην οποία θα επανέλθουμε αργότερα ορθώνοντας τη σύγχρονη προβληματική επί του θέματος, εξειδικεύοντας σε επιμέρους ζητήματα. Έχουμε και λέμε. Ένα-δύο. Ακούγομαι; Καλώς.
*
Η ομοφυλοφυλία δεν ήταν ποτέ μόνο μια περιθωριακή ερωτική έκφραση κάποιων ανθρώπων, συντελούμενη σ’ έναν ου-τόπο, κατά τη διάρκεια του ου-χρόνου, ώστε να ξεμπερδεύουμε με το ανέξοδο «δεν με ενδιαφέρει τι κάνει κανείς στο κρεβάτι του». Πίσω από την αθώα αυτή διατύπωση συνωθούνται, άλλωστε, πλήθος απόψεων, ιδεών και στάσεων, από την καταναγκαστική ανοχή (μπορείτε να κάνετε ό,τι θέλετε, αρκεί να μη σας βλέπω εγώ) ως την περπατημένη, κάπως κουρασμένη υπεροχή (αμάν πια μ’ αυτό το γκαιϊλίκι- μας τα πρήξατε)
Ενδέχεται βέβαια, να αποτελεί απλώς μια τίμια έκφραση αδιαφορίας ή συμπάθειας- δεν το αποκλείουμε.
Η ομοφυλοφυλία εκτός από ερωτική επιλογή, αποτελεί και στάση απέναντι στη ζωή κοινωνικά καθορισμένη, μια συμπεριφορά δηλ. που συνομιλεί με την κοινωνία και τους θεσμούς της (είτε ως απόκρυψη είτε ως διάνοιξη), επηρεάζεται από αυτή και την επηρεάζει επίσης. Γι’ αυτό και στις ιδέες μας περί του ζητήματος αντανακλάται η δική μας σχέση με την κοινωνία, τα δικά μας αιτήματα αλλαγής της (ή όχι), οι δικές μας ευαισθησίες, η δική μας αγωνία (ή μη) για μια ζωή αυθεντική (κατά το ανθρωπίνως δυνατόν - έχουμε επίγνωση του βάρους των λέξεων), εγγύτερη στον υπό διαρκή ανακάλυψη, βαθύτερο εαυτό μας. Το ζήτημα δεν είναι ακριβώς τα gay δικαιώματα όσο η εξασφάλιση των προϋποθέσεων της ελεύθερης αναπνοής.
Όποιος, για παράδειγμα, γνώρισε τον πνιγηρό ορίζοντα της επαρχίας, όπου οι απόψεις και ο έλεγχος της κοινότητας λειτουργούν ως μπετόν αρμέ που ρίχνεται έξω από το παράθυρό σου καθημερινά μέχρι να το καλύψουν εντελώς, ξέρει τι οδυνηρή και μοναχική υπόθεση είναι η έκφραση της σεξουαλικότητας και, συνεπώς, τι προϊόν ανελευθερίας είναι η συγκρότηση της ταυτότητας. Είναι σχεδόν αστείο να μιλάει κανείς για ερωτική «επιλογή», στην ελληνική ύπαιθρο των δεκαετιών του 70 ή του 80, όπου, κατά έναν παράξενο τρόπο, η «αγορά» γνωρίζει το πρωΐ τι όνειρα έβλεπες εσύ χθες βράδυ.
Συνεπώς η αλληλεγγύη προς την gay κοινότητα και τα αιτήματά της, έχει αξία να προκύπτει όχι ως έξωθεν συμμόρφωση προς ένα ακαθόριστο δέον της νέας εποχής (μια κακοχωνεμένη, επίπλαστη προοδευτικότητα που αργά ή γρήγορα θα καταρρεύσει από την έλλειψη βάθους της ) αλλά ως βιωμένη, εμπειρική αίσθηση συγγένειας προς οποιονδήποτε ή οτιδήποτε βρίσκεται σ’ αυτό τον κόσμο υπό διωγμό, υπό περιορισμό. Κι αυτό που διώκεται, αυτό που κάνει έξαλλο το συνασπισμένο κοινωνικό σώμα δεν είναι τόσο η ομοφυλόφιλη επιλογή όσο η επιθυμία κάποιου να αυτοπραγματωθεί έξω από τη νόρμα, ήτοι να μην αναλάβει ευθύνες. Αγνοεί η έρμη κοινωνία, ή υποκρίνεται πως αγνοεί, τι προσωπικό κόστος συνεπάγεται τέτοια επιλογή και τι ευθύνες αναλαμβάνει έκαστος στη ζωή του- για να μην πω σταυρούς και γίνω μελό.
Πλην, η επικρατούσα άποψη είναι ότι πλέον κανείς και τίποτα δεν διώκεται και ότι οι κοινωνίες ανέχονται, αν δεν επιβραβεύουν κιόλας, τη λεγόμενη παρέκκλιση. Αυτό ισχυρίζεται ο Χριστόδουλος, αυτό διαχέεται, με αποχρώσεις, στην κοινωνία. Βαριέμαι να επαναλάβω εδώ τα γνωστά, ότι δηλ. η ομοφυλοφυλία δεν είναι ένα ατελείωτο πάρτυ ολίγων ενοχλητικών της show biz που απέκτησαν, τελευταία, δύναμη και εξουσία και ότι, αντιθέτως, όσο κατεβαίνουμε την κοινωνική ιεραρχία οι εκδηλώσεις του ρατσισμού είναι συχνότατες και βίαιες και σκοτεινές (εκτός από τα διαφημιστικά πλατώ υπάρχουν και οι φυλακές, τα σχολεία, ο στρατός, τα ψυχιατρεία). Όποιος νοεί, εννόησε.
Με στενοχωρεί, όμως, βαθιά το γεγονός ότι από την ευφάνταστη δεκαετία του εξήντα όπου τέθηκαν με τόσο ριζικό τρόπο αυτά τα ζητήματα χειραφέτησης και ντύθηκαν με τόσο συναρπαστικές μουσικές οι ιδέες και τόσοι άνθρωποι διεκδίκησαν μαζικά τον προσωπικό τους ζωτικό χώρο, φτάσαμε να αναλύουμε πάλι τα αυτονόητα (σε μια αναδιπλωμένη νέο-συντηρητική κοινωνία), πως δηλαδή ο άνθρωπος μπορεί και πρέπει να αυτοπραγματώνεται διαχειριζόμενος ελεύθερα την επιθυμία του· πως βρεθήκαμε εδώ για να διαστελλόμαστε καθημερινά μαζί με το σύμπαν, σε μια διαδικασία γενναιόδωρη και απελευθερωτική, αποτελώντας, έτσι, πεδίο διαρκούς διεύρυνσης και διάνοιξης προς τον κόσμο· πως μέλημά μας είναι να εμβαθύνουμε, να διερευνήσουμε, να κατανοήσουμε τον συνάνθρωπο εν ειρήνη και αγάπη και ομονοία- όχι να τον καταπιούμε αμάσητον μαζί με τις ιδέες του· πως η ερωτική μας ζωή είναι, οφείλει να είναι, μια ευκαιρία για ταξίδι στ’ αστέρια- όχι μια φοβική συσπείρωση γύρω από την ιδεολογικοποιημένη σεξουαλική μας ταυτότητα· πως, τέλος, καλόν είναι αναχωρώντας από τον μάταιο τούτο κόσμο να έχουμε αφήσει ένα ελάχιστο ίχνος γιορτής πίσω μας (των αισθήσεων, του πνεύματος, ό,τι μπορεί ο καθένας) κι όχι ένα μισαλλόδοξο, κλειστοφοβικό εγώ, συρρικνωμένο από το θυμό και την άγονη αντιπαράθεση με ό,τι μας ξεπερνάει.
Δεν υποστηρίζω ότι οφείλουν όλοι να διαπνέονται από πνεύμα ανατροπής και ρήξης με τα καθιερωμένα· έχει και ο συντηρητισμός τη θέση του στην κοινωνία. Αλλά και τι σπατάλη χρόνου, τι λάθος ζωή, να περνάς τον καιρό σου πετώντας πέτρες στον (παραπλανημένο, ξεστρατισμένο) διπλανό σου. Τι ξόδεμα ενέργειας να ζεις γαβγίζοντας διαρκώς προς οτιδήποτε κινείται έξω από την καγκελόπορτα του περίκλειστου σύμπαντός σου.
*
Άντε γεια σας μάγκες και κούκλες. Αυτά δεν είναι θέματα καλοκαιρινά. Οι πατούσες που συλλέξανε σοφία στην άμμο είναι η καλύτερη προϋπόθεση για απελευθέρωση της καταπιεσμένης (λόγω παρατεταμένου χειμώνα) libido. Προς επίρρωση τούτου, της απελευθερωτικής δηλ. λειτουργίας του θέρους επί των αισθήσεων, κλείνω με το γνωστότερο ερωτικό τρίγωνο της δημοτικής μας νησιωτικής ποιήσεως, που τραγουδά ο λαός μας εν πλήρη αθωότητι τώρα σιμά, τον Δεκαπενταύγουστο:
Το λουλουδάκι του βουνού
δε μ’ άφησε καθόλου νου
Έλα να πάμε εκεί που λες
που κάνουν τα πουλιά φωλιές
Έλα να πάμε στο νησί
η μάνα σου, εγώ και συ!
(έτσι, τελικά, περνάνε τα κρυφά μηνύματα και όχι με τους Metallica παιγμένους ανάποδα)
13 Comments:
:-)
Σωστόόός. Όσο, φυσικά, η κόρη θα μελετά τα θέματα για τον ΑΣΕΠ μπορείς πάντα να εξετάζεις με τη μαμά στην κουζίνα άλλα ζητήματα, πιο διαχρονικά. Υποθέτω ότι θα συμμερίζεται κι εκείνη τις αγωνίες μας για το πού χάθηκε όλη αυτή η ενέργεια των sixties, πού πήγαν όλα αυτά τα groovy, sexy vibes που εκπέμφθηκαν τότε!
Τι, ανεπίδοτα έμειναν;
"...έρχονται νέες γενιές που διψάνε για εναλλακτική ενημέρωση, την οποία, μετά την τρομακτική κρίση των Media από την επέλαση των blog (ακυρώσεις συμβολαίων στο Μέγκα, κλπ), μόνο εμείς, οι ξεχωριστές, αυθεντικές φωνές μιας ανεξάρτητης, αδιαμεσολάβητης, αμερόληπτης (τα τρία Α) Πληροφόρησης, μπορούμε πλέον να προσφέρουμε με επιτυχία".
Δεν είναι τυχαία η συγκέντρωση όλων των μεγάλων ονομάτων που επιχειρεί ο Κοντομηνάς στον "Αlpha". Θέλουν να φτιάξουν ένα κανάλι σε στυλ dream team, μπας και τα βγάλουν πέρα μαζί μας. Αλλά δεν.
Εγώ εξακολουθώ να παραμένω η αφελής της παρέας με τη βλακώδη απορία:
Γιατί τα σεξουαλικά μας^ (όποια και νάναι) είναι κάτι που ενδιαφέρει τον διπλανό; Πότε και γιατί ξεκίνησε η τάση του είδους να κόπτεται για δαύτα με αρνητική διάθεση; Πριν ή μετά την εποχή του σιδήρου, ας πούμε; Γιατί αρνητισμός δεν υπήρχε απ' τα σπήλαια και εντεύθεν, αυτό το γνωρίζω. Σαφώς και μ' ενδιαφέρει κάργα και κουτσομπολιστικώς ποιόν ή ποιά πηδάς (ω ναι!) αλλά δεκάρα δεν δίνω ΠΩΣ τον/την πηδάς.
Εν ολίγοις, βρήτε μου μια συγκεκριμένη ημερομηνία ξεκινήματος για να ξέρω κατά που να φασκελώνω, επιτέλους ...
^ μιλάμε για "ενήλικα" και "συναινετικά", μην τρελλαθούμε κιόλας.
Καλή μου dis. Κατ’ αρχάς στα ιστορικά ζητήματα εμπιστεύομαι τον talos, τον J95 και τον kukuzeli. H ταπεινότης μου δυσκολεύεται, αλλά κουτσά στραβά, κάτι θα επιχειρήσω να απαντήσω περί του ζητήματος.(όχι, θα μου ξέφευγε)
Στο πολύ τρυφερό σου κείμενο με τον γλαφυρό τίτλο «στα τσακίδια όλοι» (τι παιδί είσαι εσύ!) νομίζω πως μιλάει ο άνθρωπος του διαφωτισμού. Θα ’θελες να προσεγγίζονται τα σεξουαλικά ζητήματα δια του ορθού λόγου και μόνον (τώρα, dis και ορθός λόγος, οξύμωρον- τέλος πάντων) θεωρώντας κάθε άλλη προσέγγιση απαράδεκτη. My business, your business. Κι εγώ μαζί σου- πλην ο ορθολογισμός (ως μεθοδολογικό εργαλείο όχι ως εξισορρόπηση του πάθους, να συνεννοούμαστε) δεν είναι μια εμπεδωμένη κατάσταση ούτε στη δική μας κοινωνία (όπου υποτίθεται ότι η σκέψη μας κυριαρχείται ή τροφοδοτείται από την ορθόδοξη παράδοση και όχι από τη δυτική ratio) αλλά ούτε και σε άλλες, προχωρημένες (από την άποψη της νομικής κατοχύρωσης των δικαιωμάτων των πολιτών) κοινωνίες της δύσης.
Αυτό είναι το πρώτο δικό μου συμπέρασμα. Στο σύνολό του το sex και η έκφρασή του είναι υπόθεση κοινωνική. Απασχολούσε σίγουρα τους ανθρώπους της Πλατωνικής εποχής (αναπτυσσόταν δημόσιος φιλοσοφικός διάλογος για το θέμα) και απασχόλησε ριζικά τη χριστιανική σκέψη. Αν μάλιστα περιοριστούμε στη δύση, ιστορικά οι στάσεις μας είναι: κλασσική εποχή, χριστιανισμός, διαφωτισμός. Για πιο πριν δεν ξέρω, θα ρωτήσουμε τον frog.
Ο Φουκώ, στο δεύτερο τόμο της ιστορίας της σεξουαλικότητας, θέτει το ζήτημα ως εξής: γιατί άραγε η σεξουαλική συμπεριφορά, γιατί οι δραστηριότητες και οι απολαύσεις που ανάγονται σ’ αυτήν αποτελούν αντικείμενο ηθικού προβληματισμού;
Αλλιώς: κάτω από ποιες συνθήκες, για ποιο λόγο και με ποια μορφή η σεξουαλική δραστηριότητα αποτέλεσε ηθικό πεδίο;
Ακριβώς αυτό νομίζω πως είναι το θέμα μας. Πώς και γιατί τα σεξουαλικά μας συνδέθηκαν τόσο αξεδιάλυτα με την ηθική. Ο Φουκώ χρειάζεται έναν τόμο για να θίξει απλώς τα ζητήματα, οπότε φαντάζεσαι τι απλοποιήσεις προσπαθούμε να κάνουμε εμείς εδώ τώρα. Έχω την εντύπωση ότι ματαιοπονούμε μιλώντας για ένα τόσο giant ζήτημα. Τέλος πάντων.
Μερικές σκόρπιες κουβέντες...Η ηθική σκέψη είναι προσανατολισμένη στην άσκηση, την εγκράτεια, την αυτοκυριαρχία, την επιβολή στις ορμές και τον έλεγχο των παθών, ήδη από την εποχή του Σωκράτη (και πιο πριν). Υπάρχει όμως ταυτόχρονα μια ολόκληρη φιλοσοφία των απολαύσεων, το πώς οι απολαύσεις θα είναι απολαυστικές και δεν θα μας διαλύουν. Κορίτσια, αγόρια, όλοι οι καλοί χωράνε. Σχέσεις ανάμεσα σε άντρες και νέους είναι αποδεκτές και καταξιωμένες. (ανησυχούσαν όμως για την υγεία λόγω των υπερβολών και των αφροδισίων). Ήδη όμως αρχίζει να ανατέλλει η ηθική σκέψη, καθώς αρχίζουν να πυκνώνουν τα «πρέπει» και τα «πώς». Είναι και ο φιλοσοφικός ογκόλιθος Πλάτων με τα ωραία του δυϊστικά και τα περί αρετής, οπότε είμαστε ένα βήμα πριν τον χριστιανισμό.
Ο χριστιανισμός δανείζεται στοιχεία της αρχαίας σκέψης προσθέτοντας και αφαιρώντας, ώστε να συγκροτήσει το δικό του ηθικό υποκείμενο. Ο Φουκώ κάνει εδώ την κλασσική ανάγνωση στη χριστιανική ηθική ως σύνδεση της σεξουαλικής πράξης με την αμαρτία, την πτώση και τον θάνατο, οπότε αναπτύσσεται το ενοχικό μας σύνδρομο στη σχέση μας με το σεξ. Μετά προσπαθούμε να καθυποτάξουμε τις ορμές «προσπαθώντας να δώσουμε στην προσωπική μας ζωή μια μορφή που να ανταποκρίνεται σε κριτήρια ακτινοβολίας, ομορφιάς, ευγένειας, τελειότητας». Από τη μια το ρυπαρό σεξ και από την άλλη ο υψηλός μας εαυτός. Ε, αυτά πλέον τα ξέρουμε διότι είμαστε παιδιά αυτής της παράδοσης, μεγαλωμένα με τα γνωστά άγχη, από την τύφλωση που περιμένει τους αυνάνες (α, ρε τιμημένο κατηχητικό) μέχρι τις ανωμαλίες που κάνουν οι ανώμαλοι (για την ακρίβεια όλοι είναι ανώμαλοι εκτός από τον μπαμπά και τη μαμά που κάνουν ένα ψιλοανύπαρκτο, συντηρητικό, σιωπηλό σεξ που έφερε στον κόσμο εμάς!)
Εδώ να κάνω μια μικρή παρένθεση. Υποτίθεται πως η ανάγνωση των δυτικών στο χριστιανισμό είναι στεγνή και περιορισμένη γιατί δεν έχουν υπόψη τους την Ορθοδοξία. Την άποψη αυτή συμμεριζόμουν κι εγώ για χρόνια, καθώς ήταν και πολύ κομψά παρουσιασμένη, όμως, τελικά, δεν κατάφερα να βρω στην Ορθοδοξία ( παρά τα υπεσχημένα για μια Πατερική ανθρωπολογία-αποκάλυψη ), μια συνεπή αντίληψη για την ανθρώπινη σεξουαλικότητα και την τεράστια δυναμική της. Η libido και η διαχείρισή της χρησιμοποιούνται συνήθως για την περιγραφή των παθών του πάσχοντος υποκειμένου, το οποίο μετά τη διάψευση του από τα ανθρώπινα, στρέφει τη ματαιωμένη ερωτική ενέργεια (μεταστοιχειωμένη) προς τον Κύριο, τον μόνο αψευδή έρωτα της ζωής. Αυτό σιγά σιγά άρχισε να με στοιχειώνει, πώς δηλ. μπορείς να μετατρέψεις τη λαγνεία (διότι έτσι καταλαβαίνω εγώ το σεξ: λαγνικό) σε προσευχή. Τέλος πάντων, αυτά δεν τα λέω ούτε υποτιμητικά ούτε από θέση ισχύος και αν υπάρχει κάποιος με διαφορετική εμπειρία (από τον χοιροβοσκό και την ενδιαφέρουσα παρέα του ή και από αλλού) θα χαρώ να την ακούσω. Επίσης, ενδέχεται να μην κατάλαβα καλά, παρότι, ένα μεγάλο κομμάτι της (μικρής) βιβλιοθήκης μου είναι θεολογικό (σκονισμένο, όμως, πλέον).
Και επειδή ξεφύγαμε του σκοπού της επισκέψεως, ας κλείσουμε με ολίγον από Φρόυντ (για αρχαρίους, με εικόνες)
Η λίμπιντο είναι η τεράστια βόμβα στα θεμέλια του πολιτισμού. Ο πολιτισμός είναι εφικτός ακριβώς επειδή ελέγχει τη λίμπιντο. Οι νευρώσεις μας είναι κυρίως αποτέλεσμα της περιστολής της. Οι κοινωνίες ξέρουν ότι πρέπει να συντηρηθούν και να αναπαραχθούν ορίζοντας κάθε φορά το επιτρεπτόν και το απαγορευμένο.
Ο στόχος ο δικός μας είναι να εξορύξουμε το μετάλλευμα κάτω από τόνους χώματος! Όπως μπορεί ο καθένας.
Αν ρωτάς δι’ εμέ: παίζει τώρα στο κανάλι της βουλής το Ζυλ και Τζιμ, του Τρυφώ. Αυτός ο ρομαντικός, ουτοπικός παν-ηδονισμός των sixties είναι το φόρτε μου. Αλλά, όπως λέει και ο σοφός macmanus, ποιος τα θυμάται πια τα sixties.
(εμείς ρε.)
Φιλιά. Δεν έχω ιδέα αν είμαι εντός θέματος.
Είσαι εντός θέματος σε βαθμό που δεν φαντάζεσαι. Ευχαριστώ πάρα πολύ για τα κατεβατά (και την κράμπα που έπαθαν τα δάχτυλά σου για να τα γράψεις). Τα διάβασα άνευ θρησκευτικής ευλάβειας και τα καταχάρηκα. Επίσης, φοβάμαι, ότι συμφωνώ. Αυτό που το βάζεις;
(Φουκώ ε; Α, ρε διάβασμα που έχω να ρίξω εκεί στα ξένα)
Πολύ πετυχημένη η τελευταία αποστροφή, αγαπητέ, Thas.
Θυμήθηκα και κείνο που λέει, "πάμε στο βουνό για ξύλα...", νομίζω "...και για χλωρό κλαρί"!!! Που δεν θα ξεμακραίνει πολύ απ' ένα παραπλήσιο κρυφό μήνυμα. Τα λατρεύουμε κάτι τέτοια. Οπως και την Δόμνα φυσικά, που αγωνίζεται σ' έναν τέτοιο στίβο.
Το κείμενό σου θεωρώ καταπληκτικό. Δουλεμένη, υψηλής ποιότητας γραφή.
Τo φέρνω στην επικαιρότητα της 9ης Αυγούστου, στο ΄Αωρον.
Αν ήδη έφυγες (τί καλύτερο), καλές διακοπές.
Με πρόλαβες και σ' ευχαριστώ πολύ. Με συγκινείς με το post σου και την όλη στάση σου απέναντί μου. Θα τα πούμε.
Καλό σου ταξείδι. Και μπόλικες βουτιές στο ιώδιο, αγαπητέ.
Αν και άγνωστέ μου, και σύ, όπως όλοι τριγύρω...
Σ ευχαριστώ Thas.
Σπάνιο κείμενο, για ένα θέμα πολυσυζητημένο όπως είπες, με ελαφρότητα τις περισσότερες φορές. Ο παππούς Επίκουρος έχει θέσει τα ζητήματα στο παρελθόν. Μέσα από ελάχιστες λέξεις καταλαβαίνει κανείς ότι είχε κατανοήσει πλήρως το μηχανισμό της εξουσίας και πως αυτή επιβάλλεται χρησιμοποιώντας το φαύλο κύκλο των ενοχών. Νομίζω ότι ο καθένας μας καταλαβαίνει πως ο επώνυμος και πλούσιος "πούστης" γίνεται δεκτός με τιμές στο αξιοπρεπές μικροαστικό σαλόνι, ενώ ο φτωχός και ανώνυμος είναι μάλλον αντικείμενο χλεύης.
Θέλω να προσεγγίζω την ηδονή με τον ίδιο τρόπο που ο χριστιανός προσεγγίζει τη θεία κοινωνία, με όλη τη "λαγνεία" που αναφέρεις αγαπητέ Thas αλλά και τη "βακχική" διάθεση στην οποία τόσο επιμένει "το θείο τραγί"
Προσευχή είναι , η προσευχή των σωμάτων.
fk
ΥΓ. Σας παρακολουθώ όλους γοητευμένος. Μπορεί ν αποκτήσω όνομα σύντομα.
Στη βιβλιοθήκη (τη μικρή ντε, με το μεγάλο κομμάτι) σας βρίσκεται το "Ερωτος φύσις" του παπα- Φιλόθεου Φάρου;
ήθελα απλά να συνεισφέρω με κάτι στιχάκια που έμαθα παλιότερα στο Κουφονήσι που λένε
1-
το καντήλι για το φάντα-
ρακισού ν'ανάβεις πάντα
2-
σ'αγαπώ χωρίς να θέλω
γιατί μοιάζεις των αγγέλω
Ναι ανώνυμε, το έχει η μικρή βιβλιοθήκη μας. (Είναι από τα πρώτα που αγοράζει κανείς ερχόμενος σε επαφή με αυτόν τον λόγο.) Το διάβασα με αδημονία και προσδοκία ότι θα απαντούσε κατά κάποιο τρόπο στα κεφαλαιώδη ζητήματα που αποσιωπούνται. Δυστυχώς αισθάνθηκα να συμβαίνει ακριβώς αυτό: μια έντεχνη, ποιητική αποσιώπηση των βασικών μου ερωτημάτων.
Και να συμπληρώσω και για τον ανώνυμο και για σένα, thas, πως παρά τις πολλές του πωλήσεις είναι ένα βιβλίο με πλήθος ατυχών εκφράσεων, που θα προτιμούσα να μήν γράφονταν. Κατά τα λοιπά συμφωνώ μαζί σου (όχι σε όλα).
Post a Comment
<< Home