Ποτά, κωλόχαρτα, κεριά.

Περιπλανώμενος-δυστυχισμένος στα τοπία του δικτύου, σ’ ένα μπινγκ μπανγκ λόγου που διαμορφώνει μια τεράστια νέα ασυναρτησία, πέφτω πότε πότε σε αποσπάσματα μιας γυναικείας γραφής (από τις τσέπες της κυλάνε τα glitter crayon της Max Facor) που θα ονόμαζα ροκ υπαρξισμό αν δεν φοβόμουν την κριτική του αδίστακτου mac. Και αλλάζω (πάλι) γνώμη για τα μπλογκ, σκεπτόμενος ότι ακόμα και οι πιο βαρετές, αδύναμες εξομολογήσεις, αυτές οι πληκτικές καταγραφές της καθημερινότητας- σεντόνια που απλώνονται το πρωί σε πάνω από δεκαεπτά εκατομμύρια μπαλκόνια-sites, αυτές ενδέχεται να αποτελούν την πραγματική τους δύναμη· αφήγηση κοινότοπη που γίνεται ξαφνικά συναρπαστική μέσα στην ασημαντότητά της: κάπου πήγα, κάτι είδα, κάπως ένιωσα. Σε του.

*

Εδώ όμως υπάρχει στυλ:

"Και ήρθε η Μεγάλη Εβδομάδα, η πιο μικρή απ' όλες και μου φάνηκε να πέρασε αστραπή. Εγώ ερωτευμένη, πιο πολύ από ποτέ. Οικειοθελώς εμπάργκο στις εκδρομές. Μωρό μου, εδώ θέλω να μείνουμε, μαζί, και η πόλη να είναι άδεια. Και να μη δούμε εκκλησία στα μάτια μας φέτος, να τη βγάλουμε με γαριδομακαρονάδες και κινέζικο στον καναπέ αγκαλιά και απαγορευμένα ντιβιντί σαδομαζό".

(Απόσπασμα από την ερωτική, πασχαλιάτικη discolata)

*

Κι εδώ ένα πρόσφατο τρίγωνο, πάνω σε ταράτσα με πευκοβελόνες:

"Τον τελευταίο καιρό ό,τι πιάνω γίνεται σκατά. Προχτές όμως, παρά τα σκατά , έκατσε μια νύχτα απ’αυτές που δεν τελειώνουν ποτέ. Ξαπλώσαμε και οι τρεις κάτω από μια κουβέρτα στην ταράτσα και χαζεύαμε τ' αστέρια ακούγοντας Αir και το ‘Drinking Songs’ του Matt Eliott. Δεν θυμάμαι καν τι λέγαμε- σχέσεις , θαψίματα, ηλιθιότητες. O Σ. είχε κολλήσει με τα βυζιά της 18χρονης αδερφής ενός φίλου μας και δεν ξεκόλλαγε με τίποτα. Έκανε κρύο -μένει στην Πεντέλη- βούιζε ο αέρας και μες στο μεθύσι μας ρίχναμε ποτά , κωλόχαρτα και κεριά δεξιά και αριστερά. Ρόδιζε ο ουρανός και κοιτάζαμε τα σύννεφα - το ένα έμοιαζε με ένα δράκο, με σκύλο, με μια πίπα ...Ο Σ. μούγκριζε στον ύπνο του και τιναζόταν, ενώ η κτηνίατρος από δίπλα μίλαγε, μίλαγε, μίλαγε.

(Απόσπασμα από την τρυφερή νύχτα της beep beep)

*

Kαι μ' αυτά θυμήθηκα τη μεγάλη ιέρεια του στυλ, τη γυναίκα που η γραφή της σε αρπάζει από το λαιμό και σε αφήνει στην τελευταία σελίδα του βιβλίου μισοπνιγμένο, σχεδόν δαρμένο από λέξεις και εικόνες ενός νυχτερινού εφιάλτη:


"Έτσι μ’ αρέσει, τα μαλλιά μου ν’ ανεμίζουν ελεύθερα, σμήνος αποδημητικά πουλιά. Μυρίζει ταξίδι. Τρέχω όπως άλλοτε, χωρίς κράνος στη Μεσογείων. Μπαίνω σφαίρα στην καρδιά της Αθήνας, αφήνοντας πίσω τους άρρωστους που παλεύουν για μια αναπνοή στα μπαλκόνια των νοσοκομείων.(…)
Ο Σιρούν ξέρει για τα ταξίδια που έκανα ακίνητη, στον πυρετό της σκόνης, στους πυρετούς του θερμόμετρου, μήνες σαν χρόνια κάτω από τις κουβέρτες. Μαζί κατεβαίναμε στο υπόγειο με τους καθρέφτες, όσο κρατούσα ομήρους στη φυλακή της ζήλειας μου τον Κυριάκο και την Κλείτα. Ανεβαίναμε τις σκαλωσιές μέχρι να φτάσουμε σ’ έναν ουρανό γεμάτο καρφιά. Από εκεί, από ψηλά και μακριά, είχα δει τον Κυριάκο, να τον κλοτσάνε πεσμένο στο πεζοδρόμιο στο Μεταξουργείο. Τον Κυριάκο χαμένο στο Μεταγωγών να θυμάται, για να μην του στρίψει, ένα ζευγάρι ασημένια πέδιλα που φορούσα και του άρεσαν. Την άλλη μέρα τα χάρισα στην Κλείτα."

Αναγνωρίζετε τη φωνή; Πάσχει άλλος από έρωτα γι' αυτό το βιβλίο;