Τεμάχια πέντε

Τα γραφτά μου μικρά σαν κουτσουλιές· στη δεύτερη, το πολύ στην τρίτη σελίδα εξαντλούνται, κι έπειτα μάταια προσπαθώ να τα τεντώσω, δεν έρχονται οι φράσεις και τα νοήματα γατάκια πεταμένα σε σκουπιδότοπο. Οπότε τους βάζω ένα όποιο τέλος και πάω γι’ αλλού. Άλλες ιστορίες κουβαριάζονται μέσα μου, αρπάζω το νήμα κι αρχίζω να ξετυλίγω, ώσπου πάλι κόβεται. Ίσως να τραβάω απότομα. Τα’ αφήνω έτσι όπως βγαίνουν, αποσπάσματα μιας τεμαχισμένης ψυχής, με αποτέλεσμα να μην μπορώ μέχρι σήμερα να γράψω ένα μεγάλο κομμάτι, κάτι σα χρονικό.

Μάριος Χάκκας, Το κοινόβιο

----------
Ευχαριστούμε και πάλι τον Ν.Ξ. για την κυριακάτικη αναφορά του και την επιλογή κειμένων από τα blog έτσι όπως βγαίνουν κι αυτά, αποσπάσματα τεμαχισμένης ψυχής. Ευχαριστούμε και τον art attack για το χρόνο και τη φροντίδα του να μας κάνει τα πορτραίτα. Δεν ξέρω τι είχε προηγηθεί, αλλά το αποτέλεσμα ήταν χαριτωμένο - τα εξαφάνισε τώρα πια.

(έχω αρχίσει να μου τη δίνω με τα πολλά ευχαριστώ. Πολύ νιανιά - μην ξεράσω!)