kisses, tears & psychodramasΟ πατριωτισμός του σώματος
Μια βιωματική ανάγνωση από την ποιήτρια εδώ. (δεξί κλικ, save as)
Στον ουρανό του τίποτα με ελάχιστα
Από την κλειδαρότρυπα κρυφοκοιτάω τη ζωή
την κατασκοπεύω
μήπως καταλάβω πώς κερδίζει πάντα αυτή
ενώ χάνουμε όλοι εμείς
πώς οι αξίες γεννιούνται και επιβάλλονται
πάνω σε αυτό που πρώτο λιώνει: το σώμα.
Πεθαίνω μες στο νου μου χωρίς ίχνος αρρώστιας
ζω χωρίς να χρειάζομαι ενθάρρυνση καμιά
ανασαίνω κι ας είμαι
σε κοντινή ή μακρινή απόσταση
απ’ ό,τι ζεστό αγγίζεται, φλογίζει
Αναρωτιέμαι τι άλλους συνδυασμούς θα εφεύρει η ζωή
ανάμεσα στο τραύμα της οριστικής εξαφάνισης
και το θαύμα της καθημερινής αθανασίας
Χρωστάω τη σοφία μου στο φόβο
πέταλα, αναστεναγμούς, αποχρώσεις
τα πετάω
χώμα, αέρα, ρίζες, κρατάω
Να φεύγουν τα περιττά λέω
Να μπω στον ουρανό του τίποτα, με ελάχιστα.
Της Κατερίνας Αγγελάκη Ρουκ, από το τελευταίο βιβλίο της στον Καστανιώτη, απομαγνητοφώνηση απαγγελίας.
*
Αγάπη μου, σε περιμένω…
Πόσο διαρκεί μια μέρα στο σκοτάδι ή μια εβδομάδα…
Η φωτιά έσβησε τώρα και κρυώνω φοβερά. Φοβάμαι ότι ξοδεύω το φως γράφοντας αυτά τα λόγια…
Πεθαίνουμε…Πεθαίνουμε πλούσιοι από εραστές, από γεύσεις που κατάπιαμε.
Από κορμιά , που τα κολυμπήσαμε σαν να ταν ποτάμια.
Από φόβους, που μέσα τους κρυφτήκαμε, σαν τη σπηλιά αυτή...
Θέλω όλα αυτά να χαραχτούν στο κορμί μου.
Εμείς είμαστε οι αληθινές χώρες και όχι αυτές με τα σύνορα τα χαραγμένα στους χάρτες.
Ξέρω ότι θα έρθεις να με πας στο παλάτι των ανέμων. Αυτό ήθελα πάντα. Να πάω σ ένα τέτοιο μέρος μαζί σου. Με φίλους. Σε μια γη χωρίς χάρτες…
Το φως έσβησε κι εγώ γράφω…στο σκοτάδι…
Από τον «Άγγλο ασθενή» του Μάικλ Οντάατζε, αντιγραφή από την κινηματογραφική ταινία. Μια παρουσίαση του βιβλίου εδώ.
19 Comments:
Ουφ, και κάτι ουσιώδες επιτέλους, ρε αδερφέ, αρκετά με τις σκιαμαχίες.
Please welcome a new blog in the town
www.nonprivatelife.blogspot.com
Thank you
Ax...
Brother mac, τα λόγια στην ταινία είναι όπως τα μετέφερα εδώ. Δεν υπάρχει το κομμάτι που λες, μπορεί κάπου αλλού, δεν ξέρω…Καλό Πάσχα κι από μένα.
Sraosha my friend, thx ξανά. Δεν ξέρω αν πρόκειται μόνο για σκιαμαχία. Διότι, ανεξάρτητα από τους όρους με τους οποίους γίνεται ο διάλογος ( μπορεί να διαφωνούμε αλλά δεν παύει να είναι δική μας «κατάκτηση» κι αυτό, εξού και αποτελεί παραστατική και αυθεντική έκφραση του πάθους μας) πρέπει να συμφωνήσουμε ότι υπάρχουν σοβαρές διαφωνίες πλέον, καθότι αντιπροσωπεύονται σχεδόν όλες οι ιδεολογικές τάσεις στη μπλογκόσφαιρα. Το σύστημα είχε φορτώσει από καιρό. Η εκτόνωση είχε αυτόν τον γκαουμπχφμ χαρακτήρα, αλλά προσδιόρισε περισσότερο μια αιωρούμενη αμηχανία. Κανείς μας δεν εξαιρείται. Κανείς μας δεν μπορεί να πει «κοίτα, ρε, πώς τσακώνονται!». Διότι όλοι μας τσακωνόμαστε με τις απόψεις που διαβάζουμε κατά καιρούς (έστω από μέσα μας) και πολλά πράγματα έχουν μείνει σαν υποσχέσεις μελλοντικών αντιπαραθέσεων. Στο μέλλον λοιπόν, νομίζω ότι θα ζήσουμε την πόλωση ακόμα πιο έντονη.
Προσωπικά θεωρώ ότι η ανάγνωση του κόσμου είναι μια εξαιρετικά σύνθετη διαδικασία, συνεπώς και οι κρίσεις μας δεν μπορεί να είναι απλοποιητικές. Το να αναγνωρίζεις, όμως, ότι ανάμεσα στο μαύρο και το άσπρο υπάρχουν ενδιάμεσες αποχρώσεις δεν σημαίνει ότι μπορείς να ξεκινάς κάθε φορά το διάλογο από την αρχή χωρίς ένα μίνιμουμ κοινών παραδοχών. Αυτό το προαπαιτούμενο σύστημα αξιών που έχει έκαστος εξ ημών, αργά ή γρήγορα, θα κληθεί να το υπερασπιστεί. Και τότε, αναπόφευκτα, φοβάμαι ότι θα πρέπει με κάποιους να πάει και κάποιους να αφήσει.
Nonprivatelife, we do welcome you!
Mantalena, να υποθέσω το αχ ότι πάει στο φιλί… (υπέροχη ταινία, υπέροχα φιλιά, πολλά κλάματα. Εμ, έτσι είναι αυτά.)
Στον κόσμο που γεννήθηκα τα χάνει κανείς όλα
Στον κόσμο που γεννήθηκα τα χάνει
κανείς όλα
τις λέξεις τρώει ο καιρός
και μέσα από τις λέξεις
φαγώνονται τα μάτια
τα φιλιά
ακόμα κι η ανάγκη να υποφέρεις
Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ
κ. Kinike, τι να σημαίνει άραγε αντίστροφη κατανόηση του Σραοσικού σχολίου; Κάτι σε στυλ, "αρκετά πλέον με τα ανούσια αποσπάσματα, δώστε μου μάχες και πάρτε μου την ψυχή;"
Τι να υποθέσω δεν ηξεύρω.
Παπαρούνα, ωραίο! Πώς γίνεται ο άνθρωπος (και ο λόγος του) όταν μεγαλώνει και αδιαφορεί για τους στολισμούς της εικόνας του...Πώς επιβάλλεται με την αλήθεια του, με την απλότητα (αλλά και τη σκληρότητα) των συνειδητοποιήσεών του.
Μόνο αυτό να ακούσω κ.kinike ότι θέλει από μένα ο Sraosha και τι στον κόσμο.
Δεν γνωρίζετε, υποψιάζομαι, με τι άνθρωπο έχετε να κάνετε.
Κατά τα άλλα, ευχαρίστως, μέρες που έρχονται να προσφερθώ προς βρώσιν. Μόνο μην σας πέσω βαρύς, φοβάμαι.
Εμείς, πάντως, ούτε φλύαρους ποιητάς αναπαράγουμε, ούτε "καθαγιασμένους" δημιουργούς. Παραθέτουμε και ομιλούμε μόνον δι' όσα ο οργανισμός μας αναγνώρισε αυθορμήτως ως τα δικά του, "προσωπικά" ψυχοτονικά- αν εννοείτε. Να ευχηθώ πάντως καλό Πάσχα σε σας προσωπικά αλλά και στον κύριο Καστανιώτη αυτοπροσώπως. Να συχνάζετε όσα συχνά θέλετε, είστε ευπρόσδεκτοι τα μάλα. Ή αλλιώς, καραευπρόσδεκτοι του κερατά, για να μιλήσω χύμα και τσουβαλάτα όπως με θέτε.
Προπάντων, kinikos, μη βάζετε λόγια στο στόμα μου! Ο τελευταίος που αποτόλμησε κάτι τέτοιο, άφησε όχι μόνον τα σωματικά του υγρά και μπόλικες ακαθαρσίες, αλλά και όλα τα εντόσθιά του στις πλαγιές του Κιθαιρώνος και τις ερήμους του Ρατζαστάν. Έγινε τωόντι κομματάκια.
(χαρ! χαρ! χαρ!)
Όσο για το τι και ποιον / ποιαν θα φάμε, ο καθείς με τη θρησκεία, προσανατολισμό, διατροφικές συνήθειες και εν γένει γούστα του.
Και σε μας που δεν είμαστε Χριστιανοί τι θα ευχηθείτε?
Σε εσάς, που είστε και του πανηδονικού αισθησιασμού, θα παραθέσουμε υπό τύπον ευχής, γνωστό, παλαιό απόσπασμα της συναδέλφισας discolata, ελπίζοντας ότι δεν ξύνουμε τίποτα πληγές:
«Και ήρθε η Μεγάλη Εβδομάδα, η πιο μικρή απ' όλες και μου φάνηκε να πέρασε αστραπή. Εγώ ερωτευμένη, πιο πολύ από ποτέ. Οικειοθελώς εμπάργκο στις εκδρομές. Μωρό μου, εδώ θέλω να μείνουμε, μαζί, και η πόλη να είναι άδεια. Και να μη δούμε εκκλησία στα μάτια μας φέτος, να τη βγάλουμε με γαριδομακαρονάδες και κινέζικο στον καναπέ αγκαλιά και απαγορευμένα ντιβιντί σαδομαζό».
Αν και με την περίπτωσή σας, αγαπητή Μantalena, από την πρόχειρη ανάγνωσή μου, δεν κατέληξα εάν αντιλαμβάνεσθε τη σεξουαλικότητα ως αυτοσκοπό ή ως όχημα για άλλους γαλαξίες. Αλλιώς: προτιμάτε να προχωρήσουμε στην επανάσταση χωρίς προηγούμενη ερωτική χειραφέτηση ή να εστιάσουμε στη σεξουαλική αφύπνιση ώστε δι’ αυτής να οδηγηθούμε αναπόδραστα στην εξέγερση; Το μελετάμε και βλέπουμε.
"με γαριδομακαρονάδες και κινέζικο στον καναπέ αγκαλιά και απαγορευμένα ντιβιντί σαδομαζό"
Ούτε το κινέζικο δεν μ' αρέσει..,
"δεν κατέληξα εάν αντιλαμβάνεσθε τη σεξουαλικότητα ως αυτοσκοπό ή ως όχημα για άλλους γαλαξίες".
-Η ανοησία, συνίσταται στην ανάγκη του να καταλήξεις κάπου (Φλωμπέρ)
Ωστόσο, ο οποιοσδήποτε -ακόμη κι εγώ η λιτοδίαιτη και ανερμάτιστη- θα ήμουν αφελής να απαντήσω το πρώτο... Ήτι: σαφώς το δεύτερο! Βουρ στους γαλαξίες λοιπόν.
"Αλλιώς: προτιμάτε να προχωρήσουμε στην επανάσταση χωρίς προηγούμενη ερωτική χειραφέτηση ή να εστιάσουμε στη σεξουαλική αφύπνιση ώστε δι’ αυτής να οδηγηθούμε αναπόδραστα στην εξέγερση; Το μελετάμε και βλέπουμε".
Πώς το μελετάμε δηλαδή; :-Ρ
Επί της ουσίας, και μια με αναγκάζετε να ασχοληθώ με κάτι που οι ευρωπαίοι και έλληνες προπάτορες μου ασχολήθηκαν ήδη από τα '60s, δεν θεωρώ απαρίτητο ούτε το ένα ούτε το άλλο. Θα πω μόνο το εξής: Μια φορά ένα πολύ νέο αγόρι που είχε κοιμηθεί με πολλά κορίτσια, μου είπε ότι "ας τα βρούμε στο κρεβάτι και μετά βλέπουμε αν θα κάνουμε σχέση". Του απάντησα ότι για μένα εκεί βρίσκεται η διαφορά: για τη δική μου φτωχή -και ίσως παλιομοδότικη, αν και μόλις 25 χρονών- αντίληψη, το κρεβάτι είναι κατάληξη, όχι αφετηρία.
Ελπίζω να απάντησα (σε κάτι). Αλλιώς, στο μέλλον, να περιοριστώ μόνο στα "αχ" (βλέπε στο προηγούμενο comment μου...)
:-)
υπέροχα φιλιά.....
εγώ εκεί κόλλησα.
μα τι φιλιά ήταν αυτά...
και ρε παιδιά......
ή βγαίνει, και όταν βγαίνει βγαίνει στα 100, ή δεν βγαίνει ντιπ για ντιπ, οπότε τζίφος.
τέτοια τα θέλω τα δικά μου, μια ζωή δραματικά και ζουμερά, σα να είναι τα τελευταία. κινηματογραφικά. αλλιώς δεν τα θέλω καθόλου.
Πάντως η αγαπημένη μου περιγραφή φιλιού ανήκει στον Zbigniew Herbert:
"Από απροσεξία πέρασα τα σύνορα των δοντιών της και κατάπια την ευκίνητη γλώσσα της. Ζει μέσα μου τώρα, σαν γιαπωνέζικο ψάρι. Σκοντάφτει πάνω στην καρδιά και το διάφραγμά μου όπως σε τζάμι ενυδρείου. Αναδεύει λάσπη από τον πυθμένα.
Εκείνη που της στέρησα τη φωνή με κοιτάει με γουρλωμένα μάτια προσμένοντας μια λέξη.
Δεν ξέρω ωστόσο ποια γλώσσα να χρησιμοποιήσω για να της μιλήσω -την κλεμμένη ή αυτήν που λιώνει στο στόμα μου από ένα περίσσευμα επίπονης καλοσύνης."
Η μουσική στον Παράδεισο ηχεί μονότονα, άρα Παράδεισος δεν υπάρχει.
Περνώ και ξαναπερνώ και σήμερα είπα να σχολιάσω. Να είσαι καλά:-)
@discolata εύχομαι να περνάς καλά. (Χαθήκαμε τελευταία.) (Έφυγε φαντάρος και ο μέγας Q. - οπότε…) Χρόνια πολλά. Φιλιά.
@Un sertain plume ευχαριστούμε για τη συνεισφορά. Πρέπει να ασχοληθώ κάποια στιγμή με τα λινκς. Good work.
@Θαλασσιά μου, κι εσύ να σαι καλά.
Σκέφτομαι καμιά φορά κι όλο ρωτάω ποιες είναι οι συγκυρίες που μας φέρνουνε κοντά και μας σκορπάνε ή μας κρατάνε ενωμένους κι ανένδοτους στις λεωφόρους των σωμάτων. Αν είναι ιδιοτροπία ή συνήθεια ή αυτή η καύλα γι αλλαγή. Οι δρόμοι έπαψαν πια να ταξιδεύουν, μένουν μόνο να χαράζουνε το πλαίσιο στους έρωτες που ανοίξανε το βήμα. Οι δρόμοι είναι εκεί και δε θυμίζουν τίποτα. Δε θα σπαράξουνε που δε σε φίλησα πριν φύγεις, δε θα σου πουν σε περιμένω, μη γυρίσεις, σ’ αγαπώ. Αυτοί οι δρόμοι που δάγκωσες και φίλησες είναι φτιαγμένοι από το παιδικό μου χαρτζιλίκι και την ανάγκη σου να προσδιορίζεσαι εσαεί. Δε βρίσκω απάντηση για τα δωρεάν που χάρισα ούτε για το σφουγγάρι. Σφίγγω τα πόδια μου που τρέμουν ψάχνοντας για το βάρος σου πριν παζαρέψω το χορό μου με το φθόνο. Ανάποδα καίγονται οι δρόμοι, ανάποδα βουλιάζουν οι μπρατσέρες, ανάποδα μετρώ κι εγώ τα κέρματα πριν κοιμηθώ απόγευμα επάνω στο μιλιμετρέ αυτού του κόσμου.
I really enjoyed looking at your site, I found it very helpful indeed, keep up the good work.
»
I really enjoyed looking at your site, I found it very helpful indeed, keep up the good work.
»
I have been looking for sites like this for a long time. Thank you! » »
Post a Comment
<< Home