Ο πατέρας με ρεπούμπλικο

Στο voulaki, για αυτό.

Μόλις είχε βουρκώσει ο Αύγουστος. Είκοσι του μηνός. Είχα αρχίσει από νωρίς να πίνω κι ύστερα συνέχισα με τους φίλους ως αργά. Την ίδια νύχτα ήρθε στ’ όνειρό μου, μετά από εφτά χρόνια, ο πατέρας μου.

Έβλεπα νάναι απόγευμα και νάχει συννεφιά. Ο πατέρας στεκόταν όρθιος, ακίνητος, σκοτεινός, στο δρόμο, μπροστά στο δίπατο σπίτι μας, φορώντας μια γκρίζα, ολοκαίνουρια καπαρντίνα κι ένα μαύρο ρεπούμπλικο.
Ενόσω ζούσε δεν είχε φορέσει ποτέ καπέλο.

Βγήκαμε έξω από το σπίτι με τη μητέρα μου που τον πλησίασε και τον ρώτησε:
-Θωμά, ωραίο αυτό το ρεπούμπλικο που φοράς. Πού το βρήκες;
Εκείνος χωρίς να παύει νάναι σκοτεινός, βλοσυρός κι ακίνητος, απάντησε:
-Το πήρα από τον εργολάβο.
Κι ύστερα από μικρή σιωπή πρόσθεσε:
-Τι βλέπω, το τελειώσατε το σπίτι. Θυμάμαι που άφησα τα κάγκελα της βεράντας μισοβαμμένα. Τι χρώμα έχουν τώρα;
-Βυσσινί, απάντησε η μητέρα μου.
Εκείνος γύρισε, την είδε μερικά δευτερόλεπτα μες στα μάτια, κι είπε:
-Μάτι φώσφορο, κουμάντο γερό!
Σήκωσε το δεξί του χέρι κι έσιαξε το καπέλο. Τα δάχτυλά του ήταν κίτρινα, όπως πάντα, από το τσιγάρο.
-Καλά, είπε. Πηγαίνετε μέσα τώρα. Εγώ θα κάτσω ακόμα λίγο να δω το σπίτι και μετά θα φύγω.

Ο δρόμος σκοτείνιασε ξαφνικά. Μπήκαμε στο σπίτι κι η μητέρα μού ζήτησε λίγο νερό.
Άνοιξα όλες τις βρύσες, καμιά δεν έτρεχε.
Πήγα στο ψυγείο κι έβγαλα το μπουκάλι. Ξεβίδωσα το καπάκι και το γύρισα ανάποδα να γεμίσω το ποτήρι.
Ούτε το μπουκάλι έτρεχε.

Γ.Σκαμπαρδώνη, από την πρώτη του συλλογή με ιστορίες «Μάτι φώσφορο, κουμάντο γερό» εκδ. Ιανός, 1989 και μετά στον Πατάκη

(Magritte)

*

Την ιστορία σκεφτόμουν εξαρχής σαν ταινία μικρού μήκους. Μετέωρη ατμόσφαιρα, παύσεις, ανησυχία, συγκίνηση. Η κατάληξη με τις βρύσες απ' τις οποίες δεν τρέχει νερό και το αναποδογυρισμένο μπουκάλι μου φαίνονται εξαιρετικές για την υποδήλωση του ονειρικού, σταματημένου χρόνου. Το αγαπάω αυτό το ελάχιστο διήγημα.