vita moderna

kisses, tears & psychodramas

19.2.07

Η μόδα του 5

Πρόκειται για τελευταίο παίγνιο με προφανή στόχο τη διόγκωση της φλυαρίας στο δίκτυο. Οι oistros, x-psilikatzou και summertime stories με καλούν.
Δεν ξέρω αν εμπίπτουν ακριβώς στην κατηγορία προσωπικών δεδομένων αλλά ιδού πέντε δικά μου, κατάδικά μου πράγματα- η μουσική είναι μόνο η αφορμή.

*


1. Με τις κιθάρες της εισαγωγής, φαντάζομαι μια κίνηση σε επιτραπέζιο φιδάκι, ένα δύο τρία τέσσερα και ώωωωπ, πέφτουμε τώρα προς τα πίσω, πολύ πίσω. You know I've smoked a lot of grass / O' Lord, I've popped a lot of pills / But I never touched nothin'/ That my spirit could kill. / Τα κορίτσια συνήθως πλήττουν με την απεραντολογία της κιθάρας, την πολλή χιππεία και ψυχεδέλεια (Ζάππα και Χέντριξ είναι στα αζήτητα). Εξού και μας έμεινε μια (μουσική) περιοχή για φανταστικές αποδράσεις μόνο με φίλους, στο πνεύμα του easy rider. Κάτι σαν τη συνήθεια του κυριακάτικου ποδόσφαιρου, στο πιο εξευγενισμένο του.

petfonda



*


2. Το πρώτο τραγούδι στο πικάπ μετά τις καλοκαιρινές διακοπές. Τότε σκεφτόμουν πώς θα ήταν να ζεις το τρομερό 69 στην Αμερική. Τώρα μου θυμίζει πώς είναι να είσαι αλατισμένος, ξέγνοιαστος και επιθυμητός στην καλοκαιρινή Αθήνα. Well its 1969 ok / all across the usa / Its another year for me and you /Another year with nothing to do / Last year I was 21 / I didnt have a lot of fun / And now Im gonna be 22 / I say oh my and a boo-hoo /


*


3. Το έπαιξε ο Νίκος Κ. των Last Drive και είχα ζηλέψει. Προσπάθησα κι εγώ να το μάθω στην κιθάρα, με κάααποια, ας πούμε, επιτυχία. Με τους πρώτους στίχους, βουτάς κατ’ ευθείαν. Τρομερή μπαλάντα, απίθανο εξώφυλλο.
Εδώ ένας φαν, έφτιαξε κλιπάκι.


I've gone down the river of sadnes/ I've gone down the river of pain / in the dark, under the wires. /I hear them call my name. * I gave you the key to the highway / and the key to my motel door / and I'm tired of leaving and leaving / so, I won't come back no more

*


4. Αν έπρεπε να πάρω μαζί μου στο ξερονήσι ένα χορευτικό τραγούδι δεν θα είχα δισταγμό. Δεν έχω ακούσει ισχυρότερο, εκστατικότερο, ερωτικότερο, ιντεργκαλακτικότερο θέμα απ’ αυτό που συνέλαβαν προ δεκαετίας (και βάλε) οι faithless. Η έκρηξη διαρκεί μόλις ένα λεπτό- μετά την παρλάτα- και είναι πύραυλος, φωτιά, ρύδμ-ντάιναμάιτ.


*


5. Έχει αρχίζει να ξεφτίζει από τις επαναλήψεις αλλά ήταν για χρόνια το τραγούδι πρότυπο, καθώς επιχειρούσα και ο ίδιος να συνθέσω (ας μην επεκαταθούμε στην αστεία αυτή ιστορία). Μετά, ήρθε ο Θανάσης στα πράγματα.

Τα κύματα της θάλασσας μου το 'πανε
αυτή η νύχτα μένει
για αύριο ποιος ξέρει

Έλα πουλί μου να πάμε στην Πέραμο
στην Αρζεντίνα να βρεθούμε
φωτιές να δουν τα πέλαγα
πωπω χαρές τ' αστέρια

Κι ο ζων-νεκρός της μνήμης μας
μια πτήση στον αιθέρα
στο χάος και στο όνειρο
απελπισιά χορτάτος.


*


Μετά χαράς θα δω να ξεκουκουλώνονται -αν το επιθυμούν και με όποιο τρόπο γουστάρουν αρκεί να είναι σε πέντε δόσεις- οι κάτωθι:

xilaren
Λεσπριτία
Βουλάκι
Άρης Δ.
Τέττιξ

9 Comments:

At 12:10 AM, Blogger oistros said...

Τελικά, τα τραγούδια λένε πάντα την αλήθεια :)

 
At 12:53 AM, Blogger Summertime said...

"αλατισμένος, ξέγνοιαστος και επιθυμητός στην καλοκαιρινή Αθήνα"

:)


Περίμενα κάτι καλό -και ομολογώ με μια κρυφή προσμονή για το αν θα ήταν τόσο κοντά στα δικά μου γούστα - αλλά το ποστ σου αυτό ξεπερνά την πρoσδοκία μου, Thas.
Μουσικές, ναι. Πάντα. Και πτήσεις "στον αιθέρα / στο χάος και στο όνειρο".

 
At 6:57 PM, Blogger thas said...

Ρωτάει η φίλη μου η Irini αν πέρασα σ' όλη αυτή τη διαδρομή και από Springsteen. Και η αλήθεια είναι πως όχι, ποτέ, ούτε έναν δίσκο του. Αλλά ούτε κι ο Άρης, ο Δημήτρης, ο Τάσος...περίεργο. Η Λήδα είχε μόνο κάποιον δικό του, πως ως συνήθως, κόλλησε για ένα διάστημα...

oistre και summertime, φιλιά.

 
At 9:46 AM, Anonymous Anonymous said...

aγαπητε thas ειμαι πολυ καινουργια στον κοσμο των blogs.εντελως προσφατα αρχισα να μπαινω και να ξεφυλλιζω...φανταζομαι πως θα μου παρει ακομα καποιο χρονο να τολμησω να φτιαξω ενα δικο μου αν και θα μ αρεσε η ιδεα...σε διαβαζω πυκνα-συχνα,και εντελως ετεροχρονισμενα θελω να διευκρινησω κατι,μιας και σ ενα παλιοτερο κειμενο σου,στα σχολια,ειδα να αναφερεται και κατι που ειχα πει καπου καποτε[δε θυμαμαι που],οτι σημερα δεν ''θελουμε ''αρκετα.Κατ αρχην επρεπε να μιλησω σε πρωτο ενικο,γιατι ειμαι εντελως ακαταλληλη να κανω γενικευσεις,ιδεα δεν εχω τι γινεται γενικα...αυτο που εννοουσα εχει να κανει εντελως με κατι που εχω τσεκαρει στον εαυτο μου και μονο.Οταν η επιθυμια μου για κατι ειναι συγκεκριμενη και εχει φορα,γινεται και δημιουργικη.Οταν ειναι χλιαρη και αφηρημενη,γινεται ονειροποληση,καταθλιψη,γκρινια,κλπ,και δε γενναει.Απλως μου φαινεται οτι οι συνθηκες γυρω ευνοουν κυριως τη δευτερη σταση.Αυτα και σ ευχαριστω για τη φιλοξενια.Μπορει και να γνωριζομαστε και να μη το ξερω.. αυτη ειναι η πλακα με τα blogs...γεια σου.

 
At 11:58 AM, Blogger thas said...

Αγαπητή Όλια.
Μεγάλη μου τιμή να διαβάζεις και το δικό μου μπλογκ. Θυμάμαι την κουβέντα που λες αλλά χωρίς λεπτομέρειες, νομίζω ότι το απόσπασμα είχε μεταφέρει ο τέττιξ, τον οποίο εκτιμώ πολύ. Πες μου please ποιο ήταν το θέμα του ποστ για να το βρω…Φυσικά μου είναι κατανοητό και οικείο αυτό που λες περί επιθυμίας…
Θα έλεγα όμως να στήσεις αμέσως το μπλογκ σου, τη δική σου «βάση» εξορμήσεων. Όποια βοήθεια χρειαστείς, στείλε mail. Είναι άλλωστε πανεύκολο- υπόθεση 3 λεπτών- και αν το μετανιώσεις φτιάχνεις άλλο και άλλο και άλλο. Να σου πω επίσης (τώρα που σε βρήκα) ότι μου άρεσε ιδιαίτερα, για την "εύθραυστη" εικονοποιία του, το χριστουγεννιάτικο κειμενάκι που έγραψες για το Χοτέλ.

 
At 2:26 PM, Anonymous Anonymous said...

ο τιτλος ηταν περι τεχνης νομιζω,αλλα δεν εχει και σημασια....λες να φτιαξω κι εγω blog ε΄;κατ αρχην φανταζομαι πως θα πρεπει να αποφασισω αν θα το κανω με το αληθινο μου ονομα η οχι..υπαρχει καποιος κωδικας που αγνοω γυρω απ αυτο το θεμα;΄σ ευχαριστω για τα καλα σου λογια για το κειμενακι μου.γεια σου

 
At 6:34 PM, Blogger thas said...

Δεν υπάρχει κάποιος κώδικας. Υπάρχουν υπέρ και κατά. Ενδέχεται να συναντήσεις δυσπιστία λόγω της επωνυμίας σου (ξέρεις πώς είναι αυτά) αλλά θα συναντήσεις γρήγορα κόσμο που σε εκτιμάει για να επικοινωνήσεις. Από την άλλη μπορεί να βρεις πιο θεραπευτικό το να μιλάς με αγνώστους, άγνωστη κι εσύ. Αργά ή γρήγορα, επώνυμος ή ανώνυμος, ο καθένας απελευθερώνει το «βασικό» του στοιχείο…
Να το κάνεις. Αν έχεις χρόνο, να το κάνεις αμέσως.

 
At 12:06 AM, Anonymous Anonymous said...

Thas my friend (αν μου επιτρέπεις την οικειότητα) τάχω πεί τα πέντε μου και μάλιστα σε είχα κι΄εγώ προτείνει. Με βαρυέσαι όμως και δε με διαβάζεις και νά, ευκαιρεία για γκρίνια! Να χαιρετήσω απο δώ και την Ολια που είναι παλιά φίλη; Ναί, Ολια, αν έχεις χρόνο φτιάξτο το μπλόγκ, είναι ιστορία, έχει ενδιαφέρον, σε βοηθάει ν΄ανοιχτείς και να ξεκολλήσεις.
Καλό βράδυ, καλή Τρίτη, τελευταία μέρα του Φεβρουαρίου 007. Και καλό Μάρτη λοιπόν!

 
At 1:08 AM, Blogger thas said...

Aris my friend, οι αριθμοί αδιάψευστοι μάρτυρες: προηγήθηκα στις 19, δεν με διάβασες, πήρες απουσία και στις 22 με πρότεινες εσύ! Δεν σε διάβασα όμως, πήρα απουσία και να τι έπαθα. Όμως καθόλου δεν είναι αλήθεια πως βαριέμαι να σε διαβάζω- πώς να προλάβω όμως τους ρυθμούς σου. Εσύ γράφεις κι από το στασίδι! Σύγκρινε τα ποστ της εβδομάδας σου με τα δικά μου και θα καταλάβεις. Νομίζω πως δεν μπορώ να παρακολουθήσω πια την κατάσταση, όχι τη δική σου, τη γενικότερη...έχει ξεφύγει από τον έλεγχό το πράγμα...
Δεν πειράζει όμως. Θα τα καταφέρουμε. Θα βρούμε την άκρη. Καλό μήνα λοιπόν, σπρώχνουμε τον χειμώνα στην άκρη. Bye προς το παρόν my friend...

 

Post a Comment

<< Home