historia mou amartia mou

Δεν τολμάω καν να ανοίξω τα στατιστικά μου. Αυτό δεν είναι πλέον μπλογκ αλλά το κελίον του ασκητή. Αν καταφέρει να ανέβει κανείς μέχρι εδώ, βλέπει το ίδιο σκηνικό και χαιρετάει από μακριά : Γέροντααα, σου άφησα λουκούμιαααα… Τώρα που λείπει και το monitor πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος να μην κουράζεται ο αναγνώστης μπες βγες. Ίσως πρέπει να βάλουμε ταμπέλα που να αναβοσβήνει πιο πριν, προετοιμάζοντας τον προσκυνητή:
Ο BLOGGER (και Η ΠΗΓΗ) ΣΤΕΡΕΨΑΝΕ- ΠΑΤΕ ΠΑΡΑΠΕΡΑ.

*

Σκεφτόμουν να γράψω για τον Μαζάουερ αλλά θεωρείται ήδη θέμα πασέ. Όλοι, λέει, γι’ αυτόν γράφουν. Το ερώτημα είναι πότε τον διάβασαν. Καθότι, προσπαθώ μια βδομάδα να απομακρυνθώ από το βλαβερό σπορ του blogging και είμαι ακόμα στην σελίδα 140. Και κλέβω λίγο. Πάντως νιώθω όλο και περισσότερο έτοιμος να συγγράψω το πόνημα Εναντίον του blog- όλη η αλήθεια για την εξάρτηση.

*

Όταν μου χάρισε το βιβλίο ο υπεραπίθανος, ο σουπερτέλειος, είπα ωχ! μπλέξαμε! Γενικά ο kukuzelis έχει αυτό το κιμπάρικο στυλ- θέλει να σου φέρει δώρο διπλάσιο από το μπόι σου. Όμως με την Ιστορία κόβω φλέβες, έχω υποστηρίξει παλιότερα και το ακραίο ότι από την ιστορία δεν μαθαίνουμε τίποτα περί ανθρώπου. Άνοιξα με βαριά καρδιά το βιβλίο, καθότι η δική μου ανάγνωση εκφράζεται κυρίως με άγχος, στρες και τριγμούς των οδόντων. Τώρα που μιλάμε σέρνω πάνω από δέκα, δεκαπέντε βιβλία και τα σαλαγάω όλα μαζί, μισοδιαβασμένα, σαν προβατάκια στον κατήφορο. Το χειρότερο είναι ότι θα μείνουν αδιάβαστα τα περισσότερα. Δεν περηφανεύομαι γι’ αυτό, είμαι επιπόλαιος και αγοράζω πιο συχνά από όσο καταναλώνω. Αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να δεσμεύεις το χρόνο του άλλου για δεκάδες μερόνυχτα αναλύοντας μόλις το ένα δεκάκις τρισεκατομμυριοστό από όσα σπουδαία και ενδιαφέροντα απασχολούν τον κόσμο μας. Μεγάλο βιβλίο, μεγάλο κακό. Ο συγγραφέας πρέπει να μπορεί να σε μετακινεί, να σε αλλάζει στις 150 πρώτες σελίδες. (Αν θέλω εποποιία παρακολουθώ ταινία γυρισμένη σε τρεις ηπείρους και πέντε θάλασσες). Διότι, επιπλέον, πότε θα κάνω το μπλόγκινγκ μου; Πότε θα πάρω το μπάνιο μου; Κι ακόμα, πότε θα αγαπήσω, πότε θα αγαπηθώ;

Αλλά ο τύπος είναι μεγάλο ταλέντο. Κυρίως στην αφήγησή του, στον τρόπο που εισάγει το παραμυθητικό στοιχείο (ήτοι ήχους, εικόνες, μυρωδιές) σ’ όλους αυτούς τους σκοτεινούς και συγχισμένους αιώνες που γίνονται ξαφνικά ανάγλυφοι, ζωντανοί. Θεσσαλονίκη, πόλη των φαντασμάτων. Σπουδαίο "μυθιστόρημα" για κάθε είδους ταυτότητες. Καθότι εκεί νομίζω ότι παιζόταν και παίζεται το παίγνιον: Πόθεν αντλείς και πώς συγκροτείς, κύριος, την ταυτότης;

*

Με τη δολοφονία του Αρμένιου δημοσιογράφου άρχισα να σκέφτομαι τι γίνεται στην Ελλάδα και αν υπάρχουν εδώ φωνές που ενοχλούν τόσο. Θα μου πεις εδώ δεν είμαστε Τουρκία. Σωστό και ακριβές αυτό, στο βαθμό που δεν πετροβολάμε βιβλία ιστορίας επειδή δεν πολυταιριάζουν με όσα μάθαμε από άλλα βιβλία ιστορίας. Αλλά ένας άνθρωπος που κλειδώνει τον στόχο του και δολοφονεί κάποιον επειδή διαφωνεί με τη σκέψη του, έχει, απλώς, πατρίδα του την Τουρκία; Ποια είναι η πατρίδα του χούλιγκαν; Αφού σου λέει, η ομάδα είναι Μία. Καθότι η ομάδα είναι Ιδέα. Όπως ο τουρκισμός είναι Ιδέα. Ο Παμούκ προσέβαλε τον τουρκισμό αλλά τη γλίτωσε- βοήθησε και το Νόμπελ. Ο άλλος δεν τη γλίτωσε. Απλά πράγματα.

*

Για το βιβλίο της Ιστορίας πάντως, και το χαμό που γίνεται, σημείωσα ένα δυο σημεία, από όσα διάβασα στο Βήμα- τα λιγότερο πολωτικά.

Η σχολική Ιστορία, χρεωμένη στην εθνική ταυτότητα χάρη στην οποία απέκτησε θέση στα αναλυτικά προγράμματα και αγωνιζόμενη έκτοτε να διαφύγει τον ασφυκτικό κλοιό της, γίνεται πολύ συχνά το θέρετρο αυτών των αντιπαραθέσεων (…) (Μαρία Ρεπούση)

.

Η ανάπτυξη της εθνικής συνείδησης δεν μπορεί να βασίζεται ούτε στη δραματοποιημένη απεικόνιση ενός ζοφερού παρελθόντος ούτε σε μια ψευδή, εξιδανικευμένη εικόνα για το παρελθόν, αλλά στην ικανότητα να συμφιλιωθούμε με το οδυνηρό παρελθόν μέσα από μια προσέγγιση χωρίς στερεότυπα, προκαταλήψεις και αποσιωπήσεις. (Χριστίνα Κουλούρη)

(Πολύ μπέρδεγουέι αυτή η Ιστορία. Σε πόση ώρα χτυπάει για έξω;)

Με λίγα λόγια το ζήτημα δεν είναι να αναποδογυρίσουμε την ιστορία, να βάψουμε την Οθωμανική αυτοκρατορία ροζ ή όποιο χρώμα είναι βολικό για μας σήμερα. Το ζήτημα είναι να αποσυνδέσουμε τη μελέτη της από το λεγόμενο εθνικά επωφελές και να δεχτούμε τα συμπεράσματα με γενναιότητα. Μπορεί τίποτα να μην είναι παντελώς αδέσμευτο από ποικίλες προκαταλήψεις (κάθε ιστορία είναι αναγκαστικά μια αφήγηση) αλλά τηρώντας την επιστημονική δεοντολογία (όσον αφορά τη μεθοδολογία, την έρευνα και τα συμπεράσματα), έχουμε πιθανότητες να είμαστε πιο κοντά σ’ αυτό που σήμερα κατανοούμε σαν αλήθεια. Δεν έχουμε άλλο τρόπο να γράψουμε ιστορία.

Ε, και σήμερα πιστεύουμε ότι είμαστε πιο κοντά στην αλήθεια (Λάθος. Ας πούμε λιγότερο ανακριβείς) όταν δεν κάνουμε απλοϊκές κρίσεις μοιράζοντας ρόλους καλού και κακού, δίνοντας τελεσίδικες απαντήσεις, γράφοντας ένα τελειωμένο αφήγημα-πασπαρτού, θεραπεύον πάσαν νόσο πάσα μαλακία.
Και μου φαίνεται λογικό. Αν η ιστορία είναι ανάπτυξη της μονάδας στο χρόνο, κι αυτή η μονάδα-εμείς- είναι διαρκώς βουτηγμένη στις αντιφάσεις, γιατί θα ήταν διαφορετική η ιστορία των πράξεών μας;

(Γενική ιστορία, ιστορία της γλώσσας, ιστορία της λογοτεχνίας).

------

Το κείμενο από το δίσκο του Θαν. Παπακωνσταντίνου και Λαϊκεδέλικα «τα ζωντανά», βασίζεται σε γραπτή αναφορά που έκανε στις 7 Απριλίου 1923 ο υπαστυνόμος του Κιλκίς, Ιωάννης Πετράκης. Το ίδιο (σχεδόν) αλλά μισό απόσπασμα που επιγράφεται «αναφορά υπαστυνόμου Ιωάννη Πετράκη» και υπότιτλο « Προς Α.Τ. Κιλκίς, 23 Ιανουαρίου 1993» βρήκα στο βιβλίο του Σκαμπαρδώνη «Πάλι κεντάει ο στρατηγός», με την πληροφορία ότι δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στο Εντευκτήριο τευχ.25. χειμ.1993-1994». Έχει προστεθεί η λέξη Αλβανούς πριν από το ληστάς.

Η φωτογραφία του Σ.Κασιμάτη, από εδώ.

Το ραδιοφωνάκι χάρις στις πολύτιμες συμβουλές του Γίγαντα. Μήπως δεν το τόνισα αρκετά; Του υπερτεραστιοτεράστιου.