Η λιμνούλα των κύκνων

Να μην κάθεσαι όλη μέρα μπροστά στον υπολογιστή. Να βγαίνεις, να περπατάς και λίγο. Δες καμιά παράσταση. Πάμε στους κύκνους που γράφουν όλοι πως είναι τι ωραίοι.

*

Πήγαμε την προηγούμενη Κυριακή- όχι αυτή με τις λαγάνες. Από το σημείο που καθόμασταν οι κύκνοι έμοιαζαν με προβατάκια. Άρα δεν μπορώ να επιχειρηματολογήσω για μια παράσταση την οποία, παρότι στην ώρα μας, δεν καταφέραμε να δούμε. Κατά κοινή ομολογία όμως, το έργο του Bourne στην ελληνική του εκδοχή ξεπουπουλιάστηκε ελαφρώς.

Διάβασα τα σχόλια και το ξέσπασμα του κόσμου. Είναι λιγάκι άδικο να κρίνεται η καλλιτεχνική παραγωγή από τα γεγονότα των πρώτων ημερών- τη διαδήλωση, τις ουρές των αυτοκινήτων, τις ματαιώσεις και αναβολές, το περίφημο software που δεν δούλεψε (θα ήταν λερωμένο το αντίγραφο cd και κόλλαγε). Ας αφήσουμε κατά μέρος όλη αυτή την ιστορία για το ολυμπιακό ακίνητο που έγινε θέατρο σε μια νύχτα. Ας αφήσουμε το καλλιτεχνικό γεγονός καθαυτό (να το κρίνουν οι πρώτες θέσεις). Τι μας μένει;

Μένει ένα χαμένο βράδυ. Το φθηνότερο εισιτήριο των 40 ευρώ -έλεγα να μην πέσω στο λαϊκισμό της μετατροπής σε δραχμές, αλλά θα το κάνω. Είναι ακριβώς 13.630 όμορφες μεταλλικές δραχμούλες, πληρωμένες ντάγκα-ντάγκα-, αυτό λοιπόν το ευτελές ποσό εξασφάλιζε την απρόσκοπτη θέα σε μια σκηνή-γραμματόσημο. Βλέπεις, σου λέει. Και το γραμματόσημο, επίσης, διαβάζεται.

Λυπάμαι τη φίλη μου τη Λένα που στήθηκε στις ουρές των εισιτηρίων παλεύοντας με τα κινητά για να μας συντονίσει όλους εμάς. Έτσι κι αλλιώς, φτάνοντας κάθε φορά στo ταμείo τα μισά εισιτήρια έχουν ήδη εξαφανιστεί οπότε πάνε στράφι οι συνεννοήσεις. Είναι δύσκολο να μη σκεφτείς πόσα όμορφα πράγματα μπορούσαμε να κάνουμε με 320 ευρώ ένα βράδυ που έπεφτε μια ήσυχη βροχή, ήσυχη σα θλιμμένη κούκλα (αν ήταν δυνατή θα περιορίζονταν οι επιλογές, με κατάλαβες).

Το σκηνικό φέρνει λιγάκι σε Village και παρότι θέατρο Badminton δεν εντόπισα διακόσμηση με ρακέτες ή φωτό από την ιστορία του συναρπαστικού αυτού αθλήματος.
Υπήρχαν αντίθετα πολλά μπλουζάκια και τσάντες Swan Lake, μια θάλασσα από καθίσματα, μια μικρή σκηνή σε έναν γιγαντιαίο χώρο (χωρίς ζωντανή ορχήστρα εννοείται), ένας ήχος σκληρός και ανισόρροπος για τις απαιτήσεις τέτοιου έργου. Χάζεψα τι φορούσε η διπλανή κυρία, έφαγα πολλές καραμέλες για το λαιμό, σκέφτηκα τα δικά μου. Τι άλλο να κάνει κανείς εκεί ψηλά στους περιστερώνες. Να πω ότι μου φάνηκε χωρίς ενέργεια η κίνηση του χορού, ασύντακτη και βαριά; Να πω ότι διασωζόταν κάπως η ευγένεια, ο ποπ χαρακτήρας και το χιούμορ της προσέγγισης; Ποιος θα με πιστέψει αν μάθει πού καθόμασταν;

Σύμφωνα με τη διαφήμιση, κάποιοι ενδέχεται να ζουν τώρα με το παράπονο ότι δεν την είδαν. Δυστυχώς κι εμείς με το ίδιο ακριβώς παράπονο ζούμε.

Πάει κι αυτό.