Ά ρε Γιαννάκη.

Όση πίεση κι αν ασκήθηκε απόψε από τους δημοσιογράφους πάνω σε Φασούλα, Καμπούρη και Γιαννάκη για να κάνουν σύγκριση με το '87, κανείς τους δεν εμφάνισε αλαζονεία ή πικρόχολη νοσταλγία. Εμείς φυσικά γνωρίζουμε ότι ήταν παίκτες με προσωπικό στυλ ερωτεύσιμο και γι’ αυτό αναντικατάστατο- εκείνοι ευτυχώς συνεχίζουν να διαπνέονται από το γνωστό τους μπασκετικό ήθος που κάνει τον μύθο τους αντί να ξεφτίζει με το χρόνο, να μεγαλώνει.

*

Τελικά αυτή η εκδοχή έλληνα όπως είναι ο Παναγιώτης Γιαννάκης, με ενθουσιάζει. Σπάνιος άνθρωπος. Χαίρομαι βαθιά που ήταν αυτός εκεί απόψε μετά τον Πολίτη και όχι το γνωστό θηρίο ανήμερο που κατάπινε ζωντανούς τους παίκτες του ή τους έστελνε στο νοσοκομείο επειδή δεν άντεχαν το 24ωρο μαστίγωμα. Τελευταία ως βουλευτής ασχολείται με την εκκαθάριση της κοινωνίας από τους ανθρώπους που έχουν το (χριστοδουλικό) κουσούρι- τι άνθρωπος θεέ μου.

*

Άλλο πράγμα το μπάσκετ. Λιγότερο φανατικό από το ποδόσφαιρο, πιο ανθρώπινο. Και ως εκ τούτου, περισσότερο κοντά μας.

*

Από τον Πολίτη ως τον Γιαννάκη η ιστορία του μπάσκετ στην Ελλάδα μοιάζει με διαδοχή ευγενών προσώπων, μια παρέα που απλώς ανανεώνει τα στελέχη της.

Αντιγράφω την ωραία φωτο από τον yorgo του reality-tape.

Ο Συρίγος αντίθετα με κούρασε. Παρόλη τη διάθεσή του να αποτρέψει τους εθνικιστικούς παροξυσμούς είχε κάτι ξινό και απόλυτο στο ύφος του. Μιλούσε διορθώνοντας συνεχώς τους άλλους, σαν καθηγητής γυμνασίου. Τέλος πάντων, έτσι κάνει πάντα.

*

Χορτάσαμε μετάλλια πάντως. Ίσως ένα τρίτο νόμπελ, τώρα;

Υ.Γ. Ο Ν.Γκάλης πού βρίσκεται;