Η ευγενής καθήλωση.

Στον Vjay, τον mac και τους εκλεκτούς σχολιαστές της επιστολής.

Με τον φίλο μου τον Άρη γνωριστήκαμε σε μια εποχή που οι μισοί σημερινοί tough μπλόγκερς ήταν πεσμένοι στα τέσσερα βγάζοντας φωνούλες. (κα-κα μα-μα). Οι συναντήσεις μας είναι έκτοτε καθημερινές (σχεδόν) και οι περισσότεροι διάλογοί μας, παρουσιάζουν την εξής δομή:
-Τι γίνεται Τhas;
-Τα ίδια.
-Τον τελευταίο Thievery τον άκουσες;
-Γα-μά-τος!
-Έχω πάθει πλάκα!
-Δεν παίζονται οι άνθρωποι.

Παραλλαγή του σχήματος αυτού είναι και η ακόλουθη:
-Ρε thas, τι σου λέει ο τελευταίος Prince;
-Δεν μου λέει.
-Κακώς. Πολύ κακώς. Βιάζεσαι και κάνεις λάθη!
-Έλα ρε. Ο άνθρωπος είναι dead.
-Αγόρι μου ξεκόλλα! Μάθε να ακούς!

Φυσικά δεν μας ενδιαφέρει μόνο η μουσική επικαιρότητα. Αντιλαμβανόμαστε τη ροκ κουλτούρα σαν πεδίο εφαρμογής σύγχρονων θεωριών της φυσικής, όπου το τίναγμα των φτερών της Nico το ’69, δημιούργησε τις κοσμικές κιθάρες του Moby το ’99. (Μην τα παίρνετε τοις μετρητοίς αυτά τα εφετζίδικα- υπερβάλλουμε για να συνεννοηθούμε. Αν και το παράδειγμα με τα φτερά της πεταλούδας είναι πια τόσο πασέ που απορώ με τον εαυτό μου που το επέτρεψε). Για να καταλάβεις την κατάστασή μας, πίνουμε, πες, ένα αψέντι για ενηλίκους, χαζεύοντας στην τηλεόραση τα κοτόπουλα να ξεπουπουλιάζονται από την επερχόμενη flu, όταν ξαφνικά, την προσηλωμένη σιωπή μας διακόπτει η αιφνίδια δήλωση του μπράδερ Άρης (σαν μια αόριστη ανησυχία να τον βασάνιζε από καιρό):
-Εσύ, τελικά, αγοράκι μου, δεν τον κατέχεις τον Bolan.

*

Τι να πω. Έχει δίκιο. Νιώθω κι εγώ την έλλειψη του glam στη ζωή μου.

*

Όλα ξεκίνησαν στην τρίτη γυμνασίου. Φθάνοντας σπίτι του, μπουμπούνιζε το τετράγωνο από τα μπάσα.
-Ο Άρης είναι μέσα;
-Πέρνα παιδί μου. Στο δωμάτιό του.

(Αγία γυναίκα η κυρία Ξ. Και πολύ όμορφη)

Το δωμάτιο-ναός. Μέσα στις μουσικές αναθυμιάσεις, ξεχώριζες τα πυρόξανθα μαλλιά του Ντάλτρευ κόντρα στους προβολείς. Ή τον Μπόουι. Ή τον Ζάππα. Δεκάδες αφίσες, - ένα απέραντο κολάζ από φιγούρες ηρώων, ψηλά, μέχρι το ταβάνι. Πέρασα και προσκύνησα. (Ωραία χρόνια, ω φίλοι. Γεμάτα ευλάβεια!)

Μέχρι πρόσφατα δεν είχαν αλλάξει πολλά πράγματα σ’ αυτό το δωμάτιο, αν εξαιρέσεις τις 123.456.789 ώρες πτήσης που μεσολάβησαν (το εφέ με τον αριθμό το δανείστηκα από τη discolata- καλό ε;) Ο Άρης λοιπόν, πάντα ξαπλωμένος στο κρεβάτι, με τις αμερικάνικες μπότες, κλειστά τα μάτια, σταυρωμένα χέρια, να ταξιδεύει επί πτερύγων ανέμων. Και τώρα να χτυπήσεις την πόρτα του, στην ίδια θέση θα τον βρεις. Ενδέχεται να βρεις κι εμένα μέσα, αλλά πρέπει να γυρίσεις πολύ πίσω στο χρόνο, να είναι μεσημέρι καλοκαιριού και από την κουζίνα του να ακούγονται ξενικές φωνούλες. (Ωραία καλοκαίρια, επίσης. Γεμάτα κορίτσια!). Τόσα χρόνια όμως πάνω από τα τραγούδια, τόσος Ζάππα, αγγλικά της προκοπής δεν μάθαμε. Είναι και αυτός ο καλλιτέχνης πολύ ιδιωματικός βέβαια.

And my mama cried / Nanook, a-no-no
Don't be a naughty Eskimo
Watch out where the huskies go, and don't you eat that yellow snow

Ή το ανεκδιήγητο

Kiss my aura…Dora
m-m-m…it’s real angora
Would y’ all like some more-a?
An’ how about you, Fauna?
Y’ wanna?

Αυτά, είπαμε, άρχισαν στην τρίτη γυμνασίου. Στην πρώτη, δυο χρόνια νωρίτερα, είχα διαβεί μια άλλη πόρτα.
-Ο Δημήτρης είναι μέσα;
-Πέρνα παιδί μου. Στο δωμάτιό του.

(Αγία γυναίκα και η κυρία Α. Άκουσε κι εκείνη πολύ ροκ στη ζωή της, μαζί μας)

Ο Δημήτρης, στο δωμάτιό του, είχε δύο δίσκους. Ο ένας, της αδερφής του, ήταν το Chicano των Black Blood, και ο άλλος ο δικός του, το Sheer Heart Attack των Queen. Με αυτούς τους δυο δίσκους γίναμε άνθρωποι. Θέλω να πω ότι καταστράφηκαν πολλές βελόνες πάνω τους. Τις αγοράζαμε απ’ το δισκάδικο στην πλατεία, αυτό με τις μικρές Χίλντα και Γεωργία. Τους δίσκους τους δοκιμάζαμε πρώτα, σαν τη γραβιέρα. Ο μπαμπάς τους μας έβαζε να ακούσουμε δειγματοληπτικά τα κομμάτια.

Αυτά τα λέω διότι πρέπει να δημιουργηθεί και η κατάλληλη συναισθηματική φόρτιση η οποία θα εξισορροπήσει το πιο θεωρητικό μέρος της μελέτης μας που θα ακολουθήσει, ώστε να μην στεγνώσει και εντελώς το ποστ. Αυτά να βλέπουν οι επιπόλαιοι μπλο και μπλου, τι επιμέλεια δηλαδή χρειάζεται και πόση προσοχή, τι πολύπλευρος χειρισμός του θέματος απαιτείται. Είναι ψιλοβελονιά το ποστ, μην ξεγελιέστε.

Πρέπει να πούμε όμως ότι τέτοιες αλλεπάλληλες παρεκβάσεις στο θέμα συγχωρούνται μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις, και εφόσον η ιλαρότητα της διάθεσης του γράφοντος είναι ακατανίκητη. Τότε μόνον είναι δυνατόν αυτού του είδους η διασπασμένη σκέψη να είναι εποικοδομητική και μεταδόσιμη σε τρίτους. (Πράγμα που δεν συμβαίνει απαραίτητα με την περίπτωσή μας σήμερα).

Κατ’ αρχάς, ο σωστός, ο προσγειωμένος μπλο δεν αυταπατάται ότι έχει αναγνώστες. Πρέπει κάποια στιγμή να τελειώσει αυτή η παρεξήγηση. Ο μπλο απευθύνεται μόνο σε άλλους μπλο (και κυρίως μπλου), και μάλιστα σε όσους έχουν παρόμοιες ευαισθησίες με τις δικές του. Αυτοί, φυσικά, τον διαβάζουν ιδιοτελώς. Πάντως οι φίλοι σου, οι άνθρωποι οι δικοί σου, οι αυτοκόλλητοί σου, αυτοί δεν πρόκειται ποτέ να σε διαβάσουν- όσο νωρίτερα το πάρεις απόφαση τόσο καλύτερα.(εγώ δεν το έχω πάρει ακόμα και γι’ αυτό αντιμετωπίζω διάφορα προβλήματα, με βασικότερο την οισοφαγίτιδα). Οι φίλοι μας είτε δεν έχουν υπολογιστή, είτε δεν μπορούν να διαβάσουν την οθόνη, είτε δεν μπορούν να διαβάσουν κάτι γενικώς (εκτός από Αστερίξ), είτε αν τελικά διαβάσουν κάτι ενδέχεται να προτιμήσουν τον πιτσιρίκο.

Σκόπευα λοιπόν να περιγράψω τον μικρόκοσμο των διαρκώς εφήβων ανδρών, να αναδείξω το τρυφερό τους πάθος για τη μουσική, τον εγκλεισμό τους σε δωμάτια με τις κουρτίνες της μαμάς (βοήθησέ με παιδί μου να τις κρεμάσω και χαμήλωσέ το αυτό), τη διαρκή εμμονή τους με τη μουσική και τους απίστευτους καυγάδες τους, που κάνουν τα κοριτσίστικα μάτια να διαστέλλονται απορημένα μπροστά σε τόση ένταση.

Αντ’ αυτού βρέθηκα να νουθετώ μπλόγκερς. Πέρασε και η ώρα, μεσολάβησαν τηλέφωνα, έχω ξεχάσει πια τι ήθελα να πω, έχει κι αυτό το πορτοκαλί φως του απογεύματος έξω, πεινάω, έτσι είναι η ζωή, γεμάτη διασπασμένες κατευθύνσεις, μέχρι να αποφασίσεις προς τα πού θα κινηθείς περνάνε από μπροστά σου τόσα τραίνα, αεροπλάνα και βαπόρια που μένεις χαμένος στη μετάφραση· όμως δεν πρέπει να συνεχίσω άλλο γιατί θα φορτώσω κι άλλα κλισέ, ο χρόνος δουλεύει τώρα εναντίον μου, αυτός, ο ίδιος χρόνος, ο πάντα χαμένος.

(πάλι καλά που οι θάλασσες είναι απέραντες και τα πουλιά μυριάδες.)

(εμένα πάει, με έχει στοιχειώσει ο νομπελίστας και μόλις κάνω να σκεφτώ κάτι ποιητικό, τσουπ! μπροστά μου. Αλλά επειδή είναι η ημέρα με το πιο γκάου κείμενο της βιταμοντέρνας ζωής μου το αφήνω κι αυτό, γιατί βαρέθηκα να με ελέγχω και πρέπει να ανοίγουμε ένα παράθυρο πότε πότε εδώ μέσα).

Υ.Γ. Αν θέλετε να γνωρίσετε τον Άρη της ιστορίας μας, ιδού η μουσική λίστα με τις επιλογές του. Μπορείτε να δείτε επίσης του άλλου φίλου πρωταγωνιστή του σημερινού ψυχοδράματος, τουΔημήτρη. Ή του Kukuzeli. Ή του Talos. (προσοχή εμφανίζεται το αγγελάκι μου στη σελίδα αλλά οι επιλογές είναι του talos). Τέλος τoυ Βαρόμετρου. Και τη δική μου. Με τις υγείες σας.