vita moderna

kisses, tears & psychodramas

29.9.05

Gone with the wind

Η ιστορία μου δεν έχει δυνατό στόρυ και δύσκολα στέκεται μόνη της. Ποντάρω όμως στο γεγονός ότι σε όλους μας αρέσει να κρυφακούμε εκμυστηρεύσεις, έστω αμήχανες και μισοτελειωμένες. Φαίνεται ευτυχώς και λιγάκι η θάλασσα στο φόντο, που πάντα σε ταξιδεύει.

Λοιπόν. Ο δικός μου άνθρωπος είναι ο Δημήτρης. Κολλητοί παιδιόθεν, έχουμε κάνει τα πάντα μαζί (και ραδιοσταθμό), εκτός από έρωτα - καθότι φίλοι, μικροαστοί και βαθιά μεροληπτικοί υπέρ των κοριτσιών. Τώρα μάλιστα που το σκέφτομαι, αυτό το πάθος με τις γυναίκες μοιάζει σαν μια μόνιμη τύφλωση, ένα είδος αναπηρίας που ενώνει τους φίλους κάτω από το αλληλέγγυο συναίσθημα μιας κοινής μοίρας• διότι πρέπει να πούμε ότι δεν είναι ακριβώς ευχάριστη, όσο τυραννική η παρουσία της ομορφιάς στον κόσμο.

Είμαστε, που λες, ένα καλοκαίρι στη Φολέγανδρο οι δυο μας- δέκα χρόνια πριν και βάλε. Ελεύθερο κάμπινγκ. Από το πρωί μας ξύπναγαν τα τρίχορδα μπουζούκια και οι μπαγλαμάδες, φτιάχναμε τον καφέ στο πλαστικό κι ακούγαμε τα παιδιά, κάτι ωραίους Θεσσαλονικείς με κοτσίδες, ζούλα σε μια βάρκα μπήκα και τα τοιαύτα. Οι φωνές τους στεντόρειες, ήταν επαγγελματίες του είδους- με την καλή έννοια. Κατά τις έντεκα, άρχιζαν και τα ούζα. Η παρέα μεγάλωνε, μαζευόταν όλη η παραλία στριμωχτά κάτω από το μεγάλο αρμυρίκι, διακοπές διαρκείας.

Όχι ακριβώς όλη η παραλία, βέβαια. Ήταν κι ένα ζευγάρι εκεί, που ξεχώριζε από τη μάζα. Το αγόρι κάπως κυριλέ και το κορίτσι, εκπάγλου! Την κοιτάζαμε και στραβωνόμασταν, κρατάγαμε την ανάσα μας να περάσει. Ξύπναγαν νωρίς, έπαιρναν πρωϊνό στο καφενείο ψηλά, κατέβαιναν στις 12, έριχναν κανένα χαμόγελο συμπαράστασης σε εμάς τους ρεμπετοφρίκ• ύστερα έπαιρναν το μπάνιο τους. Το οποίον σήμαινε, για να καταλάβεις, πέντε έξι διαφορετικά παρεώ για το κορίτσι, τρία τέσσερα για το αγόρι, ακριβώς την περίοδο που εμείς δεν είχαμε κανένα- άντε ο Δημήτρης να είχε το παλιό μωβ μαζί του. Εκείνη πάντως, συνήθιζε να στέκεται γυμνή κόντρα στο φως και να πολλαπλασιάζεται όπως στην παλιά διαφήμιση του ΠΑΤΙΣΤΑ. Τουλάχιστον έτσι τη θυμάμαι. Α funky beauty! Blonde!

Το πόρισμα όμως βγήκε ομόφωνα: τα παιδιά είναι γκάου- αγνοήστε τα. Αποστρέψαμε λοιπόν τα πρόσωπα και τους ξεχάσαμε μιας και οι κόσμοι μας ήταν ασύμπτωτοι.

Πέρναγαν οι μέρες, άμμος και βουτιές, δεν ξανακάνω φυλακή με τον Καπετανάκη, αλλά το βράδυ ανεβαίναμε εξάπαντος στη χώρα. Ωραία η χώρα της Φολεγάνδρου. Σέρναμε και τα σλίπινγκ μπανγκ μαζί, τα αφήναμε σε ένα εκκλησάκι λίγο έξω από το χωριό- πού να γυρίζεις πιωμένος.

Κάποιο βράδυ στο μπαρ με τον Δημήτρη, λιγοστός κόσμος , έπαιζε 80’s και διάφορα acid-jazz της εποχής, εμφανίζεται το περίφημο ζευγάρι της παραλίας- με τα σακκίδιά τους τα παιδιά. Μικρός ο χώρος, ανταλλάξαμε ένα αμήχανο γεια χαρά, πώς έτσι, ά, φεύγετε, κρίμα. (και περνάγαμε τόσο ωραία).
Σε λίγο όμως, αρχίσαμε να χορεύουμε together- βοηθήσανε και τα ποτά. To the left, λοιπόν, και to the right, / step it up, step it up, its allright, σπάγαμε ένα ένα τα παγάκια που είχαν μαζευτεί από την τόση προκατάληψη και επιφύλαξη των ημερών. Και τελικά ο τύπος αποκαλύπτεται άνθρωπος ζεστός, αντι-σνομπ, ενημερωμένος περί τα μουσικά, και ιδιαίτερα έξυπνος αλλά δεν είναι αυτός το θέμα μας, το αντιλαμβάνεσαι. Το θέμα μας είναι η κόρη που έφερε ο νοτιάς – πώς να την περιγράψω δεν ξέρω.

Γι’ αυτό και δεν θα το επιχειρήσω.

Υπάρχουν ευλογημένα πλάσματα; Υπάρχουν πρόσωπα που τα ερωτεύονται όλοι; Δεν ξέρω. Το σίγουρο είναι ότι υπάρχουν οχυρώσεις και αμυντικές τακτικές γιατί κάπως πρέπει να ζήσεις. Βαδίζεις κουτσά στραβά, τοποθετείς τα τουβλάκια του tetris σου σε ντάνες και ξαφνικά σε διαπερνά μια αόριστη αίσθηση ανησυχίας, ένα πρόσωπο που εισβάλλει απρόσκλητο, μια στιγμή φωταγώγησης, μια θερμή πηγή απ’ όπου αναβλύζουν αισθήματα εξαιρετικά. Και αρχίζει, κάπως έτσι, να μεταβάλλεται εντός σου ο ρυθμός του κόσμου, που λέει κι ο άλλος. Νιώθεις το μαλάκωμα της ύλης, τα μόρια να αραιώνουν κάνοντας χώρο να το υποδεχτούν. Πόσες ώρες διαρκεί μια νύχτα στο νησί; Πόσα τραγούδια έχεις ανάγκη ακόμα, πόσα λεπτά χρειάζεσαι για να την ερωτευτείς;

Δεν θυμάμαι τα ονόματα- δεν τα συγκράτησε κανείς μας. Κι η ιστορία είναι τόσο αδύναμη σε γεγονότα. Το μόνο γεγονός – αν ονομάζεται έτσι- είναι όλο κι όλο μια τελευταία αγκαλιά αποχωρισμού που κρατάει περισσότερο από ό,τι συνηθίζεται. Ίσως και πολύ περισσότερο. Δεν θυμάμαι τη δική μας, θυμάμαι τον Δημήτρη να την κρατάει σφιχτά, για ώρα. Κάτι θέλαμε να πούμε όλοι εμείς ως αντίο - αλλά τι;

Ξημέρωνε και βαδίζαμε ξανά οι δυο μας προς το εκκλησάκι. Τα σώματά μας πέταγαν κόντρα στον πρωϊνό αέρα σαν αλεξίπτωτα- στη Φολέγανδρο φυσάει διαολεμένα. Στα αυτιά μας σφύριζε ο ήχος κάποιου πράγματος. Ίσως να ήταν ο ήχος μιας δυνατότητας που πέρασε ξυστά- αν μου επιτρέπεται η έκφραση.

Πότε πότε, μέσα στα χρόνια, λέμε με τον Δημήτρη:
-Θυμάσαι το ζευγάρι;
Κι ύστερα συμπληρώνουμε με ένταση:
-Τη θυμάσαι;


Τα μικρά, τα ελάχιστα μας διαμόρφωσαν όλους.

19 Comments:

At 11:07 AM, Blogger ---. said...

ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ!
Σ΄ευχαριστώ για το ταξίδι.

 
At 12:55 PM, Blogger thas said...

Σήμερα constantina, το blog μου έχει γενέθλια. Όλα ξεκίνησαν ακριβώς δυο χρόνια πριν, μ’ αυτό εδώ το κείμενο και με την προτροπή του kukuzeli. Στην πιάτσα κυκλοφορούσε μόνο ο talos και οι dogbloggers- για την ιστορία τα λέω.

Σ’ έναν σύντομο απολογισμό έχω να πω το εξής. Δεκάδες ποιητές, άνθρωποι ιδιαίτερης ευαισθησίας και βάθους, πεζογράφοι και λοιποί γραφιάδες που έχουν αναλώσει τη ζωή τους σκυμμένοι πάνω από λέξεις, δεν έζησαν ίσως τη χαρά, την ευτυχία, να εισπράττουν τόσο γρήγορα και τόσο γενναιόδωρα μια αντίδραση σαν τη σημερινή δική σου, ή σαν άλλες παρόμοιες που δεχόμαστε όλοι οι bloggers καθημερινά. Κι αυτό δεν είναι λίγο, δεν είναι καθόλου λίγο- είναι για την ακρίβεια ακριβώς ο στόχος της γραφής: το μοίρασμα· η επιθυμία να ανασύρεις παρόμοια συγκίνηση (ή γέλιο) από τον άλλον.

(Τελευταία βέβαια σκέφτομαι ότι με όλες αυτές τις ιστορίες που καταθέτουμε καθημερινά οι πάντες, ο μόνος που ξεχωρίζει, το μόνο blog που έχει νόημα είναι το ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ για τη γραφή του και για την έρευνα που γίνεται εκεί. Αλλά μάλλον δεν είναι έτσι. Η δυναμική αυτού του πράγματος συνδιαμορφώνεται. Ο καιρός θα δείξει)

Πάντως σας ευχαριστώ πολύ ρε παιδιά γι’ αυτά τα δύο χρόνια επικοινωνίας. (Και επιτέλους χέστηκα για το μελό ύφος)

 
At 1:19 PM, Blogger ---. said...

Δύο ολόκληρα χρόνια! Ασύλληπτο. Τρέμω για όλα αυτά που έχω χάσει. Πάντως μου επιβεβαιώνεις πως το blogging είναι εθιστικό, όχι ως προς την προβολή, αλλά ως προς την ομορφιά της επικοινωνίας και της καταγραφής μικρών αλλά συγκλονιστικών κειμένων.

Να ΄σαι καλά.

 
At 1:32 PM, Blogger ekto said...

Δύσκολο να μη σου γράψει κανείς κάτι γι’ αυτό το κείμενο
Κι ακόμα δυσκολότερο να σου γράψει…
Η αίσθηση του ανικανοποίητου που μένει είναι σωματική.
Το κείμενο αφήνει ανοιχτά τα ενδεχόμενα, αλλά εμείς έχουμε το πλεονέκτημα να ρωτήσουμε το συγγραφέα.
Τι παίχτηκε εκείνο το βράδυ στο μπάρ;
Ήταν κάτι που δύο αγνά παιδιά της αριστεράς δεν κατάφεραν να αξιολογήσουν με την ταχύτητα που επέβαλλε η περίσταση;
(φυσικά οι ερωτήσεις είναι ρητορικές)
Ένα “κρίμα γαμώτο” μου βγήκε αυθόρμητα στο τέλος.
Φίλε thas , ήταν απολαυστικό κείμενο κι ας μείναμε με το π***ί στο χέρι.
‘Η μήπως γι’ αυτό ήταν απολαυστικό;

 
At 2:09 PM, Blogger discolata said...

τί μου κανες τώρα ξέρεις;

ακούω εδώ και κανά δύωρο σερί to connected:)

you are playing with fire μάι λάβ, αλλά όπως πάντα μ'αρέσει πολύ.

φιλί με γεύση Β52, αυτά που πίναμε τότε στο Bell Air όταν ακούγαμε τον Nick και τον Rob να μας βάζουν σε σκοτεινά, υγρά "γκαράζ".
τί άψογοι κολυμβητές θα είμασταν άλλωστε τώρα....
το στίγμα το λάβαμε ως παράσημο.

 
At 3:29 PM, Blogger amarkos said...

Τελικά είσαι μεγάλος παραμυθάς (παρόλο που μιλάς με γεγονότα).

 
At 5:00 PM, Anonymous Anonymous said...

(χαμογελάω σαν ηλίθια κανά δεκάλεπτο τώρα και σκέφτομαι τι να σου γράψω για να μεταφέρω το συναίσθημα που μου δηιούργησες, αλλά μάταια...)

:-)))

ξ

 
At 12:57 AM, Blogger Παπαρούνα said...

Υπάρχουν ευλογημένα πλάσματα; Υπάρχουν πρόσωπα που τα ερωτεύονται όλοι; Δεν ξέρω. Το σίγουρο είναι ότι υπάρχουν οχυρώσεις και αμυντικές τακτικές γιατί κάπως πρέπει να ζήσεις. Βαδίζεις κουτσά στραβά, τοποθετείς τα τουβλάκια του tetris σου σε ντάνες και ξαφνικά σε διαπερνά μια αόριστη αίσθηση ανησυχίας, ένα πρόσωπο που εισβάλλει απρόσκλητο, μια στιγμή φωταγώγησης, μια θερμή πηγή απ’ όπου αναβλύζουν αισθήματα εξαιρετικά. Και αρχίζει, κάπως έτσι, να μεταβάλλεται εντός σου ο ρυθμός του κόσμου, που λέει κι ο άλλος. Νιώθεις το μαλάκωμα της ύλης, τα μόρια να αραιώνουν κάνοντας χώρο να το υποδεχτούν

αν αυτό δεν είναι η πλοκή της ιστορίας σου, τότε τί μπορεί να περιγραψει πιο ουσιαστικά τις ζωές μας;
να σαι καλά...

 
At 11:52 AM, Blogger Συνήθης Ύποπτη said...

Για κάτι τέτοια χαίρομαι να μου γκαρίζουν όλοι που αράζω στο πσ.

Μια ωραία ιστορία να περνάει ο καιρός...

Ευχαριστούμε... :D

 
At 8:57 PM, Blogger nonplayer said...

Κάπου μας ζητάς συγγνώμη που η ιστορία σου δεν βρίθει γεγονότων... Μα αυτό την κάνει μοναδική: το ότι υπάρχει χωρίς να μπορεί να γίνει τηλεοπτικό σενάριο.

 
At 11:06 PM, Anonymous Anonymous said...

Δεν μπορώ να φανταστώ πώς ένα δυνατό στόρι θα έκανε αυτό το κείμενο ομορφότερο. Νατακατουστήσβρε! =)

 
At 6:29 PM, Blogger thas said...

Ευχαριστώ. Ευχαριστώ πολύ όλους σας!

 
At 5:28 AM, Blogger QarcQ said...

I'm never gonna know you now,
but i'm
gonna love you anyhow...

 
At 11:27 AM, Blogger dystropoppygus said...

Όντως, πίσω έχει η αχλάδα την ουρά. Αλλ' αυτό δεν μας ενοχλεί, τόσο νόστιμες που είναι οι κοντούλες σου.

 
At 11:38 AM, Blogger thas said...

Τι να πω! Κολακευμένος!

 
At 4:04 PM, Blogger schottkey said...

2 χρόνια..
κρόνια πολλά vita moderna-αλλά όχι όπως έλεγαν οι Blur: Modern Life Is Rubbish, δε μετρά αυτό εδώ :)

 
At 10:52 PM, Blogger l'esprit de l'escalier said...

Σε ευχαριστώ με κλειστά μάτια.
Φι.

 
At 6:36 PM, Blogger talos said...

Να τα εκατοστήσεις thas: χούφταλο πάνω σε ότι έχει υποκαταστήσει μέχρι τότε το πληκτρολόγιο, θρύλος ήδη του Ελληνικού διαδικτύου,να αναπολείς πια τις χρυσές εποχές της δεκαετίας του 00 πριν γίνουν τόσο εύκολα όλα.

Να σε φορτώσω: είσαι μάλλον η αφορμή, σε πρώτο, δεύτερο ή τρίτο βαθμό, για την γέννηση, παμπόλλων από τα Ελληνικά ιστολόγια. Δεν είναι απλά η ποιότητα της γραφής σου. Είναι ότι δεν υπάρχει ίχνος έπαρσης σε ότι γράφεις. Υποψιάζομαι (υποψία είναι απλά) ότι δια του παραδείγματός σου, απομυθοποιώντας αυτό το καινούριο είδος δημόσιας γραφής και δείχνοντας την προσιτότητά του, παρακίνησες εμμέσως πολύν κόσμο να ξεκινήσει.

Και όντως το πράγμα συνδιαμορφώνεται και πάει προς πολλές διαφορετικές κατευθύνσεις, όπως θα έπρεπε πιστεύω. Αλλά τουλάχιστον για μένα, η δύναμη των ιστολογίων δεν εξαρτάται από κάποιου είδους μετρική της πρωτοτυπίας των γραφομένων τους μόνο - αλλά από το ότι αποτελούν μια καινούρια σφαίρα του συλλογικού, ένα περιβόλι για τα εκατό λουλούδια που θα ανθίσουν που έλεγε και ο Κινέζος. Σε κουβέντα δηλαδή να βρισκόμαστε.

Και τέλος: τι έγινε το κείμενο;

 
At 1:25 PM, Blogger thas said...

Ε, εντάξει! Τόση αγάπη, ούτε η μαμά! Τη λεσπριτία την ευχαριστώ συχνά γιατί είναι γνωστό γκέρλ- σεντιμεντάλ. Το ίδιο ευχαριστώ και τον τρομερό μπαμπά, τον κλιπάτο εικαστικό ποιητή Vjay. Όπως και τον άγνωστό μου scottkey. Aλλά ο mich ρε παιδί μου! Τέτοια τιμή;

Το κείμενο απεσύρθη για λίγο αλλά στο στέλνω με mail αν θες. Κι αν υπάρχει και άλλος που ξυπνάει και κοιμάται με τον καημό του, αν δεν μπορεί να ζήσει χωρίς να ρίξει ημερησίως μια ματιά σ’ αυτό το τελευταίο πνευματικό κατόρθωμα του thas, θα χαρώ να του το φέρω ο ίδιος delivery, δεμένο, με αφιέρωση, συν μια πίτσα καπριτσιόζα δώρο. Just whistle.

(σκέτο δώρο δεν φέρνω, κυλιόδουλοι)

 

Post a Comment

<< Home