στερεοφωνία και οικογένεια

Μέσα της δεκαετίας του εβδομήντα κυκλοφόρησαν τα τεύχη του θαυμαστού κόσμου των ζώων. Εικόνες και χαρτί με μαγνήτισαν- τέτοιες πολυτελείς εκδόσεις ήταν σπάνιες τότε. Η δυνατότητα, μάλιστα, τα διαβασμένα τεύχη να μετατρέπονται σε καινούριους τόμους μου φάνηκε σπουδαία προσφορά στον αναγνώστη.
Ο πατέρας μου διαφώνησε. Δεν έβρισκε τη σειρά χρήσιμη και άξια λόγου. Βασικό κριτήριο αγοράς τότε ήταν το αν επρόκειτο κάτι να μας μείνει. Μια εγκυκλοπαίδεια ανταγωνιζόταν οικονομικά μια ηλεκτρική κουζίνα αν όχι μια τηλεόραση· έχοντας ήδη πάρει την 36τομη Πάπυρος-Λαρούς είχαμε ξετιναχτεί οικονομικά.
Έπεσα να πεθάνω. Όποτε το θυμόμουν έβαζα τα κλάματα. Πίεζα τον πατέρα μου με κάθε τρόπο: «έλα βρε μπαμπά να την πάρουμε. Αφού, μαθαίνεις!» Περίμενα έτσι να ερεθίσω το βασικό αντανακλαστικό της οικογένειας που αφορούσε την πρόοδό μου. Αδύνατον.
Ξαφνικά συνέβη το απρόσμενο. Η μάνα μου συμφώνησε και με στήριξε κόντρα στην απόφαση του πατέρα. Με δικά της χρήματα άρχισα να αγοράζω κρυφά τα τεύχη και να τα φυλάω σε ντοσιέ. Μπορεί να ακούγεται αθώο αλλά εκείνη την εποχή κάτι τέτοιο ήταν σχεδόν αιτία διαζυγίου.

Η κίνησή της με έσωσε από την απελπισία μιας ζωής όπου το όχι είναι πάντα όχι και ο κύκλος δεν τετραγωνίζεται ποτέ. Αν και μικρός ακόμα, καταλάβαινα ότι δεν ήταν τόσο τα δικά μου παρακάλια- εντάξει, έπαιξαν κι αυτά το ρόλο τους- όσο μια ανθρώπινη ποιότητα της άλλης μεριάς, που μου πρόσφερε τη νίκη από ψυχική γενναιοδωρία και αλληλεγγύη. Αγάπη λέγεται, για να συνεννοούμαστε.

*

Τα θυμήθηκα αυτά προσπαθώντας να προπαγανδίσω μέσα μου το δικαίωμα στη σπατάλη -τρώγομαι τελευταία να κάνω μια αγορά, υπερβολική και παράλογη από κάθε άποψη, ιδίως αφού δεν υπάρχουν τα χρήματα (μόνο credit διαθέτουμε). Ξύπνησα ένα πρωί με την έμμονη ιδέα ότι χρειάζομαι καινούριο στερεοφωνικό. Με την τελευταία στροφή στη τζαζ και γενικά προς έναν φυσικότερο ήχο, θυμήθηκα το ηχοσύστημα που έστησε κάποτε ο φίλος μου ο Χρήστος (με τον θρυλικό λαμπάτο audio innovations ) και την εμπειρία μιας τέτοιας ακρόασης. Τα φυσικά όργανα δεν ακούγονται στα μέτρια συστήματα. Ακούγονται δηλαδή, αλλά όχι θελκτικά. Η ορχήστρα της κλασικής είναι πάντα συναρπαστική στο live αλλά στο σπίτι μοιάζει ψιλοαδιάφορη έως πληκτική- εκτός από τη σύνθεση χρειάζονται και οι χροιές των οργάνων, η εικόνα τους, το στήσιμό τους για να σε κρατήσουν. Αντίθετα το ροκ και τα παρακλάδια του, όλοι οι ηλεκτρικοί ήχοι γενικά βγαίνουν μια χαρά σε φτηνά στερεοφωνικά, ενώ ζωντανά, αν εξαιρέσεις την ενέργεια, επικρατεί η παραμόρφωση.

Με την ευκαιρία ένα τραγουδάκι του Johnny Hammond απ' αυτά που ακούγονται παντού υπέροχα: τo Rock steady

*

(Άσχετο επιμύθιο: οι άνθρωποι δεν έχουν ιδέα για ποιους λόγους ακριβώς τους αγαπάμε. Τις περισσότερες φορές τους έχουμε ξεχάσει κι εμείς οι ίδιοι.)