vita moderna

kisses, tears & psychodramas

12.3.07

Έχουμε και λέμε.

Κατ' αρχάς, μια ωραία ιδέα που εντόπισε η φίλη μου η Άννα. Τα παιδιά είναι σοβαρά (προτείνουν να κολλάμε με φειδώ τα αυτοκόλλητα ) και η κίνησή τους, ήδη γνωστή στας Ευρώπας, είναι σίγουρα αποτελεσματική. Περιμένω με χαρά τα δικά μου.

*




Για την Ψυχή στο στόμα τα είπε πρώτος ο μέγας Sraosha, οπότε υπέγραψα κατ’ ευθείαν και ησύχασα. Όταν πηγαίνεις καθυστερημένος στα θεάματα όπως εγώ, δεν έχεις τη χαρά της ανακάλυψης, συν ότι βλέπεις την ταινία φορτωμένος από το κουβεντολόι που προηγήθηκε. Υποψιασμένος, πάντως, και έτοιμος για πολλά χαστούκια από σκηνής, καθόλου δεν σοκαρίστηκα· αντίθετα με ενθουσίασε η απολαυστική γλώσσα της ταινίας, αυτό το μάντρα στυλιζαρισμένης χυδαιολογίας που λειτουργούσε μάλλον σαν ηχητική μπάντα ή ιδιότυπο σάουντρακ. Η μουσική χρήση των λέξεων προέκυψε από τη δουλειά ηθοποιών που είχαν το ειδικό βάρος να στηρίξουν τους διαλόγους, ώστε η ταινία να μη γείρει προς τη φάρσα. Το έργο λειτουργεί και πείθει γιατί έχει υψηλή ανθρώπινη ενέργεια.

( Τι’ν’ αυτά ρε. Ρε τι ν’ αυτά ρε μαλάκα. Ε; Τι είναι αυτά; Λέγερεμαλάκα, τι ν’ αυτά ρε. Τι είναι; Τι είναι ρε; Λέγε ρε, τι έχεις πάθει. Τι έχεις πάθει ρε μαλάκα, λέγε ρε.)

Η ταινία, πάντως, δεν μιλά για το όλον της ζωής αλλά για μια στιγμή της που συνειδητά πολλαπλασιάζεται κάπως μονόχορδα, στο ίδιο τονικό ύψος, με τρόπο αντιρεαλιστικό και κραυγαλέο. Στήνεται έτσι μια εκκωφαντική συμφωνία λεκτικής βίας που εμένα τουλάχιστον με μάγεψε. (κουφό, ε;- σε άλλους δένεται το στομάχι κόμπος). Κομμάτια από ατόφιο υλικό της καθημερινότητας, πρόσωπα που σωματοποιούν επιθετικά την ένταση και τη μοναξιά, αν και τοποθετημένα στους φυσικούς τους χώρους -διαμερίσματα και πλατείες υποβαθμισμένων συνοικιών- σκηνοθετούνται ως (υπαρξιακά) αρχέτυπα του ανθρωποφαγικού εγώ. Σε ένα προσωπικό σύμπαν μεγεθυσμένων λεπτομερειών και στοιχειώδους δραματουργίας, όλοι οι προβολείς φωτίζουν τα απελευθερωμένα βασικά ένστικτα που λυσσάνε για 111 λεπτά.
Συναρπαστικό.


Φυσικά έτσι το προσέλαβα εγώ. Διότι το αποσβολωμένο κοριτσάκι δίπλα μου, όταν άναψαν τα φώτα του διαλείμματος είπε στο αμόρε της: δεν μπορούσε να μας συμβεί τίποτα χειρότερο (ωραία διατύπωση η μικρή). Κατόπιν αποχώρησαν λυπημένοι.

*


Όλα καλά ρε. Όλα καλά.

*


Πολύ χαίρομαι με την κοσμοπλημμύρα που γίνεται. Ο κόσμος στήριξε δυο ταινίες αουτσάιντερ, τις ζωές των άλλων και αυτή. Δεν είναι όλα θεοσκότεινα στο γκρίχελαντ, κι ας φαίνονται έτσι.

*


Διασταυρωνόμενος με τις πορείες αυτές τις ημέρες, προσπαθούσα να ανακαλύψω τι διαφορετικό υπάρχει σ’ αυτή τη γενιά που τρώει τελευταία ανελέητη κριτική (και ξύλο). Πες με ψευδορομαντικό ή κολλημένο (καθότι είμαι), αλλά δεν κατάφερα παρά να δω τα ίδια ευγενή πρόσωπα, τo ίδιο σεμνό και πολύχρωμο πλήθος που γεμίζει κατά καιρούς τις συναυλίες του Θανάση Παπακωνσταντίνου, τα σινεφίλ αφιερώματα, τα θεατρικά υπόγεια, τα εικαστικά events, τις ξεχασμένες παραλίες των Κυκλάδων -άντε να τις βρεις τώρα πια. Δεκάδες ομάδες και υποομάδες χειραφέτησης, γκρουπ και γκρουπούσκουλα παρέμβασης, ίδιοι και απαράλλαχτοι πάσχοντες και αγωνιώντες οργανισμοί, εις τον αιώνα των αιώνων. Είναι τα πρόσωπα που μπορείς να συνεννοηθείς, νέοι άνθρωποι με ευφυΐα και ευαισθησία, που όσα χρόνια και να περάσουν κι εκείνοι δεν θα αλλάζουν, θα με συνδέει μαζί τους μια ενστικτώδης, αυτόματη αλληλεγγύη.

*


Αλλά φυσικά πάντα θα υπάρχει ένας πολιτικός λόγος για να φέρνει στα ίσα του την αλλήθωρη αυτή νεολαία. Στις μέρες μας ο αποτελεσματικός, καίριος λόγος αρθρώνεται από τον αρχιεπίσκοπο ο οποίος στοχεύει στην πηγή του κακού, που δεν είναι ακριβώς τα ξεστρατισμένα μαυρόπαιδα όσο οι ηθικοί αυτουργοί, οι γνωστοί και σεσημασμένοι γνωστοί μας διανοούμενοι:

«Με όλα αυτά (δηλ. με το βιλίο της ιστορίας που παραποιεί και νοθεύει τα ιστορικά στοιχεία, οπότε ο κλήρος κλπ, το κρυφό σχολειό, ο ελληνισμός κλπ…) δηλητηριάζεται η νεολαία μας, η οποία δεν έχει πνευματικό έρμα και παρασύρεται στον άνεμο με αποτέλεσμα να βλέπουμε αυτά που βλέπουμε τον τελευταίο καιρό, δηλαδή καταλήψεις, παρακώλυση της κυκλοφορίας και προχθές είδαμε παιδιά να ασελγούν στα σύμβολα του έθνους, να καίνε την ελληνική σημαία κ.λπ. Ποιός τη δημιουργεί αυτή την κατάσταση; Δεν είναι οι τεχνολόγοι αυτοί που γίνονται ηθικοί αυτουργοί, οι δήθεν διανοούμενοι;»
(Από την Ημερησία).


*


Όλα καλά ρε. Όλα καλά.

*


Τελευταία με έχει πιάσει μια αγάπη για έναν ήχο ανάγλυφο και καθαρό, με τις χροιές των φυσικών οργάνων, όπως η τζαζ του 60. Οδηγώ μια συγκεκριμένη ώρα κάθε μέρα, γύρω στις δέκα το βράδυ, πάνω από τις σούπερ γέφυρες του Πειραιά· το αυτοκίνητο ρολάρει, φαίνονται τα φωτάκια της πόλης και στον Εν λευκώ οι blues επιλογές της Ελένης Μαθιουδάκη.
Από εκείνην ανακάλυψα τον κιθαρίστα Grant Green.


Και τον οργανίστα Jimmy Smith.



Κατεβασιές:
Grant Green, Green Street.
Jimmy Smith, Since i feel for you.

Ακούστε τα δυνατά, νύχτα, κοντά στο παράθυρο. Δουλεύουν και σαν αντίδοτο στη σαχλαμάρα.

*


(Αυτό θα πει αυτοπεποίθηση. Να πιστεύεις ότι ο αναγνώστης σου σε παρακολουθεί μέχρι εδώ. Ας είναι. Γράφουμε αραία, οπότε τα 'παμε όλα ακαριαία.)

31 Comments:

At 7:38 PM, Anonymous Anonymous said...

"Διασταυρωνόμενος με τις πορείες αυτές τις ημέρες, προσπαθούσα να ανακαλύψω τι διαφορετικό υπάρχει σ’ αυτή τη γενιά που τρώει τελευταία ανελέητη κριτική (και ξύλο). Πες με ψευδορομαντικό ή κολλημένο (καθότι είμαι), αλλά δεν κατάφερα παρά να δω τα ίδια ευγενή πρόσωπα, τo ίδιο σεμνό και πολύχρωμο πλήθος που γεμίζει κατά καιρούς τις συναυλίες του Θανάση Παπακωνσταντίνου, τα σινεφίλ αφιερώματα, τα θεατρικά υπόγεια, τα εικαστικά events, τις ξεχασμένες παραλίες των Κυκλάδων -άντε να τις βρεις τώρα πια. Δεκάδες ομάδες και υποομάδες χειραφέτησης, γκρουπ και γκρουπούσκουλα παρέμβασης, ίδιοι και απαράλλαχτοι πάσχοντες και αγωνιώντες οργανισμοί, εις τον αιώνα των αιώνων. Είναι τα πρόσωπα που μπορείς να συνεννοηθείς, νέοι άνθρωποι με ευφυΐα και ευαισθησία, που όσα χρόνια και να περάσουν κι εκείνοι δεν θα αλλάζουν, θα με συνδέει μαζί τους μια ενστικτώδης, αυτόματη αλληλεγγύη."
ΑΚΡΙΒΩΣ!
Συγγνώμη που το ξαναγράφω, αλλά έτσι είναι -έτσι είναι! Τους ενοχλούν αυτά τα παιδιά -τους ενοχλούμε...Από την εφηβεία μου ακούω από μεγαλυτέρους, νυν βολεμένους, πρώην επαναστάτες και μη, "θα μεγαλώσεις και θα αλλάξεις" με μια απίστευτη χολή...

 
At 8:26 PM, Blogger hotel iris said...

γι άλλη μια φορά δεν μπορώ να μην σκεφτώ πόσο όμορφα μιλάς

και κάτι επιπλέον οι μουσικές αυτές είναι όμορφα αντίδοτα ακόμα κι αν ακούγονται σιγανά

ακόμα κι έτσι, η σαχλαμάρα τρομάζει...

 
At 11:22 PM, Anonymous Anonymous said...

Θα θέλατε κάποια albums του κυρίου Smith?

 
At 2:54 AM, Anonymous Anonymous said...

Δεν έχω δει ακόμα το Ψυχή στο στόμα, αλλά η περιγραφή σου Thas αποτυπώνει ακριβώς την εντύπωσή μου για την προηγούμενή του ταινία, το σπιρτόκουτο. Μαγευτική γλώσσα.

 
At 10:23 AM, Blogger thas said...

Γεια σου gazaka. Είναι γνωστή αυτή η παραφιλολογία περί της επικείμενης αλλαγής. Θα πας στρατό και θα καταλάβεις, θα γίνεις γονιός και θα με θυμηθείς, θα μεγαλώσεις και θα αλλάξεις. Μικροαστικές σαχλαμαρίτσες, από ανθρώπους στενόχωρους. Η αλήθεια είναι το ύφασμα, όπως και να το ράψεις, δεν αλλάζει. (ώπα. ούτε Σφακιανός γέροντας δεν μιλάει έτσι- μωρέ, ίντάπαθα νιαν ώρα;)

Tifous, χαίρομαι που σ’ αρέσουν οι μούζικες. Με κολακεύεις και δεν κάνει.

Anonymous:Θα θέλατε κάποια albums του κυρίου Smith?

Πώς γαρ ου; Πάνυ μεν ούν. For sure. Και βέβαια. Το συζητάς;

Μαριάμπα, χαίρομαι που το λες. Αυτό μπορεί να αποδειχτεί, ενδεχομένως, και το πρόβλημα. Ποιο μπορεί να είναι το επόμενο βήμα του; Τώρα πρέπει να εξελίξει αρκετά την τέχνη του ώστε να μη μοιάζει με επανάληψη των προηγουμένων- η γνωστή μανιέρα. Αυτό ήταν πάντα και το πρόβλημα έργων με τόσο έντονη ταυτότητα.

 
At 12:59 PM, Blogger just me said...

"Γράφουμε αραία, οπότε τα 'παμε όλα ακαριαία".

...και, ως συνήθως, ωραία.
Αν και για την "Ψυχή", που δεν τη είδα, αλλά την "είδα", μέσα από πολλές περιγραφές άλλων, έχω να πω ότι κάτι προς Ανίτα Πάνια, αφ' υψηλού έκθεση της λουμπενιάς των "άλλων", μου φαίνεται, και γι΄αυτό διστάζω να πάω _χαζή προκατάληψη, αλλά με πιάνει μερικές φορές με τα θεάματα (οι παρενέργειες της πρόταξης της σκέψης σε βάρος του βιώματος).

Ευχαριστούμε για τις "κατεβασιές".
Καλά να μας είστε.

 
At 1:55 PM, Blogger Xilaren said...

πολύ ωραία όλα. Ο δε Grant Green εξαιρετικός!!!

και ναι, βρε Thas, εννοείται πως διαβάζουμε μέχρι το τέλος και ας μας ξεπετάς με ένα ποστάκι στις 15!!!


:-P

 
At 3:30 PM, Blogger Sraosha said...

Εμένα τα κείμενά σου μου αρέσουν επειδή επιστρατεύουν την ευαισθησία στην υπηρεσία της ανατροπής, όπως δήλωσα και αλλαχού.

Ρισπέκτ.

 
At 6:28 PM, Blogger thas said...

Έκανες τέτοιες δηλώσεις αλλαχού και δεν με ειδοποίησες να φωνάξω τα κανάλια ωρέ Sraosha; Αντι-ρισπέκτ. (όπως αντιύλη)

Xilaren: Τα σιγοβράζω τα ποστ, σαν το αρνάκι στο φούρνο. Και δηλαδής ο Smith εν σ’ αρέσ; Εμένα πολύ αρέσει όργκανο βουουουμ. Πολύ μπαθύν και ψυχικόν.

Just me: merci! Αν έχεις χρόνο και όρεξη για περισσότερα κοίτα και το πολύ ενδιαφέρον κείμενο+σχόλια του old boy. Το ψάχνουμε.

 
At 11:38 PM, Blogger thas said...

Αφηρημάδες. Το κείμενο του old boy.

 
At 12:03 AM, Blogger Unknown said...

http://mihd.net/h0tjr3

Jimmy Smith - The Sermon

Από την πιο πρώιμη, ήρεμη εποχή του. Σε πρώτη φάση αυτό, και μετά ό,τι θέλετε (από αυτά που είχε την κακή έμπνευση και να τραγουδάει, τα πιο άγρια της πρώτης του νεότητας, τα funk jazz των αρχών του 70 κλπ.)

 
At 11:24 AM, Blogger thas said...

antonie, σ' ευχαριστώ πολύ. Δυστυχώς για κάποιο λόγο το downloading κολλάει σχετικά νωρίς. Προσπάθησα τρεις φορές από χτες και τις τρεις απέτυχα. Δεν ξέρω τι φταίει...ίσως μέσω άλλης εταιρίας...αν είχες τη δυνατότητα...Ένα Lp που με ενδιαφέρει είναι το prayers meeting, σε περίπτωση που είσαι φουλ από Smith. Αν θέλεις, επικοινώνησε μαζί μου στο vitamoderna@gmail.com- θα θελα να σε ρωτήσω κάτι...

 
At 1:13 PM, Blogger Rodia said...

Α, ρε Thas... Ολα καλά. Και πολύ ακαριαία δικέ μου :-) τέζα έπεσα λέμε
(γλυκά)

 
At 1:57 PM, Blogger anonymous said...

Είδα το "σπιρτόκουτο" πριν καιρό σε dvd. Τη βρήκα μονότονη και κουραστική. Πολύς ο θόρυβος δηλαδή... Για να ακουστεί η κραυγή, χρειάζεται ένα φόντο ησυχίας. Και αυτό έλειπε. Και ισοπεδώθηκε έτσι, ό,τι ήθελε να πει/δείξει. Περισσότερο όμως, έλειπε η συμπάθεια του σκηνοθέτη στο υλικό του. Σα να ήθελε να ξορκίσει το κακό και ο ίδιος. Και σα να το αναγνώριζε σαν τέτοιο και ο ίδιος. Δε φτιάχνεις φαγητό με υλικά που δε γουστάρεις. Και περισσότερο, δε μου το δίνεις να το φάω κι εγώ. Γιατί;

 
At 12:33 AM, Anonymous Anonymous said...

Φχαριστούμε για τα ωραία κομμάτια - και τη μουσική και το post.
Και μερικοί από εμάς σχολιάζουμε αραία αλλά είμαστε εδώ γύρω και σε αναζητάμε όταν λείπεις.

placebo

 
At 1:50 AM, Anonymous Anonymous said...

To ότι "το κοινό στήριξε δύο ταινίες outsider" είναι βέβαια το μόνο που μπορεί να συνδέσει την "Ψυχή στο Στόμα" με τις "Ζωές των Άλλων".
Όχι τιποτ' άλλο, αλλά σε λίγο θα ακούσουμε ότι ο Οικονομίδης θα έπρεπε να προταθεί και για Όσκαρ (ξενόγλωσσης ομολογουμένως θα του πήγαινε)

 
At 1:13 PM, Blogger άσκεπος said...

@skiodis, ακόμα και αν δε σ' αρέσουν οι ταινίες του Οικονομίδη, οφείλεις να του αναγνωρίσει ότι έχει κάτι να πει. Δε βέρυ τρουθ όλσο φορ μι ιζ ότι το Σπιρτόκουτο ήταν μία πρώτη προσπάθεια αναφορικά με τις προθέσεις του Οικονομίδη. Χωρίς να έχω δει ολόκληρη τη δεύτερη ταινία του και έχοντας δει μόνο αποσπάσματά της στο Ίντερνετ, θα τολμήσω να πω ότι αφενός έχει βελτιωθεί ο ίδιος ο σκηνοθέτης ως προς την τέχνη του, αφετέρου, παρακολουθώντας τα πράγματα από μακριά, ότι έχει πετύχει το στόχο της. Που είναι να προκαλέσει, να προβοκάρει.

@thas, ευχαριστούμε τόσο για τη φιλοξενεία, όσο και για την υπέροχη μουσική. Στο ποστ σου, τα είπες όπως θα ήθελα να τα αποδόσω κι εγώ.

 
At 12:36 PM, Anonymous Anonymous said...

Xορταστικόν!

Θα ξαναπεράσω το βράδυ (βλ. DSL) για τις κατεβασιές.

 
At 2:27 AM, Blogger thas said...

A ρε Ροδιά. Πάντα να περάσεις, να πεις την καλησπέρα σου και τον καλό το λόγο. Μερσί μπρε.

Ανώνυμε ένα. Προσωπικά δεν διέκρινα αντιπάθεια του Οικονομίδη για το «υλικό» του. Ακριβώς το αντίθετο είδα. Αυτό που κατά τη γνώμη μου θα μπορούσε κάποιος να του προσάψει είναι ότι πίσω από την καμουφλαρισμένη μεταμοντέρνα (κινηματογραφική) γλώσσα κρύβεται ένας παλιομοδίτης ηθικολόγος. Σ’ αυτό δεν έχω απάντηση και είπα ότι περιμένουμε να δούμε την επόμενη κίνηση.

Ανώνυμη-placebo καλώς σε ματαξαναβρίσκω! Χαίρομαι που σου άρεσαν τα κομμάτια.

Skiodis: To να βάζουμε τις ταινίες σε υποθετικές αντιπαραθέσεις (όπως και τους μουσικούς, τα συγκροτήματα κλπ) είναι αποδεκτή πλην κάπως teenager πρακτική.

Exiled ευχαριστούμε για τις ευχαριστίες και ανταποδίδουμε τα δέοντα!

Πάνο, πες μου τι ώρα περίπου θα περάσεις να είμαι εδώ.

 
At 10:51 AM, Anonymous Anonymous said...

WZ8DOm Your blog is great. Articles is interesting!

 
At 9:01 PM, Anonymous Anonymous said...

UgA10y Nice Article.

 
At 10:01 PM, Anonymous Anonymous said...

j1TkFN Wonderful blog.

 
At 10:14 PM, Anonymous Anonymous said...

Thanks to author.

 
At 10:32 PM, Anonymous Anonymous said...

Magnific!

 
At 10:12 PM, Anonymous Anonymous said...

Thanks to author.

 
At 11:02 PM, Anonymous Anonymous said...

Nice Article.

 
At 4:38 PM, Anonymous Anonymous said...

Good job!

 
At 8:13 AM, Anonymous Anonymous said...

Please write anything else!

 
At 11:25 AM, Anonymous Anonymous said...

Good job!

 
At 8:28 PM, Anonymous Anonymous said...

RIzP47 actually, that's brilliant. Thank you. I'm going to pass that on to a couple of people.

 
At 8:56 PM, Anonymous Anonymous said...

actually, that's brilliant. Thank you. I'm going to pass that on to a couple of people.

 

Post a Comment

<< Home