τόσο μακριά, τόσο κοντά

Γεννήθηκε σε ένα χωριό ανθρακωρύχων, νοτιανατολικά του Πίτσμπουργκ (πληθυσμός 800 άνθρωποι). Ξεκίνησε το πιάνο στα τέσσερα και στο γυμνάσιο ήταν ήδη σολίστας, παίζοντας επιπλέον μπάσο και βιμπράφωνο. Ένας μεγαλύτερος αδερφός του τον έφερε μετά το σχολείο στην ανατολική ακτή, σε μια θεία τους. Σκόπευε να μείνει λίγους μήνες. Με τον Oskar Pettiford και τον Vido Musso έφτιαξε το πρώτο τρίο στο Σαν Φραντζίσκο. Ύστερα βρέθηκε στο Λος Άντζελες να παίζει με τους «μεγάλους».

Αργότερα συνάντησε τον Paul Chambers και τον Philly Joe Jones για τους οποίους μιλάει με αγάπη και θαυμασμό. Ο Joe παίζει «όλα» τα ντραμς, λέει o Sonny Clark. «Συνήθως, όταν ένας ντράμερ προσπαθεί να κάνει κάτι τέτοιο κολλάει και το αποτέλεσμα δεν έχει νόημα. Ο Joe είναι διαφορετικός. Έχει μουσική αντίληψη και ακούει ό,τι παίζουν οι υπόλοιποι. Συμμετέχει στην προσπάθεια και σε εμπνέει με τα διάφορα που σκαρφίζεται, πέρα από το να κρατάει το ρυθμό. Πάντα κάτι βρίσκει».

*

Στο Softly as in a morning sunrise του 1957, o Philly Joe κάποια στιγμή διπλασιάζει το τέμπο (προφανώς έτσι του βγήκε, ακούγοντας αυτό που έπαιζα, λέει ο Clark). Πρόκειται για αριστουργηματικό κομμάτι, παιγμένο με ευγένεια και αισθαντικότητα, με το οποίο έχω πάθει μεγάλο έρωτα. Τρέμουν καθημερινά τα φλυντζάνια, τρέμουν κι οι γείτονες.

Κατεβασιά: Sonny Clark, softly as in a morning sunrise



Το τρίο αυτό (και ειδικά το δισκάκι τους cool struttin) είναι αντιπροσωπευτικό του hard bop ύφους του τέλους της δεκαετίας του '50. Δείτε τι γράφουν ενθουσιώδεις οπαδοί του δίσκου και της blue note.







Φέτος δεν με βλέπω καλά. Θα πάρω και το i-pod στην Ανάσταση, να κάνω παρέα στον φίλο μου τον Sraosha που δεν αντέχει τα τεριρέμ.