kisses, tears & psychodramastender tango
Και ξαφνικά, ανάμεσα σε απόψεις, θέσεις και αντιπαραθέσεις, άκουσα τη φωνή του να ψιθυρίζει. Είναι ο ίδιος παλιός γνωστός, o στιχοπλόκος araxtos που συνεχίζει τη μοναχική του πορεία. Στο τελευταίο του ποστ ζηλεύει τη δόξα των μεγάλων (ολίγον άκομψα, άι μάιτ σέυ). Το ποίημα κλείνει ως εξής:
Θέλω να γράψω ένα ποστ
να γίνω και ’γω κάποιος
να μπουν να με διαβάσουνε
όλοι οι βλογκαράδες.
Μα όλο γράφω ποιήματα
και μερικές αράδες.
Και καταφθάνει το εξίσου τρυφερό-σκωπτικό σχόλιο από ViSta:
Όλοι μας το ίδιο όνειρο έχουμε,
τουλάχιστον εσύ ξέρεις να γράφεις
ποιήματα και αράδες.
Εμείς, τι ξέρουμε
οι φουκαράδες;
Εδώ το πλήρες κείμενο. Πρόσθεσα τους τόνους.
15 Comments:
Γι αυτό σ΄αγαπώ, Thas dearest, γιατί όταν αρχίζουν τα ζόρια, επιστρέφεις στη βασική σου σταθερά, που είναι βέβαια η ποίηση!Μέσα σε όλες σου τις αντιφάσεις και τις αβεβαιότητες και τις... αμαρτίες, (επέτρεψέ μου), έχεις έτοιμη τη Θεία Πηγή, που σε εξαγνίζει και σε επαναφέρει στον οικείο και λυτρωτικό σου ρομαντισμό! Σου συγχωρώ τα πάντα εκ των προτέρων μόνο και μόνο γι αυτό το φυσικό σου χάρισμα!
Ααχχ! Κάθομαι εδώ στο γραφειάκι μου, δίπλα στο παραθύρι, και βλέπω πίσω απ’τις μακρινές κορφές τον ήλιο να βασιλεύει. Και τ’ ουρανού τα σύννεφα χίλιες βαφές ν’ αλλάζουν. Πράσινες, κόκκινες, ξανθές, ολόχρυσες, γαλάζες. Κάνω να σκεφτώ για το βασικό μέτοχο και το τι πήγε λάθος σ’ αυτή την ιστορία. Αίτια / αιτιατά / διά-πλεκό-μενα! Ύστερα πιάνω ν’ αναλύσω την κοινωνία του θεάματος, του Ολλανδού Γκυ Ντεμπούρ. Άκρη όμως δε βγάζω, ζορίζομαι, και κατεβάζω Σαιν Ζυστ, Γκυ ντε Μωπασάν, Ζαν Λακαριέρ, και Κ. Λασκαρέλια. Φρουμάζω, γαυγίζω, σιγανοτσιρτσιρίζω. Και άκρη πάλι δεν βγάνω κι απελπισιά χορτάτος σκύβω να χαζέψω τη μικρή μας την αυλίτσα. Αυτή την υπέροχη αυλή των θαυμάτων με το φυντανάκι της και τον αιώνιο θείο Βάνια κάτω απ’ τον μεγάλο πεύκο. Ανάρια τα κλωνάρια του κουνάει ο γερο-πεύκος και πίνει και ρουφάει δροσιά κι αχολογάει και τρίζει. Κι η βρύση η χορταρόστρωτη δροσίζει τα λουλούδια, και μ' αλαφρό μουρμουρητό γλυκά τα νανουρίζει. Αχ! Καλότυχοί μου χωριανοί, ζηλεύω τη ζωή σας, την απλοϊκή σας τη ζωή που ’ναι γεμάτη χάρες. Σε αντίθεση με τη δική μου που είναι γεμάτη συγκρούσεις, αδιέξοδα, αμαρτίες, διαψεύσεις, ήττες, γλυκά δάκρυα, υγρασία, Σωκράτη Μάλαμα, Σωκράτη Κόκκαλη, κάτυ σαρκ σκέτο, κάτυ σαρκ πάγο νερό, και μπίτνικς και μπίτλς και μπάμπλς και μάγκς και κούκλς και γκούγκλς…
Ω! Η ζωή σας είναι μια μικρή, γλυκιά κόλαση. Γύρω σας ερυθρωπές ανταύγειες, σαν ηλιοβασίλεμα στα Κύθηρα. Δάκρυσα.
*
«Αχ! Καλότυχοί μου χωριανοί, ζηλεύω τη ζωή σας, την απλοϊκή σας τη ζωή που ’ναι γεμάτη χάρες. Σε αντίθεση με τη δική μου που είναι γεμάτη συγκρούσεις, αδιέξοδα, αμαρτίες, διαψεύσεις, ήττες, γλυκά δάκρυα, υγρασία, Σωκράτη Μάλαμα, Σωκράτη Κόκκαλη, κάτυ σαρκ σκέτο, κάτυ σαρκ πάγο νερό, και μπίτνικς και μπίτλς και μπάμπλς και μάγκς και κούκλς και γκούγκλς…»
Αχ! Καλότυχοί μου πρωτευουσιάνοι, ζηλεύω τη ζωή σας, την συναρπαστική σας τη ζωή που ’ναι γεμάτη χάρες. Σε αντίθεση με τη δική μου που είναι γεμάτη μιζέρια, αγκούσα, βαρεμάρα, ονειρώξεις, πρόβατα, κατσίκια, χορτάρια, πόνους στη μέση, πόνους στα πλευρά, τσίπουρο σκέτο, νερό πηγαδίσιο, με Σούλα και Ρούλα και μούμπλα και μλάρ' και κομπλάρ' χωρίς γκούγκλα…
Κάπως έτσι θα αντιδρούσε ο ζηλεμένος χωρικός καθρεφτίζοντας τη μίζερη ζωή του. Κάνω λάθος..? Διορθώστε με! :-)
Ω! Μα εσείς είστε αληθινή ποιήτρια. Με την άδειά σας, παραθέτω το Σταρ που μόλις διάβασα:
Σταρ
Πόσο γουστάρ'
να γίνω σταρ!
Πήγα σε μπαρ
μπας και τρακάρ'
κανα παπάρ'
να το τσεκάρ'
και να μπουκάρ'
να του τα πάρ'
Βρήκα παπάρ'
σαν το θρεφτάρ'
να με κυαλάρ'
Του δίνω θάρρ'
για να στανιάρ'
να με φλερτάρ'
και το προγγάρ'
να ξεφρακάρ'
απ' τα δολλάρ'
Ομως για σταρ
ούτε χαμπάρ'!
Και μια και εξελίσσεται σε ποστ της ποίησης το παρόν, παραθέτουμε με την άδειά της ελπίζω, αποσπάσματα από την επίσης μοναχική φωνή της Ιώς (και ουχί της Ιούς, κατά Γιάννη Χάρη)που τόσο καιρό, ποιεί ποιήματα εις το δίκτυον μετά πάσης ταπεινότητος και ευγενείας.
Παράσταση
Υπάρχουνε λεξούλες
Που ανοίγουν τρυφερά
Όταν της νύχτας πέσει
Η διάφανη δροσιά
Με βρίσκουν στο σκοτάδι
Και με πολιορκούν
Γυρεύουν κάποιον πόρο
Στο σώμα μου να μπουν
Τις κρύβω μες στο μαύρο
Άλλος να μη τις δει
Μ’ αυτές ανάβουν φώτα
Και βγαίνουν στη σκηνή
Ακούγονται γελάκια
Ψίθυροι, αναπνοές
Και κάτω η πλατεία
Γεμίζει θεατές.
*
Θέλω να ονειρευτώ ξανά
Θέλω να ονειρευτώ ξανά
Να μπω σε κήπους μυστικούς
Φτερά ν’ ανοίξω και να βρω
Καινούργια αστέρια κι ουρανούς
Θέλω σαν άνεμος να μπω
Στου ονείρου σου τις φυλλωσιές
Και στου κορμιού σου τις χορδές
Να είμαι χέρι μαγικό
Θέλω να ονειρευτώ ξανά
Να βρω κρυμμένους θησαυρούς
Πανιά να ανοίξω και να βγω
Σε θάλασσες και ωκεανούς
Θέλω σαν αύρα να χυθώ
Μες στου κορμιού σου τις στοές
Και στης ψυχής σου τις ρωγμές
Να γίνω χώμα και νερό.
κάτυ σαρκ σκέτο, κάτυ σαρκ πάγο,
κάτι σαρκώδες, ψυχή να άγω,
που
‘αεί καθαρινά’, γιορτάζει τ’όνομά της
Μα να σε οδηγήσω σε αυτό το αναπάντεχo, σαρκαστικό παραλήρημα είναι κάτι που δεν ήθελα ποτές μου, thas my love! Anyway, υποκλίνομαι στο ταλέντο και την έμπνευση και σε φιλώ καθόλου αδερφικά (μήπως πάρει και μια ερωτική τροπή αυτό το post)
ΥΓ. Αλήθεια σου άρεσαν αυτά τα ποιήματα που μας αράδιασες ή είσαι τόσο γενναιόδωρος με τους επίδοξους ποιητές;
Θα δεχτώ το φιλί σας (διότι έχω και μια έμφυτη ροπή στον πανηδονικό αισθησιασμό- είναι κάτι κατάλοιπα από τα σίξτις, μην δίνεις σημασία) αλλά θα στηλιτεύσω τη διατύπωση. Πίσω από τις λέξεις υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι, άλλωστε,δεν διατείνονται ότι κάνουν κάτι σπουδαίο- όλα προσμετρώνται στην εκτίμηση. Και η στιχοπλοκία τους δείχνει το ήθος τους, την ευγένειά τους. Βεβαίως μ' αρέσουν!
Ω, μα εσείς με προωθείτε κανονικά!
Κι άλλο κι άλλο! (που θά'κραζε η κουρούνα)
..και.. αρχίζει να μου αρέσει και.. δεν ξέρω... ω...
Μπας και πρέπει να κράξω επίσης ή να το αφήσω στα κεκραγμένα.
Ευχαριστώ παιδιά για την υποδοχή. Αλφα άλφα και καθόλου ξενερέ:))
Mε τιμα η αναφορα ενος σχολιου μου.
Χαιρομαι που σας γνωρισα.
Καλησπερα.
Καλησπέρα και στο όμορφο Düsseldorf!
(Όπως λέμε: Γεια σας από την πανέμορφη Καρδίτσα...)
Καλησπερα λοιπον ξανα απο το ομυχλώδες σημερα Düsseldorf.
Aργησα να δω την απαντηση σας, αλλα απο ολα με ξαφνιασε το Umlaut πανω απο το u. Copy/Paste η μεθοδος; Ή εχετε γερμανικο keyboard layout;
*ξαφνιασμενη*
Δυστυχώς τα γερμανικά μας εξαντλούνται εις το εμβληματικό Sein und Zeit του επίσης εμβληματικού Martin Heidegger. (Εξαντλούνται, εννοώ, στον τίτλο, να μην παρεξηγηθώ!)
Οπότε μας μένει το copy-paste!
Excellent, love it! »
Post a Comment
<< Home