επάλληλοι καθρέπται

Θέμα δεν έχωμε να γράψωμε και γι’ αυτό να μην αγωνιώσι οι φίλοι δια την υγείαν μας, καλά είμεθα, απλώς θέμα δεν έχωμε και αυτό το οποίο έχωμε δεν αφορά τον αναγνώστην ή δια να το θέσωμε καλύτερα αυτό το οποίο θέλωμε να γράψωμε απαιτεί τοσαύτην προσπάθειαν ώστε δεν είναι δυνατόν μέρες που είναι να φάγωμε τον χρόνο μας έγκλειστοι εις το κελίον μετά των σκέψεών μας, καθ’ ην στιγμήν η σφύζουσα ζωή ξεχειλίζει εις πλατείας πάρκα παιδοτόπους αλλού φαν παρκ φραπεδερί κρουασαντερί εμπορικά κέντρα άττικα μούλτιπλεξ δεμόλ δεφνακ ετσετερά.

Προτιμήσαμε τον περιορισμένο χρόνο μας να τον διαθέσωμε σε στοιχειώδη καλλωπισμόν του χώρου, καθότι και τα πενιχρά πλην τίμια καταστήματά μας δέχονται, όσο να ειπείς, κάποιον κόσμο ημερησίως. Δεν είναι δυνατόν μάλιστα, άνθρωποι εξωστρεφείς και μονδέρνοι, τι λέγω, βιταμεταμονδέρνοι, να μην ακολουθήσωμε την γενική τάση των ημερών- και με την ευκαιρία να θυμηθώ να κρατήσω κάποια χρήματα δια το καταραμένο σέρβις- τάση, λέγω, η οποία στοχεύει κυρίως στο περιτύλιγμα του περιεχομένου, ουχί στο δώρον itself αλλά στο αμπαλάζιον, ουχί στο πράγμα καθ’ εαυτό (το οποίον-φιλοσοφικώς ομιλών- θα μείνει για πάντα σκοτεινή ουσία, όνειρο απατηλό, φενάκη) αλλά το φαινόμενόν του, ήτοι την ασθενή αντανάκλασή του στην σκοπεύουσα (τον κόσμον ) συνείδησιν.

Καταλαβαίνετε αδελφοί, νομίζω, σε τι κόσμο φαινομένων βρισκόμεθα εγκλωβισμένοι, διαθέτοντες εσωτερικώς όλον και όλον έναν καθρέπτην εις ον καθρεπτίζονται κτίρια, οχήματα και πάσης φύσεως όντα, όλη η σφύζουσα ζωή τελοσπάντων (να μην επανερχόμεθα) και με αυτάς τας αντανακλάσεις των πραγμάτων δουλεύουμε εσωτερικώς, κατανοείτε αδελφοί, μόνον με τας παραστάσεις, τι λέγω, τας ανα-παραστάσεις, εικόνας δηλαδή διαθέτωμε ουχί ρίαλ θίνγκς, ουχί χιούμαν μπίινγκς μπατ όνλυ ίματζ μπίινγκς...

αλλά τα έχουν πει αυτά οι φιλόσοφοι, τα ηξεύρετε, να μην σας κουράζω μέρες που είναι θέλετε κι εσείς να κάμετε τα οψώνια σας, να πάρετε τα οψάρια σας δεν ξεύρω τι παίρνει έκαστος για το γιορτινό τραπέζι, αρκεί το τραπέζι, αδελφοί, να 'ναι από το Habitat ώστε να μπορέσωμε να ακουμπήσωμε με αξιοπρέπεια το πιάτο μας με τις ελιές, εμείς δεν θέλωμε μεγαλεία, αλλά το ωραίο, ναι, μας αρέσει, και θα το πληρώσωμε και κάτι παραπάνω, και ας μην είναι πρώτη ποιότητα βρε αδελφέ, εμείς άλλωστε δεν θέλωμε το είναι, δεν μας κατατρύχει η υπεροψία αναζητήσεως του βάθους των πραγμάτων και με ένα απλό φαίνεσθαι καλυπτόμεθα,

εμείς, για να καταλάβεις, δεν εξηλώσαμε το στρώμα να ιδούμε αν έχει τη σουσπασιόν την οποίαν επληρώσαμε, ή πολυεστέραν ή βάμβακον εξ Αιγύπτου, μας αρκεί που γράφει ότι θα το έχωμε δια μίαν ζωήν όπως το παραλάβαμε. Προς στιγμήν μάλιστα εσκεφθήκαμε να μην βγάλωμε και το λεπτό πλαστικόν κάλυμμα, όπως στα τηλεκοντρόλ, αν εννοείς, ή εις τα καθίσματα του αυτοκινήτου, ίσα δια να επιμηκύνωμε αυτήν την αίσθησιν του καινούργιου αλλά μετά, όπως πάντα συμβαίνει εις την ζωήν, επρυτάνευσε η λογική και αποχωριστήκαμε αυτό το λεπτό πλαστικό κάλυμμα και ως εκ τούτου, ως ήτο φυσικό, άρχισε με τον καιρό να παλιώνει το στρώμα και μετά, ως ήτο εξίσου φυσικό, νομίζω πως άρχισε να παλιώνει και η ίδια μας η ζωή, γεγονός που μπορεί να είναι φυσικό πλην δεν είναι καθόλου δίκαιο δια κανέναν.

Καλές γιορτές να έχωμε, αδελφοί.