Το κοσμικό παιχνίδι

Μια μπαλάντα για τέτοιους καιρούς

K_os / Allelujah.

Δεξί κλικ στο δισκάκι και "αποθήκευση προορισμού ως" (2,3ΜΒ)

*

Πάμε προς το τέλος του χρόνου και κάτι ακαθόριστο ανεβοκατεβαίνει, σαν κύμα. Σα μια συγκίνηση που δεν εκφράστηκε γιατί δεν εντόπισε τον παραλήπτη της· έτσι ανεπίδοτη τριγυρίζει τώρα στα δωμάτια: ψάχνει στα ντουλάπια με τους κουραμπιέδες, στις αδιάφορες λέξεις βιβλίων που στοιβάζονται, στα τραγούδια που ήταν, μα δεν είναι πια. Τι γρήγορα που φθείρονται όλα.

*

Πολύ μικρή η δική μου συγκομιδή. Το precious των Depeche Mode(από το Playing the angel). Το amerimaca των Thievery Corporation (από το Cosmic Game). Το σάουντρακ Broken flowers απ' την ταινία του Τζάρμους. Το «κάπου βραδιάζει» του Φάμελλου. Το why go των Faithless, με το υπέροχο βίντεοκλίπ τους (η κοπέλα που χορεύει μόνη παντού, συναντά τον δικό της στις κυλιόμενες και συνεχίζουν τους χορούς στην εκκλησία, το μαιευτήριο κοκ) · κι ακόμα, η μαγική συναυλία τους εκείνη την καλοκαιρινή νύχτα.

Χάρηκα τον Κούρτοβικ στο «ελληνικό hangover» και τα ποιήματα του Αργύρη Χιόνη. Ο καλός καιρός της Μήτσορα με άφησε αμήχανο. Κάτι σ’ αυτό το βιβλίο δεν λειτούργησε. Σε αντίθεση με τη μεταγραφή του Καλοκύρη στην Πάπισσα Ιωάννα του Ροΐδη, η οποία λειτούργησε άριστα. Όσες προκαταλήψεις ή αντιρρήσεις και να έχει κανείς για τη μεταφορά του κειμένου στη σημερινή γλώσσα, νομίζω πως αίρονται από το πολύ καλό αποτέλεσμα.

Ελάχιστος κινηματογράφος. Μου εντυπώθηκε μόνο η υπέροχη, καθηλωτική ταινία (στην ΕΤ1) σε σκηνοθεσία Λιβ Ούλμαν, με πρωταγωνιστή τον Έραλντ Γιόζεφσον. Κι επίσης, η ανέλπιστα ποιητική «Αγέλαστος Πέτρα» του Κουτσαφτή (ντοκυμανταίρ του 2001)

Αυτά. Πολλά φωτάκια βλέπω στα απέναντι παράθυρα. Γράφω στο σκοτάδι τώρα, φωτισμένος από έναν γαλάζιο μαργαριταριένιο σωλήνα που αναβοσβήνει. Άραγε όλος αυτός ο διάκοσμος, η τάση να φωταγωγηθεί το σύμπαν, προϋποθέτει έναν κόσμο με νόημα ή το αντίθετο; (ελπίζουμε δηλαδή κάποιος να μας δει απο εκεί ψηλά και να μας ελεήσει, ή ζητάμε απλώς να επιβληθούμε στη μαφία της νύχτας;)
Είμαστε, όπως και να το δεις, το μαγαζί του γαλαξία με τη μεγαλύτερη φασαρία, δεν υπάρχει αμφιβολία.

Στην πραγματικότητα δεν καταλαβαίνουμε πολλά. Ανεβοκατεβαίνουμε σκάλες, ανοίγουμε πόρτες, μπαίνουμε στη σκηνή, βγαίνουμε πάλι, τρυπώνουμε στα καμαρίνια, ψάχνουμε πίσω από κουρτίνες, αλλά δεν μαθαίνουμε και τίποτα. We are still blowing in the wind. Χιλιοτρυπημένοι , που έλεγε και το παλιό μότο. Με πολλές ερωτήσεις και ελάχιστες ή καθόλου απαντήσεις.

Αλλά δεν μπορείς να πεις κουβέντα. Δεν υπάρχει κυτίον παραπόνων και το αφεντικό, με αστραπιαία κίνηση κατάφερε να κλειδώσει το συρτάρι, πετώντας μέσα το κλειδί.