A Christmas tale*

-----
*το γαρ αυτό νοείν εστίν τε και είναι -Παρμενίδης. (η πραγματικότητα και η νόηση ταυτίζονται)

Γράφω αυτό το ποστ στενοχωρημένος, δεν είμαι σίγουρος ακόμα αν πρέπει να το ανεβάσω. Ανταλλάξαμε μερικά (ευγενικά) mail με τον πιτσιρίκο, προσπαθώντας να εξηγήσουμε ο ένας στον άλλον τη θέση του. Τα κείμενά του όμως (εδώ κι εδώ) με βασάνισαν και νομίζω ότι θα μου αναγνωρίσει το δικαίωμα να καταθέσω και τη δική μου αλήθεια από την ως τώρα επαφή μου με την Athens V.- θα ήθελα τα κείμενά μας να διαβαστούν σαν παράλληλες πραγματικότητες, δεν μπαίνω σε κρίσεις για τις απόψεις κανενός.

*

Ένα χρόνο πριν, η κατάσταση στη μπλογκόσφαιρα ήταν πολύ διαφορετική. Λίγος κόσμος, μικρή κοινότητα, απομόνωση. Εν πλήρη αθωότητι είχα γράψει τότε:

Το blog γιορτάζει, ο ιδιοκτήτης του γιορτάζει. Πάνω σε παπίερ, με αληθινό μελάνι και στρογγυλά γράμματα, με υπογραφή. Ένα μικρό, παλιότερο κειμενάκι μου, «ο κριτικός άνθρωπος», βρίσκεται από σήμερα το πρωί, στη δεύτερη σελίδα της Athens Voice.

Ακολούθησαν σχόλια αγάπης και συμπαράστασης, που μπορείτε να τα δείτε εδώ:

Ακριβώς ένα μήνα πριν από εκείνη την πρώτη δημοσίευση, είχα περάσει από τα γραφεία της εφημερίδας. Είχα ζητήσει να δω την αρχισυντάκτρια και της άφησα δυο-τρία κείμενά μου στο γραφείο· έφυγα ακριβώς στα τρία λεπτά για να κάνω και εντύπωση!
Με πήρε τηλέφωνο δυο εβδομάδες αργότερα λέγοντάς μου ότι θέλει να συνεργαστούμε. Έκτοτε έχω στείλει συνολικά 15 κείμενα (τα περισσότερα τα έχετε διαβάσει όσοι παρακολουθείτε το μπλογκ ) και έχουν δημοσιευτεί αυτούσια χωρίς να πειραχτεί ούτε μια άνω τελεία τους (εντάξει, αυτές δεν τις πειράζουν γιατί λειτουργούν ψαρωτικά· σου λέει, κάτι θα ξέρει το άτομο). Δεν μου ζήτησαν να μην ανεβάζω κείμενα αλλού, ούτε να παρατήσω το blogging- μόνος μου αποφάσισα πρόσφατα (τώρα που τα blog πήραν δημοσιότητα) ότι όφειλα τα κείμενα που έδινα εκεί να μην τα ανεβάζω κι εδώ. Δεν μου ζητήθηκε ποτέ κείμενο κατά παραγγελία, δεν βολιδοσκοπήθηκε καμιά πολιτική μου τοποθέτηση. Πάντως, αν αλλοτριώθηκα και αν προσκύνησα και αν έγινα Νενέκος γράφοντας εκεί, μόνος μου το ’παθα, δεν μου το ζήτησε κανείς.

Η αρχή της συνεργασίας αυτής, δικαίωσε μια δειλή θεωρία που είχα στο κεφάλι μου, εξαιτίας της οποίας έχω πολλές φορές συγκρουστεί με δικούς μου ανθρώπους, στα καταγώγια που συχνάζουμε τα βράδια. Με λίγα λόγια δεν συμμερίζομαι την άποψη ότι όλα είναι ένα τεράστιο κύκλωμα και οι πάντες αποτελούν γρανάζια του ίδιου μηχανισμού που καταπνίγει την ποιότητα. Πόσο μάλλον ότι αυτός είναι ένας gay βούρκος που φιμώνει τις strait φωνές. Η δική μου θεωρία λέει ότι αν αυτό που κάνεις συναντήσει τους κατάλληλους ανθρώπους (δεν είχα πάει να ζητήσω και δουλειά ως μοντέλο στον Αντέννα) ενδέχεται εκείνοι να κατουρηθούν πρώτοι από τη χαρά τους.

Γράφω για να μοιραστώ μια αντίληψη που έχω για τον κόσμο και τη ζωή (γράφω επίσης γιατί δεν μπόρεσα να κάνω συγκρότημα, τα έχουμε πει) και κάποιος έκρινε ότι αυτό ναι, μπορεί να αφορά και άλλους ανθρώπους. Αν η Άθενς Βόις βρίσκει τα κείμενά μου άξια να τυπωθούν σε χιλιάδες αντίτυπα, δεν καταλαβαίνω γιατί δεν πρέπει να νιώθω ευτυχής. Υπάρχουν εκατοντάδες άλλα περιοδικά που δεν βρίσκουν καθόλου αξιόλογο ένα κείμενό μου που περιγράφει τις εσωτερικές μου αντιφάσεις κι ούτε ενδιαφέρονται καθόλου για το «τέλος του ελεύθερου κάμπινγκ» στην Ανάφη. Θα ήταν καθαρή ματαιοπονία να τους απευθυνθώ. Απευθύνθηκα σε «ομοίους».

Αυτού του είδους η ρομαντική αντίληψη για τα πράγματα (έτσι δηλ. την ορίζουν όσοι διαφωνούν, εγώ την κρίνω ως φυσική στάση) επιτρέπει κατά τη γνώμη μου σε ανθρώπους τον οποίων το ελεύθερο πνεύμα εκτιμώ, να γράφουν και σε συγκροτήματα-μεγαθήρια. Δεν σκέφτηκα ποτέ ότι εκτελούν διατεταγμένη υπηρεσία και απολάμβανα πάντα την ποιητική τους. Πρόσφατα, έχω γράψει στο μπλογκ σημειώματα για τον Αργύρη Ζήλο, τον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο, τον Γιάννη Χάρη, τον Δημοσθένη Κούρτοβικ, που τους αγαπώ πολύ- εννοώ τη γραφή τους. Δεν έγραψα τίποτα για τον Γιάννη Νένε και τον Φώτη Γεωργελέ τους οποίους επίσης εκτιμώ γιατί θεώρησα ότι θα ακουστεί φάλτσο, σαν διαφήμιση εκ των ένδον. Ούτε άλλες αναφορές στο έντυπο έκανα ποτέ μέχρι τώρα.

Σκέφτομαι με την ευκαιρία την περίπτωση του Κώστα Καββαθά. Ένας άνθρωπος τεχνοκράτης, βασιλιάς του ειδικού τύπου στην Ελλάδα, φτιάχνει τους 4Τροχούς και συγχρόνως τον Ήχο, τον οποίο στελεχώνει με τον Α. Ζήλο και τον Χ. Δασκαλόπουλο- το αποτέλεσμα είναι στο Τοπ-10 του έτους να φιγουράρουν οι Einsturzende neubauten’s και οι Theatre of Hate, ένας επεξεργασμένος βιομηχανικός θόρυβος για ελάχιστους. Αλλά ο Καββαθάς ήταν ευτυχής να βγάζει χρήματα μ’ αυτόν τον τρόπο. Και ξέρουμε ότι εκείνα τα κείμενα στον Ήχο, το Ταξιδεύοντας (ένα άλλο σπουδαίο περιοδικό) ή και τα editorial των 4Τροχών, λειτούργησαν πολύ πιο δραστικά από τον Οδυσσέα του Τζόυς – ένα παράδειγμα λέω, νομίζω ότι κατανοείτε το πνεύμα. Με τα κείμενά τους μεγάλωσα, είμαι κι εγώ παιδί (γκουχ, γκουχ, θα πνιγώ) της κουλτούρας των περιοδικών. Σήμερα ο Καββαθάς είναι επίσης πίσω από τον Εν Λευκώ, έναν σταθμό-θεραπεία για τα τσακισμένα μας νεύρα (και με την ευκαιρία, καθημερινά 10-12 το βράδυ,o Κώστας Γεωργίου, σε ένα ηδονικό δίωρο, πλημμυρισμένο από ένα χαμηλόφωνο ηλεκτρικό trip-μπλουζ & τζαζ ηχόχρωμα που εικονογραφεί τη νύχτα - στους 87,7 )

Μ’ αρέσουν λοιπόν τα περιοδικά. Πάντα μ’ άρεσαν οι ιστορίες των προσώπων τους, οι προσδοκίες των ανθρώπων της συντακτικής ομάδας να φτιάξουν κάτι που θα «σκίσει»- πράγματα ανθρώπινα. Από την αυθάδεια του Κλικ και την τηνέιτζερ μελαγχολία του 01, ως τη συμπάγεια των απόψεων του Αντί και το υπερκόσμιο φως της Σύναξης, θες πίστεψε, θες όχι, ένιωθα αλληλέγγυος με ανθρώπους που επιχειρούσαν να εκφράσουν τη γεύση της δικής τους ζωής. Εκ διαμέτρου αντίθετες στάσεις; Δεν ένιωθα να με απειλεί τίποτα, θεωρούσα ότι όλα τα λουλούδια έχουν το δικό τους άρωμα. Δεν θεωρώ ότι η πάστα των bloggers είναι άλλου τύπου από εκείνη των αρθρογράφων - αποτελούμε ενιαία κοινότητα προσώπων κι ο καθένας έχει τις συμμαχίες του, τις εκλεκτικές του συγγένειες. Κάθε μπλογκ διαθέτει πλέον τους σταθερούς σχολιαστές του, ανθρώπους που αισθάνονται συγγενείς με το πνεύμα του ιδιοκτήτη. Το ίδιο γίνεται και στα έντυπα. Άνθρωποι παρόμοιας αντίληψης συσπειρώνονται γύρω από ένα αντίστοιχο ιδεολογικό κέντρο.

Η Άθενς Βόις κάλυψε ένα κενό. Δεν υπήρχε έντυπο που να διανέμεται δωρεάν και να σέβεται τον αναγνώστη του (στη διόρθωση, για παράδειγμα, γίνεται εξαιρετική δουλειά- δεν έχω εντοπίσει ποτέ λάθος), έντυπο το οποίο να χαίρεσαι να το κρατάς (τα τρομερά εικαστικά της εξώφυλλα ) φιλοξενώντας παράλληλα κείμενα-«σεντόνια»(ήτοι αντιεμπορικά) που υπερασπίζονται μια ανοιχτή, φιλελεύθερη αντίληψη για τη ζωή. Το στίγμα της είναι σαφές, και η θεματολογία της πολύ μακριά από τον τηλεοπτικό κανιβαλισμό. Κάποιοι ξέρω ότι συλλέγουν τα τεύχη ευλαβικά, κάποιοι (τώρα μαθαίνω ότι) τη θεωρούν σκουπίδι. Έτσι είναι αυτά τα πράγματα, δεν πειράζει.

*

Στα είκοσί σου είσαι γεμάτος πέτρες κατά πάντων. Σκοπεύοντας έναν στόχο θες να καταδείξεις τι δεν είσαι εσύ, να συγκροτήσεις μια ταυτότητα. Αργότερα, καθώς η επεξεργασία της εμπειρίας εντείνεται και οι αισθήσεις σου εκπαιδεύονται στην ειλικρίνεια, το πρόσωπο του εχθρού αρχίζει να φλουτάρει– η ενέργεια στρέφεται κυρίως προς τα μέσα.

Έτσι συνέβη σε μένα και την παρέα μου. Οι περισσότεροι, δυσκολευόμαστε πλέον να κατονομάσουμε τον εχθρό, να εφαρμόσουμε παντού ένα συνεπές μοντέλο ανάγνωσης του κόσμου. Αναδεύουμε τα καλαμάκια στα ποτήρια και παραγγέλνουμε το επόμενο- δεν είναι κι εύκολο να κρίνεις πάντα κατά περίπτωση, να μιλάς ξεσκέπαστος- έχει όμως και την ελευθερία του το πράγμα. Αλλά και κούραση, πολλή κούραση βρε αδελφέ, που λέει κι ο άλλος.

Με την ευκαιρία, το site της V. αναβαθμίστηκε. Εδώ, το πρόσφατο αρθράκι μου για το γλωσσικό.
Άντε γεια σας πατριώτες. Τοις αυτοίς ποταμοίς εμβαίνομεν και ουκ εμβαίνομεν, είμεν τε και ουκ είμεν. Πολυμαθίη νόον έχειν ου διδάσκει. Οδός άνω κάτω μία και ωυτή.
(μ' αρέσει πάντα να κλείνω με κάτι μνημειακό. Δίνει βάρος στο κείμενο)