Υ.Γ.1.Προς όόόόλα τα διαπλασόπουλα της ελληνικής μπλογκόσφαιρας, όσα είναι μέσα στο monitor (να είμαστε καλά, αμήν αμήν, καλά ποστ να έχουμε ) καθώς και τα υπόλοιπα που είναι έξω από το monitor (να είναι πάντα καλά, αμήν αμήν, καλά ποστ να έχουνε κι αυτά που είναι άστεγα γιατί είναι πιο ευαίσθητα) καθώς και όλα τα διαπλασόπουλα που μας διαβάζουνε χωρίς να έχουν δικό τους μπλογκ, ίσως γιατί εκείνα είναι πιο ευαίσθητα και δεν μπορούν τις πολλές εκθέσεις και τις πολλές κουβέντες σαν εμάς, στέλνουμε σε όλους τα φιλιά μας και την αγάπη μας και τις ευχές μας και περιμένουμε να βρεθούμε γύρω απ’ τη μεγάλη φωτιά του 2006 γιατί όσο νά ναι μας κούρασε και η νύχτα και τα καλά της. Χρόνια πολλά.
Υ.Γ.2.Τώρα που εξαντλήσαμε όλους τους υπερθετικούς, πώς να μιλήσουμε γι’ αυτόν το δίσκο που μας βρήκε στην αλλαγή του χρόνου; Είχα μείνει στις ανάσες των λύκων, δισκάκι άνισο και punk… όμως εδώ το πράγμα λάμπει! Η έμπνευση ξεχειλίζει, τα πνευστά είναι γιορταστικά, ο λυρισμός και το πάθος της ερμηνείας ακούγονται τόσο ώριμα…Χρόνια πολλά βρε Γιάννη Αγγελάκα και λοιποί Επισκέπτες. (Τι σοφή κίνηση να αφήσει πίσω του τις Τρύπες!) Ιδού το γεγονός που έψαχνα και δεν έβρισκα για το 2005. Από δω και πάνω. Όσοι αγαπάνε τον Θανάση Παπακωνσταντίνου της τελευταίας εποχής θα βρουν εδώ (νομίζω) το ιδανικό συμπλήρωμα. Με κλειστά μάτια και ορίτζιναλ, ω φίλοι!
Χρόνια πολλά Θας μας! Για την δική μου ευλογοπαρουσία υπήρξες Ξενόπουλος οπότε κάτσε να σου πω και το δημόσιο ευχαριστώ, γιορτινή μέρα (Οι τρύπες όμως; γιατί; οι τρύπες είναι η νυμφική μας μουσική, ο Γιάννης των επισκεπτών η ωριμότητά μας μας -- όλα πατρίδα μας, κι αυτά κι εκείνα!).
Μιραντολίς, you are so delicate & delightful & Delilah to me! Θένκς.
Αυτό που είπα για τις Τρύπες δεν ήταν μομφή εναντίον τους, κάθε άλλο. Αναφερόμουν μόνο στη δημιουργικότητα που απελευθέρωσε ο ίδιος ο Α. απομακρυνόμενος από τη συνταγή κιθάρα-τύμπανα-φωνή που τον καθιέρωσε. Παρακολούθησε την προσωπική του ωρίμανση, ρίσκαρε και κατάφερε κάτι πιο ουσιαστικό από τη διαρκή εξαργύρωση της πρώτης ορμής: την ελευθερία του.
Σ' αυτό το δισκάκι έχω κολλήσει στο τελευταίο τραγούδι"ω,δεσποινίς μου ουτοπία". Αυτό το όμορφο,αλλά και παράξενο, "Ι love you" αντηχεί ακόμα στ'αυτιά μου.. Καλή χρονιά να έχουμε
Αυτή η διαδικασία της τέχνης ή/και η τέχνη αυτής της διαδικασίας ίσως (βλ. παραπάνω κείμενο) είναι τόσο αλήτικη που δε θα μπορούσε, ακόμη και αν ήθελε, να καθίσει σε σαλόνια. Καθένας έχει το δικό του κεραμίδι αν -και εκεί όπου θα- το βρει. Ο δίσκος έχω την αίσθηση ότι είναι ο καλύτερος της δεκαετίας και δεν φόρεσε καινούρια παντελόνια, επειδή δε φοβήθηκε μην και τον παραξηγήσουν τα σαλόνια, ήξερε ότι ήταν κομπλέ. Κατά τα άλλα, καλή χρονιά και εις άλλα.
Παπαρούνα καλή χρονιά και χρόνια πολλά. Είναι τρομερή στιγμή αυτό το χορωδιακό φινάλε αλλά εξίσου σπουδαίο είναι το «βαπόρι απ’ την Περσία» στο δεύτερο δισκάκι, με τα ακατάσχετα γέλια. Μου είναι αδύνατο να μη γελάω διαρκώς μαζί τους.
Αρετή μου πολύ χαίρομαι που σε ξανακούω. Χόουπ γιου αρ μπακ ιν τάουν. (εκείνο το καληνύχτα δεν ήταν οριστικό ε;) Χθες εξηγούσα σε φίλο γιατί κατά τη γνώμη μου οι «δίσκοι» έχουν μια δική τους ιστορία, σχεδόν αυτόνομη (από τους γεννήτορές τους). Θέλω να πω ότι ο Παύλος έγραψε τότε τον "Μπάμπη τον φλου", ο Πουλικάκος το "Μεταφοραί-εκδρομαί", οι Χειμερινοί κολυμβητές τον πρώτο τους, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου το «Στην Ανδρομέδα και στη γη». Κορυφαίες στιγμές, η έμπνευση ξεχειλίζει. Θέλω να εντάξω εκεί και αυτόν το δίσκο, αλλά κρατιέμαι γιατί τον ακούω μόνο δυο ημέρες. Αν εσύ τον έζησες περισσότερο και συνεχίζεις να λες ότι είναι της δεκαετίας, πετάω τη σκούφια μου. Μαζί σου.
Ως προς την παρατήρηση για τα σαλόνια και τα παντελόνια, θυμήθηκα αυθορμήτως (και πώς αλλιώς θα μπορούσα δηλαδή, τέλος πάντων, πετάω και κάτι μπαρούφες βρε παιδί μου) τη ρήση του Ελύτη ότι από ένα ύψος και πάνω η ποίηση δεν είναι ούτε αισιόδοξη ούτε απαισιόδοξη. Με την ίδια έννοια, μου φαίνεται ότι το "από εδώ και πάνω", δεν κρίνεται με όρους ανένταχτου-ενταγμένου, κυρίου-αλήτη (και άλλα δίπολα σχήματα) γιατί τα υπερβαίνει. Δεν έχω αντίρρηση να συζητήσουμε και με αυτούς τους όρους, τη στιγμή μάλιστα που το φαντασιακό τους μας εξιτάρει αλλά το κέντρο της δικής μου ανάγνωσης στον δίσκο είναι η απελευθέρωση του μουσικού, πνευματικού, καλλιτεχνικού δυναμικού που παρέμενε εν υπνώσει στον Αγγελάκα- πράγματα που ένιωθες να κινούνται κάτω από την επιφάνεια, τα υπέθετες, αλλά δεν είχαν ακόμα σκάσει με τη λαμπρότητα, την ευγένεια και τη δύναμη αυτού εδώ.
Το κύμα αναβίωσης δημοτικού-ρεμπέτικου (από τον πρώτο Ξυδάκη και την Οπισθοδρομική ως τις Δυνάμεις του Αιγαίου, Χαΐνηδες, Χειμερινούς κλπ) μαζί με το πιο ανήσυχο κομμάτι τύπου Ross και συνεργάτες, εγκαινίασε στην εποχή του τη συνομιλία με την παράδοση σε ένα πρώτο, διερευνητικό ή μιμητικό επίπεδο. Σήμερα, η συνομιλία των μουσικών με τον ήχο του (ελληνικού κυρίως) παρελθόντος γίνεται πολύ πιο ελεύθερα και αυτοσχεδιαστικά, με άλλη ωριμότητα. Σαν να χωνεύτηκε σε άλλο βάθος η σύζευξη ηλεκτρικής κιθάρας και τζουρά, σαν να ξεμπερδέψαμε με το φολκλόρ και αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε τις ψυχικές συνιστώσες αυτού του γάμου. Αλλά πάντα χρειάζεσαι ένα κεντρικό επεξεργαστή. Τον Θανάση Π. μέχρι χτες, τον Γιάννη Α. τώρα. Δεν είναι φυσικά οι μόνοι, είναι, όμως, πρωταγωνιστές.
Η περίπτωση του Σαββόπουλου είναι ενάδερ στόρυ. Προηγήθηκε όλων, τα έχει κάνει όλα, τα έχασε και τα ξανακέρδισε. Είναι πλέον εκτός συναγωνισμού γιατί συμμετέχει στην κριτική επιτροπή.
Αυτό που δυσκολεύομαι να χωνέψω είναι πώς τα κατάφεραν οι επισκέπτες να ξεφύγουν απο τις τρύπες και να μη καταβαραθρωθούν μέσα τους! Ισως επειδή είναι μαγγιώρος οδηγός ο Αγγελάκας και ξέρει τα κατατόπια...
Παίρνω,έχοντας κοκκινίσει, πίσω το "καλύτερος της δεκαετίας", όχι επειδή το είπα από ενθουσιασμό που ξεχειλίζει, αλλά επειδή σε κάτι τέτοια απλά δεν ξέρω αν στέκει έννοια καλύτερου. Απλά ανάμεσα στους δίσκους που κυκλοφορούν ελεύθεροι, αυτός είναι σαν ένα αγοράκι ανάμεσα στους συμποδοσφαιριστές του και που λέει με πονηρό χαμόγελο "είμαι ο καλύτερος" και δεν το νοιάζει να εδραιωθεί, τρέχει να ματώσει τα γόνατα. Αυτό εννοούσα και με τα σαλόνια, ατυχώς προφανώς, ότι αυτός ο δίσκος έσκασε μύτη χωρίς να σκάει για τα επίγεια και τα κυκλοφορημένα, χωρίς σκοπό να πλαισωθεί από κάτι, χωρίς άγχος για το δρόμο του, αβίαστα όπως τα εμπνευσμένα και δύσκολα όπως τα όμορφα. Αλήτικο δεν εννοώ πάρά αυτό που παίρνει μετά από διαδρομή το δρόμο του μόνο με γνώμονα την αρχή της ελάχιστης ενέργειας. Μακριά από μας τα αδιάξοδα των διπόλων και τα ταξικά κόμπλεξ, συμφωνώ απόλυτα.:)
Geia sou! Se vrika tyxaia, alla simfwnoume apolita gia ton Aggelaka. Perna mia bolta apo to blog mou, egrapsa ki egw kati gia ayton. Tis kalimeres mou!
Διάβαζα το βλόγκ σου σήμεραΤυχαία βρέθηκα εδώ,το περπάτημα τα βράδια στους δρόμους της Θεσ/κης εκείνο ήταν το πρώτο που "με κράτησε",δεν ξέρω αν το κατάλαβα καλά,αλλά πιό όμορφη εποχή για μένα στη Θεσ/κη,απ αυτή της φοιτητικής ζωής δεν υπάρχει. Εγώ έβγαινα αργά τα βράδια για να διαβάζω τα συνθήματα στους τοίχους :) Απίστευτα όμορφες μοναχικές βόλτες Απίστευτα το πως συνατιόμασταν χωρίς καμμιά συννενόηση όλοι οι γνωστοί στο Ντορέ Κουτάκι άδειο τσιγάρων στην πόρτα σου με στυλό είχες βαλμένο για ν αφήνουν σημειώματα οι φίλοι σου όταν πέρναγαν κι έλειπες;;; Τουλάχιστον τα έζησες;;;Τα θυμάσαι;; Έφτασα και στο ποστ σου για τον Αγγελάκα... Παρακολουθώ την πορεία του,απ όταν τον πρωτοείδα άγνωστοι ακόμα οι Τρύπες,σε μια συναυλία στην παραλία της Θεσ/κης.Δεν θα συμφωνήσω με τη Ροδιά. Μαγγιώρος είναι,οδηγός κανενός δεν είναι,δεν θέλει να ναι ίσως και ούτε της ίδιας του της ζωής.... Την καλημέρα μου
kisses, tears & psychodramas
13 Comments:
Υ.Γ.1.Προς όόόόλα τα διαπλασόπουλα της ελληνικής μπλογκόσφαιρας, όσα είναι μέσα στο monitor (να είμαστε καλά, αμήν αμήν, καλά ποστ να έχουμε ) καθώς και τα υπόλοιπα που είναι έξω από το monitor (να είναι πάντα καλά, αμήν αμήν, καλά ποστ να έχουνε κι αυτά που είναι άστεγα γιατί είναι πιο ευαίσθητα) καθώς και όλα τα διαπλασόπουλα που μας διαβάζουνε χωρίς να έχουν δικό τους μπλογκ, ίσως γιατί εκείνα είναι πιο ευαίσθητα και δεν μπορούν τις πολλές εκθέσεις και τις πολλές κουβέντες σαν εμάς, στέλνουμε σε όλους τα φιλιά μας και την αγάπη μας και τις ευχές μας και περιμένουμε να βρεθούμε γύρω απ’ τη μεγάλη φωτιά του 2006 γιατί όσο νά ναι μας κούρασε και η νύχτα και τα καλά της. Χρόνια πολλά.
Υ.Γ.2.Τώρα που εξαντλήσαμε όλους τους υπερθετικούς, πώς να μιλήσουμε γι’ αυτόν το δίσκο που μας βρήκε στην αλλαγή του χρόνου; Είχα μείνει στις ανάσες των λύκων, δισκάκι άνισο και punk… όμως εδώ το πράγμα λάμπει! Η έμπνευση ξεχειλίζει, τα πνευστά είναι γιορταστικά, ο λυρισμός και το πάθος της ερμηνείας ακούγονται τόσο ώριμα…Χρόνια πολλά βρε Γιάννη Αγγελάκα και λοιποί Επισκέπτες. (Τι σοφή κίνηση να αφήσει πίσω του τις Τρύπες!) Ιδού το γεγονός που έψαχνα και δεν έβρισκα για το 2005. Από δω και πάνω. Όσοι αγαπάνε τον Θανάση Παπακωνσταντίνου της τελευταίας εποχής θα βρουν εδώ (νομίζω) το ιδανικό συμπλήρωμα. Με κλειστά μάτια και ορίτζιναλ, ω φίλοι!
Χρόνια πολλά Θας μας!
Για την δική μου ευλογοπαρουσία υπήρξες Ξενόπουλος οπότε κάτσε να σου πω και το δημόσιο ευχαριστώ, γιορτινή μέρα (Οι τρύπες όμως; γιατί; οι τρύπες είναι η νυμφική μας μουσική, ο Γιάννης των επισκεπτών η ωριμότητά μας μας -- όλα πατρίδα μας, κι αυτά κι εκείνα!).
Μιραντολίς, you are so delicate & delightful & Delilah to me! Θένκς.
Αυτό που είπα για τις Τρύπες δεν ήταν μομφή εναντίον τους, κάθε άλλο. Αναφερόμουν μόνο στη δημιουργικότητα που απελευθέρωσε ο ίδιος ο Α. απομακρυνόμενος από τη συνταγή κιθάρα-τύμπανα-φωνή που τον καθιέρωσε. Παρακολούθησε την προσωπική του ωρίμανση, ρίσκαρε και κατάφερε κάτι πιο ουσιαστικό από τη διαρκή εξαργύρωση της πρώτης ορμής: την ελευθερία του.
Σ' αυτό το δισκάκι έχω κολλήσει στο τελευταίο τραγούδι"ω,δεσποινίς μου ουτοπία". Αυτό το όμορφο,αλλά και παράξενο, "Ι love you" αντηχεί ακόμα στ'αυτιά μου..
Καλή χρονιά να έχουμε
Αυτή η διαδικασία της τέχνης ή/και η τέχνη αυτής της διαδικασίας ίσως (βλ. παραπάνω κείμενο) είναι τόσο αλήτικη που δε θα μπορούσε, ακόμη και αν ήθελε, να καθίσει σε σαλόνια. Καθένας έχει το δικό του κεραμίδι αν -και εκεί όπου θα- το βρει.
Ο δίσκος έχω την αίσθηση ότι είναι ο καλύτερος της δεκαετίας και δεν φόρεσε καινούρια παντελόνια, επειδή δε φοβήθηκε μην και τον παραξηγήσουν τα σαλόνια, ήξερε ότι ήταν κομπλέ.
Κατά τα άλλα, καλή χρονιά και εις άλλα.
Παπαρούνα καλή χρονιά και χρόνια πολλά. Είναι τρομερή στιγμή αυτό το χορωδιακό φινάλε αλλά εξίσου σπουδαίο είναι το «βαπόρι απ’ την Περσία» στο δεύτερο δισκάκι, με τα ακατάσχετα γέλια. Μου είναι αδύνατο να μη γελάω διαρκώς μαζί τους.
Αρετή μου πολύ χαίρομαι που σε ξανακούω. Χόουπ γιου αρ μπακ ιν τάουν. (εκείνο το καληνύχτα δεν ήταν οριστικό ε;) Χθες εξηγούσα σε φίλο γιατί κατά τη γνώμη μου οι «δίσκοι» έχουν μια δική τους ιστορία, σχεδόν αυτόνομη (από τους γεννήτορές τους). Θέλω να πω ότι ο Παύλος έγραψε τότε τον "Μπάμπη τον φλου", ο Πουλικάκος το "Μεταφοραί-εκδρομαί", οι Χειμερινοί κολυμβητές τον πρώτο τους, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου το «Στην Ανδρομέδα και στη γη». Κορυφαίες στιγμές, η έμπνευση ξεχειλίζει. Θέλω να εντάξω εκεί και αυτόν το δίσκο, αλλά κρατιέμαι γιατί τον ακούω μόνο δυο ημέρες. Αν εσύ τον έζησες περισσότερο και συνεχίζεις να λες ότι είναι της δεκαετίας, πετάω τη σκούφια μου. Μαζί σου.
Ως προς την παρατήρηση για τα σαλόνια και τα παντελόνια, θυμήθηκα αυθορμήτως (και πώς αλλιώς θα μπορούσα δηλαδή, τέλος πάντων, πετάω και κάτι μπαρούφες βρε παιδί μου) τη ρήση του Ελύτη ότι από ένα ύψος και πάνω η ποίηση δεν είναι ούτε αισιόδοξη ούτε απαισιόδοξη. Με την ίδια έννοια, μου φαίνεται ότι το "από εδώ και πάνω", δεν κρίνεται με όρους ανένταχτου-ενταγμένου, κυρίου-αλήτη (και άλλα δίπολα σχήματα) γιατί τα υπερβαίνει. Δεν έχω αντίρρηση να συζητήσουμε και με αυτούς τους όρους, τη στιγμή μάλιστα που το φαντασιακό τους μας εξιτάρει αλλά το κέντρο της δικής μου ανάγνωσης στον δίσκο είναι η απελευθέρωση του μουσικού, πνευματικού, καλλιτεχνικού δυναμικού που παρέμενε εν υπνώσει στον Αγγελάκα- πράγματα που ένιωθες να κινούνται κάτω από την επιφάνεια, τα υπέθετες, αλλά δεν είχαν ακόμα σκάσει με τη λαμπρότητα, την ευγένεια και τη δύναμη αυτού εδώ.
Το κύμα αναβίωσης δημοτικού-ρεμπέτικου (από τον πρώτο Ξυδάκη και την Οπισθοδρομική ως τις Δυνάμεις του Αιγαίου, Χαΐνηδες, Χειμερινούς κλπ) μαζί με το πιο ανήσυχο κομμάτι τύπου Ross και συνεργάτες, εγκαινίασε στην εποχή του τη συνομιλία με την παράδοση σε ένα πρώτο, διερευνητικό ή μιμητικό επίπεδο. Σήμερα, η συνομιλία των μουσικών με τον ήχο του (ελληνικού κυρίως) παρελθόντος γίνεται πολύ πιο ελεύθερα και αυτοσχεδιαστικά, με άλλη ωριμότητα. Σαν να χωνεύτηκε σε άλλο βάθος η σύζευξη ηλεκτρικής κιθάρας και τζουρά, σαν να ξεμπερδέψαμε με το φολκλόρ και αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε τις ψυχικές συνιστώσες αυτού του γάμου. Αλλά πάντα χρειάζεσαι ένα κεντρικό επεξεργαστή. Τον Θανάση Π. μέχρι χτες, τον Γιάννη Α. τώρα. Δεν είναι φυσικά οι μόνοι, είναι, όμως, πρωταγωνιστές.
Η περίπτωση του Σαββόπουλου είναι ενάδερ στόρυ. Προηγήθηκε όλων, τα έχει κάνει όλα, τα έχασε και τα ξανακέρδισε. Είναι πλέον εκτός συναγωνισμού γιατί συμμετέχει στην κριτική επιτροπή.
Καλή χρονιά Αρετή, και χρόνια πολλά.
Αυτό που δυσκολεύομαι να χωνέψω είναι πώς τα κατάφεραν οι επισκέπτες να ξεφύγουν απο τις τρύπες και να μη καταβαραθρωθούν μέσα τους! Ισως επειδή είναι μαγγιώρος οδηγός ο Αγγελάκας και ξέρει τα κατατόπια...
Καλή Χρονιά με μπόλικη Χαρά!:-)
Παίρνω,έχοντας κοκκινίσει, πίσω το "καλύτερος της δεκαετίας", όχι επειδή το είπα από ενθουσιασμό που ξεχειλίζει, αλλά επειδή σε κάτι τέτοια απλά δεν ξέρω αν στέκει έννοια καλύτερου. Απλά ανάμεσα στους δίσκους που κυκλοφορούν ελεύθεροι, αυτός είναι σαν ένα αγοράκι ανάμεσα στους συμποδοσφαιριστές του και που λέει με πονηρό χαμόγελο "είμαι ο καλύτερος" και δεν το νοιάζει να εδραιωθεί, τρέχει να ματώσει τα γόνατα. Αυτό εννοούσα και με τα σαλόνια, ατυχώς προφανώς, ότι αυτός ο δίσκος έσκασε μύτη χωρίς να σκάει για τα επίγεια και τα κυκλοφορημένα, χωρίς σκοπό να πλαισωθεί από κάτι, χωρίς άγχος για το δρόμο του, αβίαστα όπως τα εμπνευσμένα και δύσκολα όπως τα όμορφα. Αλήτικο δεν εννοώ πάρά αυτό που παίρνει μετά από διαδρομή το δρόμο του μόνο με γνώμονα την αρχή της ελάχιστης ενέργειας.
Μακριά από μας τα αδιάξοδα των διπόλων και τα ταξικά κόμπλεξ, συμφωνώ απόλυτα.:)
υ.γ.:και ο καινούριος των Χειμερινών έσκασε μύτη.
Mπα, έβγαλε δίσκο ο Αργύρης; Για πε για πε..
Kαλή χρονιά, με χαρές και ευαισθησίες να μετουσιώνονται σε κείμενα και αντικείμενα του
"πάθους" μας!
Geia sou! Se vrika tyxaia, alla simfwnoume apolita gia ton Aggelaka. Perna mia bolta apo to blog mou, egrapsa ki egw kati gia ayton. Tis kalimeres mou!
Γεια σας κι από μένα κορίτσια. Αργώ να απαντήσω αλλά δεν ξεχνώ. Έχω συναισθηματική μνήμη :-)
Καλή χρονιά.
Διάβαζα το βλόγκ σου σήμεραΤυχαία βρέθηκα εδώ,το περπάτημα τα βράδια στους δρόμους της Θεσ/κης εκείνο ήταν το πρώτο που "με κράτησε",δεν ξέρω αν το κατάλαβα καλά,αλλά πιό όμορφη εποχή για μένα στη Θεσ/κη,απ αυτή της φοιτητικής ζωής δεν υπάρχει.
Εγώ έβγαινα αργά τα βράδια για να διαβάζω τα συνθήματα στους τοίχους :)
Απίστευτα όμορφες μοναχικές βόλτες
Απίστευτα το πως συνατιόμασταν χωρίς καμμιά συννενόηση όλοι οι γνωστοί στο Ντορέ
Κουτάκι άδειο τσιγάρων στην πόρτα σου με στυλό είχες βαλμένο για ν αφήνουν σημειώματα οι φίλοι σου όταν πέρναγαν κι έλειπες;;;
Τουλάχιστον τα έζησες;;;Τα θυμάσαι;;
Έφτασα και στο ποστ σου για τον Αγγελάκα...
Παρακολουθώ την πορεία του,απ όταν τον πρωτοείδα άγνωστοι ακόμα οι Τρύπες,σε μια συναυλία στην παραλία της Θεσ/κης.Δεν θα συμφωνήσω με τη Ροδιά.
Μαγγιώρος είναι,οδηγός κανενός δεν είναι,δεν θέλει να ναι ίσως και ούτε της ίδιας του της ζωής....
Την καλημέρα μου
Post a Comment
<< Home