Ομορφιές.

Ω ρε μάγκα μου Πάσχα που περάσαμε και φέτος. Λούφαξαν οι ξενοκίνητοι στρατοί των διανοουμένων βλέποντας τις λαοθάλασσες- κάθε προσπάθεια αφελληνισμού έπεσε στο κενό. Από χωρίου εις χωρίον και από ρουκέτας εις ρουκέταν το μήνυμα μετεδόθη στο πιτς φυτίλι. Είδαν οι ξένοι τo ελλήνων Πάσχα και εξεθαμβήθησαν. ( Suzanna dear, I send you an epitafios handmade mobile-video. These melancholic melodies like bolero of Ravel and those beautiful soldiers/ proskopoi / horofylάkoi/ plus hundrends of celebrities following, took my heart. You should see bishop Christodoulos to straftalize with grace. I should also mention that kokoretsi is not forbitten here!)

*

Εγώ, προσωπικά, μιλώντας για μένα τον ίδιο, πέρασα συγκλονιστικά. Σκάνε ακόμα μέσα μου τα βεγγαλικά της ευτυχίας. Τα λόγια είναι φτωχά, ίσως να πρέπει να μιλήσω με τα χρώματα του ουράνιου τόξου και πάλι περιορίζομαι. Ίσως με τη σκάλα της dulux ή της αμερικάνικης moore paints που διαθέτει έξι βερνίκια. Και με ήχους να προσπαθήσω, πάλι δεν με καλύπτουν οι οκτάβες. Κάθε ημέρα μου ήταν ένα εκτεταμένο Koln Consert παιγμένο τσάμικο.

*

Να. Θα ανοίξει τώρα να μας διαβάσει η κατεστημένη δημοσιογραφία και θα μας κατηγορήσει ότι κάθε μπουκιά που τρώμε την κάνουμε ποστ. Μετά από τη ζήλια της θα στάξει φαρμάκι γιατί δεν αντέχεται τόση ευτυχία του μέσου μπλόγκερ, φτιαγμένη μάλιστα με τόσο ταπεινά υλικά. Φάτε πιέτε μωρ’ αδέρφια κι εσείς, Πάσχα είναι. Λευτεριά σε κάθε σκλαβωμένη πένα.

Εμένα βέβαια, έτσι και με πλησιάσει διανοούμενος (ή και προσκυνημένος δημοσιογράφος που ανήκει σ' αυτούς) την ώρα που ψήνω τον οβελία, μπορώ να τον σουβλίσω και να τον ψήσω παραδίπλα, στη σκάφη με το κοκκορέτσι. Αυτοί όλοι θα θέλανε αντί για οβελία να σουβλίζουμε ραδίκια, να πίνουμε dry martini και να ξεφαντώνουμε με Bill Evans. Έ, όχι. Όσο ζω και αναπνέω θα υπερασπίζομαι το ορθόδοξο δικαίωμα στα τρία καφάσια πράσινες.

*

Με τέτοια ψυχική πληρότητα τι ποστ να γράψω, με καταλαβαίνετε. Φλυαρώ (και παρασιτώ σε σχέση με τα θεσμοθετημένα ΜΜΕ) γιατί πέρασα φανταστικά. Τσικνίστηκα τόσο που έπεσα σε τρανς. Θυμήθηκα μάλιστα τις συμβουλές της Ροδιάς που επιμελείται το ύφος μου και αποφάσισα να τσαλακώσω την εικόνα μου μπροστά στους φίλους. (Οι φίλοι μου με υπολήπτονται ως μπλόγκερ, σαν άνθρωπο με έχουν χεσμένο). Άρχισα έτσι να κυνηγάω τη γυναίκα του Λευτέρη να την ταΐσω τραγανιστές πετσούλες μήπως η χοληστερίνη της ανεβάσει τη λίμπιντο και γείρουμε στα μεστωμένα στάχυα. Είναι κρίμα που δεν έχουν όλοι οι λαοί τέτοιον λελογισμένο παγανισμό και ξεφαντώνουν εική και ως έτυχε. Τι να λέμε τώρα, κανένας δεν πιάνει τον έλληνα όταν μερακλώνει.

Η φύση ήταν στην πιο καλή της ώρα και φόρτωσα τις μπαταρίες μου με ζωογόνα ενέργεια και άλλα πανέμορφα κλισέ του τόπου μας. Τι να πρωτοθυμηθώ, τι να ξεχάσω. Υπάρχει αυτό το αμετάδοτο της εμπειρίας, που με εμποδίζει να επικοινωνήσω μαζί σας. Γι’ αυτό και σταματάω εδώ, ελπίζοντας να συνέλθω από το μούδιασμα της ηδονής και να γράψω επιτέλους ένα ποστ γεμάτο μελαγχολία, ποίηση και μυριστικά εντομάκια, όπου θα καθρεφτίσω δημιουργικά την αλήθεια του προσώπου μου (και όχι αυτό το παρδαλό, ελλιποβαρές μειράκιον που με υποσκάπτει). Δεν αργώ.

Lefteri's wife at last, under the influence of roast lamp (petsoula carbonized).