kisses, tears & psychodramasΗ σιωπή και η μνήμη
Ο χρόνος που μεσολαβεί ανάμεσα στα ποστ, παραδόξως, δεν είναι χωρίς ήχο. Δεν είναι ένα πηγάδι που μέσα του πέφτουμε, μια τρύπα στο χρόνο· το εργαστήριο από κάτω δουλεύει, σχεδόν ακούς τις ανάσες. Στο τέλος, η καινούρια εμφάνιση, η κάθε καινούρια λέξη, ανα-συστήνει τα πρόσωπα με νέο τρόπο, φωτίζοντας αποκαλυπτικά την απουσία. Αυτή την αίσθηση έχω κάθε φορά που ανανεώνουν τα παιδιά εδώ.
Αυτοί που δεν υπάρχουν πια, κι εγώ που δεν είμαι πια το παιδί που ήμουν, ζουν στη μνήμη μου. Η μνήμη των άλλων και του εαυτού: αυτή είναι η μόνη αιωνιότητα που ξέρω, και που θα πεθάνει μαζί μου, αν δεν τη μοιραστώ με άλλους ως τότε.
Δεν υπάρχει κανένας λόγος να μη γίνει έτσι.
-----
Το διαβάζεις, το ξαναδιαβάζεις και τελικά σε διπλώνει μέσα του. Είναι απόσπασμα επιστολής (δύσκολο να την ονομάσεις mail) δικτυακής φίλης που μου εμπιστεύτηκε τις σκέψεις της και την ευχαριστώ. Για την ώρα, μένει στη σκιά.
5 Comments:
Ακόμα προσπαθώ να συνέλθω από την έκπληξη. Σε ευχαριστώ πολύ, thas..
κι εγώ ευχαριστώ Θας - και την ανώνυμη (κάπως έτσι μας βγάζει τούτο το όμορφο παιδί στο κλαρί έναν έναν, μία μία...)
[Θας, έχω αποκτήσει μεταφυσικές ικανότητες. Νοιώθω πότε έχεις φρεσκοποστάρει στα ξαφνικά, το μυρίζω λες στον αέρα. Περίεργο -και μου συμβαίνει και με άλλον ένα ευλογοπατέρα]
Το ομορφόπαιδο. Και πού να με δεις με τον σωστό φωτισμό, που λέει κι ο Γούντυ Άλλεν.
Συφτώσεις, Μιραντό, συφτώσεις! Αν αρχίσουν να κουνιούνται και τα κρύσταλα στις προθήκες κάθε που ποστάρουμε, τότε ναι, μπορούμε να το ψάξουμε.
Κογιονάρω, κουλάρω, ποστάρω. Γουστάρω.
Όμορφα παιδιά με τη ΓκυΝτεμπόρειο έννοια, Θας - όχι με του μετριοτάτου κλαρινετίστα.
[Κρύσταλλα δεν είχαμε, αλλά μετα ταυτα πήγα το πρωί και πήρα δυό ντουζίνες και μία προθήκη. Τώρα κάθομαι μπροστα και περιμένω. Θα ενημερώσω.]
This is not a love song.
'H αλλιώς:είναι δύσκολο να κρατήσεις το όνειρο ζωντανό, αλλά εσύ θας το κάνεις.
Post a Comment
<< Home