το γκότζι μπέρι

Δυο-τρία μαγαζιά στη λεωφόρο αλλάζουν χέρια συνεχώς. Μετατρέπονται διαδοχικά σε φούρνο, είδη δώρων, τράπεζα, κρεοπωλείο, μπαρ, ζαχαροπλαστείο. Βουνά γυψοσανίδας, γκάπα-γκούπα, νέα μπάζα πάνω στα παλιά, άλλη διακόσμηση, εκαίνια, μπαλόνια. Και ξανά. Αν δεν πρόκειται για τοπική αρχαία κατάρα, τείνω να πιστέψω ότι περνάμε κάποιου είδους κρίση. Περίεργο.

-Πολύ όμορφο, καλές δουλειές να έχετε. Πού είναι το προσωπικό;
-Δεν νομίζω πως χρειάζονται επαγγελματίες ανάμεσά μας. Στην υγειά σας.

*

Ήταν ένας γλυκός Σεπτέμβρης. Ήπιος, μελαγχολικός, ωραίος. Και η θάλασσα ακόμα ζεστή όπως μου είπαν, προσωπικά δεν κατάφερα να συντονιστώ με τις χαρές της εποχής, μελετούσα τα σενάρια της πτώχευσης. Χάνω το μυαλό μου, το καταλαβαίνω, δυο χρόνια τώρα δεν υπάρχει βιβλίο, παράσταση, ταινία ικανή να σταθεί απέναντι στην υπερπαραγωγή των ημερών και να αντέξει: σασπένς έχει, νεκρούς έχει (θες τριάντα χιλιάδες αφεντικό; θες εκατό;) εξωτερικά σε Αργεντινή, Ρουμανία, Ινδία έχει, και το σεξ, όπως σε κάθε σοβαρό έπος, υπονοείται πικρό και ατελέσφορο. Βεβαίως κάθε εναλλακτική εξιστόρηση κρίνεται ανεπίκαιρη, ανεπαρκής. Αναρωτιέμαι αν γίνεται να τους μηνύσουμε για απόσπαση προσοχής από τα ουσιώδη- με την κυριαρχία της μιας αφήγησης (του ενός συγγράματος, γιου νόου) έχει κοπάσει πια και ο νεοταξικός μηδενισμός μέσα μας, χάνουμε την ταυτότητά μας. (καταλήξαμε διαλεχτικοί υλισταί στα γεράματα.)

Διάβαζα προχτές κάποιο από τα εκατοντάδες άρθρα με συντεταγμένες και κουρέματα (η νεότερη ιστορία μιας χώρας, ιδού: από την κουρά προβάτων στην κουρά ομολόγων), διάβαζα και σκεφτόμουν πως αυτή η ανανέωση του λεξιλογίου δημιούργησε ειδικούς της ενημέρωσης. Πώς διάολο οικειοποιούνται την ορολογία αμέσως, ξέρουν τι σημαίνει, αναλύουν τις επιπτώσεις μια χαρά. Στην ίδια θέση, χάζευα αφηρημένος την ίδια γραμμή, φύσαγε κι ο μπάτης στο μπαλκόνι κάπως ενοχλητικά σκορπίζοντας γαστρονόμους-μαγκαζίνα, δεν καταλάβαινα τίποτα- αναρωτιόμουν αν στο χωριό υπάρχουν συγγενείς με καλλιεργήσιμα κτήματα, σε τι έδαφος φυτρώνουν οι πατάτες, τέτοια. Δεν υπάρχουν και πολλοί στη γύρα που καταλαβαίνουν για να ρωτήσεις, κοιταζόμαστε στα μάτια και όλο λέμε δεν κατάλαβα, ξέρεις εσύ τελικά πόσα θα πληρώσουμε, ούτε εγώ κατάλαβα. Στο τέλος μόνο οι τροϊκανοί με τα ωραία σακάκια τους μου εντυπώθηκαν, αυτά τα στενόμακρα παλληκάρια που περπατάνε αμίλητα με μεγάλες δρασκελιές. Φαίνονται διαρκώς απασχολημένοι- δεν μας μιλάνε γιατί είμαστε καραγκιόζηδες. Ούτε στοιχεία βρίσκουν να δουλέψουν σαν άνθρωποι, άχρηστοι σε όλα μας, ενδέχεται κάάάτι από την παλιά φιλοξενία μας να διασώζεται στο να σας φτιάξουμε ένα φραπεδάκι, φιλοξενία αλλοιωμένη πια, όχι πηγαία, όχι όπως σε Κάζαντζάκις. Είμαστε απρόθυμοι να σωθούμε, είναι φανερό. Εκείνοι όμως, αδέκαστοι και αμίλητοι πίνουν μεταλλικό νερό και υπολογίζουν τη σωτηρία: Είκοσι φορές το δεκαπέντε, έντεκα κι επτά δεκαοχτώ. Όλα είν’ εντάξει, δεν έχω λάθος, μα ας τα ξαναδώ.

*

Κατάλαβε το Βήμα ότι η δεκαετία του '40 είναι μπροστά μας και ξέθαψε τον Τσελεμεντέ. Κατ’ αρχάς να πούμε πως η παρούσα έκδοση περιλαμβάνει όλα τα είδη των καναπέ. Καναπέ με σαρδέλα, καναπέ μοσκοβίτ, καναπέ αρλεκέν, καναπέ ναπολιτέν, καναπέ αμπάσαντερ, καναπέ μέριλαντ, καναπέ παριζιέν, καναπέ μόντε κάρλο, καναπέ ιβανόε, καναπέ μοντέρν, καναπέ ντιαμπλοτέν, καναπέ μπακαρά καθώς και δεκάδες άλλα είδη καναπέ. Όποιος ενδιαφέρεται, αποστέλλω τον καναπέ της αρεσκείας του στο πι και φι.
Σελ. 8 : «Ο στολισμός του τραπεζιού με άνθη είναι καθαρά προσωπικό ζήτημα της οικοδέσποινας. Μπορεί να τοποθετήσει γιρλάντες με μικροάνθη ή χαμηλά ανθοδοχεία με λουλούδια και να συμπληρώσει τον στολισμό με κηροπήγια και κεριά τα οποία απαραιτήτως πρέπει να ανάβουν κατά την ώρα του γεύματος. Καθρέφτες συνδυασμένοι με κρυφές λάμπες καλό είναι να αποφεύγονται και να χρησιμοποιηθεί ένα ωραίο κρύσταλλο ή ασημικό με φρούτα.» (κηροπήγια, κεριά, άνθη: ήταν ωραίος ο μακαρίτης)

*

Εν τω μεταξύ μίλαγα με τον φίλο μου Άρη ο οποίος δηλώνει ανέλπιστα ευτυχής. Εγώ την πέρασα νωρίς την κρίση, μου λέει, τώρα είμαι μια χαρά. Αγόρασε τέσσερα πακέτα ρύζι, φύτεψε μαρούλια στον κήπο και σκέφτεται να βάλει γκότζι μπέρι. Αν πιάσει το γκότζι μπέρι, θα σωθεί όλη η παρέα μας. Ήδη ανέβασε τα μαρούλια του στο fb και έχει δεκαέξι λάικ. Κι ένα το δικό μου, δεκαεπτά.

*

Εγκλωβίστηκα τελευταία σε ατέλειωτο σύρε κι έλα στην εφορία. Ευτυχώς το πρωί ακούς ακόμα τα πουλιά στα δέντρα, τα καροτσάκια της λαϊκής και όσα καθησυχαστικά θυμίζουν εποχές μακάριες, αιώνιες, πολύ πριν από την Καταιγίδα. Σ’ αυτές τις διαδρομές της εβδομάδας συναντούσα τις φυλές του πρωινού: πιτσιρίκια, μαμάδες κι αυτούς τους αόρατους ηλικιωμένους άντρες: καθαρούς και σιδερωμένους (η σύζυγος; η κόρη;) με τα λεπτά γκρίζα μπουφάν τους και εκείνο το γαλάζιο πουκαμισάκι, στην πρωινή τους αποστολή στον φούρνο- καμιά φορά, αν διασταυρωθείτε απότομα, ίσως να διακρίνεις μια υποψία άνοιας στο βλέμμα. [Η απόσυρση: ασταθή μικρά βήματα, τρεμάμενα χέρια (που κρατάνε το τυλιγμένο ψωμί)· είναι αστείο αλλά κατά βάση, πιστεύουμε πως για μας θα είναι διαφορετικά.] Αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν, αυτοί οι γονείς, οι γονείς μας, έφτασε ο καιρός να καταλάβουν πως τελείωσε το πάρτι, για όλα έφταιξε το στραβό τους το κεφάλι και ότι αυτοί έχτισαν το φαύλο οικοδόμημα, το σάπιο κράτος, το τέρας του δημόσιου τομέα. Ναι, αυτοί, συνένοχοι και συνεργοί, σαρξ εκ της σαρκός του στρεβλού συστήματος, μεγαλομέτοχοι της κουλτούρας της μεταπολίτευσης: προλαβαίνουν να μετανοήσουν πριν μεταλάβουν με ένα από τα χρυσά κουτάλια με τα οποία τρώγανε τόσα χρόνια.

*

Προσωπική δήλωση του Andrej Hunko, μέλος της Γερμανικής Ομοσπονδιακής Βουλής του κόμματος DIE LINKE στις 29/09/2011 ενώπιον της Γερμανικής Ομοσπονδιακής Βουλής:

"Ιδιαίτερη ντροπή αισθάνθηκα διαβάζοντας την επιστολή του Έλληνα Προέδρου της Βουλής, η οποία κοινοποιήθηκε σε όλους μας προχθές. Ζητεί την αναγνώριση και την εκτίμησή μας για τις περικοπές στον κοινωνικό τομέα, τις οποίες και απαριθμεί λεπτομερώς: περικοπές συντάξεων, περικοπές στον δημόσιο τομέα κ.ο.κ. Γνωρίζετε τον κατάλογο. Δεν μπορώ να εκφράσω εκτίμηση απέναντι σε μια τέτοια πολιτική.

Ούτε να ανταποκριθώ μπορώ σε αυτήν την πολιτική. Το αντίθετο: η υλοποίηση αυτού του προγράμματος δεν εκφράζει ούτε το άτομό μου, ούτε την κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος της Αριστεράς - Die Linke. Αντίθετα αναγνωρίζω και εκτιμώ τη αντίσταση που προβάλλει ο ελληνικός λαός ενάντια στην κοινωνική βαρβαρότητα που εκδηλώνεται στην χώρα του και ενάντια στην οικονομική ανοησία."

από τον talos.

*

Μην απελπίζεσαι μωρέ, θα τα καταφέρουμε, όλα τα συνηθίζει ο άνθρωπος. Εδώ συνήθισα να ζω χωρίς εσένα. Of course I do. ( Except when …)

*

Υ.Γ. Μα τι είναι επιτέλους αυτοί οι καθρέφτες οι συνδυασμένοι με κρυφές λάμπες;