vita moderna

kisses, tears & psychodramas

30.3.05

Κληρονόμος πουλιών

*
Κάτι επικίνδυνα κομμάτια
χάος
είν’ η ψυχή μου
που έκοψε με τα δόντια του
ο Θεός.

Μίλτου Σαχτούρη, Κάτι επικίνδυνα κομμάτια



*
Πριν από τις όψιμες βραβεύσεις, στάθηκε μαζί με τον Ε. Κακναβάτο, τον Δ.Π.Παπαδίτσα, τον Μ. Κατσαρό και μερικούς άλλους, το πραγματικό περιθώριο, η πυρπολημένη, αγιάτρευτη φωνή που πλούτιζε σταθερά την ποίησή μας με τη θεατρική και εφιαλτική εικονοποιία του. Με υψηλή τεχνική, με έναν βαρύ ρυθμό που εντυπώνεται αμέσως και με ανυποχώρητο γλωσσικό και ποιητικό ήθος, αδιαφόρησε για την ποιητική του συρμού και στερέωσε τις μετρημένες λέξεις του για πάντα, σε έναν τόπο και μια ποίηση τόσο καταδυναστευμένη από τους εγκεφαλικούς ασφόδελους του Σεφέρη και την πεζολογική αρχαιολατρία του.


*
Ο Τρελός Λαγός
Γύριζε στους δρόμους ο τρελός λαγός
γύριζε στους δρόμους
ξέφευγε απ' τα σύρματα ο τρελός λαγός
έπεφτε στις λάσπες

Φέγγαν τα χαράματα ο τρελός λαγός
άνοιγε η νύχτα
στάζαν αίμα οι καρδιές ο τρελός λαγός
έφεγγε ο κόσμος

Bούρκωναν τα μάτια του ο τρελός λαγός
πρήσκονταν η γλώσσα
βόγγαε μαύρο έντομο ο τρελός λαγός
θάνατος στο στόμα.

*
Ο Καθρέφτης
Σα γύρισε ο καθρέφτης μου
στον ουρανό
φάνηκε
ένα φεγγάρι μισοφαγωμένο
από τα κόκκινα μυρμήγκια
της φωτιάς
κι ένα κεφάλι πλάι του
να καίει κι αυτό μέσα σε πύρινη
βροχή
να λάμπει το κεφάλι
να φέγγει
καθώς το έπαιρνε το έκανε κάρβουνο
η φωτιά
να ψιθυρίζει :

Τα δέντρα καίνε φεύγουνε σαν τα μαλλιά
ο άγγελος χάνεται με καψαλισμένα
τα φτερά
κι ο πόνος
σκύλος με σπασμένο πόδι
μένει
μένει

*
Ο ελεγκτής
Ένας μπαξές γεμάτος αίμα
είν’ ο ουρανός
και λίγο χιόνι
έσφιξα τα σκοινιά μου
πρέπει και πάλι να ελέγξω
τ΄ αστέρια
εγώ
κληρονόμος πουλιών
πρέπει
έστω και με σπασμένα φτερά
να πετάω.

*

Θα 'θελα να ξέρει πόσο σπουδαίος λαγός υπήρξε για πολλούς από μας και τι άξιος κληρονόμος πουλιών. Δεν ξέρω τι πρέπει να πω ώστε να μην φανεί γελοίο, αλλά αισθάνομαι ότι γονατίζω για να περάσει.

*

24.3.05

Εγγονό

Με κρίσιμες συμπληρώσεις ποιητών που έζησαν σε παλαιότερους καιρούς και ενδεχομένως δεν πρόλαβαν να εκσυγχρονίσουν τον ποιητικό τους ορίζοντα, ουδόλως στοχεύουμε στην διακοπή της σιωπής ην επιβάλαμε εις εαυτούς με την έναρξη της Σαρακοστής, αλλ' αντιθέτως, σε νέα παράτασή της. Φέτος θα νηστέψουμε τις λέξεις.

διότι
πρέπει να έχη
ο στρατιώτης το τσιγάρο του
το μικρό παιδί
την κούνια του
κι ο ποιητής
τα
μανιτάρια
του

διότι πρέπει
να έχη
ο στραδιώτης την
πλεκτάνη του
το μικρό παιδί
τον τάφο του
ο ποιητής τη
ροκάνα
του

διότι πρέπει
να έχη
ο στραθιώτης
το σκεπάρνι του
το μικρό παιδί το
βλέμμα του
ο μπλογκεράς
την κοπάνα
του.


Ζήτω η 25η Μαρτίου 1940. Ζήτω το φρέσκο τριφύλι και οι παπαρούνες.
Καλή αντάμωση.

*

12.3.05

Καλούμπες

H ιδέα να εγκλωβιστώ σε τίποτα μασκέ-πάρτυ, μέρες που είναι, με πανικοβάλλει. Το περασμένο Σάββατο, προσπαθούσα να εφεύρω δικαιολογίες για να αποφύγω μια τέτοια υπερπαραγωγή στην οποία ήμουνα καλεσμένος· έβρεχε κιόλας από το πρωί, ο ουρανός ήταν περίλυπος σαν την ψυχή του Κιουρέισι στις Οικείες απιστίες, και τίποτα στον ορίζοντα δεν υποσχόταν ότι τελικά θα τα καταφέρουμε στη ζωή.

Όταν η διάθεση είναι έτσι χαρμόσυνη, είναι αδύνατο, όχι να ντυθείς χελωνονιντζάκι ή drag queen, αλλά να φυσήξεις, έστω μελαγχολικά, μια σερπαντίνα. Οι απόκριες λειτουργούν τα τελευταία χρόνια κάπως σαν την επική ποίηση και τα εμβατήρια: φωνάζουν εντελώς αναίτια μέσα στο αυτί σου, τη στιγμή μάλιστα που η εποχή και ενδεχομένως η ενδιάθετη κλίση σου να μην συμμερίζονται αυτόν τον ουρανοκατέβατο οπτιμισμό· στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν αντέχω καθόλου και τον οδοστρωτήρα της βραζιλιάνικης, αφροκουβανέζικης και εν γένει λάτιν κουλτούρας της διασκέδασης, ως καταναγκαστική, ουρανομήκη εκτίναξη του κεφιού (ooooo….eeeeeeee—saaa-mbaaa/ sa-mba/ sa-mba, ντου που ντου που ντού/ ντου που ντου που ντού/ oooo….eeeee e-very-bo-dy-sa-lsa/ e-very-bo-dy-sa-lsa κλπ). Αν λάβουμε υπόψη μας ότι τις υπόλοιπες τριακόσιες εξηντατέσσερις ημέρες κινούμαι μεταξύ μοναχών Σούφι και Madrugada- λέμε τώρα, γίνεται περισσότερο κατανοητό πώς και γιατί αντί να δοκιμάζω τη στολή Dracula, βρέθηκα σήμερα να διαβάζω για τις περιπλανήσεις του Χάιντεγκερ στον Μέλανα Δρυμό, όπου είχε χτίσει ο άνθρωπος μια καλύβα-καταφύγιο, μήπως ξεκαθαρίσει στην ησυχία του επιβλητικού δάσους όσα είχαν αφήσει θολά οι Έλληνες. Αναρωτιέται εκεί: Μήπως εμείς έχουμε σήμερα μια απάντηση στο ερώτημα τι εννοούμε όταν προφέρουμε τη λέξη «ον»; Και η απάντησή του είναι: keineswegs -ουδόλως. (Μετά από αυτό, απογοητευμένος, πήγε να γραφτεί στο κόμμα).

Διαβάζω, αντίθετα, ότι ο Πειραιώς Καλλίνικος διαθέτει μερικές σίγουρες απαντήσεις, σε κάποια φλέγοντα ζητήματα. Λέει ο άγιος: Ο άνθρωπος έχει θρησκευτικότητα έμφυτη. Παρουσίασε ποτέ θρησκευτικότητα ο πίθηκος;

Και εδώ- με όλο το θάρρος- μπορούμε να συμπληρώσουμε τον άγιο, ρωτώντας: Η πεσκανδρίτσα; Το λελέκι; Το κροκοδειλάκι; Τι γίνεται με τον επιθετικό σκαντζόχοιρο; Για να μην αναφερθούμε και στα αποδεδειγμένα μειωμένης θρησκευτικότητας έντομα όπως η πασχαλίτσα, ο χρυσομπάμπουρας και ο άκακος γρύλλος.

εδώ, κι άλλα ζωάκια

8.3.05

Συμβουλές για νέους συγγραφείς

Κάθε νεογέννητο μωρό πρέπει να το πλένουμε προσεκτικά και, αφού ηρεμήσει από τις πρώτες του εντυπώσεις, πρέπει να το μαστιγώνουμε ανελέητα, λέγοντας: «Μη γράφεις! Μη γράφεις! Μη γίνεις συγγραφέας». Αν, παρά την τόσο αυστηρή τιμωρία, το μωρό εκδηλώσει πάλι την τάση για γραφή, πρέπει να το δοκιμάσουμε να το πείσουμε με χάδια. Αν δεν βοηθήσουν ούτε τα χάδια, ξεγράψτε το-γράψτε «χαμένο».
Η φαγούρα για γράψιμο είναι αθεράπευτη.
Ο δρόμος ενός συγγραφέα από την αρχή ως το τέλος είναι γεμάτος αγκάθια, καρφιά και τσουκνίδες, και γι’ αυτό κάθε λογικός άνθρωπος πρέπει να προφυλάξει τον εαυτό του από το γράψιμο.

Άντον Τσέχωφ


(από το Κανόνες για αρχάριους συγγραφείς,από τον συλλογικό τόμο « Έμπνευση και δημιουργία» που εξερευνά τα μυστήρια της γραφής, με κείμενα των Τσβάιχ, Βαλερύ, Προυστ, Σαντ, Μωπασσάν, Μπόρχες, Μπωντλαίρ, Στήβενσον, κ.α., εκδόσεις Printa, 2004)

.

6.3.05

Γκλουπ!

Είναι το λιγότερο συγκινητικό να μιλάει έτσι ένας άγνωστος, που τυχαίνει όμως να είναι ο Ν.Ξυδάκης! Έμεινα κόκκαλο. Το ευχαριστώ είναι λίγο.

.