vita moderna

kisses, tears & psychodramas

30.3.04

Ο δικηγόρος μου, Μάριο Βάργκας Λιόσα.

Σκαλίζοντας τα (λιγοστά) βιβλία μου, βρήκα τυχαία μια έμμεση συνηγορία σε αυτό που λίγες μέρες πριν έγραφα (στο κειμενάκι «πάντα χωρεί…») ότι δηλ. η Ιστορία δεν μας μαθαίνει τίποτα για τον άνθρωπο, εκφράζοντας την αμηχανία, την αδυναμία και μια σχεδόν σωματική αποστροφή μου για τη μελέτη της. Λέει λοιπόν ο Μάριο Βάργκας Λιόσα, στις «Επιστολές σ’ ένα νέο συγγραφέα»:

«Αυτή η αντιδικία με την πραγματικότητα, η οποία είναι ο μυστικός λόγος ύπαρξης της λογοτεχνίας-της λογοτεχνικής κλίσης- την κάνει να μας παρέχει μοναδικές μαρτυρίες σχετικά με μια συγκεκριμένη εποχή. Η ζωή που περιγράφουν οι μύθοι ποτέ δεν είναι αυτή που πραγματικά έζησαν όσοι τους επινόησαν, τους έγραψαν, τους διάβασαν και τους χάρηκαν, αλλά η εικονική… Η μυθοπλασία είναι ένα ψέμα που υποκρύπτει μια βαθιά αλήθεια· είναι η ζωή που δεν υπήρξε, εκείνη που οι άνθρωποι μιας συγκεκριμένης εποχής ήθελαν να ζήσουν αλλά δεν έζησαν, και γι’ αυτό χρειάστηκαν να την επινοήσουν. Δεν είναι το πορτρέτο της Ιστορίας αλλά μάλλον η ανάποδή της, αυτό που δεν συνέβη, και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο έπρεπε να δημιουργηθεί από φαντασία και λέξεις για ν’ ανακουφίσει τις επιδιώξεις που δεν ήταν σε θέση να ικανοποιήσει η πραγματική ζωή, για να γεμίσει το κενό που άντρες και γυναίκες ανακάλυπταν γύρω τους και προσπαθούσαν να καλύψουν με τα φαντάσματα που κατασκεύαζαν οι ίδιοι.»

Τα συμπεράσματά μου, μετά απ’ αυτό:
1. Η Ιστορία, ως τελειωμένο προϊόν της ανθρώπινης δράσης έχει μέσα της κάτι τραγικό. Δεν ξαναγράφεται, δεν διορθώνεται, δεν βελτιώνεται.
*
2. Η μυθοπλασία ανακουφίζει την απελπισία από την αργή, βασανιστική διέλευση αυτού του οδοστρωτήρα της Ιστορίας μπροστά από το παράθυρό μας, και αναποδογυρίζει το σκηνικό. Μας προτρέπει να πάρουμε εμείς το πάνω χέρι και να δεχθούμε ως πραγματικότερη της πραγματικότητας μια νέα – λογοτεχνική, ποιητική, κατασκευασμένη ας πούμε- πραγματικότητα.
*
3. Η νέα πραγματικότητα που δημιουργείται, συνέχεται από ένα νόημα, αυτονομείται από την εξάρτησή της από βιολογικούς, υλικούς ή άλλους καταναγκασμούς, και, παρότι εκκινεί από την πραγματικότητα, ταυτόχρονα την υπερβαίνει, τη φωτίζει, τη νοηματοδοτεί, την κάνει λιγότερο αφόρητη.

Τελικό συμπέρασμα.
Στη μυθοπλασία ο άνθρωπος αναπνέει έναν κόσμο στα μέτρα του. Κατανοεί, εμβαθύνει, ξαναστήνει τον κόσμο.
Στην Ιστορία, πνίγεται στο παράλογο.

28.3.04

Ο λαός ψήφισε.

Επιτέλους αφίχθησαν οι πρώτες λίστες με αγαπημένα. Είναι όλες συναισθηματικά φορτισμένες και έτσι οφείλουμε να τις προσεγγίσουμε. Στις επικεφαλίδες αυθαιρέτησα και να με συγχωρνάτε. Μπορείτε να αφήσετε το κατιτίς σας, ως σχόλιο, στη λίστα του καθενός ώστε να ξέρει ότι κάποιος την κοίταξε. Καλούμε όλο το λαό της vitas modernas, τους χιλιάδες οπαδούς που συνωστίζονται στη μπουκαπόρτα του ίντερνετ και φρακάρουν τον σέρβερ, να μην πτοούνται. Υπάρχει χώρος για όλους. Περιμένω υπομονετικά όλους σας να φτιάξετε τις λίστες σας, κυρίως εσάς τους αγνώστους που κρύβεστε στην ανωνυμία σας.
Με μουσικούς χαιρετισμούς και ευχαριστίες σε όσους ήδη ανταποκρίθηκαν. Παρατίθενται με τη σειρά που ελήφθησαν.
*
Νεότερο, 31/03/2004.

Με αφορμή τις λίστες ο kuk σκέφτεται έτσι. Εγώ, απαντώ αμέσως. Έτσι
*

Άρης, διμίτρις

Άρης. Λίστα με ΤΟP-80, TOP-LIVES, TOP-Σημερινά. ΕΔΩ
*
διμίτρις. Το παιδί θρύλος, μίλησε! His legendary ΤΟΡ-64 ΕΔΩ
(Απριλίου Τρίτη και δεκατρείς: Ο γκουρού επαναδιαπραγματεύτηκε το υλικό του)
*

Kukuzelis

Λίστα με ΤΟΠ-19, με άλμπουμς και συνθέτες. ΕΔΩ

Κροκοδειλάκι

Λίστα με τραγούδια, χωρίς αρίθμηση, κατά εποχές. ΕΔΩ

21.3.04

Πάντα χωρεί, ουδέν μένει- έμπεδον ουδέν.*

*Ηράκλειτος: Όλα προχωρούν, τίποτα δεν μένει, τίποτα δεν στεριώνει.

Στο Κόσοβο η εθνοκάθαρση. Στη Γάζα η διαρκής ανάφλεξη. Στη Μαδρίτη ο πόνος. Στο Ιράκ το χάος. Αυτό που με απογοήτευε πάντα στην ανάλυση των κοινωνικοπολιτικών φαινομένων ήταν πως σε όποια θέση και να καταλήξεις, όποια στάση και να υποστηρίξεις ως ενδεδειγμένη, σύντομα ανακαλύπτεις (αν δεν το γνώριζες από την αρχή) ότι:
1. Δεν τα έβλεπες όλα από εκεί που τα κοίταζες. Πάντα υπάρχει ένας ευρύτερος κύκλος που σε περιέχει, σε εποπτεύει.
2. Η ανθρώπινη τυφλότητα θα διαψεύδει πάντα τις καλύτερες προθέσεις, τους καλύτερους σχεδιασμούς.
3. Η "ισοσθένεια των λόγων" των αρχαίων σκεπτικών : απέναντι από κάθε θέση σου κρυφογελάει η ισοσθενής αντίθετή της.

Θα διακινδυνεύσω εδώ έναν αφορισμό: Η Ιστορία δεν μας μαθαίνει τίποτα για τον άνθρωπο.

20.3.04

Διάδραση τώρα!

Στα πλαίσια της πρόσφατης μουσικολαγνικής επιστροφής μου στο παρελθόν, χαζεύω λίστες με top-10 έως και top-500 best rock albums ever, που βρήκα στο δίκτυο. Εδώ μάλιστα θα βρείτε συγκεντρωμένες δεκάδες τέτοιες λίστες που έχουν συγκροτηθεί από το 1974 ως το 2003. Χρειάζεσαι ημέρες για να τις δεις όλες. Στο top-500 του περιοδικού Rolling Stone με κλικ σε κάθε επιλογή, βλέπεις εξώφυλλο, πληροφορίες, κριτική.
Αυτά ως μια γεύση, υπενθύμιση, γιατί άλλος είναι ο στόχος μου, η φιλοδοξία μου.
Θα ήμουν ευτυχής, αν μου στέλνατε με e-mail, τη δική σας λίστα με τα καλύτερα. Μπορεί να είναι όσο μεγάλη ή μικρή θέλει, μπορεί να περιλαμβάνει όποια μουσική κατηγορία θέλει, ελληνικά, τούρκικα, μαροκινά-αδιάφορο! Μπορεί να αποτελείται από albums ή μόνο από τραγούδια. Θα μπορούσε να επεκταθεί αργότερα και σε βιβλία ή ταινίες, αλλά ας ξεκινήσουμε πρώτα από τα μουσικά. Γενικά, είναι πολύ ενδιαφέρον να χαζεύεις το γούστο, το στυλ, τις επιλογές του άλλου...Το βιβλίο (και η ταινία) High Fidelity περιγράφει ακριβώς αυτή την τρέλα με τις κατηγοριοποιήσεις και τις λίστες.

Μη διστάσετε αγαπητοί φίλοι, γνωστοί και άγνωστοι. Αρκετά με την αφωνία. Έλληνες αεί παίδες εισί, οπότε ας παίξουμε λιγάκι. Δεν κρίνουμε, συμμετέχουμε! Μπορείτε να προσθέσετε και σχόλια σε όσα λέτε. Η λίστα σας θα τοποθετείται αμέσως στη σελίδα που έφτιαξα γι' αυτόν ακριβώς το σκοπό. Το e-mail μου δίνεται παραπλεύρως (ή κάτω κάτω για κάποιους) πατώντας στο "e-mail me". Σας περιμένω εναγωνίως. Take your time, αλλά και το γοργόν και χάριν έχει. Μην ξεχνάτε το ψευδώνυμο. (προτίμησα το e-mail και όχι τα comments ώστε να υπάρχει αρκετός χώρος για όλους)

Η δική μου λίστα, με τα 50 καλύτερα, ΕΔΩ.

18.3.04

.

9.3.04

9.750.000 γνώμες και βάλε!


Τα χρόνια περνούν και ο άνθρωπος μαθαίνει σιγά σιγά να ανέχεται την ιδιορρυθμία του διπλανού του-κυρίως επειδή η ζωή κρύβει τόσα αναπάντεχα. Άνθρωποι μέχρι πρότινος απόλυτοι αναπτύσσουν με τον καιρό, μια ανεπίγνωστη αλληλεγγύη για πρόσωπα μακρινά τους ή και άγνωστα, νιώθοντας ότι στη σκηνή του κόσμου είμαστε μόνοι και αβοήθητοι.
Δεν συμβαίνει το ίδιο και με την πολιτική. Στο πεδίο της αντιπαράθεσης ιδεών, φαίνεται να μην υπάρχει χώρος για ανθρωπινότητα-αν μου επιτρέπεται ο όρος, αφού η σύγκρουση γίνεται με όρους υποτίθεται «ιδεολογικοπολιτικούς» όπου διακυβεύονται οι βασικές ανθρώπινες αξίες. «Δεν υπάρχει συμπόνια για τους εχθρούς της συμπόνιας» έλεγε ο μεγάλος αντιψυχίατρος Κούπερ στη «Γραμματική της ζωής» συνοψίζοντας σε μια πρόταση όλο τον δικαιολογημένο θυμό για τους καταστολείς της επιθυμίας, προτείνοντας ταυτόχρονα κι έναν τρόπο πολιτικής αντίληψης όπου δεν έχουν θέση ψυχολογίστικες ερμηνείες. Οφθαλμόν αντί οφθαλμού.

Το αντίθετο ακριβώς θέλω σήμερα να κάνω: να ψυχολογήσω.

1. Δεν μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε ότι η ΝΔ εμφανίστηκε ιδιαίτερα ταπεινή στην ανακοίνωση της σαρωτικής νίκης της-σχεδόν μελαγχολική. Πιθανώς αγχωμένη από την περιπέτεια της προηγούμενης φοράς (αν και κανείς δεν μαθαίνει από τα λάθη του) διόρθωνε συνεχώς την εικόνα της προς το σεμνότερο. Η Νατάσσα κουνάει το (αριστερό) χέρι της, χαιρετώντας τους οπαδούς, σαν να καθαρίζει τζάμια, υπνωτισμένη. Ο Κωστάκης βγαίνει λίγο, χαιρετάει και ξαναμπαίνει. Νοιάζονται για την εικόνα τους κι αυτό δεν είναι κακό. Έστησαν ένα προφίλ λαϊκού κόμματος και τώρα θα αναγκαστούν να συρθούν πίσω απ’ αυτό (για ένα διάστημα) καθώς υπάρχει μια καλλιεργημένη προσδοκία βελτίωσης της καθημερινότητας. Οι μόνοι που μας θυμίζουν ότι η παράταξη αυτή είναι «συντηρητική» είναι οι ανταποκριτές ξένων πρακτορείων.

2. Το ΠΑΣΟΚ με εντυπωσιάζει. Μοιάζει σχεδόν ανακουφισμένο, τα στελέχη του μιλάνε για μεγάλη ήττα, συγχαίρουν αντιπάλους, χαίρονται που θα εξιλεωθούν στη κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Το έργο κατεβαίνει, τέλος εποχής, ραντεβού τον Σεπτέμβριο, τριάντα χρόνια από το ’74, ο κύκλος της μεταπολίτευσης έκλεισε, να κοιτάξουν και οι υπουργοί λίγο τη γυναίκα τους, τα παραμελημένα παιδιά τους. Μόνο ο Γιωργάκης διανυκτερεύει καθώς προσπαθεί να μελετήσει το manual από το «Πασόκ: Οδηγίες Χρήσεως για Αρχηγούς»

3. Ο Συνασπισμός με εκνευρίζει. Ένας χώρος προνομιακός λόγω της γεωγραφικής του θέσης στην πολιτική, μετατρέπεται κάθε φορά στο αγαπημένο κόμμα των Χατζηνικολάου, Στάη, Ευαγγελάτου καθώς όλοι εύχονται να μπει στη βουλή, συγκινούνται (δήθεν) με το θρίλερ που παίζεται και έχουν αυτή την συγκατάβαση στο βλέμμα. Αλλά συγκατάβαση έχουν πλέον και οι ψηφοφόροι του καθώς ένας χώρος παραγωγής (once upon a time) ριζοσπαστικών ιδεών δίνει συνεχώς τη μάχη της επιβίωσης σε αυτό το μπες-βγες που καταντάει ανέκδοτο. Ένας χώρος ανοιχτός σε μια άλλη αντίληψη ζωής, δίνει πλέον την εικόνα μικρομάγαζου όπου κύρια μέριμνα του (μικροαστού) ιδιοκτήτη του είναι να βγει το μεροκάματο.
Να διαχειρίζεσαι όνειρα και ελπίδες τόσων φιλελεύθερων ανθρώπων, τόσων άστεγων των κομματικών γραμμών και να μην βγαίνεις μια φορά να κάνεις μια δημόσια (αλλά κυρίως ιδιωτική) αυτοκριτική, εγκαινιάζοντας έναν ευρύτερο διάλογο για την αριστερά· αντιθέτως, ικανοποιημένος να μιλάς πάλι για τις «εξαιρετικά πολωτικές συνθήκες».

4. Το ΚΚΕ είναι ένας χώρος έξω από κάθε κριτική και δη ψυχολογίστικη. Τα στελέχη του δεν εμφανίζουν ρωγμές, χάσουν – κερδίσουν. Η ανάγνωση του κόσμου έχει συντελεστεί άπαξ και ο χρόνος ακινητεί. Η έννοια της εξέλιξης είναι ένα αστικό προϊόν-κατασκεύασμα. Ό,τι κινείται δημιουργεί αρνητική εντροπία ενώ αξία έχει το μουσείο των ιδεών του οποίου τα κλειδιά παραδόθηκαν στο κόμμα.

Γράφοντας έστω και μια σειρά για τα πολιτικά, δημιουργείς αυτόματα εχθρούς. Αδύνατον να συμπέσεις. Είναι πολύ πιθανόν δε σε μια εβδομάδα, όλα αυτά να φαντάζουν εξαιρετικά προφανή (που είναι ήδη) ή να έχουν ανατραπεί ή να μην αντέχω να τα διαβάσω. Καθημερινά γράφονται δεκάδες τέτοιου τύπου εξυπνακίστικα σχόλια σε εφημερίδες και περιοδικά μέσα σ’ έναν ανεξέλεγκτο πληθωρισμό λόγου. Δεν πειράζει. Ας συμμετάσχω κι εγώ με όσα κοινότοπα σκέφτομαι απόψε στο μεγάλο πολιτικό καφενείο «η ωραία Ελλάς». Αύριο είναι μια νέα μέρα.

3.3.04

Μικρόκοσμοι

Απορροφημένος στα δικά μου χαζεύω αδιάφορα ένα βίντεο-κλιπ της Madonna, από συναυλία της. Οι χορευτές που την πλαισιώνουν εκτελούν υποδειγματικά το μέρος που τους αναλογεί, σε μια χορογραφία δουλεμένη, προφανώς, με εξαντλητικές πρόβες. Η ομαδική κίνησή τους, υπο-στηρίζει την ανάδειξη της ιέρειας της ποπ σε κεντρικό πρόσωπο της σκηνής. Κάποια στιγμή, ο κορυφαίος του χορού, ένας δίμετρος ανάγλυφος blackie , σηκώνει με χαρακτηριστική άνεση την madame petite και την περιφέρει. Η Madonna κάθεται στα χέρια του όπως περίπου στην καρέκλα της κουζίνας της. Εκείνος είναι ο ανώνυμος βαστάζος της. Εκείνη η επώνυμη βασταζόμενη.

Σε μια άλλη κλίμακα όμως, η συμμετοχή και μόνο στο χορευτικό team της Madonna, αποτελεί έναν ατομικό θρίαμβο, ύψιστη διάκριση και όνειρο ζωής για κάθε φέρελπι νεαρό αμερικάνο χορευτή. Σε μια οικογένεια προσώπων που αριθμεί εκατομμύρια μέλη, ο ανώνυμος για μένα χορευτής, είναι όχι μόνο απολύτως επώνυμος αλλά ένας ζωντανός θρύλος, αυτός που τα κατάφερε, ο πρώτος τη τάξει χορευτής! Δεν είναι και λίγο.

Για τον γυμνασιάρχη του σχολείου στο Αγρίνιο πάλι, ούτε αν είσαι η Μadonna η ίδια αποτελεί διάκριση, πόσο μάλλον αν είσαι χορευτής της. Για εκείνον, η show bizz είναι ένα συνοθύλευμα φαιδρών προσώπων, ανάξιων λόγου. Αντίθετα, ο ίδιος εκτιμά βαθιά τον πρώην μαθητή του Φαίδωνα Π. ο οποίος αρίστευσε, πέρασε στην ιατρική από τους πρώτους, και, αφού καταξιώθηκε ως εκλεκτός γιατρός, ασχολήθηκε παράλληλα με την πολιτική, εκλεγόμενος συνεχώς με τα ψηφοδέλτια της Νέας Δημοκρατίας. Ακόμη και ορκισμένοι Πασόκοι αναγνωρίζουν το ήθος του ανδρός. Για μια άλλη οικογένεια, των ψηφοφόρων αυτή τη φορά, ο Φαίδων είναι ο δικός της θρύλος, αυτός που τα κατάφερε, ο πρώτος τη τάξει βουλευτής. Οπωσδήποτε, δεν είναι λίγο.

Αυτός ο βουλευτής πάλι, έχει έναν γιο που όλη την ημέρα τριγυρίζει με το ποδήλατο. Για εκείνον η πολιτική δεν λέει τίποτα. Ο μπαμπάς πάντα λείπει από το σπίτι, η μαμά πάντα έχει νεύρα. Όταν μαζεύεται όλη η παρέα του με τα ποδήλατα αρχίζουν οι αυτοσχέδιοι αγώνες, οι σούζες, οι επιτόπιες αναπηδήσεις. Σ’ αυτήν την παρέα, αδιαφιλονίκητος αρχηγός είναι ένα άλλο παιδί, ο Στέλιος, με ένα mountain bike ideal, με ζάντες ελαφρού κράματος, μπροστινή ανάρτηση, δισκόφρενα. Ο Στέλιος είναι ο μόνος ο οποίος μπορεί να κατέβει και τα ογδόντα σκαλιά του Δημαρχείου με τη μία, μπορεί να κάθεται ανάποδα στη σέλα, να ακινητεί το ποδήλατο όση ώρα θέλει. Ο Στέλιος καπνίζει τσιγάρο από τα έντεκα, και τώρα στα δεκατρία του έχει το δικό του κορίτσι. Για μια οικογένεια πιτσιρικάδων που αριθμεί δεκάδες μέλη, ο Στέλιος είναι ο ζωντανός θρύλος, αυτός που τα κατάφερε, ο πρώτος τη τάξει μικρομάγκας. Αυτό κι αν δεν είναι λίγο!


Ασύμπτωτοι κύκλοι της ζωής. Ο Κουμανταρέας πάσχισε μια ζωή γράφοντας βιβλία- ο πατέρας του, άνθρωπος καλλιεργημένος, δεν καταδέχτηκε να διαβάσει ποτέ ούτε ένα βιβλίο του, τα έβρισκε ανάξια λόγου. Εκείνος είχε άλλα πρότυπα ζωής, θαύμαζε άλλους γιους, άλλων γονέων. Αυτό θα πει: Κάνε γονείς να δεις καλό.

Οπότε καταλήγουμε πάλι στον Αϊνστάιν. Αυτό που σε βασάνισε ως προσωπική αποτυχία και αυτό που σε καταξίωσε ως προσωπική επιτυχία, για τον παρατηρητή στην αποβάθρα είναι αδιάφορο. Εκείνος έχει τα μάτια του στραμμένα αλλού, την ώρα που περνάει το τρένο. Άλλα τρένα σε άλλους σταθμούς. Άλλα βλέμματα, άλλες αγάπες. «Πες μου τι έγινε, εκείνο το τρένο που έβλεπε, τα άλλα τρένα να περνούν».Κάποιοι γυρίζουν την πλάτη τους σ'έναν τέτοιο στίχο. Κάποιοι άλλοι αντίθετα, γεμίζουν με τόση ενέργεια που μετακινούν και βουνά.

Οπότε; τι δηλοί ο μύθος; Τι θέλει να πει ο ποιητής;
Ιδέα δεν έχω. Κοίταζα πάλι τους δίσκους μου των Electric Prunes- τους έχω όλους- κι αναρωτιόμουνα μήπως αποτελώ κάποιου είδους θρύλο για κάποια οικογένεια προσώπων που αγνοώ. Αλλά πάλι, πού να βρεις σήμερα φανατικούς ενός ψυχεδελικού συγκροτήματος που λέγεται Ηλεκτρικά Δαμάσκηνα; Η επένδυσή μου αποδεικνύεται συν τω χρόνω, μια ωραία, μεγάλη τσιχλό-φουσκα.


Υ.Γ.1. Tο παράδειγμα με τα τρένα, από τη θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν, κατά την οποία δεν υπάρχει αντικειμενικό γεγονός, αντικειμενική αλήθεια. Το ίδιο γεγονός προσλαμβάνεται διαφορετικά από διαφορετικό παρατηρητή, σε διαφορετικό πλαίσιο αναφοράς.

Υ.Γ.2. Ο στίχος από «Τα 9 πληρωμένα τραγούδια», Τρύπες
.

1.3.04

Το θτυλ

Από την τελευταία συλλογή διηγημάτων του Γιώργου Σκαμπαρδώνη "επί ψύλλου κρεμάμενος", ένα διήγημα μισή σελίδα:

Η δασκάλα μας, η Αλίκη Αλεξοπούλου, είχε χτες τα γενέθλιά της- μπαίνει στα σαράντα εφτά. Μας είπε ότι ξενύχτησε.
Σήμερα, τώρα, προχωρεί κουρασμένη, με κόκκινα μάτια, ανάμεσα στα θρανία και λέει σε μας, στα κοριτσάκια που είμαστε στην πρώτη δημοτικού, να ζωγραφίσουμε, όλα, στο μπλοκ ιχνογραφίας μας, από ένα σπίτι.
Η ώρα περνάει.
Η Ελένη, που κάθεται δίπλα μου, ίδια ηλικία με μένα, πεντέμισι ετών κι αυτή και λίγο ψευδή (λέει το σίγμα, θήτα) , έφτιαξε μόνο το μπερδεμένο περίγραμμα ενός σπιτιού. Τις πόρτες και τα παράθυρα τα ζωγράφισε έξω από το σπίτι, να στέκονται ανάποδα, άσχετα, να πετούνε στον αέρα.
Η δασκάλα πλησιάζει από πάνω μας, βλέπει τη ζωγραφιά της και τη ρωτάει αυστηρά:
- Ελένη, γιατί ζωγράφισες τα παράθυρα έτσι;
Κι εκείνη, χωρίς να σηκώσει το κεφάλι της, εντελώς σοβαρή:
- Γιατί αυτό είναι το θτυλ μου.

(Άντε και καλό μήνα, ενήλικοι παίδες!)